“ஈவனிங் ப்ரீயா பிரவின்? உங்களை மீட் பண்ணனும்” நண்பர் ஒருவர் போன் செய்தார்.
“இல்ல பாஸ், நான் ஈவனிங் சமர் படத்துக்கு போறேன். நீங்க வர்றீங்களா?”
“அலெக்ஸ் பாண்டியன், சமர், கண்ணா லட்டு தின்ன ஆசையா. இப்போதான் இந்த மூணு படத்தையும் இன்டர்நெட்டுல சுடச்சுட டவுன்லோடு போட்டு வச்சி இருக்கேன். நானே நைட்டு தான் பாக்க போறேன். எதுக்குங்க தேட்டர்ல போய் பார்த்துட்டு நூறு ரூபாயை வேஸ்ட் பண்ணிட்டு. அந்த அளவுக்கு மூனும் வொர்த் இல்லைங்க. வீட்டுக்கு வாங்க மூனையும் பென் ட்ரைவில் போட்டு தரேன். அழகாய் வீட்ல போய் சாவகாசமாய் பாருங்க.”
“சமர்” முற்றிலும் பாங்காக் நகரத்தில் எடுக்கப்பட்டதால் வெள்ளித்திரையில் பார்க்கவேண்டும் என்று நண்பரின் சூடான ஆபரை ரிஜக்ட் செய்துவிட்டு திரையரங்கம் சென்றேன். நான் தற்சமயம் தான் பாங்காக் போய்விட்டு வந்ததால் மீண்டும் அதை திரையில் பார்க்க அவா.
படத்தின் கதை ஊட்டியில் சற்று பொறுமையை சோதித்தவாறு தொடங்கினாலும் பாங்காக் சென்ற சில நிமிடங்களிலேயே ஜெட் வேகத்தில் சீறிக்கிளம்புகிறது. தன் காதலியை தேடி பாங்காக் செல்லும் விஷால் அவருக்காக விரிக்கப்பட்ட ஒரு வலையில், சிக்கி தன்னை சுற்றி என்ன நடக்கிறது என்று தெரியாமல் ஒரு குழப்பமான சூழ்நிலைக்கு தள்ளப்படுகிறார். அவரது அடையாளம் மாற்றப்படுகிறது. அங்கு அவரை கொன்றுவிட பலர் துடிக்கின்றனர், அவருக்கு உதவிட திரிஷா உட்பட பலர் வருகின்றனர். ஒரு கட்டத்தில் அனைத்தும் நாடகம், அனைவரும் நடிகர்கள் என்று தெரியவரும்போது எதற்காக இது நடக்கிறது? யார் இதை நடத்துகிறார்கள்? அதிலிருந்து விஷால் எப்படி தப்பிக்கிறார் தான் கதை.
சுவாரசியமான கான்செப்ட், விறுவிறுப்பான கதை என்றாலும் இடைவேளையின் போது வில்லன்கள் இருவரும் வந்தவுடன் ஹை பிச்சில் எகிற வேண்டிய திரைக்கதை அடிக்கடி எரிச்சல் ஊட்டஆரம்பிக்கிறது. பல இடங்களில் சுத்தமாய் லாஜிக் இல்லாத காரணத்தினால் சோர்வடையவைக்கிறது. ஆர் ஆசியா விமானத்தில் உள்ள பணிப்பெண்கள் அவர்களுக்கு சம்பந்தமே இல்லாத வேறொரு விமான சேவை கம்பனியின் உடுப்பு. ப்ரி க்ளைமாக்சில், இறந்துவிடுவோம் என்று தெரிந்தும் விஷாலிடம் உண்மையை சொல்லி தப்பிக்க நினைக்காத திரிஷா. சொதப்பலான க்ளிமாக்ஸ் என சொல்லிக்கொண்டே போகலாம்.
பத்து வருடமாய் தமிழ் சினிமாவில் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாலும் இன்று புதிதாய் அவிழ்ந்த மலர் போல அரிதாரத்தின் உதவியுடன் பிரஷ்ஷாக இருக்கிறார் த்ரிஷா. சுனைனா சிறிது நேரமே வந்தாலும் டபுள் ஓகே. பாடல்கள் யுவன் என்பது எனக்கு கடைசிவரை சந்தேகமே. இந்த படத்துக்கு இது போதும் என விட்டுவிட்டரோ என்னவோ. பின்னணி இசை கூட தமன் தான் செய்திருக்கிறார்.
எங்கடா இன்னும் பஞ்ச் பேசலையே என்று நினைத்தால் க்ளைமாக்சில் அந்த குறையை நிறைவேற்றுகிறார் விஷால். படம் முழுக்க நிறைய செலவு செய்து எடுத்து விட்டு அந்த க்ளைமாக்ஸ் மட்டும் லோ பட்ஜெட் பிலிம் போல் நம்ம ஊரில் கூட்டம் இல்லாத ஒரு வறண்ட பீச் பகுதியில் எடுத்து போல் சொதப்பி இருக்கிறார்கள். தென் தாய்லாந்து பகுதில் இருக்கும் ஏதேனும் தீவு பகுதிக்கு சென்றிருந்தால் ஒரு ரிச் லுக் கிடைத்து இருக்கும். திராத விளையாட்டு பிள்ளை எடுத்த டைரக்டர் திரு நிச்சயம் இந்த படத்தில் மூலம் ஒரு படி மேலே போயிருக்கிறார். தமிழ் சினிமாவில் ஒரு புது களத்தில் எடுக்கப்பட்ட ஒரு புது த்ரில்லர் முயற்சி தான் இந்த சுமார்… சாரி சமர்.
நான் பாங்காக் சென்ற போது பான்யன் ட்ரீ ஹோட்டலின் அறுபத்தி ரெண்டாவது மாடியில் ரூப் டாப் ரெஸ்டாரன்ட்டிற்கு சென்றிறுந்தேன். மாலை மாங்கும் நேரத்தில் அந்த வானளாவிய உயரத்தில் இருந்து பாங்காக் அழகை காண்பது உண்மையிலேயே மிகச்சிறந்த அனுபவம். அதே இடத்தில் , படத்தின் முக்கியமான ஒரு பகுதியில். அதாவது வில்லனும், திரிஷாவும் அமர்ந்து கதைக்கான ட்விஸ்ட்டை ஓபன் செய்யும் காட்சி படமாகப்பட்டு இருக்கிறது. சுவர்ணபூமி விமான நிலையத்தில் டெர்மினல். “சுவாதிகாப்” என வரவேற்கும் தாய் மொழி. அந்த சப்பை மூக்கு மனிதர்கள். பாங்காக் வீதிகள் என அந்த பயணத்தை நியாபகப்படுத்தியதால், வெறும் 85 ரூபாயில் மீண்டும் பாங்காக் சென்ற வந்த அனுபவமாக இந்ததிரைப்படம் இருந்தது.
