Tag: சினிமா

வழக்கமாக கழியும் நாளாக அல்லாமல் நம் நாட்டின் ஒட்டு மொத்த மக்களையும் ஸ்தம்பிக்க வைத்த அந்த ஒரு நாள். மூளைச்சாவுற்ற ஹிதேந்திரனின் இதயம் அவசரம் அவசரமாக காரில் எடுத்து செல்லப்பட்டு மின்னல் வேகத்தில் சென்னை சாலைகளில் கடந்து ஒரு சிறுமிக்கு பொருத்தப்பட்ட வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த அந்த நாள். அதுதான் இந்த “சென்னையில் ஒரு நாள்”.

மலையாளத்தில் ட்ராபிக் என்ற பெயரில் ஏற்கனவே வெளிவந்து ஜெயித்த படம் இது. இப்போது ரீமேக் செய்யப்பட்டு ராதிகா சரத்குமாரின் ராடான் பிக்சர்ஸ் தயாரிப்பில் தமிழில் வெளிவந்திருக்கிறது. எங்கேயும் எப்போதும் படத்திற்கு பிறகு சமூக அக்கறையுடன் வெளிவந்து மக்களிடம் ஒரு நல்ல கருத்தை விதைக்கும் படம்.

மீடியாவில் வேலைக்கிடைத்து, பல கனவுகளுடன் முதல் நாள் வேலைக்கு செல்லும் இளைஞன் கார்த்திக். குடும்ப சூழ்நிலையால் லஞ்சம் வாங்கி மாட்டிக்கொண்டு சஸ்பென்ட் செய்யப்பட்ட ட்ராபிக் போலீஸ் சத்தியமூர்த்தி (சேரன்). பேர் புகழ் என்ற மாய வலையில் சிக்கி, தன் மகள், மனைவியிடம் கூட நேரம் செலவிடாமல் சதா பரபரப்பாக சுத்திக்கொண்டிருக்கும் சினிமா நட்சத்திரம் கவுதம் (பிரகாஷ் ராஜ்). புதிதாய் திருமணமாகி தன் மனைவியுடன் புது வாழ்கையை தொடங்கியிருக்கும் டாக்டர் ராபின் (பிரசன்னா). இவர்கள் நால்வரும் சந்திக்கும் ஒரு புள்ளி தான் கதை துவங்கும் இடம்.

படத்தின் ஐந்தாவது நிமிடத்திலேயே சிக்னலில் காத்திருக்கும் கார்த்திக் திடீர் விபத்தினால் தூக்கி எறியப்பட்டு மூளைச்சாவுறுகிறான். மற்றொருபுறம் பிரகாஷ் ராஜின் மகள் இதயக்கோளாறினால் அவதியுற்று சில மணி நேரங்களில் மாற்று இதயம் பொருத்தப்படாவிட்டால் உயிரிழக்கும் நிலை. கார்த்திக்கின் மூளைச்சாவு, அவனை கொன்று, இதயம் பிரிக்கப்பட எடுக்கும் முடிவு என்ற எமோஷனல் காட்சிகளில் தொடங்கி, 120 கிலோமீட்டர் தூரமுள்ள வேலூருக்கு குறைவான நேரத்தில் காரில் எடுத்துச்செல்லும் பரபரப்பான காட்சிகளாக விரிந்து, அந்த சிறுமியின் உயிர் காப்பாற்றப்படும் ஒரு நெகிழ்வான முடிவுடன் நிறைவடைகிறது படம்.

இடைவேளையின் போது மக்கள் அனைவரும் கைதட்டிவிட்டு அரங்கிலிருந்து வெளியேறுவதை முதன் முறை பார்க்கிறேன். பரபரப்பின் உச்சத்தில் நிறுத்தப்படும் அந்த இன்டர்வல் ப்ளாக் மக்களை ஆர்ப்பரிக்க செய்துவிடுகிறது. வெளியே வந்து, மீண்டும் உள்ளே செல்லும் வரை அநேகம் பேர் படத்தை பற்றியே பேசிக்கொண்டிருந்ததையும் கேட்க்க முடிந்தது. பொதுவாக நான்கு, ஐந்து முறை மக்கள் ஒரு சேர கைதட்டி பார்த்தாலே படம் ஹிட் என்று கூறுவர். இதில் பல இடங்களில் கைதட்டலை கேட்க முடிகிறது. இதுதான் கதை என்று தெரிந்தும் படத்தின் ஆரம்பம் முதல் இறுதிவரை அடுத்து என்ன என்று படத்தோடு ஒன்றிப்போய் பார்க்க முடிகிறது என்பது தான் படத்தின் மிகப்பெரிய பெரிய ப்ளஸ்.

படத்தில் அடிக்கடி கதையின் முன்னும் பின்னும் சென்று, ஒரே நேரத்தில் பல நபர்கள், பல நிகழ்வகளை காட்ட வேண்டி இருப்பதனால் எடிட்டருக்கு இதில் சவாலான வேலை. கச்சிதமாக செய்திருக்கிறார். இறந்து போன கார்த்திக்கை ஐ.சி.யூவில் அவனுடைய காதலி பார்க்கும்போது, அப்படியே பேட் இன் ஆகி உயிருக்குப்போராடிக்கொண்டிருக்கும் அந்த சிறுமியையும், அருகில் நிற்கும் அவளுடைய தாயார் ராதிகாவையும் காட்டப்படும்போது ஒரே நேரத்தில் இரண்டு இடங்களிலும் நடைபெறும் சூழ்நிலைகள் பார்வையாளனுக்கு உணர்த்தப்படுகிறது. இப்படி படம் நெடுகிலும்.

படத்தின் இன்னொரு முக்கியமான ப்ளஸ் என்பது நண்பர் அஜயன் பாலாவின் வசனம். மிக யதார்த்தமாக, சினிமாத்தனம் இல்லாமல் கதையோட்டத்திற்கு பக்க பலமாய் இருக்கிறது. “Lets give him a good farewell” என்று கார்த்திக்கை கொன்று இதயத்தை எடுக்க ஏற்பாடு செய்யச்சொல்லி அவன் காதலி பார்வதி சொல்லும் இடமாகட்டும். சென்னை டூ வேலூர் ட்ராபிக் கண்ட்ரோல் செய்ய முடியாது என்று ஆரம்பத்தில் கையை விரிக்கும் கமிஷனர் சரத்குமாரிடம், எனர்ஜி வார்த்தைகள் பேசி விஜயகுமார் அவரை சம்மதிக்க வைப்பதும், பின்னர் அந்த எனர்ஜி அப்படியே சரத்குமாரிடம் இருந்து அவருடைய கீழ்நிலை ஊழியர்களிடம் ட்ரான்ஸ்பர் ஆகுமிடம். “ஒரு நடிகரா நீங்க ஜெயிச்சிருந்தாலும் உங்க வாழ்கையில தோத்துட்டீங்க. தமிழ் சினிமா பார்த்திராத பிக்கஸ்ட் பெயிலியர் ஆப் தி பிக்கஸ்ட் ஸ்டார்” என்று பிரகாஷ் ராஜிற்கு ராதிகா வார்த்தைகளால் சூடுபோடும் இடம் என்று பல இடங்களில் பளிச்சென்ற எதார்த்த வசனங்கள்.

