பிபி தீவு (Phi Phi Island) தாய்லாந்து பயணம் 4

Phi Phi Island

Ko Phi Phi Island. இது கிராபி  (Krabi) பகுதியில்  உள்ள ஒரு தீவு.  கோ (KO) என்றால் தாய் மொழியில் தீவு என்று அர்த்தம். அகவே எல்லா தீவுகளின் பெயர்களும்  இங்கு கோ (KO)  என்றே ஆரம்பமாகும். நிறைய  தீவுக்கூட்டங்கள் இதன் அருகே  இருப்பினும் இதை மட்டும் தான் மக்கள் வாழ்விடமாகக் கொண்டு வசிக்கிறார்கள். 2000வருடம் வெளிவந்த “தி பீச்” என்ற “லியனார்டோ டி காப்ரியோ”வின் ஆங்கிலப்படம் மூலம் இந்த தீவு  பிரபலம். தற்போது  வெளிவந்த “ஏழாம் அறிவு” படத்தில் வரும் “முன்னந்தி சாரல் நீ” பாடல் கூட இங்கு தான் படமாக்கப்பட்டது.

அன்று  காலை சொன்ன நேரத்திற்கு வாகனம் ஹோட்டலுக்கு வந்தது. நேரமானால் கப்பல் புறப்பட்டுவிடும் பிறகு அவர்கள் பொறுப்பல்ல என்று தொலைபேசியில் அவர்கள்  கூறியதால்  நாங்கள்  புறப்படுவதற்கு அவர்களை பத்தி நிமிடத்திற்கு மேல் காத்திருக்கசெய்யவில்லை. ஏற்கனவே சிலரை வேறு வேறு ஹோட்டல்களில் இருந்து  அந்த வாகனத்தில் பிக் அப் செய்து  வந்திருந்தனர்.  அரைமணி நேர பயணத்தில் புக்கெட் தீவின் தென் பகுதியில் உள்ள துறைமுகத்தை அடைந்தோம்.  ஏற்கனவே   அறிவுறுத்தப்பட்டு  இருந்ததினால்  நாங்கள் ஷார்ட்ஸ்  அணிந்தே  சென்றிருந்தோம். பல கம்பெனிகளின் சிறிய ரக  உல்லாச கப்பல்களும், அதிவேக படகுகளும் அங்கு நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தது. ஒவ்வொரு கப்பல் கம்பெனியுடன் தொழில் தொடர்பில் உள்ள பல்வேறு டூர் ஏஜென்சிகள் தங்களுடைய வாடிக்கையாளைர்களை அங்கு குவித்துக்கொண்டு இருந்தனர்.

பயணிகளை சரிபார்த்து, அடையாளத்திற்கு ஒவ்வொருவரின் சட்டையிலும் அந்த கப்பல் கம்பனியின் லோகோ பதித்த ஸ்டிக்கரை ஒட்டிய பிறகே  கப்பலில் ஏற்றினர்.  மிகவேகமாக தங்களுடைய ப்ரோபசனல் காமிரா மூலம்  இரண்டு பேர் கப்பலுக்குள் நுழையும் ஒவ்வொருவரையும் புகைப்படமாக சுட்டுதள்ளிக்கொண்டிருந்தனர்.   கப்பலில்   அன்று மாலை திரும்பும்போது  அவரவர்  புகைப்படங்கள் அச்சு செய்யப்பட்டு  அந்த தீவின்  பெயர் பொறித்த  ஒரு  பிளாஸ்டிக்   தட்டு போன்ற ஒன்றை ஞாபக சின்னமாக வழங்குகின்றனர். ஒவ்வொன்றும் நூறு ரூபாய். அவரவர்  புகைப்படம் அச்சு செய்யப்பட்டதை வேண்டியவர்  பணம் செலுத்தி வாங்கிக்கொள்ளலாம். வாங்கப்படாததை என்ன செய்வார்கள் என்று தெரியவில்லை.

Phi Phi Island

Phi Phi Island

Phi Phi Island

Phi Phi Island

கப்பலில் மொத்தம் மூன்று தளங்கள் இருந்தது. மூன்றாவது தளமானது கப்பலின் மேலே திறந்தவெளி தளம். . மொட்டை மாடி  போல. அடுத்த இரண்டு தளங்களிலும் வரிசையாக விமானத்தில் உள்ள இருக்கைகளை போல், தொலைக்காட்சி வசதியுடன்  குளிரூட்டப்பட்ட பெரிய அறை கொண்டிருந்தது.  அவ்விரண்டு அறைகளுக்கு வெளியேயும் கடலை ரசித்தபடி அமர்ந்துச்செல்ல இருக்கைகள். நாங்கள் ஏறியபோது அதில் கூட்டம் நிரம்பியிருந்தது. அங்கு வைக்கப்பட்டிருந்த தேனீர், காபி, பிஸ்கட், கேக் போன்ற ஸ்நாக்ஸ் பண்டங்கள் அனைத்தும் இலவசம்.

யோசித்து பார்த்தால் வெறும் ஆயிரத்தி ஐநூறு ரூபாய் தான் நாங்கள் நபர் ஒன்றிற்கு  இந்த  தீவு பயணத்திற்கு கொடுத்திருப்போம். மூன்று மணி நேர கப்பல் பயணம். தீவில் ஒரு மணி நேரம். அசைவ மதிய உணவு. மீண்டும் கரைக்கு திரும்ப மூன்று மணிநேர கப்பல் பயணம். இதில் குளிரூட்டப்பட்ட அறையும், இலவச தேனீர், பண்டங்களும்.. நாங்கள்  அளித்த பணத்தில் இந்தியாவில் உள்ள  டூர் எஜெண்டிற்கும் ஒரு  சிறு பகுதி செல்கிறது. தாய்லாந்தில் உள்ள   டூர் எஜெண்டிற்கும் ஒரு  சிறு பகுதி  செல்கிறது. பிறகு எப்படி இந்த கப்பல் கம்பனியால் இது சாத்தியம்?

உண்மையில் தாய்லாந்து சுற்றுலா வியாபாரம் சற்று  தந்திரமானது. . எங்களுடன் பயணித்த  மக்களில் அநேகம் பேர் ஐரோப்பியர்கள். அவர்களிடம் வாங்கப்பட்ட டாலர்  எங்களுடைய கட்டணத்தை விட  பலமடங்கு  அதிகம் என்று தெரிந்துக்கொண்டேன். இதில்  விசேஷம் என்னவென்றால், ஐரோப்பியர்களை பொருத்தவரை அவர்கள் கட்டிய பணம்   அவர்களுக்கு சிறிய தொகைதான். தாய்லாந்துகாரர்களுக்கு அது பெரிய தொகை.  ஆளுக்கேற்றவாறு அவர்கள் பணம் வசூலிக்கின்றனர்.  அதுமட்டும் இல்லாமல்  பல நாட்களுக்கு முன்னே நாங்கள் முன்பதிவு செய்ததால்  கட்டணமும் குறைவு.

கப்பலின் அருகிலேயே இருபுறங்களிலும்  பெரிய பெரிய ஜெல்லி மீன்கள்  கூட்டம் கூட்டமாய்  மேலே தென்பட்டது.  நான்  கப்பலில்  தேமேவென   அமர்ந்துவர  விருப்பமில்லாமல் அனைத்து தளங்களிலும்  சுற்றிக்கொண்டும்,  புகைப்படங்கள் எடுத்துக்கொண்டும் என் நேரத்தை செலவிட்டேன். கப்பலின்  கீழ் தளத்தின் பின்புறத்தில் எஞ்சினின் விசையில் தண்ணீர் பீச்சியடிக்கப்பட்டு இருப்பதை அருகில் பார்க்க த்ரில்லான அனுபவம்.  காமிரா லென்சும்,  என்னுடய கூலிங் கிளாசும் உப்புகாற்றில் அவ்வப்போது வெண்படிவம் அப்பிக்கொண்டது. அடிக்கடி அதை சுத்தம் செய்துக்கொண்டே இருக்கவேண்டியதாயிற்று.

பி பி  தீவிற்கு செல்லும் முன்னர்,  மங்கி  கேவ்  என்ற  தீவிற்கு அருகே கப்பல் நிறுத்தப்படுகிறது. தீவு என்றதும் இறங்கி சுற்றிப்பார்க்கும் இடம் அல்ல. அது ஒரு பிரம்மாண்டமான மலை.  ஸ்நோர்க்லிங்க் செய்வதற்காக அந்த  நிறுத்தம்.  அதாவது  மிதவை  உடை அணிந்துக்கொண்டு, மூச்சுக்குழல் பொருத்தப்பட்ட ஒரு கண்ணாடியை  மாட்டிக்கொண்டு தண்ணீருக்குள் நீந்திசெல்வது. மூச்சுக்குழலின் ஒரு முனை தண்ணீரில் மேல் மிதக்கும் என்பதால் மறுமுனையை வாயில் சொறுகி  சுவாச இடையூறின்றி பவளப்பாறைகளையும், மீன்களையும் ரசித்தவாறு நீந்திச்செல்லலாம்.

அந்த இடத்திற்கு  வந்தடையும் முன்னரே அந்த கப்பலின் சிப்பந்திகள் அந்த இடத்தின் பெயரும், குறிப்புகளும் எழுதப்பட்ட பலகையை பிடித்துக்கொண்டு கப்பலில்  உள்ள பயணிகள் அனைவருக்கும்  தெரியுமாறு   ஒவ்வொரு இடமாக போய் காட்டிவிட்டு சென்றனர்.  அவரிடம்  ஏதேனும் கேள்விகேட்டால் அவர்களுக்கு  ஆங்கிலம்  புரியவில்லை.  ரிசப்சன்  பகுதிக்கு  சென்றேன்..  ஏற்கனவே  ஸ்நோர்க்லிங்  செல்ல பணம்  செலுத்தியவர்களுக்கு  அங்கு மிதவை உடையும், முகமூடியும்  விநியோகம்  செய்யபட்டுக்கொண்டிருந்தது.  புதிதாக  அதற்கு  கட்டணம்  செலுத்த விரும்பிகிறவர்களுக்கு ஆயிரம்  தாய் பாத்  வசூல் செய்தனர். அதாவது நம்மூர் பண மதிப்பில் சுமார் ரெண்டாயிரம் ரூபாய். எங்கள் பயண கட்டணத்தில் இது ஏற்கனவே  உள்ளடங்கியுள்ளது,  எனவே எங்களை நீந்த தயாராகசொன்னார் அங்கிருந்த பெண்மணி.

