கபாலி – என் பார்வையில் (சினிமா விமர்சனம்)

superstar-rajinikanth-kabali-movie-review

ரஜினி-ரஞ்சித் கூட்டணி, ஆதாலால் படத்தை நல்லா செஞ்சியிருப்பாங்கன்னு போய் பார்த்தா…. நம்மளை ஒக்காரவச்சி நல்லா செஞ்சிட்டாங்க பாஸ்…

படத்தின் கதையை ஏற்கனவே அதன் இயக்குனர் பல பேட்டிகளில் சொல்லியதுதான். அதை கொஞ்சம் விரிவாக பார்ப்போம். (கதை தெரிந்தால் படம் பார்க்கும்போது சுவாரசியம் போய்விடும் என்று பயப்படதேவையில்லை. தொடர்ந்து படிக்கலாம்)

  1. மலேசிய தமிழர்களின் பிரச்சனைக்காக போராடி சிறைசெல்லும் கபாலி எனும் ஒரு டான், இருபத்தைந்து வருடம் கழித்து ஜெயிலில் இருந்து திரும்பி வருகிறார்.
  2. வந்ததும் மக்களுக்காக பல நல்லது செய்கிறார்.
  3. கொல்லப்பட்டதாய் சொல்லப்படும் தன் கர்ப்பிணி மனைவி உயிருடன் இருப்பதை அறிந்து அவரை தேடி கண்டு பிடிக்கிறார். (கர்பினிப்பெண் உயிருடன் இருந்தால் அப்போ அந்த குழந்தை? – அதான் ட்விஸ்ட்).
  4. அப்புறம் கடைசியில் எதிரிகளை பழி வாங்குகிறார்.

கதை சுருக்கமும் அதுதான். மொத்தப்படமும் அதுதான். மாஸ் அறிமுகம் அரைமணி நேரம். நல்லது செய்வது&பிளாஸ் பேக் அரைமணி நேரம். தேடல் அரைமணி நேரம். பழிவாங்குதல் அரைமணி நேரம். கபாலி ரெடி.

கதையோடு பொருந்திய ரஜினியின் நடிப்பை கடைசியில் சந்திரமுகியில் பார்த்தது. வயதான, அனுபவமுள்ள டான் கதாபாத்திரம் என்பதால் அந்த துருதுருப்பு இதில் இல்லையென்றாலும் மாஸாக இருக்கிறார். மனைவியை பற்றி அவர் ஒவ்வொரு முறை பேசும்போதும், விரைவில் சந்திக்கபோகிறோம் என்று அவர் பூரிக்கும் போதும், மனுஷன் மனதை வருடுகிறார். மனைவியை பார்த்தவுடன் கொடுக்கும் ரியாக்சன் இருக்கே… கொஞ்சம் விட்டால் நம் கண்களை நனைத்துவிடும் வாய்ப்பு உண்டு. ராதிகா ஆப்தேவும் சிறந்த நடிப்பு, தமிழ் உச்சறிப்பும், கணீர் என்று பேசுவதும் அருமை. அடுத்து தன்ஷிகா. நடிப்பும் ஆளும் செம ஹாட். முதன் முதலாக இந்த படத்தில் தன்ஷிகாவை மிகவும் ரசிக்கிறேன். ரஜினியை கூட கவனிக்காமல். 🙂 கிஷோர், தினேஷ், கலையரசன் என்று அவர்களது பாத்திரத்தை அவர்கள் கட்சிதமாக செய்திருக்கிறார்கள். மெயின் வில்லனும் சரியாக பொருந்திப்போய்இருக்கிறார்.

படத்தின் ஓபனிங் அருமை. பஞ்ச் இல்லை.. பில்டப் இல்லை. ஒகே இது வழக்கமான ரஜினி படம் இல்லை.. எதிர்பார்த்ததுபோல் ரஞ்சித் படம்தான் என்று ஊர்ஜிதம் செய்து சந்தோசப்பட்ட கொஞ்ச நேரத்தில் ஏதோ தப்பாகவேபட்டது. ஒரு சீனை ஓபன் செய்வதிலும், நிறைவு செய்வதிலும் நிறைய இடத்தில் இயக்குனர் தடுமாற ஆரம்பித்தது புரிந்தது. உதாரணம்: ஜெயிலில் இருந்து மாஸாக கபாலி வெளியே வந்தவுடன் நடக்கும் உரையாடல்.

முதல் மற்றும் கடைசி சில நிமிடங்கள் தவிர்த்து படத்தில் சுவாரசியாமான சம்பவங்கள் இல்லை. என்கேஜிங் காட்சிகள் இல்லை. சுத்தமாய் காமடி இல்லை. படத்தோடு தான் காமெடி வரும், தனியாக வைக்க முடியாது என்று ரஜினியையே கன்வீன்ஸ் பண்ணியதாக இயக்குனரின் பேட்டியை பார்த்தேன். ஜான் விஜய் வீட்டில் அவரது மனைவி ரஜினிக்கு உணவு பரிமாறும் போது ஒரு காமடி நடக்கும் பாருங்க.. சான்சே இல்லை. அப்படி ஒரு உலக தர மொக்க காமடியை நீங்க எங்கேயும் பார்திருக்க முடியாது.. ஒருகட்டத்தில் கதையை நகர்த்த வழியில்லாமல் ஒரே ஒரு சீன் (பள்ளியில் பயிலும் மாணவர்களிடம் கபாலியின் கேள்வி-பதில் நேரம்) நீண்ட நேரம் ஜவ்வாக இழுக்கப்பட்டு நம் பொறுமையை மிகவும் சோதித்தது. படத்தின் முதுகெலும்பான பிளாஸ் பேக் சீனில் வீரியம் இல்லை. மேலோட்டமாய் சொல்லப்பட்டது போலிருக்கிறது. அந்த போர்ஷனை கொஞ்சம் நீட்டி சுவாரசியாமாக, ஆழமாக இன்னும் அழுத்தமாக சொல்லி இருக்கலாம்.

மனைவியை தேடும் சீன்களிலும் சலுப்பு தட்டுகிறது. “கிறிஸ்டல் மேஸ்”னு ஒரு உலக புகழ் பெற்ற கேம் ஷோ ஒன்னு இருக்கு. ஒரு பொருளை கண்டுபிக்க பல இடங்களில் துருப்புசீட்டை ஒளித்து வைத்திருப்பார்கள். ஒன்றை கண்டுபிடித்தால் வேறொரு இடத்திற்கு அது அனுப்பும். அங்கே தேடி கண்டுபிடித்தால் அது வேறு ஒரு இடத்திற்கு நம்மை போகச்சொல்லும். இப்படியே ஒவ்வொரு இடமாய் அலைந்து தேடி அந்த பொருளை மீட்பதற்கும் தாவு தீர்ந்துவிடும். அப்படி தான் ராதிகா ஆப்தேவை தேடும் படலம் இருக்கிறது. மலேசியா, சென்னை, பாண்டி, ஆரோவில்லே என்று பல இடங்களில் தேடுகிறார்கள். ஒவ்வொரு இடம் நுழையும்போது ஒரு சோக இசை. ரஜினி கூலிங்கிளாசை கழட்டுவார். உள்ளே போனால் அவர்கள் வேறொரு இடத்திற்கு துருப்பு சொல்லுவார்கள். மீண்டும் அதே சோக இசை, ரஜினி கூலிங் கிளாஸ் கழட்டுவார், உள்ளே ராதிகா ஆப்தே இருக்க மாட்டார். கொடுமையிலும் கொடுமை. மொத்தத்தில் பா.ரஞ்சித் அவர்கள் கதை சொல்லியாக இந்த படத்தில் தோர்த்துவிட்டார். படம் ஜெயித்து விட்டது.