மினிஸ்டர், எம்.பி. என்று யார் பேசியும் கார்த்திக்கின் பெற்றோர் அவனை கொன்று இதயத்தை தானமாய் தர சம்மதிக்கவில்லை என்று பிரகாஷ் ராஜிடம் அவர் பி.ஏ கூறும்போது. “என் பொண்ணுன்னு சொன்னீங்களா?” என்று சீறும் அந்த ஒரு இடம் போதும் பிரகாஷ் ராஜின் கதாபாத்திரத்தின் தன்மையை அறிந்துக்கொள்ள. படத்தில் அனைவரின் நடிப்பும் பிரமாதம் என்ற போதிலும் கார்த்திக்கின் அப்பாவாக வரும் ஜெயப்ரகாஷை குறிப்பிட்டு சொல்ல வேண்டும். தன்னுடய மகனை கொல்வதற்கு அனுமதி கொடுத்துவிட்டு அங்கிருக்க முடியாமல் தன் மனைவியுடன் காரில் வெகு தூரம் சென்று யாருமற்ற ஒரு இடத்தில் நிறுத்திவிடுவார். இதயம் உடலில் இருந்து பிரிக்கப்பட்டதை தெரியபடுத்த ஹாஸ்பிடலில் இருந்து போன் வரும். அப்படியே மனைவியை திரும்பி பார்ப்பார் பாருங்கள் ஒரு பார்வை. அனைவரையும் கலங்கடிக்கும் இடம் அது.

பல கோடி செலவு செய்து அழகான ஒரு வீடு கட்டினாலும் அதில் திருஷ்டிக்கு ஏதேனும் வைப்பது போல் இந்த படத்திற்கு சூர்யா. க்ளைமாக்ஸில் வரும் அந்த ஜிந்தா காலனி சீக்வென்சும், சூர்யா வீர வசனம் பேசி தனது ரசிகர்கள் மூலம் ட்ராபிக் கிளியர் செய்து உதவுவது அத்தனையும் தேவையற்ற நாடகத்தனம். படத்தின் நடுவில் தனது பாதையில் இருந்து சிறிது நேரம் காணமல் போகும் அந்த காரை போலே, கதை தனது பாதையிலிருந்து முற்றிலும் விலகி காணாமல் போகும் இடம் அது.  இருப்பினும்  குடும்பத்துடன் அனைவரும் காணவேண்டிய தமிழ் சினிமாவின் ஒரு முக்கியமான படம். படம் முடிந்து நீங்கள் வெளியே வரும்போது, குறைந்தபட்சம்  உடல் உறுப்பு தானத்தின் முக்கியத்துவத்தை நீங்கள் உணர்திருந்தாலே அது இந்த திரைப்படத்தின் வெற்றி.

ஒரு டிபிகல் பொழுதுபோக்கு தமிழ் சினிமாவை போலவோ,  மக்கள் குடும்பத்துடன் ரசித்து பார்க்கக்கூடிய ஜனரஞ்சக சினிமாவோ அல்ல இந்த பரதேசி. 1930களில் பஞ்சம்பிழைக்க தேயிலை தோட்டத்திற்கு சென்று கொத்தடிமைகளாக துன்புறுத்தபட்டவர்களின்  வலிகளையும், வேதனைகளையும் மிக அருகில் சென்று  பதிவு செய்யும் ஒரு ஆவணப்படம் இது. பாலா என்ற ஒரு உன்னத கலைஞனின் இதுவரை வந்த படைப்புகளில் ஆகச்சிறந்தது இதுவெனலாம். மொத்தத்தில் தமிழில் வெளிவந்த ஓர் உண்மையான உலக சினிமா.

“எரியும் பனிக்காடு” என்று தமிழில் மொழி பெயர்க்கப்பட்ட “ரெட் டீ” (Red Tea) என்ற ஆங்கில நாவலை தழுவி எடுக்கப்பட்ட படம் இது.  டைட்டில் கார்டிலேயே படம் தரப்போகும் உணர்வை பார்வையாளர்களிடம் விதைத்துவிடுகிறார்கள். இதுதான் படம். இதை பற்றிதான் சொல்லப்போகிறோம். நீ பாட்டுக்கும் கண்டபடி எதிர்பார்த்துவிட்டு ஏமாந்துவிடாதே என்கின்ற சூட்சமம் அது. நிச்சயம் இது மாதிரி திரைப்படங்களுக்கு, குறிப்பாக தமிழ் நாட்டு மக்களுக்கு அது அவசியமான ஒன்று.

முதல் பாதியில் சூளூர் எனும் கிராமத்தில் நடக்கும் நிகழ்வுகளையும், அம்மக்களின் வாழ்க்கை முறைகளையும், பஞ்சம் பிழைக்க புறப்படும் சூழ்நிலையையும் விவரிக்கும் இப்படம் இரண்டாம் பாதியில் அவர்கள் நயவஞ்சகத்தில் சிக்குவதையும், கொத்தடிமைகளாக துன்புறுத்தப்படுவதுமென விரிகிறது. வில்லனை கொன்று பழி தீர்க்கும் வழக்கமான கதையாக அல்லாமல் யதார்த்தத்தின் உச்சமாக, வேதனையின் மிச்சத்தில் முடிகிறது படம். ஏற்கனவே இந்த படம் எதைப்பற்றியது என்று தெரிந்தபின்பும், எப்படிப்பட்ட துயரங்களை காட்சிகளாக படம் முழுக்க காட்டிவிட முடியும் என்ற ஆர்வத்தில் தான் நான் சென்றேன். 

இனிக்க இனிக்க பேசி, பஞ்சம் பிழைக்க அழைத்துச்செல்லப்படும் மக்கள், போகும் வழியில் ஒருவன் உடல் பலகீனமாகி விழுந்துவிட, அவனை சுமையாகக் கருதி அப்படியே விட்டுச்செல்ல பணிக்கிறான் அவர்களை அழைத்துச்செல்பவன்.  இந்த இடைவேளை காட்சின் போதுதான்  கதையே துவங்குகிறது. அதன் பிறகு நடக்கும் சம்பவங்கள் அனைத்துமே நரக வேதனைகள். சரியான கூலி தராமல், உடல் உழைப்பை மட்டும் அட்டையாக உறிஞ்சி, மறுப்பவர்களை மாட்டை அடிப்பதை போல் அடித்து சித்திரவதை செய்து, வெள்ளைக்காரனின் காமப்பசிக்கு பெண்ககளை இறையாக்கி, தப்பிசெல்பர்களில் குதிக்கால் நரம்பினை துண்டித்து முடமாக்கி என நீண்டுச்செல்கிறது அந்த நரக வாழ்க்கை.  இது உண்மைச்சம்பவத்தை தழுவியதென்பதால், இப்படித்தான் நம் தமிழ் மக்கள் அக்காலத்தில் வெள்ளைக்காரர்களால் அவர்களது தேயிலைத்தோட்டத்தில் கொத்தடிமைகளாக நடத்தபட்டார்கள் என்று நினைக்கும்போது மனம் கனக்கிறது.