Phi Phi Island

Phi Phi Island

Phi Phi Island

எனக்கு நீச்சல் தெரியாததால் நான் எந்த சூழ்நிலையிலும்  கடலில் இறங்குவதாக இல்லை.  உடன்  வந்த நண்பர்கள்   ஏற்கனவே உள்ளாடையுடன் நின்றுக்கொண்டு மிதவை உடையை  மாட்டியவாறு கடலில் குதிக்க ஆயத்தமாகிக்கொண்டிருந்தனர். திரும்பிப்பார்த்தால்  திடீரென கப்பலில்  இருந்த  ஆண்கள், பெண்கள் அநேகம் பேர்  இப்போது சுயமாக  தங்களை துகிலுரித்துக்கொண்டிருந்தனர்.  இந்த  சங்கடத்தை  எதிர்நோக்க  விருப்பம் இல்லாததாலோ என்னவோ,  கப்பலில் ஏறியதில் இருந்தே  சில பெண்கள்  பிகினி உடையில் இதற்கு தயாராகவே வந்தனர்.   அனைவரும் அந்த மலை போன்ற தீவிற்கு  கூட்டம் கூட்டமாய் நீந்திசென்றனர்.  அவர்களை பார்பதற்கு  கூட்டமாய் மீன்கள் நீந்துவது போல் தான்  இருந்தது. கப்பலில் மேல் தளத்தில் இருந்து நான்  அனைத்தையும்  தனியாக நின்று ரசித்துக்கொண்டு இருந்தேன்.  ஒரு அரைமணி  நேரம் அங்கு செலவிடப்பட்டது.

அடுத்து அந்த பி.பி. தீவை நோக்கி புறப்பட்டோம்.  இது  ஏற்கனவே  2004 ஆம் ஆண்டு சுனாமியால் மிகவும் பாதிக்கப்பட்ட தீவு.   அப்போது இந்த  தீவிற்கு  உல்லாச  சுற்றுலா  வந்த   குடும்பத்தினர்,   சுனாமி  தாக்கியபோது  எடுத்த  வீடியோவை  யூடியுபில் பார்த்திருக்கிறேன். பயங்கர கொடுராமான அழிவு அது.  இப்போது நாங்கள்  வருவதற்கு  சில நாட்கள்  முன்பு  புக்கெட் தீவில்   நிலநடுக்கம்  இருந்தது.  சுனாமி  எச்சரிக்கையும்   அப்போது இருந்தது.   நடுக்கடலில் கப்பலில் இருக்கும்போது  சுனாமியே  வந்தாலும்  அதன் சுவடு தெரியாது.  ஆனால் ஒருவேளை அந்த  தீவில் இருக்கும்போது  வந்துவிட்டால்? உள்ளுக்குள் கொஞ்சம் பயம் ஊர்ந்துக்கொண்டு தான்  இருந்தது.

அது மட்டும் இல்லாமல்,  கூகில் வரைபடத்தில்  என் நண்பர்கள் என்னுடைய இருப்பிடத்தை   தொடரும் வசதியிருக்கிறது.  நான் எங்கே இருக்கிறேன். எங்கு சென்றுகொண்டிருக்கிறேன் என்று  உடனுக்குடன் அவர்கள் அறிந்துகொள்வார்கள்.  அப்போது எதேச்சையாக  என் உறவினர்  ஒருவர்  தன்னுடைய  மொபைலில்  கூகில்  வரைபடத்தில்  என் இருப்பிடத்தை காண, அது  ஏதோ  ஒரு தேசத்தில்  நடுக்கடலில்  ஒரு  புள்ளியில் பயணம் செய்வதை போல் காட்ட, கிலி அடைந்து  என் வீட்டை தொடர்பு கொண்டுள்ளார்.  அப்படிப்பட்ட பகுதி அது.

Phi Phi IslandPhi Phi IslandPhi Phi IslandPhi Phi Island

அந்த தீவில்  உள்ளே நுழைவதற்கு  இருபது  தாய்  பணம்  கட்டணமாக  வசூலிக்கின்றனர். இதை வைத்து  அந்த தீவின்  தூய்மையை   பாதுகாக்கின்றனர்.  தீவுக்குள்  நுழையும் பொழுது  வரிசையாக  கடைகள் இருக்கிறது.  அந்த தீவின்  பெயர் பொறித்த  உடைகள் , ஞாபக சின்னங்கள்  என  நிறைய பொருள்கள்  அங்கு விற்கப்படுகிறது. ஆனால் அனைத்தும்  விலை சற்று கூடுதல். ஒரு நாளைக்கு இத்தனை பேர் தான்  தீவுக்குள்  வரமுடியும், அங்கு தங்கவும்  செய்ய முடியும் என்று வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது.  எனவே  இங்கு நம் நிம்மதியையும், அனுபவத்தையும் கெடுக்கும் அளவிற்கு கூட்டம் இல்லை.  கூச்சல்கள் இல்லை.

Phi Phi Island

Phi Phi IslandIMG_2201Phi Phi IslandPhi Phi IslandPhi Phi IslandPhi Phi Island

அப்போது அந்த தீவில்  ஏற்கனவே  சில  கப்பல் வந்திருந்தது. எங்கள் சட்டையில் ஒட்டப்பட்டு இருந்த அந்த கப்பல்  கம்பனியின் ஸ்டிக்கரை வைத்து எங்களை   அடையாளம் கண்டு வழி நடத்தினர். உள்ளே ஒரு இடத்தில்  பலவகையான உணவுகள் பப்பெட்  முறையில் வழங்கப்பட்டது.  அக்டோபாஸ், சிக்கன் என்று அசைவதிற்கு பஞ்சமில்லை. உணவு உண்ட பிறகு  கண்ணுக்கெட்டிய தூரத்தில் தான் பீச். அது தீவின்  மறுபுறம்.  பச்சை பசலென்ற மிதக்கும்  மலைகள், பட்டு போன்ற மென்மையான மணல். கிரிஸ்டல் கிளியர் கடல்.  மெரீனா  பீச்  மட்டுமே பார்த்த  நமக்கு  இது  நிச்சயம் ஒரு சுவாரசியமான அனுபவம். உண்மையில் அது விவரிக்க முடியா அனுபவம்.  வாழ்க்கையில்  ஒருமுறையேனும் அனுபவிக்கவேண்டிய அனுபவம்.

Ko_Phi_Phi_after_sunset,_preparing_for_the_night

அங்கு இரவு தங்குவதற்கு நிறைய ஹோட்டல்கள் இருக்கிறது.   ஓரிரு நாட்கள் அங்கேயே தங்கி, அருகில் இருக்கும் தீவுகளையும் சுற்றிப்பார்த்து அந்த  இயற்கை  அதிசயத்தை  முழுமையாக அனுபவிக்க ஆசை.  கற்பனை செய்து பாருங்கள். நடுக்கடலில் ஒரு சிறிய தீவு. ஆள் அரவமற்ற தனிமையான இரவுப்பொழுது. அமைதியான கடற்கரை. அதில் மோதும் மெல்லிய அலைகள்.  பவுர்ணமி நிலா வெளிச்சம்.  அந்த வெளிச்சத்தில் மின்னும் மணல்.  இப்படி ஒரு இரவு அமைந்தால்?  பேச்சுலர் வாழ்க்கையில் இது தேவையற்ற கனவு என்பதால் இப்போதைக்கு… dot.

– பயணம் தொடரும்

Phi Phi Island பயண அனுபவத்தின் முழு வீடியோ தொகுப்பு

Phi Phi Island – புகைப்படங்கள்

நான் ஏன் எழுதுவதில்லை!

writers world

புக்கெட் தீவு – தாய்லாந்து பயணக்கட்டுரையை வாசித்துவிட்டு நண்பர் திரு.சண்முகநாதன் பதிவு செய்த கருத்து இது.

///“இதயம் பேசுகிறது” திரு. மணியன் அவர்களின் பயணகட்டுரைகளுக்கு பிறகு சமீபத்தில் நான் மிகவும் ரசித்து படித்தது இந்த பயணகட்டுரைதான். சரளமான எழுத்து நடை, தகவல்கள் எல்லாமே சிறப்பாக உள்ளது. ஒரு சிறிய சந்தேகம்,,,இதற்க்கு முன்பு வெளிநாடு சென்றபோது (ஸ்ரீலங்கா) நிகழ்வுகளையும் இதுபோல் ஏன் எழுதவில்லை.. பாங்காக் – சிங்கபூருக்கு இது இன்றண்டவது பயணமா?

SK Shanmuganathan ////

உங்கள் கருத்திற்கு மிக்க நன்றி. நீங்கள் மிகவும் ரசித்து படித்ததாய் கூறியிருப்பதில் மகிழ்ச்சி. உங்களுக்கான பதிலும் அதனூடே தோன்றிய சில எண்ணங்களையும் இங்கே பதிவு செய்ய விரும்புகிறேன்.  உண்மையில் இலங்கை பயணத்தை விரைவில் எழுதவேண்டும் என்று யோசித்து யோசித்தே மாதங்கள் பல ஓடிவிட்டது. தாஜ்மஹால் பயணத்தை பற்றி கூட எழுத வேண்டும் என நினைத்திருந்தேன். பயணக்கட்டுரை மட்டுமல்லாமல் இப்படி நான் எழுத நினைத்த மற்ற பல சுவாரசியமான விஷயங்கள், சம்பவங்கள் கடைசிவரை என்னுடைய நேரமின்மையால் எழுத முடியாமலே போய்விட்டது. (அதாவது எழுதுவதற்கு நேரம் ஒதுக்க முடியாமல்.).

அதன் பிறகு தாய்லாந்தும் போய் வந்தாயிற்று. என் விகடனில் சில வாரங்கள் தொடர்ந்து எழுதக்கேட்டு இருந்தார்கள். தாய்லாந்து பயணக்கட்டுரையை அதில் எழுதும் யோசனை வந்தது. கமிட்செய்தால் நிச்சயம் எழுதிவிடலாம் என்று அந்த வாய்பிற்கு ஒத்துக்கொண்டேன்.  ஆனால் எதிர்பாராவிதமாக முதல் வாரத்திலேயே நான் எழுதிய “என் விகடன்” பதிப்பே நிறுத்தப்பட்டது. இது அநேகம் பேருக்கு தெரியும். சரி அதன் தொடர்ச்சியை என்னுடைய வலைப்பூவில் எழுதலாம் என்று இருந்தேன். இரண்டாம் பாகம் எழுதிய பிறகு சில கால இடைவேளை ஆனது. நடுவில் சில போன் கால்களும், ஈமெயில்களிலும் அதன் தொடர்ச்சிக்காக காத்திருப்பதாய் சிலர் சொன்னார்கள். அந்த உத்வேகத்தில் இப்போது மூன்றாம் பாகத்தை எழுதினேன்.