பின் குறிப்பு: படத்தில் ஒரு உணர்ச்சிப்பூர்வமான காட்சி ஒன்று ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஆனால் நெருப்புடா பாடல் பின்னணியில் ஒலிப்பதுபோல் காதில் கேட்டது. . அய்யயோ என்னடா இது சந்தோஸ் நாராயணன் இப்படி சொதப்பிடாரே என்று நினைத்தேன். அதற்குள் நின்று விட்டது. சரி டெக்னிகல் பால்ட் போல என்று நினைத்துக்கொண்டு விட்டுவிட்டேன். சிறிது நேரம் கழித்து ரஜினியும், ராதிகா ஆப்தேவும் கட்டிப்பிடித்து இப்போது அழுதுக்கொண்டு இருந்தார்கள். மீண்டும் அதே நெருப்புடா பாடல் பின்னணியில் மெல்லியதாக ஒலிக்கிறது. மறுபடியுமா? என்று ஷாக்காகி சுதாரித்து சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். பக்கத்தில் ஒரு பார்டி வாயை பிளந்து தூங்கிக்கொண்டு இருந்தது. அவரது சாட்டை பாக்கட்டில் இருந்து “நெருப்புடா… நெருங்குடா… முடியுமா?” என்று சவால் சப்தம். படம் முடிந்து வரும்போது தான் அந்த நெருப்பை நெருங்கி  எழுப்பிவிட்டுதான்  வந்தேன்.

கபாலி – தியேட்டர் ரிலீஸ் vs தமிழ் ராக்கர்ஸ்

Kabali Theatre Release vs Tamil Rockers
ஒரு பக்கம் சாமானியர்கள் முதல் நாள் முதல் காட்சி பார்க்க முடியாத வகையில் கபாலி பட டிக்கெட் ஆயிரங்களை தாண்டி விற்கப்பட, இன்னொரு பக்கம் இது தர்மத்துக்கும் அதர்மத்துக்கும் நடக்கும் போராக கருதி “தமிழ் ராக்கர்ஸ்” டாரண்ட் இணையதளத்திற்கு வெளிப்படையாகவே ஆதரவு தெரிவிக்க ஆரம்பித்துவிட்டனர் இன்றைய இளைய இனைய தமிழர்கள். பொதுவாக தியேட்டரில் ஓடும் படத்தை இணையத்தளத்தில் திருட்டுத்தனமாக பார்ப்பதை தவிர்த்து சுயஒழுக்கத்தோடு வாழ்பவன் நான். நல்ல படங்களை தியேட்டரில் சென்று பார்ப்பதால் நம்மை நம்பி படம் எடுப்பவன் நன்றாக இருப்பான். அவன் நன்றாக இருந்தால் தான் நாமும் மறுபடியும் நல்ல படம் பார்க்க முடியும். குறைந்தபட்சம், இன்னொருவனின் உழைப்பை திருடாமலாவது நாம் கட்டுப்பாட்டுடன் வாழ்வதே அறம். இதை வாய்ப்பு கிடைக்கும் இடங்களில் சொல்லியும் வருகிறேன், எழுதியும் வருகிறேன் ( யாரும் கேக்கப்போறது இல்லை என்பது வேறு விஷயம்)
https://www.quora.com/How-can-I-watch-tamil-movies-in-HD-within-a-few-days-of-release/answer/Praveen-Kumar-C-5

ஆனால் இங்கு ஒன்றை நாம் நன்றாக கவனிக்க வேண்டும். எப்போதும் இல்லாத வகையில் திருட்டு திரைப்பட இணையத்தளங்களுக்கு (குறிப்பாக தமிழ் ராக்கர்ஸ்]) வெளிப்படையாகவே சமூக வலைதளங்களில் கடந்த சில நாட்களாக மீம்ஸ் மூலம் ஆதரவு பெருகி வருகிறது. ஒவ்வொன்னும் அவ்வளவு கிரியேட்டிவ். சிலதுகளை பார்த்தவுடன் குபீர் என்று சிரிப்பு வருமளவிற்கு கற்பனைத்திறன். இதை பார்க்கும்போது “ஒவ்வொரு வினைக்கும் அதற்கு இணையான எதிர் வினை உண்டு” என்ற நியூட்டனின் மூன்றாம் விதிதான் எனக்கு நியாபகம் வருகிறது. எப்போதும் போலில்லாமல் சட்டவிரோதமாக இயங்கும் அனைத்து முக்கிய இணையதளங்களை முடக்கி கபாலி திரைப்படம் இணையத்தில் வெளிவராமல் பார்த்துக்கொண்டது கபாலி டீம்.(சில நாட்களுக்கு மட்டும்). இதனால் தங்கள் பட வருமானத்திற்கு பங்கம் வராமல் பார்த்துக்கொண்டனர். இதுவரை அருமை. Perfect move.

ஆனால் சட்டவிரோதமாக பணம் போவதை தடுத்தவர்கள், அவர்களே சட்ட விரோதமாக டிக்கெட் விலையை கண்ணாபின்னாவென்று விற்க ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். நூற்றியிருபது தான் அதிகபட்ச டிக்கெட் விலை என்று அரசு நிர்ணயத்து இருக்கிறது. ஆனால் சேலத்தில் ஒரு டிக்கெட் முன்னூறு, இருநூற்றி ஐம்பது என்று போலிஸ் பாதுகாப்போடு கவுண்டரிலேயே தைரியமாக விற்க்கப்படுகிறது.. சென்னையில் ஆயிரத்தை தாண்டி போவதாக அறிகிறேன். இணையதளங்களில் டிக்கெட் ரிசர்வேசன் இல்லை. அப்படியே இருந்தாலும் டிக்கெட் விலையை குறிப்பிடமால் தியேட்டரில் செலுத்தச்சொல்கிறார்கள். இது பகல் கொள்ளை. கபாலி படம் எப்படியும் ஓடிவிடும். போட்ட பணத்திற்கு மேலே எடுத்துவிட முடியும். ஆனால் அதிகபட்ச பணம் சம்பாதிக்க இது அவர்கள் செய்த வினை.

போதிய பணம் இருந்தும் முதல் நாள் டிக்கெட் கிடைக்காதவர்களுக்கு நாம் கவலைப்பட தேவையில்லை. (First Come First Serve) – Its their Bad luck. ஆனால் போதிய பணம் இல்லாத சாமானிய மக்கள்? முண்டியடித்து கவுண்டர் வரை சென்று பாக்கட்டை தடவியபடியே ஏமாற்றத்துடன் வெளியே வரும் ரஜினி ரசிகன்? முதல் நாள் முதல் காட்சியே பார்த்து பழக்கப்பட்ட ரஜினி வெறியன்? அனைவரும் ஏமாற்றப்பட்டனர். காசில்லாதவன் அவமானபடுத்தப்படுகிறான், ஏமாற்றப்படுகிறான். முதல் நாள் முதல் காட்சியே பார்த்து தீரவேண்டும்? என்ன செய்ய? அடிடா தமிழ் ராக்கர்ஸ் டாட் டண்டனக்கா….. அந்த மனக்குமுறல், இயலாமையின் வெளிப்பாடு தான் திருட்டு பட இணையதளங்களை ஆதரிப்பது. எப்படியும் படம் அந்த இணையதளத்தின் வெளிவரவேண்டும் என்ற வேட்க்கையைத்தான் அது ஏற்படுத்துகிறது. இது தான் அதற்க்கு இணையான எதிர்வினை.