படத்தின் முதல் காட்சியில், ஒரே ஷாட்டில் அந்த கிராமத்தின் சந்து பொந்துகளில் புகுந்து அம்மக்களில் இயல்பு வாழ்க்கைக்குள் நம்மையும் இழுத்துப்போடுகிறது செழியனின் காமிரா. படத்தின் கடைசி காட்சியில் அதர்வா கதறும் இடத்திலிருந்து அந்த மலையை சுற்றிவிட்டு மீண்டும் அதர்வா இருக்கும் இடத்திற்கே ஒரே ஷாட்டில் காமிரா வந்து நிற்கும் இடம் கூட அபாரம்.  இப்படி பல இடங்களில் செழியன் படத்தை தன் கையில் ஏந்தியிருக்கிறார். ஆனால்  படம் முழுக்க செபியா டோன் பயன்படுத்தப்பட்டு இருப்பதால் இது ஒரு ஆவணப்படம் என்ற தோற்றத்தைத்தான் உருவாக்குகிறது.

கிராமத்தில் நடக்கும் உரையாடல்களை சரி வர கவனிக்க இயலவில்லை. திரையரங்கின் ஒலியமைப்பில் பிரச்சனையா? அல்லது  படத்தின் ஒலிச்சேர்க்கை தன்மையே அதுதானா? என்று விளங்கவில்லை. ஊரே திருவிழாக்கோலம் பூண்டிருக்கையில், ஊர் பெரியவரான அந்த பெரியப்பா இறந்துவிட, அனைவரும் அவரை கிடப்பில் போட்டுவிட்டு அதை மறைத்து கொண்டாடி மகிழ்வது நமக்கு சற்று உறுத்துகிறது.  அதிலும் உச்சம், கடைசிவரை அந்த பிணம் அக்கதையில் என்னவாயிற்று என்று நம்மிடம் இயக்குனர் மறைத்தது.  இளையராஜாவால் மட்டுமே அந்த படம் இசையால் முழுமையடைந்திருக்கும் என்ற உணர்வு நிச்சயம் எழாமலில்லை.

இருவருடங்களுக்கு முன்பு நுவரேலியா என்று இலங்கையில் உள்ள ஒரு மலைப்பிரதேசத்திற்கு சென்றிருந்தேன். வழியில் ஒரு தேயிலை தோட்டத்தின் அருகே சாலையில் வண்டியை நிறுத்தினோம். தேயிலை தோட்டத்தில் சில புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்வோம் என்று அந்த மலைச்சரிவில் சிறிது தூரம் ஏறினோம். சற்று தூரத்தில் அங்கு பெண்கள் பலர் தேயிலை பறித்துக்கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் அருகே செல்லச்செல்ல அனைவரும் செய்வதறியாது சற்று அதிர்ச்சியுடன் எங்களையே பார்த்தனர்.

அருகில் இருந்த நண்பனிடம் “இங்கே புகைப்படம் எடுக்கலாமானு தெரியல. இவங்ககிட்ட எப்படி கேட்கறது? இவங்களுக்கு தமிழ் வேற தெரியாதே" என்றேன்.

“தம்பி எங்களுக்கு தமிழ் நன்றாக தெரியும்" என்று அந்த தேயிலை பறிப்பவர் மத்தியில் இருந்து ஒரு பெண்மணி குரலெழுப்பினார்.

எனக்கு ஆச்சர்யம் தாழவில்லை. “ஓ… உங்களுக்கு தமிழ் தெரியுமா?  இங்கே நாங்கள் புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்ளலாமா?”

“தம்பி, தப்பாக எடுதுத்க்கலைனா ஒன்னு சொல்லட்டுமா?"

“சொல்லுங்கமா”

“இங்க யாரும் நிக்காதீங்க தம்பி. அவுங்க பார்தாங்கன்னா எங்களுக்குத்தான் பிரச்னை. சீக்கிரம் போயுடுங்க தம்பி.”

உடனே அவசர அவசரமாக அங்கிருந்து கீழிறங்கினோம். எந்த சூழ்நிலையில் அதை சொல்லி இருப்பார் என்று அப்போது யோசிக்கவில்லை. அந்த வார்த்தைக்கான அர்த்தம் உண்மையில் அப்போது புரியவில்லை.. ஆனால் இப்போதோ அவர்களின் வேதனைகளை யோசித்துப்பார்க்கவே மனம் அஞ்சி நடுங்குகிறது.

கல்லூரியில் ஒரு முறை எனக்கும், என் நண்பன் ஒருவனுக்கும் விஷமமான ஒரு போட்டி. அப்போது நடைபெற்ற ஒரு வகுப்புத்தேர்வில் யார் மிகவும் குறைவான மதிப்பெண் எடுக்கிறார்கள் என்பதே அது. இப்போது கிறுக்குத்தனமாய்  தோன்றினாலும் அப்போது அதில் ஒரு  சுவாரசியம் இருந்தது. அந்த தேர்வின் கேள்விகளுக்கு சம்பந்தம் இல்லாமல் பதில் எழுதியும், மனதில் தோன்றிவைகளையும் எல்லாம் கிறுக்கியும் எப்படியும் அதில் ஜெயித்து விடவேண்டும் என்று மிகவும் கவனமாக எழுதி முடித்தேன். நண்பனும் எனக்கு போட்டியாக எழுதி முடித்தான். எப்படியும் நான் தான் ஜெயிப்பேன் என்று நம்பிக்கை நிறைய இருந்தது.

சில நாட்களில் பேப்பர் அனைத்தும் திருத்தப்பட்டு அந்த வகுப்பில் ஒவ்வொருவருக்கும் கூப்பிட்டு கொடுத்தார் எங்கள் மேடம். அவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு எழுதியும் எனக்கு பத்து மார்க் வந்திருந்தது. அடுத்து நண்பனின் பேப்பரை கொடுத்தார். எங்கள் வகுப்பில் மிகவும் நன்றாக படிப்பவன் அவன். நல்ல ப்ரில்லியன்ட். எப்படியும் என்னைவிட அதிக மார்க் வாங்கி இருப்பான் என்று இந்த போட்டி தெரிந்த அனைவரும் சந்தோசப்பட்டுக்கொண்டோம். ஆனால் அப்போது அவன் பதில் தாளை வாங்கிபார்த்த எங்கள் அனைவருக்கும் ஆச்சிரியம். அவன் வாங்கிய மார்க் “பூஜ்யம்”. எதுவும் எழுதாமல் வெறும் வெற்றுப்பேப்பரை கொடுத்து வந்துள்ளான் அந்த dog.  சொதப்புவதும் சாதாரண விஷயமில்லை. அதுக்கும் தனித்திறமை வேண்டும்.