ஆரம்பத்தில் இருந்ததை போலில்லாமல் இப்போதுதான் எழுதுவதற்கு அதிக நேரம் செலவிட ஆயத்தமாகிக்கொண்டிருக்கிறேன். நீங்கள் கேட்டபடி நான் இரண்டாவது முறை எல்லாம் தாய்லாந்து செல்லவில்லை. (சிங்கப்பூர் சென்றதே இல்லை) நான் தாய்லாந்து சென்ற ஏழு நாட்களில் முதல் நான் வரையான அனுபவங்களை தான் இதுவரை எழுதி இருக்கிறேன். இன்னும் ஆறு நாட்கள் பாக்கி இருக்கிறது. ஆக எழுத எனக்கு நிறைய இருக்கிறது. ஆனால் எனக்கு சாதரணமாகவே எழுதுவதற்கு அதிக நேரம் பிடிக்கிறது. எழுதுவதற்கான சூழ்நிலையும் சரிவர அமைய வேண்டும். எடுத்தோம் கவிழ்த்தோம் என்று எழுதாமல் நான் கொஞ்சம் சிரத்தை எடுத்துக்கொள்வேன்.

இந்த புக்கெட் தீவு கட்டுரை எழுதுவதற்கே எனக்கு பல மணி நேரம் பிடித்தது. புகைப்படங்களை, விடியோக்களை ஒருங்கிணைத்து, அந்த பயண அனுபவத்தை வாசிப்பவர்களுக்கு கிடைக்கப்பெறச் செய்வதில் நிறைய மெனக்கெட வேண்டியிருக்கிறது. .இந்த பயணக்கட்டுரை தொடர்ச்சியாக பத்திரிக்கையில் வந்திருந்தால் நிறைய பேருக்கு பிரயோஜனமாய் இருந்திருக்கும்.  நடை முறையில், முகப்புதகத்தில், இதை என்ன என்று கூட படித்துப்பார்ப்பதில் யாருக்கும் ஆர்வம் இருப்பதாய் தெரியவில்லை. “தமிழில் படிப்பதற்கு கடினமாக இருக்கிறது. கட்டுரை ரொம்ப நீளமாக இருக்கிறது, படிப்பதற்கு பொறுமை இல்லை” என்று குற்றச்சாட்டுகள் எழுகின்றன. அவர்களுக்கு அதன் பின்னால் இருப்பதற்கான மெனக்கெடல்கள் புரிவதில்லை.

என்னுடைய வலைப்பூவில் சில நூறுகளிலும், ஆயிரத்து சொச்சங்களிலும் வழக்கமாக என் பதிவுகள் படிக்கபட்டாலும் இலவசமாக கிடைப்பதலோ என்னவோ யாவரும் அவர்களுடைய கருத்துக்களை கூட பதிவு செய்ய முன்வருவதில்லை.  மெனக்கெடல்களை சில சமயம் அர்த்தமற்றதாக்கி விடுகிறார்கள். தாய்லாந்து கட்டுரையை முடித்தபிறகு என்னுடய சுவடுகள் வலைப்பூவில் எழுதுவதை குறைக்க யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன். குறைந்தபட்சம் அதிகம் மெனக்கெடப்போவதில்லை. அதற்காக நான் எழுதுவதையும் கைவிடப்போவதில்லை. அதனால் கிடைக்கும் சொற்ப நேரத்தையும் கூட நிச்சயம் என் எழுத்தினை அடுத்த கட்டத்திற்கு நகர்த்தி, பல பேரை சென்றடையச் செய்யும் தளத்தினை அது நோக்கி இருக்கும்.

புக்கெட் தீவு – தாய்லாந்து பயணம் 3

Phuket Airport Landing

விமானம் பாங்காக்கை விட்டு கிளம்பிய சில நிமிடங்களில் கடலும், தீவுகளும் தென்பட ஆரம்பித்தது. நான் புகைப்படங்கள் எடுப்பதற்காகவே ஜன்னல் இருக்கையை தேர்வு செய்திருந்தேன். பெரிய  பெரிய கப்பல்களும், ஸ்பீட் போட்டுகளும், மீன் பிடி படகுகளும்  கொத்துக்கொத்தாய் நகர்ந்துக்கொண்டு இருந்ததை மேலே இருந்து காண முடிந்தது. அவைகள் நீலக்கடலை கிழித்துக்கொண்டு ஒரு வெண்ணிற கோட்டை தன் பின்னால் வால் போல் ஏற்படுத்தி நகர்ந்துக்கொண்டிருந்தது. கடலில் மிதக்கும் மிகப்பெரிய மலை  போன்ற தீவுகள் தாய்லாந்தின் தென்பகுதிகளில் அதுவும் குறிப்பாக புக்கட் பகுதிகளில் அதிகம்.  புக்கெட்டும் ஒரு தீவு தான். ஆனால் கொஞ்சம் பெரிய தீவு. கிட்டத்தட்ட சிங்கப்பூர் அளவு.  இரு பாலத்தின் மூலமாக அது தாய்லாந்துடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது.

மிகவும் பச்சை பசேலென்ற குட்டி குட்டி தீவுகள் மெல்ல தென்பட ஆரம்பித்ததும் புக்கெட்டை நெருங்கி விட்டோம் என்று உணர முடிந்தது. புக்கெட் விமான நிலையமானது புக்கெட் தீவின் வட பகுதியில் கடற்கரையை ஒட்டி இருக்கிறது. விமானம் கீழே நெருங்க நெருங்க அனைத்தும் கண்கொள்ளாகாட்சி. அப்படி ஒரு ரம்யமான சூழ்நிலைகளை ரசித்தவாறு  லேண்டிங் ஆகும் பாக்கியம் உலகில் புக்கெட் விமான நிலையத்தை தவிர வேறெங்கும் காணக்கிடைக்காதென நினைக்கிறேன்.

Phuket Island

Phuket Island

Phuket Island

முதலில் தாய் மொழியில் தொடங்கி பிறகு  ஆங்கிலத்தில் அறிவிப்பு ஆரம்பம் ஆக விமானத்தை விட்டு இறங்கினோம். அப்படி ஒன்றும் பெரிய அளவிலான விமானம் நிலையம் அல்ல அது. இருப்பினும் தாய்லாந்தில் பிசியாக இருக்கும் விமானநிலையங்களில் இரண்டாம் இடம் இதற்கு உண்டு. தாய்லாந்தின் சீதோஷ்ணநிலை அப்படியே நம்முடைய தென்இந்தியாவைப் போல் தான். அதே காலக்கட்டங்கள் தான். ஆகவே அதை எதிர்கொள்வதற்கு  நமக்கு எதுவும் பிரத்தோயோக ஏற்பாடு ஏதும் தேவையில்லை. தாய்லாந்தில் இறங்கியவுடன்  நாங்கள் செய்த முதல் வேலை எங்களுடைய மொபைல், வாட்ச் போன்றவைகளில் ஒன்னரை மணி நேரம் கூடுதலாக்கிகொண்டோம்.

என்னுடைய தாய்லாந்து எண்ணில் இருந்து எங்களுடைய டூர் இன்சார்ஜிற்கு போன் செய்தோம். வெளியே டிரைவர் என்னுடைய பெயர் பலகையை பிடித்தவாறு நின்று கொண்டிருப்பதாய் சொன்னார். அவர் சொன்னபடியே ஒருவர் நின்றுக்கொண்டிருந்தார். என்னை அறிமுகம் செய்துக்கொண்டேன். ஆனால் அவருக்கு ஆங்கிலம் தெரியவில்லை. நான் என்ன சொன்னாலும் அவருக்கு புரியவில்லை. போச்சுடா எப்படி இன்னும் ஒருவாரம் இந்த தாய்லாந்தில் சமாளிக்கபோகிறோம் என்று தோன்றியது.
ஆனால் நடந்தது வேறு. அவரிடம் என்ன பேசினாலும், கேட்டாலும் டூர் இன்சார்ஜிற்கு போன் செய்து நம்மிடம் கொடுத்து விடுவார். நான் அவரிடம் ஆங்கிலத்தில் பேச அவர் மீண்டும் இவரிடம் அவர்களின் தாய் மொழியில் விவரித்து விடுவார்.

தாய்லாந்தில் இந்த டூர் ஏஜெண்டுகளின் நெட்வொர்க் மிகவும் ஆச்சர்யமானது.  ஆரம்பத்தில் எங்களுக்கு ஒரு பயம் இருந்தது.  நாங்கள் தங்கும் எழு நாட்களிலும் ஏதாவது ஒரு கட்டத்தில் அவர்கள் சொதப்பினாலும் அது எங்களுக்கு பெரிய சிக்கல் ஆகிவிடும். உதாரணத்திற்கு இரவு எட்டு மணிக்கு எங்களை ஹோட்டலில் இருந்து ஏர் போர்ட் கூட்டிச்செல்ல வேண்டும். எழு மணிக்கு தான் அன்றைய சுற்றுலாவை முடித்துவிட்டு ஹோட்டலுக்கு வருவோம் . ஒருவேளை எட்டு மணிக்கு எங்களை கூட்டிப்போக யாரும் வரவில்லையென்றால் விமானத்தை மிஸ் பண்ணிவிடுவோம். பிளான் மொத்தமாய் சொதப்பல் ஆகிவிடும். அவ்வளவு சுகுராக இருந்தது எங்கள் நேரக் கணக்குகள்.  அதன் பிறகு  யாரை போய் கேட்பது?

ஆனால் அங்கிருந்த ஒருவாரமும் சொன்ன நேரத்திற்கு, சொன்ன இடத்திற்கு எங்களை கூடிச்செல்ல வாகனம் வரும். யார் வருவார்கள், என்ன வாகனம், எதுவும் தெரியாது. ஆனால் அதுபாட்டுக்கும் தானாகவே நடந்துக்கொண்டு இருந்தது.  அப்போ அப்போ புதுப்புது நம்பர்களில் இருந்து கால் வரும். பிளான் கன்பார்ம் செய்வார்கள். நாங்கள் மறந்துவிட்டாலும், எத்தனை மணிக்கு  நாங்கள் எங்கிருக்க வேண்டும், என்ன செய்யவேண்டும் என்று அவர்கள் தெளிவாக இருந்தார்கள்.  ஏதும் மாற்றம் என்றால் டூர் இன்சார்ஜ் நம்பர் ஒன்று இருக்கும். அவருக்கு தெரிவித்துவிட்டால் போதும். அதனால் தான்  சுற்றுலா தொழிலில் அவர்கள் மிகவும் கொலோச்சுகிறார்கள். தாய்லாந்தின்  முக்கிய வருமானமாக திகழ்வதே சுற்றுலா தான்.