டிக்கெட் விலை சட்டத்திற்கு புறம்பாக அதிகபடுத்தி இருப்பதை ஆதரித்து சிலர் கேட்க்கிறார்கள்.”அப்படி நீ முதல் நாள் படம் பார்த்தே ஆகணுமா? When there is a demand there is a price increase. அதனால எவ்வளோ சொல்லறமோ அந்த காசை கொடு.. இல்லை கிளம்பு.”

“ஐயா. ஒன்னு புரிஞ்சிக்கோங்க. நான் முதல் நாள் டிக்கெட் புக் பண்ணாம விட்டுட்டேன். பார்த்தே ஆகணும். ஆனா டிக்கெட் வித்து தீர்ந்துடுச்சு. இப்போ நான் ப்ளாக்ல ஆயிரம் என்ன, ரெண்டாயிரம் கொடுத்து கூட வாங்குவேன். ஆனா அரசு நிர்ணயித்த விலையை விட என்னத்துக்கு சட்டவிரோதமா கவுண்டர்ல விக்கறீங்க?”

“இன்னும் புரிலையா? சரி… ஒரு குட்டி கதை ஒன்னு சொல்லறேன்.”

நான் கல்லூரி படித்துக்கொண்டு இருந்த சமயம். ஊருக்கு வந்திருந்தேன். சேலம் மத்திய பேருந்து நிலையத்தில் இருந்து இறங்கி வெளியே லோக்கல் பஸ் பிடிக்க பைகளை சுமந்துகொண்டு நடந்து சென்றுக்கொண்டிருந்தேன்.

“தம்பி இங்க வா” என்று ஒரு குரல் கீழே இருந்து வந்தது. குனிந்து பார்த்தேன் ஒரு செருப்பு தைக்கும் தொழிலாளி.

“என்ன தம்பி காலேஜ் படிக்கிறியா?”

“ஆமாண்ணே”

இங்க பக்கத்துலவாப்பா… செருப்பு புதுசா?.”

தயக்கத்துடன் அருகில் சென்றேன் “இல்லன்னே… கொஞ்ச மாசம் ஆகுது.”

“காலேஜ் பையன் இந்த செருப்பு போடலாமா? சீக்கிரம் அறுந்துடும்னு நினைக்கிறேன். எங்க கழட்டு பாக்கலாம்.”

“இல்லன்னே பரவாயில்ல” என்று எனக்கு தயக்கம் இன்னும் அதிகமானது.

“அட சும்மா கலட்டுப்பா… பாக்கறேன்… . இங்க குடு” என்று அவராகவே காலில் இருந்து கழட்டிக்கொண்டார்.செருப்பை சுற்றி முற்றி பார்த்தார். திடீரென உள்பக்கமாக ஆணி அடிக்க ஆரம்பித்தார்.

“அண்ணா என்னானே பண்ணறீங்க?”

“சும்மா இருப்பா. எப்புடி தான் இதை போட்டுட்டு நடக்கறியோ” சில நிமிடம் உரையாடிக்கொண்டே பணியை தொடர்ந்தார். பின் மீண்டும் பாலிஸ் அடித்து என் செருப்பை காலில் மாட்டி விட்டார்.

“இப்போ எப்புடி இருக்கு?”

நடந்து பார்த்தேன் “தெரியலைண்ணே…நல்லா தான் இருக்குன்னு நினைக்கிறேன்”

“இனிமே இது அவ்வளோ சீக்கிரம் பிஞ்சிப்போகாது.. இன்னும் பல மாசத்துக்கு நீ புது செருப்பு எடுக்க தேவையில்லை”

யாருன்னே தெரியாத நம்மை கூப்பிட்டு இப்படி ஒரு உதவி செய்யுராறேனு மனசுக்குள்ள நெனச்சி சந்தோசப்பட்டு “தாக்ஸ்னே” என்றேன்,

“பரவாயில்லப்பா..”

“சரி வரண்ணே”

“வரியா? ஒரு அம்பது ரூபா எடு”

திடுக்என்றது. “அண்ணே அம்பது ரூபாயா?”

“ஆமா ஒரு செருப்புக்கு இருபத்தஞ்சு ரூபா. அப்போ ரெண்டு செருப்புக்கு எவ்வளோ ஆச்சு?”

என் கண்களில் கண்ணீர் வராத குறைதான். பாக்கட்டில் வெறும் ஐம்பது ருபாய் தான் இருந்தது. அவ்வளவு தான் இருக்கிறது என்றதும் அவன் குரல் மேலும் கடுமையானது.
“முன்னாடியே சொல்லித்தொலைய வேண்டியதுதான?”

“நீங்க தான கூப்பிடீங்க?”

“கூப்பிட்ட ஒடனே வந்துடுவியா? சரி அந்த அம்பது ரூபாய கொடுத்திட்டு போ.”

கடைசியில் பேசி, புரியவைத்து அந்த ஐம்பது ருபாய் நோட்டை கொடுத்துவிட்டு பஸ்சுக்கு பத்து ருபாய் அவனிடமே வாங்கிச்சென்றேன். அதே ஏமாற்றம், அதே அவமானம், அதே வலிதான் தான் முதல் காட்சிக்கு அதிக விலை கொடுத்து டிக்கெட் வாங்க முடியவில்லை என்பது.

“டீசர் காட்டி, பாட்ட போட்டு, டிரைலர் ஓடவிட்டு, ஆசையக்காட்டி…. மொத நாளே தியேட்டர் வான்னு சொல்லி வர வச்சிட்டு,.ஆயிரம் ரூபா கேக்கறீங்க?… இதுல உன்ன யாரு மொத நாளே வர சொன்னா…. போயிட்டு ஒரு ரெண்டு நாள் கழிச்சு வான்னு சொல்லறீங்க? பண்ணுறது திருட்டு இதுல தத்துவம் வேற?”

ஒன்னு புரிஞ்சிக்கோங்க மக்கா. தமிழ் ராக்கர்ஸ் தங்களின் domain TLDயை(..com, .in, .ch) கன்னாபின்னாவென்று மாற்றிக்கொண்டு இருக்கிறது. அந்த இணையத்தளம் முடக்கப்பட்டது போல் தெரியவில்லை. பத்தாயிரம் திரையரங்கில் படம் ரிலீஸ் ஆகிறது. மக்களின் அமோக ஆதரவில் அதில் ஒரு திரையங்கில் கூடவா தமிழ் ராக்கர்ஸ் அட்மினுக்கு டிக்கெட் கிடைக்காது. இத்தனைக்கும் தமிழ் ராக்கர்ஸ் மெம்பெர்ஸ்ல டிக்கெட் எடுத்து தியேட்டர்ல படம் பாக்குற ஒரே ஆளு அவருதான். (எதிர்வினை)

பிகு: நான் சத்தியமாக முதல் நாள் முதல் காட்சி தியேட்டரில் தான் படம் பார்க்க போகிறேன். அதுவும் சொந்த உழைப்பில் சம்பாதித்த காசில். ஓசி டிக்கெட் இல்லை. எதுக்கு சொல்லுறேன்னா டிக்கெட் விலை மாத திரைப்பட பட்ஜெட்டை பதம் பார்ப்பதால் அடுத்து ரிலீசாகும் நல்ல படங்களை திரையரங்குகளில் பார்ப்பதாய் இல்லை. மற்ற திரைப்படங்களுக்கு செல்லும் பணம் கபாலிக்கே சென்றுவிட்டது.(எதிர்வினை)

இதோ மேலும் நான் ரசித்த மீம்ஸ்கள் சில…. 🙂

 

 

பாதச்சுவடுகள் – 2 (23/01/2014) – கோலிசோடா

Director Vijay Milton & Praveen Kumar C

05 ஜனவரி 2015:

ஒளிப்பதிவாளரும், இயக்குனரும், தயாரிப்பாளரும், எனது இனிய நண்பருமான விஜய் மில்டன் அவர்களுக்கு பிறந்தநாள் நல்வாழ்த்துக்கள்.