அதுபோல்  மணிரத்தினத்தின் கடல் படத்திற்கு போட்டியாக அமீர் தனது ஆதி-பகவன் படத்தை வெளியிட்டு இருக்கிறார். இருவருக்கும் முதல் காட்சியில் இருந்து படத்தை சொதப்புவதில்  “நானா-நீயா” என்று கடும் போட்டி இருந்திருக்கிறது. மணிரத்னம் சீனியர். எப்படியும் அவர்தான் ஜெயிப்பார் என்று அனைவருக்கு நினைத்தனர். ஆனால் இறுதியில் அமீர் தனது அபாரத்திறமையை வெளிப்படுத்திவிட்டார். ஆனால் எனக்கு ஜெயம் ரவியும் நிலைமையை நினைத்து தான் பரிதாபம்.

பாய்ஸ் திரைப்படத்தில் வரும் இந்த காட்சியை போன்று நிஜத்தில் ஒரு சம்பவம் நடப்பது போல் கற்பனை செய்துபாருங்கள். அதே சித்தார்த் போன்ற ஒரு கல்லூரி பையன் ஹரிணி போன்ற ஒரு பெண்ணை பைத்தியக்காரத்தனமாய் காதலிக்கிறான். பல நாட்கள் அவள் பின்னாலேயே சுற்றுகிறான். அவளையே நினைத்து உருகிக்கொண்டிருக்கிறான். ஆனால் ஹரிணி அவனை கண்டுக்கொள்ளவே இல்லை. ஒரு கட்டத்தில் இதில் வருத்தமடைந்த சித்தார்த், முன்னாவை தூதுக்கு அனுப்புகிறான். முன்னா ஹரிணி மற்றும் சித்தார்த் இருவருக்கும் மிகவும் நெருங்கிய நண்பன். அவனுடைய காதல் பொய் என்று ஹரிணி நினைக்கிறாள் என்று முன்னா அவனிடம் சொல்கிறான்.  ஒருவேளை அவன் காதல்  உண்மையெனில் நாளை காலை எட்டு மணிக்கு ஸ்பென்சர் பிளாசா வாசலில் நிர்வாணமாய் வந்து நிற்கும் தைரியம் அவனுக்கு இருக்கிறதா என்றும் அவள் சொல்கிறாள்  என்கிறான்.

முதலில் இதை கேட்டதும் அவன் திடுக்கிட்டாலும், அவன் வயதும், ஹார்மோனும், காதலும் அவன் கண்ணை மறைக்கிறது. எப்படியாவது தன் காதல் உண்மை தான் என நிரூபிக்கவேண்டும். அதற்கு இது தான் சந்தர்ப்பம் என்று நம்புகிறான். மறுநாள் சொன்ன நேரத்திற்கு ஸ்பென்சர் பிளாசா அருகே நிற்கிறான். ஹரிணியும், முன்னாவும் ஒன்றாக ஸ்பென்சர் வாசலில்  வருவதை பார்க்கிறான்.  கண்களில் நீர் வழிய, மனதை கடினப்படுத்திக்கொண்டு  தன் உடைகளை ஒவ்வொன்றாக களைகிறான். அங்கிருக்கும் பொதுஜனங்கள் பற்றி அவன் உள்ளுணர்வு எந்த சமிஞ்சையும் செய்யவில்லை. அனைவரும் வேடிக்கை பார்ப்பதை அவன் பொருட்படுத்தாமல் அவள் அருகே நிர்வாணமாய் சென்று “ஐ லவ் யூ ஹரிணி.” என்கிறான். எப்படியும் தன் காதலை புரிந்துக்கொண்டு தன்னை அணைத்துக்கொள்வாள் என்ற ஒரு எண்ணம் மட்டுமே அவன் மனதில் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது.

ஆனால் அவள் எதுவுமே புரியாத மாதிரி பார்த்துவிட்டு, “ஷிட், வாட் த ஹெல் ஆர் யூ டூயிங்” என்று கத்திவிட்டு கண்ணை மூடிக்கொண்டாள். செய்வதறியாது சித்தார்த் திரு திருவென முழிக்க, அவனை சுற்றி இப்போது பெரிய கூட்டம் கூடியிருந்தது. அதில்  அநேகம் பேர் அவனுடைய கல்லூரி மாணவர்களும், மாணவிகளும். “சேம் சேம்… பப்பி சேம்”என்று அனைவரும் சப்தமாய் கத்த, மெல்ல அவன் அருகில் வந்து  முன்னா சொன்னான் “ஏப்ரல் பூல்…  ஏப்ரல் பூல்… நல்லா ஏமாந்தியா மச்சி? இன்னைக்கு ஏப்ரல் ஒன்னுடா!”.

அந்த கதையில் வந்த “சித்தார்த்தி”ன் நிலைமை தான் இந்த படத்தினால் “ஜெயம் ரவி”யின் நிலமை. அமீரை நம்பி அரவாணியாக பல கனவுகளுடன் நடித்திருந்த ரவி உண்மையில் கோமாளி ஆக்கப்பட்டிருக்கிறார்.  இந்த படத்தை தடை செய்ய கோர்ட்டில் முறையீடு செய்ததை கேள்விப்பட்டு கோபப்பட்ட சினிமா ரசிகர்கள், நிச்சயம் இப்போது அதற்காக வருத்தப்படுவார்கள்.  ஒருவேளை இப்படம் தடை செய்யப்பட்டு இருந்தால், அதை பார்த்திட வாய்ப்பு கிடைக்காமல் பொதுமக்கள் தப்பி இருப்பார்கள். மிகச்சிறந்த காவியம் ஒன்று தடைசெய்யப்பட்டது என்றும் நம்பப்பட்டு தமிழ் சினிமா வரலாற்றில் பதிவுசெய்யப்பட்டு இருக்கும்.

“பொறுத்தது போதும் பொங்கி எழு மனோகரா” என்று கடந்த சனிக்கிழமை இரவு விஸ்வரூபம் படம் பார்க்க சேலத்திலிருந்து பெங்களூர் பொங்கிப் புறப்பட்டேன். அந்த காலத்தில் மாட்டுவண்டி கட்டிக்கொண்டு, மக்களை ஏற்றிக்கொண்டு, அருகில் இருக்கும் நகரத்தின் டெண்டு கொட்டகைக்கு படம் பார்க்க செல்வர். இப்போது கார், அவ்வளவு தான் வித்யாசம்.