நாங்கள் மொத்தம் மூன்று நாட்கள் புக்கட்டில் தங்குவதாக திட்டம்.. புக்கெட் தீவின் தென்மேற்கில் உள்ள “பட்டாங்” (Patong) என்ற கடற்கரை நகரத்தை தங்குவதற்கு தேர்வு செய்திருந்தோம். புக்கெட் விமான நிலையத்தில் இருந்து சரியாக 35 கிலோமீட்டர்.  தாய்லாந்தில் அனைத்து இடங்களிலும் எங்களை பிக்கப் செய்துக்கொள்ளும் வாகனங்கள் அநேகமாக டோயடோ (Toyato) வேனாகவே இருந்தது.  இப்போதும் அதில் தான் பயணித்தோம். தாய்லாந்தில் இறங்கி முதன் முதலாக அந்நாட்டின் உள்ளே நுழைகிறோம். அந்த தீவை பற்றி, உணவை பற்றி, சுற்றுலா தளங்கள் பற்றி இப்படி நிறைய விஷயங்கள் அந்த ஊர்காரனிடம் பேச ஆர்வம். ஆனால் எங்களுடன் பயணித்த ட்ரைவருக்கு  ஆங்கிலம் புரியவில்லை. அதனால் வெறுமனே ஜன்னலில் வேடிக்கை பார்த்தவாறே பயணித்தோம்.

Phuket Island, Thailand

Phuket Island, Thailand

சாலை அகலமாக, சீராக, சுத்தமாக இருந்தது. வீடுகள், மனிதர்கள், கடைகள், கட்டடங்கள் என்று  அந்நிய தேசத்தில் இருப்பதற்கான அறிகுறிகள் மெல்ல தென்பட ஆரம்பித்தன.  யோசித்து பாருங்கள். சென்னையில் விமானத்தில் ஏறினோம். வெறும் மூன்று மணி நேர பயணம். இப்போது  இருப்பதோ நம்மில் இருந்து முற்றிலும் மாறுபட்ட ஒரு உலகத்தில். சுவாரசியங்கள் ஆரம்பம் ஆயின. இங்கே பல இருசக்கர  வாகனங்கள் இன்னொரு உட்கார்ந்து செல்லும் ஒரு எக்ஸ்ட்ரா இருசக்கரம் போன்ற ஒன்றுடன் (!) இணைக்கப்பட்டுள்ளது. அதன் மேலே நிழலிற்கு குடை போன்ற ஒரு செட்டப் செய்து கிட்டத்தட்ட அதை நான்கு சக்கர வாகனமாகவே மாற்றி இருந்தனர்.  நான் பார்த்த வரையில்  இருசக்கர வாகனத்தில் பின்னால் உட்கார்ந்து வருபவர் கூட கட்டாயம் ஹெல்மட் அணிந்து இருந்தனர். நம்ம ஊரில் ஓட்டுபவர் ஹெல்மெட் அணிந்திருந்தால் போதும். பின்னால் உட்கார்ந்து இருப்பவர் எக்கேடு கெட்டுப்போனாலும் இங்கே சட்டத்திற்கு கவலை இல்லை.

இப்படி காண்பதை மட்டுமே வைத்து யோசித்துக்கொண்டும், பேசிக்கொண்டும் போய்க்கொண்டு இருந்தோம்.  திடீரென வழியில் ஒரு அழகிய பெண் டூரிஸ்ட் கைட் எங்கள் வண்டியில் முன்பக்கத்தில் ஏறிக்கொண்டார்.  சிறு அறிமுகத்தில் அவர் ஆங்கிலம் நன்றாக பேசக்கூடியவர் என்று தெரிந்தது. ஆனால் அவருடைய உச்சரிப்பில் அவர்களுடைய தாய் மொழியின் பாதிப்பு இருந்தது. நல்ல வேலை இவராவது பேச்சுதுணைக்கு வந்தார் என்று எங்களில் அனைவரும் அவருடன் பேச ஆரம்பித்தோம்.  எங்களுடைய பல கேள்விகளுக்கு அவர் பொறுமையாய் பதில் அளித்தார்.  எங்கள் கேள்விகள் நின்றபாடில்லை. மாற்றி மாற்றி  கேள்விகள் கேட்க்க. ஒரு கட்டத்தில் பொறுமை இழந்த  அவர் எங்களுக்கு டூரிஸ்ட்  கைடாய் வருபவர் நிச்சயம் பாவம் என்று சொல்லி, நொந்துக்கொண்டு வழியிலேயே இறங்கினார். பிறகு தான் எங்களுக்கு விஷயம் புரிந்தது. அன்று பணி முடிந்து வீட்டிற்கு அவர் திரும்பியிருக்கிறார் போலும். நாங்கள் சென்ற அந்த வாகனம் அவர் வேலை செய்யும் சுற்றுலா கம்பனியின வண்டி என்பதால்  தன்னுடைய வீடு வரை செல்வதற்காக ஏறி இருக்கிறார். அது தெரியாமல் அவர் தான் எங்கள் டூரிஸ்ட் கைட் என்று நினைத்துவிட்டோம்.

ஹோட்டல் ரூமிற்கு சென்று குளித்து ரெடியாகிக்கொண்டிருந்தோம். மதியம் இருக்கும். இன்டர்காமில் போன். ட்ரைவர் இப்போது ஹோட்டல் ரிசப்சனிஸ்டை தன் மொழி பெயர்ப்பாளர் ஆக்கி இருந்தார். சொன்ன நேரத்திற்கு கீழே வேன் வந்து நின்று இருந்தது.  அரை நாள் தான் அன்று மீதம் இருந்ததால் முன்பே  “அரை நாள் புக்கெட் டூர் “ஏற்பாடு செய்து இருந்தோம்.

Karon View Point, Phuket

Karon View Point, Phuket

முதலில் கரோன் வியூ பாய்ன்ட் (Karon View Point ) சென்றோம். புக்கெட் சுற்றுலாவாசிகள் அனைவரும் கண்டிப்பாக வந்து பார்க்கும் இடம் இது. அங்கிருந்து தூரத்தில் தெரியும் மூன்று கடற்கரைகளும், தீவுகளும்  பார்க்க அருமையாக இருக்கும். புக்கெட் தீவில் அதிகம் புகைப்படம் எடுக்கபட்ட பகுதி இது. என்னுடய டிஜிட்டல் காமாராவில் அந்த கடற்கரையை ஜூம் செய்து வீடியோ எடுத்தேன். கண்ணுக்கு தெரியாத தொலைவில் ஒரு இளம் ஜோடி தங்கள் குழந்தையை கைப்பிடித்து கடற்கரை மணலில் நடந்துசென்றது அதில் தெளிவாக பதிவானது.

புக்கட் ஷூட்டிங் ரேஞ்ச் (Phuket Shooting Range) சென்றோம். அங்கே வெளியே ஒரு விநாயகர் சிலையும் இருந்தது. இதை கேட்டதும் ஊட்டி ஷூட்டிங் ஸ்பாட் போல் எதோ சினிமா படம் ஷூட்டிங் எடுக்கும் இடம் என்று கற்பனை செய்ய வேண்டாம். விதவிதமான துப்பாக்கிகள், பல வகையான தோட்டாக்கள் இங்கு கிடைக்கும். அனைத்தும் நிஜத்துப்பாக்கிகள், நிஜத்தோட்டக்கள்.  வேண்டிய துப்பாக்கியை வாடகைக்கு எடுத்து, ஒரு பயிற்சியாளரை வைத்து தூரத்தில் இருக்கும் ஒரு வட்ட  கலர் பலகையை சுட்டுப்பழகலாம். நிறைய போலிஸ் தமிழ் படங்களில் இதை பார்த்து இருப்போம். (இதை துப்பாக்கி சுடும் நிலையம் என்று சொல்லலாமா?) எனக்கு அதில் சுத்தமாய் ஈடுபாடில்லை. ஒரு வேலை, இன்னும் கொஞ்சம் சிறிய வயதில் அங்கு சென்றிருந்தால் அதை வாங்கி சுடுவதில் எனக்கு ஆர்வம்  இருந்திருக்கலாம். இருப்பினும் வேறு யாரேனும் பணம் கட்டி சுட்டால் பார்த்துக்கொள்ளலாம், புகைப்படமும் எடுக்கலாம் என்று காத்திருந்தேன்.  ஆனால் என்னை போலவே அங்கிருந்த சுற்றுலா பயணிகள் யாருக்கும் அதில் ஈடுபாடு இல்லை போலும். கடைசிவரை ஒரு துப்பாக்கி சப்தத்தை கூட கேட்கவில்லை.

Phuket Shooting Range

Phuket Shooting Range

சில வருடங்களுக்கு முன்னர் அதே இடத்தில் ஒருவன் துப்பாக்கியை வாடகைக்கு எடுத்து தன்னை தானே சுட்டுக்கொண்டு தற்கொலை செய்திருக்கிறான். அதைத்தொடர்ந்து இவ்வகையா நிலையங்களையும் மூடிவிடவும்   தாய்லாந்தில் நிர்பந்தம் எழுந்திருக்கிறது. ஆனால் இன்னமும் அது அங்கு இயங்கிக்கொண்டு தான் இருக்கிறது. இதை போல் நம் நாட்டிலும் இருக்கிறதா எனத்தெரியவில்லை. அப்படியே இருந்தாலும் அவ்வளவு சுலபத்தில் இங்கிருப்பது போல் பொதுமக்கள் அதில் நுழைந்து விட வாய்ப்பில்லை.

அடுத்து நாங்கள் சென்றது வாட் ச்சலாங்( Wat Chalong ). wat என்றால் தாய் மொழியில் கோவில் என்று அர்த்தம். புக்கெட் தீவில் உள்ள மிகப்பெரிய புத்தர் கோவில் அது. உள்ளூர் மக்களும், புத்தத்துறவிகளின் அங்கு வழிபடுவதைக் காணமுடியும்.  ஒரு கட்டடத்தில் பல வகையான புத்தர் சிலை இருந்தது. நின்றுக்கொண்டு, படுத்துக்கொண்டு என பல கோணங்கள் அவை இருந்தன. மிகவும் அமைதியாக, முட்டிப்போட்டு, குனிந்து அவர்கள் புத்தரை வழிபடுகின்றனர். இவ்வாறான புத்தகோவில்களுக்கு செல்லும்போது அவர்களை நாம் நம் அறியாமையால் சங்கடபடுத்திவிடக்கூடாது. உதாரணாமாக இருபாலரும் முட்டி தெரியுமாறு கால் சட்டையும், கைவைக்காத பணியன் போன்ற அரைகுறை ஆடை அணிந்து செல்லக்கூடாது. புத்தர் சிலை அருகே  புகைப்படம் எடுக்கிறோம் என்று நம் பின் புறத்தை சிலையிடம் காட்டி நிற்கக்கூடாது. எக்காரணம் கொண்டும் புத்ததுறவிகளின் தலையை தொட்டுவிடக்கூடாது. இப்படி நிறைய சங்கதிகள் இருக்கிறது.