வனயுத்தம் படப்பிடிப்பு சேலத்தின் அருகில் நடந்துக்கொண்டிருந்தபோது அந்த படத்தில் வசனகர்த்தாவான நண்பர் அஜயன் பாலா மூலம் அவரின் அறிமுகம் கிடைத்தது. அறிமுகமான சிலநோடிகளிலேயே செலிப்ரிட்டி என்ற பந்தா துளியும் இல்லாமல் மிகச்சாதாரணமாய் பழகிய, உரையாடிய, அந்த பண்பு எனக்குள் ஏற்ப்படுத்திய ஆச்சரியம் இன்னும் என்னில் இருந்து விலகவில்லை. என்னிடம் மட்டும் இல்லை, அவரிடம் பழகிய அனைவரும் அவரின் பண்பை கூறக்கேட்க்கும் போது அவரின் மேல் மரியாதை இன்னும் தான் எனக்கு அதிகமானது.

அதன் பிறகு அவரே தாயரித்து இயக்கிய “கோலிசோடா” படப்பிடிப்பிற்கு சேலம் வழியாக கேரளா செல்லும் போது, என் வீட்டிற்க்கு வந்து என்னையும் “வாங்க ப்ரதர் ரெண்டு நாள் சுற்றுலா போயிட்டு வரலாம்” என்று அழைத்துச்சென்றார். அந்த படத்தில் என்னை ஆன்லைன் ப்ரோமோஷனில் பணியாற்றவைத்த அந்த நட்பு, படத்தின் வெற்றிக்கொண்டாட்டத்தின் போது சேலத்திற்கு வந்த அந்த திரைப்படக்குழு அனைவரையும் எங்கள் வீட்டிற்க்கு அழைத்துவந்து எங்கள் குடும்பத்தினரை மகிழ்ச்சியில் திக்குமுக்காடவைத்தது. (சொல்லப்போனால் இதை போன்ற இன்னும் பல அனுபவங்களை ஒரு கட்டுரையாகவே எழுதலாம். )

Goli Soda Movie Team at our home

மாதங்கள் பல ஓடிவிட்டது. கோலிசோடாவின் வெற்றிக்குப் பிறகு தமிழ் சினிமாவின் முக்கிய இயக்குனராக வீற்றிருக்கும் அவர், தற்போது விக்ரமை வைத்து “பத்து என்றதுக்குள்ள” என்ற திரைப்படத்தை மிகுந்த பெரும்பொருட்செலவில் இயக்கிவருகிறார். சென்ற மாதம் அதன் படப்பிடிப்பு கோவையில் நடந்துக்கொண்டு இருந்தபோது அங்கு அம்மாவை அழைத்துச்சென்றிருந்தேன். அவர்கள் இதுவரை படப்பிடிப்பு எதுவும் நேரில் பார்த்ததில்லை என்பதால் ஒரு புது அனுபவமாக இருக்கும் என கருதினேன். மிகவும் பரபரப்பாக இயங்கிவரும் விஜய் மில்டன் அவர்களை கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடம் கழித்து சந்திக்கிறேன். ஆனால் அப்போது அது மதிய உணவு இடைவேளை. உணவருந்த ஹோட்டலிற்கு சென்றவிருந்த எங்களை கட்டாயப்படுத்தி “நம்ம எங்க வேணும்னாலும் சாப்பிடலாம் ப்ரதர். அம்மா இருக்காங்க இல்ல.” என்று அவரின் “கேரவனில்” அழைத்து எங்களுக்கு உணவு தருவித்தார்.

கட்டுபடுத்தப்பட்ட பெரும்மக்கள் கூட்டத்தின் நடுவே தன்னுடைய கேரவனில் இருந்து ஒரு முக்கிய காட்சியில் நடித்துவிட்டு மீண்டும் கேரவணிற்கு சென்றார் விக்ரம். வேறு இடத்திற்கு படப்பிடிப்பை மாற்றுவதற்கு படக்குழுவும் பரபரப்பாக சுழன்றுக்கொண்டு இருந்தது. வீட்டிற்க்கு கிளம்ப ஆயத்தமான எங்களை அந்த கேரவணிற்கு அழைத்து சென்று “விக்ரம்” என்ற இன்னொரு இனிய மனிதரை அறிமுகம் செய்துவைத்து ஆச்சர்யப்படுத்தினார். என் அம்மாவிற்கு அந்த காரவேனில் நடந்த உரையாடல்கள் நிகழ்வுகள் அனைத்தில் இருந்தும் வெளிவர பல நிமிடங்கள் பிடித்தது. இவ்வளவு உயரத்திற்கு சென்றும், தன் காலை அழுத்தமாக தரையில் பதித்து நடக்கும் பண்பு நிச்சயம் நாம் அவரிடம் கற்றுக்கொள்ளவேண்டிய ஒன்று.

சென்ற வருடம் எழுதி இருந்தேன். அவரின் மிகபெரிய பிறந்தநாள் பரிசாக கோலிசோடாவின் வெற்றி கிடைக்குவேண்டும் என. அதே போல் இந்த வருடமும், புத்தாண்டு பரிசாகவும், அவரின் பிறந்தால் பரிசாகவும் “பத்து என்றதுக்குள்ள” படத்தில் வெற்றி கிட்டி, தமிழ் சினிமாவின் தவிர்க்கமுடியாத இயக்குனர் பட்டியலில் அவர் பெயரை நிரந்தரமாகிக்கொள்ள வேண்டிக்கொள்கிறேன். காலன் “நூறு என்றதுக்குள்ள”, அவர் இன்னும் பல சாதனைகள் புரிந்து, இன்னும் பல உயரங்கள் அடைந்து ஆனால் அதே உயர்நிலை பண்போடு வாழ்ந்திட இறைவனை பிராத்திக்கிறேன்.