யோசனை தோன்றிய போது மாலை 4 மணி. இணையத்தின் மூலம் பெங்களூர் ஜெயாநகரில் உள்ள கருடா ஸ்வாகத் மாலில், ஐனாக்ஸ் திரையரங்கில் ஐந்து டிக்கெட் முன்பதிவு செய்தபோது மாலை 4:30 மணி. படம் துவங்கும் நேரம் இரவு 9:15 மணி.  அனைவரும் ஒன்று கூடி அவசரம் அவசரமாக இங்கிருந்து புறப்படும் போது 5:15 மணி. படம் ஆரம்பம் ஆவதற்குள் எப்படியும் சென்று விட வேண்டும் அடித்து பிடித்து காரை ஒட்டிச்சென்றேன்.  சரியாக 200 கிலோமீட்டர். நேரம் மிகக்குறைவு. திட்டமிட்டபடி 8:30 மணிக்குள் பெங்களூர் நகரம் வந்தடைந்தேன். அதற்கு மேல் சிட்டிக்குள் பயங்கர ட்ராபிக். அது மட்டும் இல்லாமல் அந்த ஏரியாவிற்கும் எனக்கு வழி தெரியாது. அந்த மாலும் எங்கிருக்கிறது என்று தெரியாது. படம் துவங்கும் நேரத்திற்குள் சென்று விடுவோம் என்று அப்போது நம்பிக்கையில்லை. ஆனால் மாலில் கார் பார்க் செய்யப்பட்ட போது 8:45 மணி.

நண்பர் ஜகதீஷ் அதிரடியாக தன் ஐ,பி.எஸ் மூளையையும், ஜி.பி,எஸ் கருவியையும் பயன்படுத்தி டராபிக்கில் மாட்டாமல் வழிநடத்தியதால் அது சாத்தியமாயிற்று.  260 ரூபாய் டிக்கெட் + கண்விஸ் சார்ஜ் + டாக்ஸ் என்று ஒருவருக்கு 300 ரூபாய் டிக்கெட் செலவு செய்து அங்கு போனால், எங்கள் இருக்கை இருந்ததோ முதல் வரிசையில். அது ஏனோ தெரியவில்லை. இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்னர் சென்னையில் ஒரு கருத்தரங்கில் கலந்துக்கொண்ட போதும் அதே முன்னிருக்கை, எதிரே கமல்ஹாசன். இப்போதும் முன்னிருக்கை. எதிரே அதே கமல் ஹாசன் என்று (மனசை தேத்திக்கிட்டு)  படம் பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.

நியுயார்க் சிட்டியில் கதக் நடனம் பயிற்றுவித்துக்கொண்டிருக்கும் பிராமணன் விஸ்வநாத் (கமல்). பெண்களைபோலவே உடல்மொழி கொண்ட ஒரு அம்மாஞ்சி கலைஞன்.  இதனால்  அவருடைய மனைவி டாக்டர் நிருபமா (பூஜா குமார்), தான் வேலை செய்யும் நிறுவனத்தின் முதலாளியை கள்ளக்காதல் செய்கிறார். இருவரும் திருமணம் செய்துக்கொள்ள முடிவு செய்யும் சூழ்நிலையில் தன் அப்பாவி கணவனுக்கு துரோகம் செய்வதாக அவருக்கு மனம் உறுத்துகிறது. அதற்கு பிராயச்சித்தமாய் தன் கணவனை கண்கானித்து அவர்மேல் ஏதேனும் தவற்றை கண்டுபிடிக்க ஒரு டிடெக்டிவ் ஏஜென்ட்டை பணியமர்த்துகிறார். அவர் நிஜாமாவே ஒரு அப்பாவிதான் என்பதாகவே தினமும் கண்கானித்து ரிப்போர்ட் செய்துக்கொண்டிருத்த அந்த துப்பறியும் நிபுணருக்கு ஒரு நாள் அதிர்ச்சி.

யாருக்கும் தெரியாமல் தலையில் குல்லா அணிந்து ஒரு மசூதியில் கமல் தொழுகை செய்வதைப்பார்க்கிறார். கிணறு வெட்டப்போய் பூதம் வந்தது போல், அவர் பிராமணன் அல்ல ஒரு முஸ்லிம் என்று தெரியவர இங்கே தான் கதை சூடுபிடிக்கிறது. இதற்கிடையில் ஒரு கும்பலும் அவரை கொல்லத்துடிக்கிறது.   அப்போ கமல் உண்மையில் யார்? ஒரு திருப்பம்.

ஆப்கனிஸ்தானில்  தாலிபான், அல் கொய்தா தீவிரவாதிகளுக்கு பயிற்சி கொடுக்கும் ஒரு தமிழ் ஜிகாத் தீவிரவாதிபோல்.நுழைந்து, அங்கிருக்கும் அமெரிக்க பிணைக்கைதிகளை காப்பாற்றும் ஒரு ரா ஏஜென்ட். அதாவது ஒரு இந்திய உளவாளி.  அப்போது அந்த தீவிரவாதிகள் அணுக்கதிரியக்கம் மூலம் புறாவை வைத்து நியூ யார்க் நகரத்தை  அழிக்க ஒரு பயங்கர சதித்திட்டம் தீட்டுவதை அவர் அறிந்துக்கொள்கிறார். அதை முறியடிக்கவே நியூ யார்க்கில் கதக் கலைஞன் வேஷம். அந்த வேஷமும் கலைந்துவிட, ஒரு பக்கம் துரோகம் விளைவித்ததற்காக அவரை கொல்லத்துடிக்கிறது அந்த தீவிரவாத கும்பல். மற்றொரு பக்கம் அமெரிக்காவின் ஏப்.பி.ஐ. அவரை கைது செய்யத்துடிக்கிறது. இறுதியில் அத்தனை தடைகளையும் மீறி  நியூயார்க்கை நகரத்தை அவர் எப்படி காப்பாற்றுகிறார் என்பது தான் க்ளைமாக்ஸ்.