Wat Chalong, Phuket

இன்னொரு கட்டடத்தின் வாயிலில் ஒரு கண்ணாடி கூண்டிற்குள் விளக்கு ஏற்றப்பட்டு இருந்தது. அதில் ஊதுபத்தியை கொளுத்தி உள்ளே வைக்கப்பட்டுள்ள ஒரு மணல் நிரப்பிய பானையில் சொறுகிவிடுகின்றனர். உள்ளே இருக்கும் மூன்று புத்த பிட்சுக்களின் சிலையில் ஏதோ ஒன்றை ஒட்டி, அதை மடியில் காவித்துணியை வைத்து, தரையில் மண்டியிட்டு, கையில் வெண்தாமரையை ஏந்தி வழிபடுகின்றனர்.  வெளியே ஒரு மரத்தில் துணிகளையும் கட்டிவிட்டு செல்கின்றனர். அவர்களின் வழிபாட்டு முறை ஆச்சர்யமாக இருந்தாலும் நம்முடைய வழிபாட்டு முறையுடன் சில ஒற்றுமையும், அதில் நெறிப்படுதலும் இருப்பதை உணரமுடிந்தது.   தரிசனத்திற்கு வரிசையில்லை, சிறப்பு தரிசனம் என்று தனிக்கட்டணம் இல்லை. கூச்சல் இல்லை. குழப்பம் இல்லை. செங்கல் சூழை போல் சுவறேழுப்பி  அதற்குள் பட்டாசு சரத்தினை வெடிக்கின்றனர். மொத்தத்தில் யாருக்கும் இடையூறு விளைவிக்காத ஒரு வழிபாட்டுமுறை அவர்களுடையது என்பது மட்டும் மறுக்கமுடியாதது.

Wat Chalong, Phuket

Wat Chalong, Phuket

 

Wat Chalong, Phuket

Wat Chalong, Phuket

அடுத்து கடைசியாக “ஜெம் காலேரி”. அதாவது நவரத்தின கற்கள் விற்கப்படும் கடைகளுக்கு அழைத்து சென்றனர். உங்களுக்கு இதில் விருப்பமோ இல்லையோ எல்லா லோக்கல் டூர் பாக்கேஜில் நிச்சயம் இது இருக்கும். நான் எவ்வளவோ முயன்றும் இதை எங்கள் டூரில் இருந்து தவிர்க்க முடியவில்லை. எங்கே மக்களின் நாட்டம் இருக்கிறதோ. எங்கே பணம் அதிகம் புலங்குகிறதோ அங்கெல்லாம் ஏதோ தவறும் இருக்கும். தாய்லாந்தின் முக்கிய வருமானம் சுற்றுலாவசிகளிடம் இருந்துதான். அதனால் தாய்லாந்து டூர் ஏஜெண்டுகளிடமும் தவறுகள் நிறைய நடக்கின்றன. எல்லாவற்றிக்கும் மேலாக வெளிநாட்டு சுற்றுலாவசிகளை குறிவைக்கும் மாப்பியாக்கள் கூட அந்நாட்டில்  இருக்கிறார்கள். அவர்களிடம் கொஞ்சம் அஜாக்கிரதையாக இருந்தால்  பணம், பாஸ்போர்ட் மட்டுமில்லாமல்  உயிரையும் அங்கு இழக்க நேரிடும். அதெல்லாம் விலாவரியாக பிறகு பார்ப்போம்.

இப்போது ஜெம் காலேரிக்கு வருவோம். அசத்தலான பெண்கள் கடை வாயிலில் அணிவகுத்து வரவேற்பார்கள். உள்ளே சென்றால் விதவிதமான நவரத்தின கற்களை காண்பித்து வசீகரிக்கும் வார்த்தைகளில் மனதை மயக்குவர். விலையோ பல ஆயிரம் டாலர்கள். “வெள்ளையா இருக்கவ பொய் சொல்ல மாட்டா” என்ற பழமொழி ஐரோப்பியா, அமெரிக்க மக்களிடையே கூட நல்ல பிரபலம். பேராசை பட்டு சில ஆயிரம் டாலர் நோட்டுக்களை கொடுத்து அதை வாங்கிச்செல்வர். சிலரோ பத்திரமாக தங்கள் நாட்டிற்க்கு அனுப்பி வைக்குமாறு பணம் செலுத்தி செல்வர். ஊருக்கு போனால் கல்லும் வராது, வாங்கிபோனவனும் நொந்து நூடுல்சாகி இருப்பான். அனைத்தும் ஏமாற்று வேலை. ஏமாற்றப்படும் பணத்திற்கு அவர்களை அங்கு அழைத்துப்போன அந்த டூர் ஏஜென்ட்டிற்கு நல்ல கமிஷனும் உண்டு.

Gem Gallery, Patong

இந்தியர்கள் இதில் சற்று புத்திசாலிகள். உள்ளே சென்று சுற்றி பார்த்துவிட்டு, கொஞ்சம் நேரம் தாய் பெண்களிடம் தாய் பாசத்தில் பேசிவிட்டு, வெறும் கையில் முலம் போட்டுவிட்டு வந்து விடுவர். சிலரோ அனைவரும் கடைக்கு செல்லும் வேலையில் வாகனத்திலேயே உட்கார்ந்து ரெஸ்ட் எடுப்பர். எங்களைப்போல!
இந்தியர்கள் என்றாலே  சில இடங்களில் சற்று ஏளனமாகத்தான் அங்கு பார்க்கப்படுவர்.  அதற்கு இதுவும் ஒரு காரணம் எனினும் இந்தியர்கள் அங்கு சென்று செய்யும் அட்டூழியங்களும் மிகப்பெரிய காரணம். (ஆம் நிறைய) மற்றபடி பணம் காய்ச்சி மரங்களான ஐரோப்பியர்களும், அமெரிக்கர்களும் அங்கு செல்லும் இடமெல்லாம்  எப்போதும் ராஜ  மரியாதை தான்.

Phuket Island Food

புக்கெட் தீவில் இன்னொரு சிறப்பம்சம்  யாதெனில் அது கடலுணவு. நாங்கள் இருந்த “பட்டாங்” , கடற்கரை பகுதி என்பதாலும், முக்கிய நகரம் என்பதாலும் பார்க்கும் இடமெல்லாம், போகும் இடமெல்லாம் தெருவெங்கும் உணவகங்கள்.  இங்கு கிடைக்காத கடல் உயிரினங்களே இல்லை. மீன், நண்டு, இறால் என்று எல்லா வஸ்துக்களும் பல வகைகளில் கிடைக்கும். நம் நாட்டில்  பார்த்திராத, கேட்டிராத வகைகள் அவை. அங்கு சென்று  முதன் முறை  சீ புட் ப்ரைட் ரைஸ் (Sea Food Fried Rice) ஆர்டர் செய்து சாப்பிட்டேன். இறால், மீன், நண்டு என்று அதில் இருந்த ஒவ்வொன்றாக  ருசித்து சாப்பிட்டபோது அடுத்து வந்தது வேகவைத்த ஆக்டோபஸ் குட்டி. முதலில் யோசித்தபோது  கொஞ்சம் தயக்கமாய் இருந்தது. டக்கென  வாயில் போட்டு மென்றால் கரக் மொறுக்கென்று ஒரு வித்யாசனமா சுவை. அதன் பிறகு ஸ்க்விட் மீன் வகையையும் சாப்பிட பழகிக்கொண்டேன். அற்புதமான சுவை. நம் நாட்டில் இதெல்லாம் கிடைக்க வாய்ப்பே இல்லை. ஆனால் கடைசி வரை உடன் வந்த அனைவரும் சாப்பிட்டும் பன்றி இறைச்சி மட்டும் உண்ண ஏனோ எனக்கு மனம் இடம் அளிக்கவில்லை.

அங்கு சாலையோரத்தில்  இருக்கும் உணவகங்களில் சமைக்கப்படாமல் வைக்கப்பட்டிருந்த கடல் வாழ் உயிரினங்களை புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டு இருந்தேன். எடுக்கும் வரை விட்டு விட்டு க்ளிக்கியவுடன் “பிப்டி பாத்” (ஐம்பது தாய் பணம்) ப்ளீஸ் என கையை நீட்டி காசு கேட்கிறார்கள். அனைத்து கடைகளிலும் இதே தான். சிரித்துக்கொண்டே ஒவ்வொரு இடத்தில் இருந்தும் நழுவ வேண்டி இருந்தது. ஒருமுறை நாங்கள் உணவருந்திய கடையில் ஒரு ப்ளேட் இறால் ஆர்டர் செய்தோம். என்ன இறால் என்று சைகையில் கேட்டான். எனக்கு புரியவில்லை. பிறகு கையை பிடித்து அழைத்துப்போனான். அங்கே வைக்ப்கபட்டிருந்த பெரிய பிளாஸ்டிக் டப்பாக்களில் விதவிதமான மீன்ககள், நண்டுகள், இறால்கள் என அத்தனையும் உயிருடன் இருந்தன. டைகர் ப்ராவ்ன் என்ற இறால் வகை  ஒன்று நம் முழங்கையை விட நீட்டமாக இருக்கிறது.

Phuket Island - Thailand Food

Phuket Island - Thailand Food

Phuket Island - Thailand Food

Phuket Island - Thailand Food

Phuket Island - Thailand Food

அனைத்தையும் போட்டோ எடுத்து விட்டு இந்த இறால் எவ்வளோ என்றேன்?  ஒன் ப்ளேட் ஐநூறு தாய்பணம்… அப்புறம் போட்டோ எடுத்ததுக்கு நூறு தாய் பணம் என்றான். அட இதென்ன வில்லங்கம் புடிச்சவனா இருப்பான் போல என்று இறாலே வேண்டாம் என்று என்னுடைய டேபிள் வந்து அமர்தேன். பின்னாடியே வந்து. ஒன் ப்ளேட் நானுறு தாய் பணம் மட்டும் போதும்.. போட்டோ ப்ரீ என்று வியாபார புன்னகையை வீசினான்..  வேண்டாம் என்றேன். கடைசியாக முந்நூறு என்றான். அப்போதான் புரிந்தது அவன் பேரம் பேசுகிறான் என்று. பேரம் பேசுவதில் இந்தியர்களுக்கு போட்டி யாரு இருக்கா? உடன் வந்தவர்கள் களத்தில் இறங்க, கடைசியில் ஒரு ப்ளேட் நூறு ரூபாய்க்கு கிடைத்தது. கொஞ்சம் ஏமாந்தாலும் அங்கு பல இடங்களில் நம் தலையில் மிளாகாய்  அரைத்து விடுவார்கள் என்று மட்டும் புரிந்தது.