(சுமார் மூன்று வருடங்களுக்கு முன்னர் முதல் சந்திப்பின் போது எடுத்த புகைப்படம் கீழே. நாங்கல்லாம் அப்பவே செல்பிபுள்ள! )

vijay milton -  ajayan bala  - praveen

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

யோசித்துப்பார்த்தால் இவ்வுலகத்தில் அனைத்து திறமைசாலிகளின் ஆரம்பக்கட்டபோராட்டம் தனக்கான ஒரு அடையாளத்தை நிறுவிக்கொள்வதை நோக்கியே தான் இருக்கும். அதைத்தாண்டிய பணம், புகழ் இத்யாதிகள் அனைத்தும் அவரவர் தனிப்பட்ட முற்ச்சியின் பலனும், கிடைக்கப்பெறும் அங்கீகாரத்தின் அளவைப் பொறுத்த பிரதிபளிப்புமே. சொல்லப்போனால் திறமைசாலிகள் அனைவரையும் இவ்வுலகம் எளிதில் அங்கீகரிப்பது இல்லை. சிலசமயம் போராட்டங்கள் தேவை. சில சமயம் பெரும் போராட்டங்கள் தேவை. இன்னும் சில சமயத்தில் வாழ்நாள் முழுவதும் இந்த போராட்டம் முடிவில்லாமல் தொடர்ந்துக்கொண்டே இருக்கும். அதுவும் சினிமாத்துறையில் இந்த போராட்டக்களம் கொஞ்சம் ரணமானது.

சென்னை கே.கே நகரில் பெயர் தெரியா ஒரு திருமணமண்டபத்தில் அவரை முதன்முறை சந்திக்கிறேன். ஆனால் அது திருமணவிழாவோ அல்லது வேறு ஏதேனும் ஒரு நிகழ்ச்சியோ அல்ல.  கோலிசோடா படத்தின் சண்டைகாட்சியின் ஒத்திகை அப்போது அங்கு நடந்துக்கொண்டு இருந்தது. அதன் இயக்குனர் விஜய் மில்டனை ஒரு வேலை நிமித்தமாக சந்திக்கச்சென்றேன். (மண்டபத்தின் உள்ளே நுழைய முற்படுகையில், தாடியுடன், நெட்டையாக ஒரு மனிதர் என்னை உள்ளே நுழையவிடாமல் தடுத்து நிறுத்தி விசாரித்து விட்டு தான் அனுப்பினார். கொஞ்சம் கெடுபிடி மனிதர் போல. ஏற்கனவே ஒரு நாள் அந்த படத்தின் ஷூட்டிங்கின் போது என்னை அங்கே முதலில் அனுமதிக்காமல், பிறகு விளக்கம் கொடுத்தவுடன் தான் அனுமதித்தார். இந்த முறை என்னை மறந்திருந்தார் என நினைக்கிறேன். அவரை பற்றி பிறகு வருகிறேன்.)

படத்தில் நாயகர்களான நான்கு பசங்களும், ஸ்டண்ட்மேன்களுடன் மோதிக்கொள்ளும் காட்சி அங்கு ஒத்திகை நடந்துக்கொண்டு இருந்தது. அப்போது அங்கு வியர்வை நனைத்த டி-ஷர்ட், ஷார்ட்ஷுடன் ஒருவரை இயக்குனர் அறிமுகப்படுத்திவைத்தார். அவர் தான் அந்த படத்தின் ஸ்டண்ட் மாஸ்டர் சுப்ரீம் சுந்தர். மிகப்பரபரப்பாக  அனைவருக்கும் சண்டைபயிற்சி அளித்துக்கொண்டு இருந்த அவர்,  முகத்தில் வியர்வை சொட்ட சொட்ட கைக்குளுக்கிவிட்டு மீண்டும் தன் பணியை தொடரஆரம்பித்தார். அவ்வளவுதான் எங்கள் முதல் அறிமுகம்.

பின்னொரு நாள் கேரளாவில் நடந்த படப்பிடிப்பின் போது நானும் அவரும் ரூம் மேட். அப்போதுதான் இருவருக்கும் நன்கு அறிமுகம் கிடைத்தது. அவர் தொழில் வேண்டுமானால் சண்டை பயிற்சி இயக்குனராக இருக்கலாம். பார்க்க கூட கரட முரடாக இருக்கலாம். பேசும் மொழியும் சென்னைசெந்தமிழ் தான். ஆனால் பழக மிகவும் மென்மையான மனிதர். பலமணிநேரம் இருவரும் தொடர்ந்து உரையாடியிருப்போம். இருவருக்குமான பலவருட நிகழ்வுகள் அனைத்தும் அப்போதே பரிமாறிக்கொண்டோம். என்னுள் மிகப்பெரியதாக்கத்தை ஏற்படுத்திய காதல் கொண்டேன் படத்தில் அவர் மாஸ்டர் ஆவதற்கு முன்னர் பணிபுரிந்தார் என்ற ஈர்ப்பு மேலும் அவரிடம் நெருக்கப்படுத்தியது. அதன் பிறகு  பல படங்களில் ஸ்டண்ட் மாஸ்டராக அவர் பணிபுரிந்திருக்கிறார்.

நகுல், அருண் விஜய், பிரசன்னா, சத்தியராஜ்  என பல நடிகர்களின் படங்களில் தான் இயக்கிய சண்டைக்காட்சிகளை  தனது ஐபேட்டில் காண்பித்தார். எல்லாமே அட்டகாசம். பிரமாதமான உழைப்பு. ஆனால் அனைத்தும்  விழலுக்கு இறைத்த நீராகதான் போனது. தான் பணிபுரிந்த பெரும்பான்மையான படங்கள் வணிகரீதியாக வெற்றிபெறாத காரணத்தினால் தனது உழைப்பு அதுவரை கவனிக்கப்படமாலே போய்க்கொண்டிருந்தது. தனது திறமைக்கான அங்கீகாரம் சரிவர கிடைக்காமல் போனதன் வருத்தம் அவருக்கு இருந்தது. இருந்தும் கொஞ்சமும் அசராத உழைப்பு. மனம் தளராமல் அவர் முயற்சி தொடர்ந்தது.  கோலிசோடா படத்தில் தொடர்ந்து மூன்று நிமிடத்திற்கு மேல் நடக்கும் சண்டைக்காட்சியை ஒரே ஷாட்டில் படமாக்கும் வகையில் இயக்கி இருந்தார். இதுவரை எந்த சினிமாவிலும் செய்திடாத சாதனை அது. (கடைசி நேரத்தில் படத்தொகுப்பில் அதன் நீளம் சற்று குறைக்கப்பட்டது). நிச்சயம் இந்த திரைப்படம் அவருக்கு அங்கீகாரம் பெற்றுத்தரும் என்று அனைவரும் நம்பினோம். அவரும் பெரிதும் நம்பினார்.

அடையாளத்தை தேடிச்செல்லும் இளைஞர்களின் கதையை எடுத்துக்கொண்டு, அடையாளங்களை தேடிக்கொண்டிருக்கும் சக கலைஞர்கள் அனைவரையும் ஒருங்கிணைத்து, தனது அடையாளத்தை நிலைநாட்ட இயக்குனர் விஜய் மில்டனே தயாரித்து இயக்கிய படம் தான் கோலிசோடா. படம் சென்ற வருடத்தில் மிகபெரிய ஹிட் என்பது அனைவரும் அறிந்ததே. ஒவ்வொரு தியேட்டரிலும் சண்டைகாட்சிகளில் விசில் பறந்தததை படக்குழுவினருடன் சென்று கண்கூடாக பார்த்தோம். படத்தை மக்கள் வெறுமனே ரசிக்கவில்லை, கொண்டாடினார்கள். சேலம் கைலாஷ் பிரகாஷ் தியேட்டரில் படக்குழுவினர் அனைவரும் சென்ற போது, பாதுகாப்பிற்கு வந்த ஒரு இன்ஸ்பெக்ட்டர் ஒருவர் “சண்டை பயிற்சியாளர் யார்?” என்று கேட்டறிந்து வந்து. கிட்டத்தட்ட அரைமணி நேரம் அவரை பாராட்டியும், சின்ன சின்ன நுணுக்கங்களை சிலாகித்தும் பேசினார்.  (துண்டில் பிளேட் வைத்து சண்டைபோடும் நுணுக்கத்தை கண்டு ஒரு போலிஸ்காரராக  அவர் பகிர்ந்துக்கொண்ட ஆச்சர்யங்கள் உண்மையில் அன்றே கிடைத்த பெரிய அங்கீகாரமாகப்பட்டது).