“ஹாலிவுட் படம் மாதிரி ஒரு தமிழ் படம்” என்று நிறைய படங்களுக்கு தொலைக்காட்சியிலோ அல்லது பத்திரிக்கையிலோ சொல்லி இதுநாள் வரை நம் காதில் பூ சுத்தி இருக்கிறார்கள். இதை பார்க்கும் போது தான் உலகத்தரத்தில் வந்துள்ள முதல் தமிழ் படம் இதுதானோ என்று தோன்றுகிறது. சங்கர் மகாதேவனுடன் இன்னும் இரண்டு பேர் சேர்ந்து இந்த படத்திற்கு இசை. பாடல்களை முதல் முறை வெளியான அன்று கேட்டதோடு சரி. பிடிக்கவில்லை. படம் பார்த்த பிறகு ஏனோ தினமும் அடிக்கடி கேட்கிறேன். அனைத்தும் அருமை. அதுவும் குறிப்பாக அணுவிதைத்த பூமியிலே பாடல். இதை எழுதும் இன்று மட்டும் ஒரு முப்பது தடவை கேட்டிருப்பேன். போர்களத்தில் மகனைதேடும் தாயின் உணர்வைபோன்ற ஒரு மெல்லிய வலியை நம் நெஞ்சில் பாய்ச்சி மனிதத்தை வலியுறுத்துகிறது. ஒரு கவிஞனாய் கமல் மேல் இங்கு எனக்கு மிகப்பெரிய மரியாதை. பின்னணி இசையும் அபாரம். ஒருமுறையேனும் சென்னையில் சத்தியம் அல்லது மாயாஜாலில் ஆரோ 3Dயில் படத்தை மீண்டும் காண ஒரு திட்டம் இருக்கிறது.

படத்தின் ஒளிப்பதிவும் பட்டையை கிளப்புகிறது. அதுவும் அந்த ஆப்கானிஸ்தானில் காட்டப்படும் இடங்கள் எல்லாம் ஆச்சர்யமூட்டுகின்றன. அப்கானிஸ்தான் வீடுகளும், குகைகளும் அப்படியே தத்ரூபமாய் செட் போட்டு எடுக்கப்பட்டு இருக்கிறது. அப்கானிஸ்தானில் எடுத்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்பதால் தான் சேட் என்று நமக்கு தெரிகிறது. இல்லையேல் அதற்கு வாய்ப்பே இல்லை. நிறைய காட்சிகளை கிராபிக்ஸ் தான் காப்பாற்றி இருக்கிறது. இருப்பினும் அமெரிக்க “ப்ளாக் ஹாக்” ராணுவ ஹெலிகாப்டர், குதித்து, தாவி சாகசம் செய்து தீவிரவாதப் பயிற்சி தரும் கமலின் உருவம் போன்றவைகள் காட்டிக்கொடுத்து விடுகின்றன.

காஸ்மீர் தீவிரவாதி போல் எப்படி ஒருவனால் அவ்வளவு சுலபமாக தலிபான் கூட்டத்தில் நுழைய முடிகிறது? இக்கட்டான சூழ்நிலையில் அமெரிக்காவில் இருக்கும் கமலுக்கு எப்படி ஒரு பெண்ணை “டம்மி” திருமணம் செய்துக்கொள்ள சூழ்நிலை வந்தது? ஆப்கானிஸ்தானில் கமலின் கூட்டாளி செய்யும் தவறினால் தீவிரவாத கும்பலில் ஒருவன் கொல்லப்படும்போது “அநியாயமாய்” ஒரு  உயிர் போகிறது என வருத்தப்படுகிறார். ஆனால் அதுவரை/அதற்குபின் அவர் செய்துக்கொண்டு இருந்ததன் பெயர் என்ன என்று மறந்துவிட்டாரா? இப்படி பல கேள்விகள் எழாமல் இல்லை குறைகள் பல இருப்பின் அதை யோசிக்க விடாமல் படத்தை நகர்த்தியது தான் கதாசிரியரும், இயக்குனருமான கமலின் சாமர்த்தியம்.வசனங்கள் நிறைய இடங்களில் படு ஷார்ப். ஒரு இடத்தில் கெட்ட வார்த்தை என்று யோசிக்கவிடமால் கெட்ட வார்த்தை பயன்படுத்தி இருக்கிறார்கள். அந்த சாதுர்யத்தை வேறு எதிலேனும் செலுத்தி இருக்கலாம்.

இந்த படத்தின் கதை, திரைகதையை எழுத நினைத்தபோது இயக்குனரின் பார்வையில் கமல் யோசித்திருந்தால் நிச்சயம் இதை எழுதியிருக்க முடியாது. இதை இயக்க நினைத்தபோது தயாரிப்பாளரின் பார்வையில் அவர் யோசித்திருந்தால் நிச்சயம் இதனை படமாக்கியும் இருக்க முடியாது. யாருமே தொடத்துணியாத ஓரு கதைக்களத்தை தொட்டதற்காகவே நிச்சயம் கமலில் தைரியத்தை பாராட்ட வேண்டும். அதை தானே இயக்கியும், தயாரித்ததும் நிச்சயம் ஒரு சினிமா கிறுக்கனால் தான் முடியும். ஒரு காட்சியில் ஜார்ஜ் புஷ் படத்தை கண்ணா பின்னாவென்று சுட்டு தீவிரவாதிகள் பயிற்சி எடுப்பது போல் காட்டுகிறார்கள். நடுவில் ஒசாமா பின்லாடனும் வருகிறான். தலிபான்களின் பெண்கள் அடக்குமறை, ஜிகாத் உயிர்த்தியாகம் செய்ய அவர்கள் துணியும் விதம் என்று நீள்கிறது அந்த பட்டியல்.

பத்து வருடங்களுக்கு முன்னர் ஆப்கன் தீவிரவாதிகளின் வீடியோக்கள் சில பார்த்திருக்கிறேன். அதில் ஒன்றில் ஒரு அமெரிக்க பணயக்கைதியை அவர்கள் சொல்லிகொடுத்தவற்றை காமிராவை பார்த்து பேசச்சொல்கிறார்கள். பிறகு முகத்தை மூடியயவாறு அங்கிருந்த அனைத்து தீவிரவாதிகளும் “அல்லா ஹூ அக்பர்” என்று கோசமிட. ஒரு ஆட்டை அறுப்பது போல் அவன் கழுத்து அறுக்கபடுகிறது. அவன் கத்தும்போது அவன் தொண்டை ஓட்டை வழியே காற்று வெளிப்பட்டு வித்யாசமான சப்தத்தை எழுப்புகிறது. ரத்தம் பீறிட்டு அவன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக துடிதுடித்து இறக்கிறான். அந்த தீவிரவாதிகளில் கோசம் இன்னும் அதிகமாகி கடைசியில் அந்த நிகழ்வை கொண்டாடுகிறார்கள். அப்போதே இதை பார்த்து நொந்து இருக்கிறேன். கொஞ்சம் மனம் இளகியவர்கள் இதை பார்த்தாலும் அன்று தூங்க முடியாது. இப்படி பட்ட விஷயங்கள் இந்த படத்தில் இருக்கிறது. ஆகவே நிச்சயம் குழந்தைகளை இந்த படத்திற்கு அழைத்து செல்வதை தவிர்க்கவேண்டும்.