Phuket Island - Tiger Prawn

அங்கே  டூர் ஏஜென்சியும், கரன்ஸி எக்ஸ்சேஞ் கடைகளும் நம்ம ஊர் பெட்டிகடை போல் தெருவெங்கும் வரிசையாக பார்க்கும் இடமெல்லாம் இருக்கிறது. பல வகையான சுற்றுலா பேக்கேஜுகள்  மிக்ககுறைந்த கட்டணத்தில் கிடைக்கிறது. நம்மூரில் புக் பண்ணும்போது பல டூர் ஏஜென்ட் நெட்வொர்கிற்கு  கமிஷன் சேர்ந்துகொள்கிறது. நம்ம திருப்திக்கு செல்லும்போது எந்த கடையில் மொட்டை அடிப்பது என்ற முன்னேற்பாடில்லாமல்  செல்வது போல் அங்கு சென்றால் போதுமானது.  அங்கு சென்றதும் பிளான் செய்துக்கொள்ளலாம். அதுமட்டும் இல்லாமல் இங்கு தெருக்களில் உள்ள கரன்ஸி எக்ஸ்சேஞ் கடைகளில் சுவர்ணபூமி விமான நிலையத்தில் இருப்பதை  விட உண்மையிலேயே நல்ல விலைக்கு கரன்ஸிக்களை வாங்கிக்கொள்கின்றனர். கிட்ட தட்ட டாலருக்கு மூன்று தாய் பணம் நமக்கு அதிகம் கிடைக்கிறது. நாங்கள் இங்கே தான் எங்களுடைய பெஞ்சமின் ப்ராங்க்ளின் புகைப்படத்தாளை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தேவைப்படும்போது மாற்றிக்கொண்டோம்.

புக்கட் தீவின் முக்கால் வாசி பகுதி  மலைகளால் சூழப்பட்டுள்ளது. முஸ்லிம்கள் தான் இங்கு அதிகம். முன்னொருகாலத்தில் மீன்பிடி தொழில்,  ரப்பர் மர வளங்களுக்கு பெயர் போன புக்கெட் இப்போது முழுக்க முழுக்க சுற்றுலாவை பிரதானமாகக்கொண்டுள்ளது. மனதை மயக்கும் இயற்கையான பகுதிகள், பிரமிக்கவைக்கும் கடற்கரை சூரிய அஸ்தமனக் காட்சிகள், ஆச்சர்யமூட்டும் தீவுப்பயணங்கள், இரவு விடுதிகள், விதவிதமான கடல் உணவுகள், இவைதான் புக்கெட்டில் மக்கள் கூட்டம் வந்து குவிவதற்கான முக்கிய காரணங்கள். நாங்கள் புக்கெட் தீவிற்கு சென்றதற்கான காரணங்கள் இரண்டு. அதில் ஒன்று பி.பி. தீவு  (Phi Phi Island). எல்லாருக்கும் புரியும்படி சொல்லவேண்டுமெனில் “ஏழாம் அறிவு” படத்தில் “முன்ஜென்ம சாரல் நீ” பாடலில் சூர்யாவும், ஸ்ருதி ஹாசனும் ஜோடியாக ஒரு கடற்கரை தீவில் வருவார்களே. அதே தீவுப்பகுதிதான். எங்களின் இரண்டாம் நாள் முழுவதும் அங்குதான் கழியப்போகிறது என்ற கனவிலேயே  நிம்மதியாக உறங்கத்தொடங்கினோம்.

– பயணம் தொடரும்.

புக்கெட் தீவில் விமான தரையிறக்கத்தின்  போது எடுக்கப்பட்ட வீடியோ.

புக்கெட் தீவின் சாலையில் வாகனத்தில் சென்றபோது எடுக்கப்பட்ட வீடியோ

கரோன் வியூ பாய்ன்டில் எடுக்கப்பட்ட வீடியோ

பட்டாங் கடற்கரை நகர தெருக்களும், உணவுகளும் – புகைப்படங்கள்

கரோன் வியூ பாய்ன்ட் – புகைப்படங்கள்

வாட் சலாங் புத்தர் கோவில் – புகைப்படங்கள்

புக்கட் ஷூட்டிங் ரேஞ்ச் – புகைப்படங்கள்

சுவர்ணபூமி விமான நிலையம் – தாய்லாந்து பயணம் 2

suvarnabhumi-airport

விடியற்காலை மூன்று முப்பது மணிக்கு பாங்காக் “சுவர்ண பூமி” விமான நிலையத்தை வந்தடைந்தோம். என்னது… “சுவர்ண பூமியா”?!!!  தமிழ் பெயர் மாதிரி இருக்கே. உங்க மைன்ட் வாய்ஸ் எனக்கு புரியுது.   “ஸ்வர்ண பூமி”  என்றால் “தாய்” மொழியில் தங்க நிலம், தங்க நாடு  என்று அர்த்தமாம்.  அது சம்ஸ்கிருத வார்த்தை எனினும், அந்த கணத்திலேயே  அந்த “தாய் மொழி”க்கும்,  நம் “தாய்” மொழிக்கும்  உள்ள ஒற்றுமைகள்  ஒவ்வொன்றாக புலப்பட ஆரமித்தது. அந்த விமான நிலையத்தில்  கீழே இறங்கி கால் வைத்ததுமே ஏதோ ஒரு புது உலகத்தில் நுழையவிருக்கிறோம் என்று அதன் பிரமாண்டம் பறைசாற்றியது.

உலகின் மிகவும் பிசியான விமான நிலையத்தில் ஒன்றான இது உண்மையிலேயே மிகவும் பிரமிக்கவைக்கும் உட்கட்டமைப்பை கொண்டிருந்தது. ஒவ்வொரு நிமிடமும் உலகின் அனைத்து மூலைகளில் இருந்தும் அங்கு விமானம் வந்து இறங்கிக்கொண்டு இருந்தது. அடுத்து இமிக்ரேஷன் பிரிவுக்கு நுழைந்தோம். இந்திய பாஸ்போர்ட் வைத்திருப்பவர்கள் அங்கு சென்று இறங்கியதும் விசா வாங்கிக்கொள்ளும் “ஆன் அரைவல்” விசா வசதி இருந்தது. அது முன்னமே தெரிந்திருந்தும் நாங்கள் ஏற்கனவே இந்தியாவில் விசா ஸ்டாம்ப் செய்துவிட்டே புறப்பட்டு இருந்தோம். இதற்கே ஒவ்வொருவருக்கும்  ஐநூறு ரூபாய்க்கு மேல் அதிகம் செலவாகி இருந்தது.  இதை ஒரு முன்னெச்சரிக்கைக்காக செய்திருந்தோம்..

suvarnabumi airport immigration check

புறப்படுவதற்கு மூன்று மாதங்களுக்கு முன்னர், நாங்கள் விமான டிக்கெட் பதிவு செய்ய முடிவெடுத்த ஒரு நாளில் திடிரென அந்த செய்தியை படிக்க நேர்ந்தது. அதாவது தாய்லாந்தில் உள்ள கிளர்ச்சியாளர்கள், பாங்காக் நகரத்தில் அன்று தொடர் குண்டு வெடிப்பு நிகழ்த்தி பெருத்த சேதத்தை, உயிர் இழப்பை ஏற்படுத்தி இருந்தனர். இன்றும் கூட தாய்லாந்து முழுவதும், அதுவும் குறிப்பாக பாங்காக் நகரம் கிளர்சியார்களின் அச்சுறுத்தலுக்கு உட்பட்டே இருக்கிறது. எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் புரட்சி வெடிக்கலாம், அபாயமணி அடிக்கப்படலாம் என்ற சூழ்நிலை. ஒருமுறை சுவர்ணபூமி விமான நிலையத்தின் இயக்கத்தை கூட ஸ்தம்பிக்க வைத்ததாக அப்போது படித்ததாய்  நியாபகம்.

அதுவரை அமைதி நிலவரம் தெரிந்த அந்த நாட்டில், நாங்கள் செல்ல முடிவெடுத்த தருவாயில் தோன்றிய அந்த அச்சுறுத்தல் காரணமாக எங்களுடன் வரவிருந்த ஒரு நண்பன் திடீரென பின்வாங்கினான். மரணம் தான் விதியெனில் அது நம்மூரில் கூட நிகழ்ந்துவிடும், அங்கு சென்று தான் இறக்கவேண்டும் என்பதில்லை என்ற என் தத்துவம் அவன் உயிர் பயத்தின் முன் எடுபடவில்லை. கடைசியில் அவனை விட்டு விட்டே டிக்கெட் பதிவு செய்தோம். அந்த சமயம் முதல்  தாய்லாந்தில் நடைபெறும் முக்கிய விஷயங்களை கூர்ந்து கவனித்துக்கொண்டு இருந்தேன். .

praveen in suvarnabumi airport

அங்கு சென்று விசா எடுக்கும் சட்டதிட்டங்கள் மாற்றப்படுவதாக ஆலோசனை நடைபெறுகிறதென  ஒரு நாள் செய்தி வந்தது. அதுமட்டும் இல்லாமல் அங்கு சென்று விசா எடுக்கும் போது குறைந்த பட்சம் இருபதினாயிரம் தாய் பாத் (தாய்லாந்து கரன்சி) கையில் இருக்க வேண்டும் அல்லது ஐநூறு அமெரிக்க டாலர் இருப்பதாய் பாஸ்போர்ட்டில் பதிவித்திருக்க வேண்டும். அங்கு சென்று இறங்கியதும், நாங்கள் எடுத்து செல்லும் டாக்குமென்ட்டிலோ, மற்ற விஷயங்கலிலோ  ஏதேனும் குளறுபடி ஏற்பட்டால் விசா ஸ்டாம்ப் ஆகாது. உடனடியாக அடுத்த ப்ளைட்டில் திரும்ப வேண்டியது தான். அது மட்டுமல்லாமல் பிசியான நேரங்களில் இரண்டு முதல் நான்கு மணி நேரம் வரை விசாவிற்காக வரிசையில் காத்திருக்க வேண்டியிருக்கும். எதற்கு வம்பென்று புறப்படும் முன் இந்தியாவிலே விசா குத்தியாயிற்று!