இப்போது அத்திரைப்படத்தில் பணிபுரிந்த அநேகமானவர்களும் புதிய படங்கள் ஒப்பந்தமாகி அடுத்தகட்டத்திற்கு நுழைந்துவிட்டார்கள். (நான் சொன்ன அந்த நெட்டையான தாடிவைத்த நபர் வேறு யாருமல்ல. சென்றவருடம் வெற்றிகரமாக ஓடிய இன்னொரு திரைப்படமான “சதுரங்கவேட்டையின்” இயக்குனர் வினோத்)  படம் இப்பொழுது வெளிநாட்டில் பல திரைப்பட விழாவில் பங்கேற்று  பாராட்டுக்களை குவித்து வருகின்றன.

இந்த சூழ்நிலையில் விகடன் 2014காண விருதுகளை அறிவித்து இருக்கிறது. அதில் சுப்ரீம் சுந்தர் அவர்களை சென்ற வருடத்திற்கான சிறந்த சண்டை பயிற்சி இயக்குனராக தேர்ந்தெடுத்து கவுரவித்து இருக்கிறது. அவருடன் போட்டியிட்டது சாதாரண படங்களோ, சண்டை பயிற்சி இயக்குனர்களோ அல்ல. கத்தி, மெட்ராஸ் போன்ற வணிகரீதியாக பெரும் வெற்றிபெற்ற ஜாம்பவான்களின் படங்கள். இருப்பினும் வெறும் நான்கு இளைஞர்களை வைத்து, நம்பகத்தன்மைக்கு கொஞ்சமும் குந்தம் விளைவிக்காமல் சண்டைகாட்சி அமைத்து, மக்கள் அனைவரும் மிகவும் ரசிக்கவைத்த அந்த உழைப்பிற்கு கிடைத்த அங்கீகாரம் இது. “இது வெறும் தொடக்கம் தான் மாஸ்டர். இந்த வருடங்கள் பல விருதுகளை கோலிசோடா அள்ளிக்குவிக்கப்போகிறது, உங்களை பல மேடைகளில் விருதுகளோடு பார்க்கப்போகிறேன்” என்று எனது வாழ்த்துக்களை அவருடன் பகிர்ந்துக்கொண்டேன்.

கோலிசோடா படத்தின் சண்டைகாட்சி உங்களுக்கு பிடித்திருந்தால் உங்களின் கருத்துக்களையும் வாழ்த்துக்களை இங்கே பகிருங்கள். நிச்சயம் அவருக்கு அது தெரியப்பெறும். அங்கீகாரத்தையும், பாராட்டுகளையும் விட  பெரிய சன்மானத்தை ஒரு கலைஞனுக்கு யாரும் வழங்கிட முடியாது.

Supreme Sundar & Praveen Kumar C

இதோ விகடனில் இருந்து….

விகடன் அவார்ட்ஸ் 2014:

சிறந்த சண்டைப் பயிற்சி: சுப்ரீம்சுந்தர் (கோலிசோடா)

கோயம்பேடு மார்க்கெட்டையே அலறடிக்கும் அடியாள் கோஷ்டி. நான்கே நான்கு சுள்ளான்கள். இவர்களுக்கு இடையே சண்டை. ஒரு சினிமாகூடப் பார்க்காதவரும் சொல்லிவிடுவார்… அடியாள் கோஷ்டிதான் சுள்ளான்களை சுளுக்கெடுக்கும் என்று! ஆனால், மதம்கொண்ட ‘சுண்டெலி’களாக அடியாட்களைச் சுத்திச் சுத்தி வெளுத்தது சுள்ளான் படை. அந்த அடி, உதைகளை எந்த லாஜிக் உதறலும் இல்லாமல் நம்பவைத்தது சுப்ரீம் சுந்தரின் ஸ்டன்ட் கலாட்டா. பாய்ந்துவரும் அடியாட்களிடம் இருந்து லாகவமாகத் தப்பித்தல், கையில் கிடைக்கும் பொருட்களைக்கொண்டே மொத்துவது, கால்களின் இடுக்கு இடைவெளியில் நழுவி தோளில் ஏறி அமர்வது… என ‘டாம் அண்ட் ஜெர்ரி’ சண்டைக் காட்சிகளை கேண்டிட் சினிமாவாக்கியதில் அள்ளியது அப்ளாஸ். ‘சின்னப் பசங்க வெளையாட்டு’ என உதாசீனப்படுத்த முடியாமலும், ‘அடி ஒவ்வொண்ணும் இடி’ என ஹீரோயிச வகையில் சேராமலும் செம கெத்து காட்டியது இந்த ஆக்ஷன் குத்து!

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

@ மேலும் சில புகைப்படங்கள்.

Goli Soda Movie Team

Goli Soda Sree Raam @ Home

Goli Soda Movie Team

பாதச்சுவடுகள் – 1 (27/12/2013)

என் வாழ்க்கையின் சின்ன சின்ன அன்றாட சந்தோஷங்கள், சம்பவங்கள், அனுபவங்கள், நினைவுகளை “என் வாழ்க்கை பயணத்தின் பாதச்சுவடுகள்” என்ற தலைப்பில் அவ்வப்போது பதிவுசெய்ய உத்தேசித்து உள்ளேன். இது  27 டிசம்பர் 2013 அன்று பதித்த பாதச்சுவடுகள்.

என் கல்லூரி நண்பன்.. மணிகண்டன் என்கின்ற தர்வேஷ். சினிமாவில் பல கட்ட போராட்டங்களுக்கு பிறகு, பல வருட காத்திருப்புகளுக்கு பிறகு, இன்று இரண்டாவது நாயகனாக “புவனக்காடு” என்கின்ற திரைப்படத்தின் மூலம் அறிமுகம் ஆகிறான்! விஜய் சேதுபதியுடன் சேர்ந்து பல சினிமா தயாரிப்பு அலுவலங்களுக்கு இருவரும் வாய்ப்பு தேடி அலைந்த காலங்களும் உண்டு. இந்த படம் நிச்சயம் அவனுக்கு முதற்படிக்கட்டு தான். அடுத்து விரைவில் அவன் முழு கதாநாயகனாக நடித்து இன்னொரு படம் வெளியாக இருக்கிறது. 2014ஆம் வருடம் அவனுக்கு மிகச் சிறந்த வருடமாக அமைய வேண்டி வாழ்த்துக்கள்!