படத்தில் நமக்கு தெரிந்த முகங்கள் யாரென்றால் கமல், நாசர் மற்றும் ஆண்ட்ரியா மட்டுமே. நாசர் தமிழ் பேசும் தீவிரவாதியாக வருகிறார். “காதல் ரோஜாவே” என்று சுமார் பன்னிரெண்டு வருடங்களுக்கு முன்னமே ஒரு படத்தில் ஹீரோயினாக நடித்தவர் தான் இந்த பூஜா குமார். கமல் நடிப்பை பற்றி குறிப்பிடத்தேவை இல்லை. அரம்பக்காட்சியில் பெண் போன்ற முகபாவங்களும், நடையும், பேச்சும் என்று மொத்த மேனரிசத்தையும் வெளிபடுத்தியவிதமாகட்டும். மீசை இல்லாமல் தாடி வைத்து ஆச்சு அசலாக ஆப்கன் தீவிரவாதியாக வந்து மிரட்டியதாகட்டும்…  நிச்சயம் கமல் உலக நாயகன் தான்.. முல்லா உமராக வரும் ராகுல் போஸ் கச்சிதமான தேர்வு. கமலுக்கு அடுத்து அந்த படத்தில் அவர் நடிப்பு தான் பிரதானம். இதுவரை ஆண்ட்ரியா பற்றி நான் எழுத மறந்துவிட்டேன். ஒருவேளை கதையில் அவர் தேவை பாடாத கதாபாத்திரமாக துருத்திக்கொண்டு இருந்தது போல் எனக்கு தோன்றியாதலோ என்னவோ.

கமல்ஹாசன் விஸ்வரூபம் எடுக்கும் அந்த காட்சி உண்மையிலேயே மரண மாஸ். எப்போதும் ஆர்ப்பரிப்பு இல்லாமால் விறைப்பாய் அமைதியுடனே  காணப்படும்  (அ)  காட்டிக்கொள்ளும் ஐனாக்ஸ் திரையரங்க கூட்டத்திலும் ஒரு கைதட்டல் சப்தம் கேட்டது. நம்ம ஊராக இருந்தால் அந்த சீனுக்கு “கலா அக்கா” சொல்ற மாதிரி எல்லாரும் சும்மா “கிழி கிழின்னு கிழிச்சி” இருப்பாங்க. இருந்தும் அங்கு ஒரே ஒரு கைதட்டல் தான் கேட்டது என்பதால் உடனே அந்த சப்தத்தை நிறுத்திக்கொண்டது என் கை. அதுவரை பெண் தன்மையுடன் அய்யர் பாஷையில் வலம் வந்துகொண்டு இருந்த கமல்ஹாசன் எதிரிகளால் சின்னா பின்னமாக்கப்பட்டு சாகடிக்கப்படுகிற ஒரு சூழ்நிலை.  தொழுகை செய்ய தன் கையை அவிழ்த்து விடச்சொல்லி அழுது, கெஞ்சி,  பிறகு தொழுகை செய்துவிட்டு எதிரிகளை அடித்து துவம்சம் செய்கிறார். மின்னல் வேகத்தில் நடந்து முடியும் அந்த காட்சி  உடனே ஸ்லோ மோஷனில் மறுபடியும் காட்டப்படும் போது ரசிகர்கள் உடல் சிலிர்ப்பதை தவிர்க்க இயலாது. அதுவும் அந்த விஸ்வரூபம் தீம் துவங்கும் அந்த புள்ளி அபாரம்.

அவ்வளவு வித்யாசமான விறுவிறுப்பான கதையில் கிளைமாக்ஸ் சப்பென்று முடிந்தது போல் இருந்தது. மஞ்சள் அல்லது சிகப்பு வயரை கட் செய்து அந்த (விஜயகாந்த்) காலத்தில் பாம் டிப்யுஸ் செய்வது போன்ற ஒரு உணர்வு தான் இதில் மிஞ்சியது. இன்னும் கொஞ்சம் டென்ஷன் கிரியேட் செய்யப்பட்டு இருந்தால் ஒரு நல்ல நிறைவாக இருந்திருக்கும். இரண்டாம் பாகம் தொடரும் என்பதால் க்ளைமாக்ஸ் எதோ இண்டர்வெல் மாதிரி தான் முடிக்கப்பட்டு இருந்தது.

நிச்சயம் இந்த படம் தியேட்டரில் காணப்பட வேண்டியது. இந்த படம் தடை செய்யபட்டது சரியா, தவறா? ஏன், எதற்கு? போன்றவைகளை தினமும் அனைத்து ஊடகங்களிலும், தொலைக்காட்சியிலும் ஏற்கனவே பலமாக அடித்து துவைத்து காயப்போடப்பட்டுள்ளதால் அதை விட்டுவிடுங்கள். விஸ்வரூபத்தை ஒரு முறையோ, இரு முறையோ, இல்லை அதற்கு மேலேயோ நீங்கள் வேண்டும் அளவிற்கு திரையரங்கில் கண்டு கழித்துவிட்டு பிறகு இணையத்தில் கட் செய்யபடாத படத்தை கூட ஒருமுறை பாருங்கள். இப்படம் என்ன கூற விழைகிறது, நீங்கள் என்ன புரிந்துக்கொண்டீர்கள் என்று ஒரு நிமிடம் யோசியுங்கள். பிறகு இது தடை செய்யப்பட வேண்டிய படமா என்று நீங்களே முடிவு செய்யுங்கள்.

இப்படம் உணர்த்தும் உண்மை யாதெனில்,  கமல் அங்கிள் நல்லவனாய் இருந்தபோது அவரை கண்டுக்கொள்ளாமல் மாற்றானோடு சுற்றித்திரியும்  பூஜா குமார் ஆண்ட்டி, கடைசியில் கமல் பெரிய அப்பாடக்கர் என்றறிந்ததும் காதல் ரசம் சொட்டச்சொட்ட  பல்லிளித்து அவரிடம் வந்து உருகுகிறார்.  வழக்கமான அப்பாவி ஆடவனும் அந்த பசப்பியை நம்பிவிடுகிறான். இந்த பொண்ணுங்களே இப்படி தான் எஜமான்… குத்துங்க எஜமான் குத்துங்க. படத்தை பார்த்த பிறகு “ஆன்ட்டி.-முஸ்லிம்” பற்றி என்றில்லாமல், அதில் இப்படி ஒரு “ஆண்ட்டி-அங்கிள்” தத்துவம் கூட உங்கள் கண்ணோட்டத்தில் எழலாம்.

ஒருவேளை அதற்கு மகளிர் சங்கம் தடை கோரி போர்க்கொடி கூட தூக்கி இருக்கலாம்…  படம் ஒன்றெனினும்.. அதை பார்க்கும் கண்கள் வேறு, அவர்தம் கண்ணோட்டம் வேறு.  அதை விட்டுவிட்டு, இப்படித்தான் படம் எல்லோராலும் பார்க்கப்படும். இப்படித்தான் மக்கள் புரிந்துக்கொள்வார்கள் என்று அனுமதி அளிக்கப்பட்ட ஒரு படத்தை சொந்த ஊரில் பார்க்க விடமால் என்னை போன்றோரை அலைக்கழித்தது அபத்தம். என் முஸ்லிம் நண்பர்களுடனும் இங்கயே சவுகரியமாய் பார்த்து ரசித்திருக்க விடாமல் என் தனிமனித சுதந்திரத்தை பறித்தது அதைவிட பெரிய அபத்தம். .