இமிக்ரேஷன் பகுதியில் வரிசையில் நின்று செல்கிறேன். என்னுடைய பாஸ்போர்ட்டை ஆராய்ந்த ஒரு ஆபிசர் என்னையும் என் பாஸ்போர்ட்டில் உள்ள புகைப்படத்தையும் மாற்றி மாற்றி சில முறை பார்த்தார்.  அவர் கண்களில் ஒரு டெரர் தெரிந்தது. அடிக்கடி நான் கெட்டப் மாற்றுவதில் உள்ள சிக்கல் தான் அது என்று நினைக்கிறேன். மறுபடியும் என்னையும் அவர் கணினியையும் மாற்றி மாற்றி பார்த்தார். சரி அடுத்த ப்ளைட்டில் சென்னை கிளம்ப சொல்ல போகிறாரா,  இல்லை அவர் பார்வையே அப்படி தானா என்று நான் யோசித்துகொண்டிருக்கும் போதே அங்கிருந்த காமிரா என்னை பார்த்து கண்ணடித்தது. தாய்லாந்தில் நுழையும் ஒவ்வொருவரின் முகமும் பதிவு செய்யப்பட்ட பிறகே அங்கே அனுமதிக்கப்படுகின்றனர்.

praveen in suvarnabumi airport

ஒரு வழியாய் அனைத்தும் சரி பார்க்கப்பட்டு  போகலாம் என்று சொன்னார்.  இமிக்ரேஷன் பார்மாலிட்டி முடித்து, லக்கேஜை கலெக்ட் செய்துக்கொண்டோம். கிலோ மீட்டர் கணக்கில் நீண்டு இருப்பது போல் நடக்க நடக்க முடிவில்லாமல் போய் கொண்டிருந்தது அந்த அரைவல் டெர்மினல். அந்த விடியற்காலையில் கூட  நிறைய ஐரோப்பியர்கள் வந்து இறங்கிக்கொண்டு  இருந்தனர். எங்கு நோக்கிலும் வெள்ளைத்தோல் மனிதர்கள். சீலை, சுடிதார், தாவணிகள் முற்றிலும்  மறைந்து இப்போது வெறும் அரைக்கால் சட்டையும், அரைகுறை ஜீன்ஸ், டீ-சர்ட்டு மட்டுமே தென்பட அரமித்தது.  அதை மீறி கருப்பாய் ஏதேனும் மனிதஉருவம் தென்பட்டால் அது அவர்களுடைய நிழலாக இருக்கும் அல்லது ஏதேனும் முகம் பார்க்கும் கண்ணாடியாக இருந்திருக்கும். அந்நிய தேசத்தில் நுழைந்ததற்கான முதல் அறிகுறி அது.

முதல் வேலையாய் கையில் இருக்கும் டாலரை, தாய்லாந்து கரன்சியாக மாற்ற வேண்டும். நாங்கள் புறப்படும் போது, நம் இந்திய பணத்தை அமெரிக்க டாலராய் தான் மாற்றி எடுத்துப்போய் இருந்தோம். அங்கு இறங்கியவுடன் செலவு செய்வதற்கு போதிய அளவில் தாய்லாந்து பணம் கையில் இல்லை. தாய்லாந்து கரன்சி இந்தியாவில் சரியான ரேட்டில் கிடைப்பது போல் தெரியவில்லை. அதாவது நம் இந்திய ரூபாய்க்கு இரண்டு ரூபாய் கொடுத்தால் தான் ஒரு தாய்லாந்து ரூபாய் இங்கே கொடுக்கிறார்கள். ஆனால் 1.75 ரூபாய்க்கே (Approx) ஒரு தாய்லாந்து பாத் நமக்கு வர வேண்டும். அப்போ பல ஆயிரம் ரூபாய் இங்கேயே மாற்றினால் நமக்கு எவ்வளோ இழப்பு ஏற்படும்?

ஏர்போர்ட்டிலேயே பல வங்கிகள் கரன்சியை மாற்றும் சேவை செய்துக்கொண்டு இருந்தனர். ஒவ்வொரு முக்கிய கரன்சிக்கான விலையும் அவர்களது கவுண்டரில் டிஜிட்டல் போர்டில் காட்டிக்கொண்டு இருந்தது. ஆனால் டாலருக்கு நாங்கள் எதிர்பார்த்ததை விட  சுமார் மூன்று தாய் பாத் வரை குறைவாகவே காணப்பட்டது. நீண்ட தூரம் நடந்தோம். அனைத்து கரன்ஸி எக்ஸ்சேஞ் கவுண்டரையும் பார்வையிட்டோம். அதே விலை தான். ஒரு சிறிய தொகையை, அன்றைய ஒரு நாள் செலவிற்கு ஆகும் அளவுக்கு மட்டும் அப்போது மாற்றுவதாய் முடிவு செய்யப்பட்டது. அது உண்மையிலே அருமையான முடிவு என்று பிறகு உணர்தோம். விமான நிலையத்தில் பணம் மாற்றினால் நமக்கு பெருத்த நட்டமே. அதை பற்றி பிறகு பேசுகிறேன்.

praveen in suvarnabumi airport

அடுத்து மொபைல் கனக்சென். எனக்கு கால் கட்டணத்தை விட, 3G கவரேஜ் மற்றும் டேட்டா தான் முக்கியம். இணையத்தில் மிகக்குறைந்த கட்டணத்தில் பேச யுக்திகள் இருக்க, எதற்கு ஐ.எஸ்.டி போட்டு அதிக கட்டணத்தில் இந்தியாவிற்கு அழைக்க வேண்டும்? எந்த மொபைல் நிறுவனம் அங்கே சிறந்த சேவை வழங்குகிறது, அதுவும் குறிப்பாக நாங்கள் செல்லும் அனைத்து பகுதிகளுக்கு கவரேஜ் இருக்கிறதா, 3G இருக்கிறதா என ஏற்கனவே இணையத்தில் ஆராயப்பட்டு முடிவு செய்தாயிற்று. சிம் கார்ட் வாங்குவது மட்டும் தான் பாக்கி. நண்பர் ஒருவர் கரன்ஸி மாற்றும் வேலையை கவனிக்க, நான் A.I.S மொபைல் சேவை வழங்கும் நிறுவனத்தின் கவுண்டரை நோக்கி செல்ல ஆரம்பித்தேன். இரண்டு அழகிய இளம்பெண்கள் என்னை வரவேற்க புன்னகையுடன் தயாரானார்கள்.

அருகே சென்றதும், “சுவாதி காம்” என்று என்று நீட்டி முழக்கி அவர்கள் என்னை நோக்கி கூறியது ஏதோ ராகத்தில் பாடுவது போல் இருந்தது. அவர்கள் மொழியில் அதற்கு அர்த்தம்  “காலை வணக்கம்”. தாய் மொழியின் முக்கிய வார்த்தைகளை உச்சரித்துக்காட்டி, கூடவே  அதன் ஆங்கில அர்த்தத்தை விளக்கும் சில ஆன்டிராயிட் மென்பொருள்களை என் மொபைல் போனில் தரவிறக்கி வைத்திருந்தேன். சிலது ஞாபகமும் இருந்தது. இசையை கேட்பது போல் மிகவும் லயமான மொழி அது. அவர்கள் பேசக்கேட்க மிகவும் இனிமையாக இருந்தது. ஒரு பாஸ்போர்ட் நகல், கொஞ்சம் பணம், நிறைய மொழி பரிவர்த்தனைகள்  – ப்ரீ ஆக்டிவேட்டட்  சிம் கார்ட் ரெடி.

இப்போது பாங்காக் வானம் விடிந்துக்கொண்டிருந்தது. ஆனால் நாங்கள் வெளியே செல்லப்போவதில்லை. அடுத்த ஒரு மணிநேரத்தில், சுமார் ஏழு மணிக்கு அங்கிருந்து இன்னொரு விமானத்தின் மூலம் புக்கெட் தீவு செல்லவிருக்கிறோம். நான் மிகவும் எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருந்த அந்த கணங்கள். இயற்கை அன்னையின் மடியில் தவழக்கூடிய அந்த நொடிகள். அங்குதான் நிகழப்போகிறது. புக்கட் தீவே.. இதோ வருகிறேன்… உன்னை தேடி ஆயிரம் மயில்களுக்கு அப்பால் இருந்து வருகிறேன். இப்படி கண்களை மூடி கனவு கண்டுகொண்டிருக்கையில், திடிரென நான் படித்த அந்த எச்சரிக்கை செய்தி என் மனதில் பளிச்சென்று வந்து போனது.  உள்ளுக்குள் மெல்ல பயம் படர ஆரம்பித்தது. கிளர்சியார்களின் பிரச்சனை போல்  எங்களுக்கு இன்னொரு பிரச்சனைக்கான அறிகுறி அங்கு காத்திருந்தது. அது ஏற்கனவே இதற்கு முன்னர் பல உயிர்களை அந்த தீவுகளில்  காவு வாங்கியுள்ளது .அதுதான் சுனாமி.

– பயணம் தொடரும்

பாங்காக்கில் இருந்து புக்கட் தீவு பயணத்திற்காக விமானம் மேலெழும்புகையில் எடுக்கப்பட்ட வீடியோ இது

 

சுவர்ணபூமி விமான நிலையத்தில் எடுக்கப்பட்ட படங்களின் தொகுப்பு:

சேலம் டூ பாங்காக் – தாய்லாந்து பயணம் 1

கடந்த பிப்ரவரி மாதம், ஒரு பின்னிரவில், இணையத்தில் உலா வந்துக்கொண்டிருந்த போது அந்த விளம்பரத்தை எதேச்சையாக பார்த்தேன். “ஏர் ஆசியா” விமான சேவை நிறுவனம் சென்னையில் இருந்து தாய்லாந்தின் தலைநகரான “பாங்காக்”கிற்கு முதன்முறையாக நேரிடையாக விமான சேவையை துவங்கி இருக்கிறது என்றும். குறிப்பிட்ட தேதிக்குள் டிக்கெட் முன்பதிவு செய்தால் “சென்று-வர” கட்டணம் வெறும் பத்தாயிரம் மட்டுமே என இருந்தது. எனக்கு ஆச்சர்யம்!

Air-Asia-online-booking-for-free-tickets

அதற்கு முந்தைய மாதம் தான் கோவையில் இருந்து டெல்லிக்கு விமானத்தில் சென்று வந்தேன். அதற்கான விமான டிக்கெட் கட்டணம் மட்டுமே பதிமூன்றாயிரத்து சொச்சம். ஆனால் வெறும் பத்தாயிரத்திற்கு “பாங்காக்”  சென்று வர முடியுமா? (கிட்டத்தட்ட சென்னையில் இருந்து டெல்லி செல்லும் தூரம் தான் “பாங்காக்”. அது வடக்கே இது கிழக்கே. அவ்வளவுதான். )

பொதுவாக மூன்று மாதத்திற்கு முன்பே விமான டிக்கெட் முன்பதிவு செய்தால் அநேகமாக அனைத்து விமான நிறுவனங்களும் கட்டண சலுகை கிடைக்கும். ஆனால் பாங்காக் சென்று வர மிகக்குறைந்த கட்டணம் இது. இந்த வெளிநாட்டு பயண வாய்ப்பை தவறவிட எனக்கு மனமில்லை. சரியாக நேரத்தில் சரியான திட்டம் தீட்டி செயல்பட்டால் சாமானியர்களுக்கும் குறைந்த கட்டணத்தில் வெளிநாட்டு பயணம் சாத்தியம் என்பது என் கடந்த ஆண்டு இலங்கை பயணத்தில் நான் உணர்ந்த விஷயம்.