எதிர்பாராவிதமாய் இன்று இத்திரைப்படம் சேலத்தில் வெளியாகவில்லை. ஆதலால் இன்னும் அதனை பார்க்க இயலவில்லை.சென்னையில் இத்திரைப்படம் வெளியாகும் திரையரங்கை காண, மொபைலில் ஆன்லைன் டிக்கெட் புக்கிங்கில் தேடியபோது அவனுடைய பெயரையும் பட்டியலில் கண்டபோது மனதினுள் அளவில்லாத மகிழ்ச்சி. இவனுக்கும் எனக்கும் மிகபெரிய பெரிய தொடர்பு உண்டு. அவனுடைய விடாமுயற்சியை கண்கூடாக பார்த்து வியந்திருக்கிறேன். ஏற்கனவே செல்வராகவனை பற்றி நான் எழுதிய கட்டுரையில் இவனை பற்றியும் பெயர் குறிப்பிடாமல் பதிவு செய்திருந்திருக்கிறேன்.

அதிலிருந்து சிலவரிகள். (சுமார் எட்டு வருடங்களுக்கு முன்னர்)

/// என்னை போல் சினிமா ஆசையுடன் இரண்டு நண்பர்கள் அப்போது இருந்தனர். ஒருவனுக்கு நடிகராக வேண்டும் ஆசை. இன்னொருவனுக்கு கிராபிக்ஸ் வேலை சேர. அவர்களுக்கும் கல்லூரி முடிந்ததும் சென்னை செல்வது தான் திட்டம். பார்ட்னர்ஸ் ஆப் கிரைம் என்பது போல் நாங்கள் மூவரும் ஒன்று சேரவேண்டி இருந்தது. பகலில் கல்லூரி. மாலை முதல் இரவு வரை ஒரு மைதானத்தில் அமர்த்து அவரவர் கனவை விவாதிப்போம். என்னுடைய கனவுகளும் அங்கு தான் பிறக்க ஆரம்பித்தது. சினிமா பற்றி நிறைய பேசுவோம். கதை விவாதம் செய்வோம்.
———-
———
———
ஒரு சில மாதங்கள் கழித்து ஒரு வீக் என்ட் சென்னை சென்றேன். நடிகராகும் கனவில் கல்லூரி முடிந்ததும் என்னுடன் சென்னை செல்வதாய் இருந்த நண்பன் இப்போது சென்னையில் தான் இருந்தான். இன்னும் அவனுக்கு பெரிதாக வாய்ப்பு கிடைக்காவிட்டாலும் இப்போது வந்த “எங்கேயும் எப்போதும்” படம் வரை சில படங்களில் தலை காட்டி விட்டான். அவன் சொன்னது மாதிரியே கல்லூரி முடிந்ததும் வாய்ப்பு தேடி சென்னை வந்துவிட்டான். என்னையும் சென்னைக்கு வந்து விடு என்று அப்போது கூப்பிட்டுக்கொண்டு இருந்தான்.
அன்று அவன் தங்கி இருந்த அறைக்கு சென்றேன். அவனிடம் பணம் இல்லை. நான் தான் உணவு வாங்கி கொடுத்தேன். அவனுடைய சின்ன ரூமில் பல பேர் தங்கி இருந்தனர். அங்கு அப்போது அழுக்கு லுங்கியுடன் சவரம் செய்யாத முகத்துடன் ஒருவன் அமர்ந்து இருந்தார். அவரை காட்டி இவர் அந்த படத்தில் உதவி இயக்குனராக இருந்தவர் என்று அறிமுகம் செய்து வைத்தான். உதவி இயக்குனர் என்றதும் எனக்கு அவர் மேல் கொஞ்சம் மரியாதை வந்தது. நடிக்க வாய்ப்பு தேடும் நபர்களில் போட்டோ ஆல்பம் சிலது அவன் ரூமில் இருந்தது. நீண்ட நாட்கள் ஆனது என்பதால் நானும் அவனும் நிறைய பேசிக்கொண்டு இருந்தோம்.
சிறிது நேரத்தில் அந்த உதவி இயக்குனர் அறையை விட்டு வெளியே சென்று என் நண்பனை கூப்பிட்டு அவனிடம் மெதுவாய் ஏதோ சொன்னார். அது என் காதிலும் விழுந்தது. அதை கேட்டது எனக்கு தூக்கி வாரி போட்டது. ///
மேலும் வாசிக்க –
http://www.cpraveen.com/suvadugal/meeting-with-selvaraghavan/

Bhuvanakkadu Dharvesh

———————————————————————————————————————————–

// என்றென்றும் புன்னகை – சினிமா விமர்சனம் //
வழக்கம் போல் ஒரு மொக்கை படமாகத்தான் இருக்கும் என நினைத்திருந்தேன் ட்ரைலர் பார்த்தபோது! பரவாயில்லை ஏதோ சுமாரான ஒரு படம் என்று நினைத்திருந்தேன் மேலோட்டமாய் முகப்புத்தக விமர்சனங்கள் பார்த்தபோது! ஆனால் நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு இப்படி நான் வயிறு வலிக்க சிரித்து, மகிழ்ந்து, ரசித்து பார்த்த படம் இதுதான் என்று புரிந்தது திரையரங்கம் சென்று முழுப்படமும் பார்த்தபொழுது!
சந்தானம், ஜீவா, த்ரிஷா ஆகியோரின் மிகச்சிறந்த படங்களில் இதுவும் ஒன்றாக நிச்சயம் இருக்கும். சோக காட்சிகளிலும் ஊசி ஏற்றுவது போல் காமடியை நுழைத்த இயக்குனருக்கு சபாஷ். மீண்டும் குடும்பத்துடன் விரைவில் இன்னொருமுறை பார்ப்பேன். டோன்ட் மிஸ் இட். என்றென்றும் புன்னகை! முடிவில்லா புன்னகை!

Jeeva's Endrendrum Punnagai Movie Review

————————————————————————————————————————————

எழுத்தாளார், நண்பர் “குமார நந்தன்” என்னுடைய முதல் சிறுகதை படித்துவிட்டு தன் முகப்புத்தக சுவற்றில் எழுதிய பின்வரும் கருத்துக்கள் நிச்சயம் எனக்கு எனர்ஜி டானிக்…

அஜயன் பாலா ஷேர் செய்திருந்த சிறுகதையின் மூலம் பிரவீன் குமார் அறிமுகம் ஆனார். அஜயன் மூலம் அறிமுகம் ஆகும் இரண்டாவது நண்பர் இவர். (முதல் நண்பர் மகிழம் சித்த மருத்துவமணை சிவக்குமார்) அதென்னவோ சேலத்து நண்பர்களை இங்கே இருக்கும் என்னைப் போன்றவர்களை விட அஜயன் பாலா அதிகம் பேரைத் தெரிந்தும் தொடர்பிலும் இருக்கிறாரே என்று நினைக்கும் போது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது! எப்படி பாலா?
பிரவீனின் சாய்ந்து சாய்ந்து அவள் பார்த்த போது என்ற அவருடைய முதல் சிறுகதையைப் படித்தேன். கதை ஓரளவு வெண்ணிற இரவுகளை நினைவுபடுத்துகிறது. போனில் பேசியபோது அவர் உண்மையில் வெண்ணிற இரவுகள் கதையைப் படித்ததில்லை என்று தெரிந்தது. வெரிகுட் ஒருவர் முதல் கதையிலேயே தாஸ்தாவெஸ்கியை நினைவு படுத்துகிறார் என்றால் நிச்சயம் இவரிடம் நிறைய எதிர்பார்க்கலாம்.