மதம் விதைக்கும் பூமியிலே…  அறுவடைக்கும்…….?

விஸ்வரூபம் வெளியாகாத சூழ்நிலையில் இப்போது இருந்த ஒரே ஆப்சன் “கடல்” திரைப்படம். நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு “அரவிந்த் சாமி”, வில்லன் வேடத்தில் “அர்ஜுன்”, அலைகள் ஓய்வதில்லை ஜோடி கார்த்திக், ராதாவின் வாரிசு “கவுதம்” மற்றும் “துளசி” அறிமுகம். எல்லாவற்றிக்கும் மேலாகா “ஏ.ஆர்.ரஹ்மான்” மற்றும் “மணிரத்னம்” காம்பினேசன். கதை, திரைக்கதை, வசனம் என்று மூன்று பொறுப்பையும் கவனித்துக்கொண்ட நட்சத்திர எழுத்தாளாராக கருதப்படும் “ஜெயமோகன்” இந்த படத்திற்கு ஒரு கூடுதல் எதிர்பார்ப்பு. இப்படிப்பட்ட கடல் படத்தில் ஆழம் என்ன?

அன்பை போதிக்கும், தூயஉள்ளம் கொண்ட பாதர் சாம் “அரவிந்த்” சாமி. தீய குணம் கொண்டு தன்னை தானே சாத்தானாக கருதிக்கொள்ளும் கேரக்டரில் “அர்ஜுன்”. வேசிக்கு பிறந்து, ஊரில் அனைவராலும் ஒதுக்கப்பட்டு கரடு முரடாக வளரும் இளைஞன் டாம் என்கிற தாமஸ் (கவுதம்). கிறித்துவ கான்வெட்டில் பயிலும் ஜீனியசான லூசுப்பெண் துளசி. படத்தின் முதல் காட்சியிலேயே அர்விந்த் சாமிக்கும், அர்ஜூனுக்கும் பிரச்சனை. உன்னை எப்படி பழி தீர்க்கிறேன் பார் என்று சவால் விட்டு விடை பெறுகிறார் அர்ஜுன். சிறு வயதில் அம்மா இறந்துவிட கஷ்டப்படும் குழந்தையாக வளர்கிறார் “கவுதம்”. படத்தில் டைட்டிலே இங்கே இருந்துதான் ஆரம்பிக்கிறது.

சர்ச்சில் இருக்கும் பாதர்,  கவுதமை தன்னுடன் வைத்து நல்லபடியாய் வளர்க்க முயல்கிறார். எதிர்பாராவிதாமாய் அர்ஜுனின் சூழ்ச்சியால் அவர் சிறைக்கு அனுப்பப்படுகிறார். தீயவேலைகளில் பெரிய ஆளாக வளம் வரும் அர்ஜுனுடன் கைப்புள்ளயாக சேர்த்து தொழில் கற்று முன்னேற துடிக்கிறார் கவுதம். சிறையில் இருந்து வெளிவரும் அரவிந்த்சாமி, கவுதமை திருத்த முயல, பையன் திருந்த மாட்டேன் என அடம் புடிக்கிறான். அழுதுகொண்டே பயத்துடன், தன் காதலி துளசியிடம் சென்று தான் பாவச்செயல் புரிபவன், கொலை, கொள்ளையில் ஈடுபடுபவன் என்று சொல்ல. அவளோ சிரித்துக்கொண்டே இனிமேல் செய்யாதே என்று அவன் உள்ளங்கையை பிடித்து துடைத்து விட்டு இனிமேல் நீ பரிசுத்தமானவன் என்று சொல்லி பல்லை இளிக்கிறாள். படமும் இளிக்கிறது.

ஒருவேளை இது பழிதீர்க்கும் கதையா என்றால், அது இல்லை. துளசி, கவுதமின் காதல் கதையா என்றால் அதுவும் இல்லை. அப்படி என்ன தான் அந்த படத்தில் கதை என்றால், சர்ப் எக்ஸ்செல் விளம்பரம் தான் நியாபகம் வருகிறது…. “தேடினாலும் கிடைக்காது”. ஆம் படத்தின் என்ன நடக்கிறது, என்ன செய்கிறார்கள், எதற்கு செய்கிறார்கள் என்று ஒன்னும் தெரியமாட்டேன்கிறது. அவ்வப்போது கரையை கடக்க கவுதமின் தோனியில் லிப்ட் கேட்க வரும் துளசியை பார்க்கும் போது தான் “அட படத்தின் கதாநாயகி இவர்தானே” என்று நியாபகம் வருகிறது. பாடல்கள் அனைத்தும் துருத்திக்கொண்டு இருக்கிறது. ஐயோ இதற்கு மேல் நான் படத்தை பற்றி எழுத விரும்பவில்லை. கர்த்தர் என்னை மன்னிக்கவே மாட்டார்.

ஆனால் இதை மாட்டும் சொல்லிக்கொள்ள கடமைப்பட்டுள்ளேன் மக்களே. க்ளைமாக்ஸ் காட்சியில் பாலா படத்தை போன்ற ஒரு மாயை எட்டி பார்க்கையில் நான் கொஞ்சம் பயந்து விட்டேன். துளசியை பைத்தியமாக காட்ட முயன்றார்கள்.  நல்ல வேலை கடைசியில் அந்த மனஅழுத்தத்தை எல்லாம் மக்களுக்கு அவர்கள் தரவில்லை. படம் முடிந்ததும் “உயிரே உயிரே” பாடலில் உருகி உருகி பாடிய அரவிந்த் சாமியை உயிரை கொடுத்து கத்த வைத்திருக்கிறார்கள். அவர் பின்னால் பல குழந்தைகள், மனிதர்கள் மெழுகுவர்த்தியை பிடித்தபடி வருகிறார்கள். இதெல்லாம் எதற்கு என்று சத்தியமாய் புரியவில்லை இயேசப்பா. சத்தியமாய் புரியவில்லை!

இது உண்மையிலேயே “நாயகன்”, “அலைபாயுதே”, “மௌனராகம்” கொடுத்த மணிரத்னம் படம் தானா? “கடலும் கடல் சார்ந்த படமும்” என்று எண்ணிப்பார்க்கையில் சுறாவிற்கு பிறகு நம் கோட்டானு கோட்டி மக்களின் பொறுமையை சோதித்துப்பார்க்கும் படம் யாதெனில் அது இந்த “கடல்” தான். இந்த கடலில் மூழ்கி முத்தெடுக்க முயல்பவர்கள் அநேகம் பேர் கடைசியில் மூச்சு முட்டியே இறக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஸ்தோத்திரம்!