அந்த சிறுகதையை படிக்க – http://www.cpraveen.com/suvadugal/saindhu-saindhu-short-story/

————————————————————————————————————————————-

ஒரு கிறிஸ்டியன் ஸ்கூலில் ஒரு மீட்டிங் காரணமாக என்னை அழைத்திருந்தார்கள். மீட்டிங் முடிந்து வெளிய வந்தேன். அப்போது மைதானத்தில் அனைத்து குழந்தைகளும் Culturals ப்ராக்டிஸ் செய்துக்கொண்டு இருந்தார்கள். நான் கூலர்ஸ் மாட்டிக்கொண்டு தூரத்தில் நிறுத்தி இருந்த என்னுடய வாகனம் நோக்கி நடந்தேன். திடீரென அருகில் ஒரு சிறுவன் என்னை நோக்கி வேக வேகமாய் வந்தான். எதோ என்னிடம் சொல்ல வருகிறான் என்று அவனிடம் திரும்பினேன்..
“நீங்க துப்பாக்கி விஜய் மாதிரியே ஸ்டைலா இருக்கீங்க… Father….”
“தம்பி.. I am not Father.. டோன்ட் கால் மே Father!!!”
“ஓகே Father… டா..டா.. Bye Father ” என்று சொல்லி விட்டு விருட்டென அங்கிருந்து கிளம்பிவிட்டான்.

அவ்வவ்வ்வ்வவ்வ்வ்வ்………………

“ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும்” நானும் – விமர்சனம்

Onayum-Aatukuttiyum-movie-review

அதென்னவோ தெரியவில்லை, இது தமிழ் சினிமாவின் மறுமலர்ச்சியுகமோ என்று கூட தோன்றுகிறது. வரிசையாய் நல்ல படங்கள் வந்துக்கொண்டு இருக்கிறது நம் தமிழ் சினிமாவில். எதை முதலில் பார்ப்பது, எதை விடுவது எனக்கூட சில சமயம் குழப்பம் ஏற்படுகிறது. நீண்ட நாள் கழித்து சினிமாவை பற்றி எழுதுகிறேன். விமர்சனமே எழுத வேண்டாம் என்று தான் இது நாள் வரை இருந்தேன். ஆனால் சமீபத்தில் பார்த்த “மூடர் கூடம்” படத்தை பற்றி  எழுதவேண்டும் என மிகப்பெரிய உந்துதல் இருந்தும் இந்த “ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும்” திரைப்படத்திற்கு எழுதியே தீரவேண்டும் என்று முடிவுசெய்தேன். ஆனாலும் இது விமர்சனம் அல்ல. இங்கு கதையை பற்றி நான் சொல்லப்போவதும் இல்லை.

ஆரம்பத்தில் சேலத்தில் இந்த படம் எங்குமே ரிலீஸ் ஆவதற்கான அறிகுறியே இல்லை. சேலத்தின் முக்கிய திரையரங்கமான ஏ.ஆர்.ஆர்.எஸ் மல்டிபிளக்ஸ்’இல் படு மொக்கை சிரிப்பு படங்கள் “ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும்” படத்திற்கு வழிவிடாமல் இன்னும் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது. முந்தையநாள் ஒரு பாடாவதி திரையரங்கில் மட்டும் இந்த படம் வெளியாவதாக செய்தி வந்தது.  நண்பர் ஒருவர் அதை ஆன்லைனில் புக் செய்திட முற்பட்டபோது, இரண்டு டிக்கட்டிற்கு வெறும் முப்பது ரூபாய் என அந்த இணையத்தளம் காண்பித்திருக்கிறது. ஆச்சர்யமாகி தியேட்டருக்கு அவர் போன் செய்து கேட்டிருக்கிறார். “படம் வருமோ வராதோ தெரியலை சார். முப்பது ரூபாய் கட்டி நீங்கள் சீட்டை மட்டும் கன்பார்ம் செய்துகொள்ளுங்கள். படம் ஒரு வேலை ரிலீஸ் ஆச்சினா நேரா தியேட்டருக்கு வந்து டிக்கெட்டிற்காண பணம் செலுத்துங்கள்” என குண்டை தூக்கி போட்டார்.

இந்த படத்தை தாயாரிக்க ஆளில்லாமல் சொந்த படம் எடுக்கவேண்டிய சூழ்நிலை. படத்தை வாங்கி நிறைய திரையரங்கில், அட் லிஸ்ட் முதன்மையான திரையரங்கில் ரிலீஸ் செய்யமுடியாத சூழ்நிலை. தமிழ் சினிமாவில் சில முக்கிய படங்களை கொடுத்தும்,  தவிர்க்க முடியாத இயக்குனர் என பெயர் வாங்கியும், முந்தைய திரைப்படத்தில் ஹிட் அடிக்க தவறியதால் மிஸ்கினுக்கே இந்த நிலை.  அது தான் சினிமா! சித்திரம் பேசுதடி என்ற நான் மிகவும் ரசித்த திரைப்படம் கொடுத்த இயக்குனர் என்பதாலோ, அந்த படத்தின் மூலம் எனக்கு ஒரு நல்ல நண்பரை அறிமுகப்படுத்தியதாலோ என்னவோ அனைவரும் எதிர்பார்த்த ராஜாராணியை புறம்தள்ளிவிட்டு முதல் நாளே இந்த படத்தை பார்க்க போனேன். அவருக்கு வாழ்வா சாவா போராட்டம் அல்லவா இது?  ஆனால் உண்மையில் மிஸ்கின் இதில் மீண்டும் ஜனித்திருக்கிறார்.

ஓநாய் போன்ற குணம் படைத்த மனிதனும், ஆட்டுகுட்டி போன்று குணம்படைத்த மனிதனும் சேர்த்து பயணிக்கும் கதைபோல இது தோன்றினாலும் இது உண்மையில் ஓநாய்க்குள் ஒளிந்திருக்கும் இருக்கும் ஆட்டுக்குட்டியையும், ஆட்டுக்குட்டிக்குள் இருக்கும் ஒநாயையும் தோலுரித்துக்காட்டும் படம். சொல்லப்போனால் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் ஒரு ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும் கலந்திருக்கிறது என்பதை யாராலும் மறுக்க முடியாது. அது எந்த சதவிகிதத்தில் என்பதில் தான் ஒவ்வொருவரின் முகம் மாறுபடுகிறது.

தமிழ் சினிமாவில் இன்றைய இயக்குனர்கள் கம் நடிகர்களில்  நிச்சயம் ஒருவர் கூட மிஸ்கின் அளவிற்கு ஜோலிக்கவில்லை. மனிதர் பின்னி இருக்கிறார். அதுவும் அந்த சுடுகாட்டில் ஒரே ஷாட்டில் கதையை சொல்லும் இடத்தில். வாய்ப்பே இல்லை! ஒவ்வொரு காட்சியிலும் அவரின் உழைப்பு அபரீதமானது. வழக்கமான சினிமாவை விரும்புவர்கள் நிச்சயம் இந்த படத்தை விரும்பப்போவதில்லை என்பதை விரும்பியே தான் தயாரிப்பாளர் மிஸ்கின் இதை தயாரித்து இருக்கிறார்.  படம் முடிந்து வெளிய வரும்போது தான் நான் உணர்ந்தேன்.. அட படத்தில் அந்த மஞ்சள் புடவையும் இல்லை, பாடல்களும் இல்லை. ஹாட்ஸ் ஆப் டு யூ மிஸ்கின். வான்ட் டூ ஹக் யூ…