இரண்டு நாள் பயணம் அது. கொலம்போ, கண்டி, நிகம்போ, நுவரயிலியா போன்ற இடங்களுக்கு சென்றிந்தோம். மொத்தமாக அதற்கு எவ்வளவு செலவாகி இருக்கும் என யூகியுங்கள் பார்க்கலாம்?  வெறும் எட்டாயிரம் சொச்சம். நம்ப முடியிவில்லையா? இது சென்னையில் இருந்து கொலோம்போ சென்று வர விமான டிக்கெட் கட்டணத்தையும் சேர்த்து தான். தலைசுற்றினால் நீங்களே அதை பிடித்து நிறுத்திக்கொள்ளுங்கள். ஏனெனில்  அதுதான் உண்மை.

ஆனால் இப்போது இன்னும் இரண்டு நாட்களே இருந்தது  பாங்காக் பயண சலுகை முடிய. ஆகவே அவசரமாக இந்த பயணத்திற்கு நெருங்கிய நண்பர்கள் சிலருக்கு மின்னஞ்சலிலும், தொலைபேசியிலும் அழைப்பு விடுத்தேன்.இரண்டு நாட்கள் என்பது மிகக்குறைந்த நேரம் என்பதால் விருப்பம் இருந்தும் முடிவெடுக்க முடியா சூழலில் பலர் இருந்தனர்.

“பாஸ்போர்ட் இல்ல மச்சான். ரெண்டு நாளில் எடுக்க முடியுமா?”….

“டிக்கெட் பதிவு பண்ணினதுக்கு அப்புறம் பொறுமையா பாஸ்போர்ட் எடுக்கலாமா?” என்று ஆர்வத்தில் கடுப்படித்தனர் சிலர் .

அது கூட பரவாயில்லை “ அந்த நாட்டிற்க்கு செல்ல பாஸ்போர்ட் தேவையா?” என்று ஒருவன் கேட்டபோது எனக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை.

இப்போதிருக்கும் நிலைமையை பார்த்தால் எப்படியும் நான் தனியாகத்தான் பாங்காக் செல்வதுபோல் இருந்தது. ஆனால் அதற்கும் நான் தயாராகத்தான் இருந்தேன். காரணம். இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னர் ஆஸ்திரேலியாவில் ் என்னுடைய  பிஸினஸ் கிளைன்ட் ஒருவர் என்னை அங்கு வேலை நிமித்தமாக சில வாரங்கள் அழைத்திருந்தார். முழுக்க அவர்களின் செலவில் வந்த பயணஅழைப்பு அது.

அப்போது அங்கு இந்தியர்கள் மீது இனவெறி தாக்குதல் நடப்பதாக சொல்லப்பட்ட சூழல். “எனக்கு வயது மிகவும் குறைவு, இன்னும் திருமணம் ஆகவில்லை, இதற்கு முன்னர் வெளிநாடு பயணம் மேற்கொண்டதில்லை” என்ற சில அபத்தமான காரணங்களால் என்னுடைய பிசினஸ் விசா டெல்லியில் உள்ள ஆஸ்திரேலியா கான்சுலேட் நிராகரித்து விட்டது. அது பழைய கதை என்றாலும் எனக்கு இப்போது என்னுடைய பாஸ்போர்ட்டில் விசா ஸ்டாம்ப் தேவைப்பட்டது. அடுத்த முறை ஆஸ்திரேலியா பயணிக்க வாய்ப்பு வரும்போது அதற்கு ஏதுவாக இருக்கும்.

இப்படி இருந்த சூழலில் திடிரென என் கல்லூரி நண்பனிடம் இருந்து ஒரு போன்.

“உன் ஈமெயில் பார்த்தேன், நானும் என்னுடைய நண்பர்கள் இருவரும் தாய்லாந்து செல்லவேண்டும் என்று  சில வாரங்களாக  பிளான் செஞ்சிட்டு இருந்தோம். சாதரணமாக பாங்காக் செல்ல விமான கட்டணம் மட்டும் இருபதாயிரம் மேலாகும். இது நல்ல ஆப்பர் தான். நாங்களும் வருகிறோம்” என்றான்.

அனைவரும் பேசி முடிவெடுத்து எல்லோருக்கும் ஏற்ற வகையில் மே மாத நடுவில் “ஒரு வார” பயணத்திற்கு டிக்கெட் முன்பதிவு செய்தோம். அதே மாதத்தில் மற்ற தேதிகளில் வெறும் “எட்டாயிரத்திற்கு” கூட சென்று வர அப்போது டிக்கெட் இருந்ததது. ஆனால் அந்த தேதி எங்களுக்கு தோதாக இல்லை. ஒருவழியாக இப்போது டிக்கெட் முன்பதிவு செய்தாயிற்று.

பயணத்தின் ஒரு பகுதியாக எப்படியாவது “புக்கெட்” தீவு சென்றுவிட வேண்டும் என்பதில் நான் உறுதியாக இருந்தேன். புக்கெட், இது தாய்லாந்தின் தென் மேற்கு பகுதியில் உள்ள அந்நாட்டின் மிகபெரிய தீவாகும். சில வருடங்களுக்கு முன்னர் என்னுடைய பிறந்தநாளின்போது என்னுடைய குடும்பத்தினரை என் ஊரான சேலத்தில், ஸ்டார் ஹோட்டல் ஒன்றிற்கு இரவு விருந்திற்காக அழைத்துச்சென்றேன்.

அப்போது  உணவுகளை ஆர்டர் செய்தபோது  மெனுவில் “புக்கட் பிஷ்” என்று போட்டிருந்த மீனை பரிந்துரை செய்தார் அங்கிருந்த சிப்பந்தி ஒருவர்.  ஒரே ஒரு உள்ளங்கை அளவு் ஸ்லைஸ் செய்த மீன் துண்டு வந்தது. நல்ல சுவை. ஆனால் விலை நானூறு சொச்சம் இருந்தது. அது என்ன புக்கெட் மீன் என வீட்டிற்கு வந்த பின் தேடியபோது தான் புக்கெட் என்ற தீவை பற்றி எனக்கு பரிச்சியம்  கிடைத்தது.

“பாங்காக்”கில் இருந்து புக்கெட் தீவு சுமார் எண்ணூறு கிலோ மீட்டர் தொலைவில் உள்ளது. சாலை வழியாக பயணம் செய்தால் பதிமூன்று  மணி நேரம் ஆகும். விமானத்திலோ வெறும் ஒன்னரை மணி நேரம் தான். சாலை வழியே பாங்காங்கில் இருந்து புக்கெட் சென்று மீண்டும் திரும்பலாம் என்றால் அது பல பயணசிக்கல்களை ஏற்படுத்தும்.. விமானப்பிரயாணமே சிறந்த வழி என முடிவு செய்து அதற்கும் முன்பதிவு செய்தோம். அதே “ஏர் ஆசியா” நிறுவன விமானம்.  போய் வர மேலும் ஒருவருக்கு டிக்கெட் செலவு ஐயாயிரம் ரூபாய். மூன்று நாட்கள் புக்கெட். இரண்டு நாள் பட்டாயா. கடைசி இரண்டு நாள் பாங்காக். இது தான் ஆரம்பக்கட்ட யோசனை.

ஆனால் அங்கு சென்ற பின் எங்கு  தங்குவது? எங்கு சுற்றி பார்ப்பது? எல்லாவற்றிக்கும் மேலே எவ்வளவு செலவாகும்?  எங்களிடம் எந்த தெளிவான பயணதிட்டமும் அதுவரை இல்லை.   ஆனால் பயணத்திற்கு இடையில் இன்னும் மூன்று மாதம் முழுசாய்  இருந்தது.

“மேக் மை ட்ரிப்”, “கிளியர் ட்ரிப்” போன்ற பயண சேவை நிறுவனங்களின் பேக்கேஜை தேடிப்பிடித்து பார்த்தோம். எதுவும் எனக்கு திருப்தி அளிக்கவில்லை. அவர்களிடம் எனக்கு என்ன பிரச்சனை என்றால் அவர்களாகவே சில இடங்களை தேர்வு செய்து ஒரு லிஸ்ட் வைத்து இருக்கிறார்கள்.. அவர்களிடம் புக் செய்த அனைவரையும் ஏதோ ஒரு வாகனத்தில் ஒன்றாக ஏற்றி ஒவ்வொரு சுற்றுலா தளங்களுக்காகாக அழைத்து சென்று கூட்டி வருவர். . அவர்கள் சொல்லும் நேரத்தில் நாம் தயாராக இருக்க வேண்டும். அவர்கள் கூட்டிப்போகும் இடங்களுக்கு நாம் செல்ல வேண்டும்.  அவர்கள் தங்க வைக்கும் இடங்களில் நாம் தங்க வேண்டும்.

எனக்கு முழுக்க முழுக்க Flexibility தேவைப்பட்டது.  மந்தையில் செல்லும் ஆடு போல் தினமும் காலை சென்று மாலை திரும்பி,  “நானும் தாய்லாந்து சென்றேன் “ என்று நம் மக்களுடன் கூறி பெருமைபடுவதில்  எனக்கு விருப்பமில்லை. . அதுமட்டுமல்லமால் அவர்கள் வாங்கும் மூன்று நாள் பட்டாயா பாங்காக் பாக்கேஜ் கட்டணத்தில் நாங்கள் அதற்கும் மேல் புக்கெட் தீவிற்கு சென்று மொத்தமாக ஒரு வாரம் செலவு செய்ய முடியும்.

இதற்காக அந்த ஒரு விஷயத்தில் தெளிவாய் இருந்தேன்.  நேரத்தை வீணாக்காமல் கூடுமான இடங்களுக்கு செல்ல வேண்டும்.  நாமே திட்டம் தீட்டினால் தான் இது முடியும். ஒரு ஊருக்கு சுற்றுலா சென்று திரும்பினால் “அடடே இதை பார்க்காமல் வந்து விட்டோமே “ என்று பின்னர் எண்ணி வருத்தப்படாத அளவு அந்த பயணம் இருந்தால் போதும். ஆனால் இதை எப்படி சாத்தியப்படுத்துவது .

“கூகிள் கடவுள்  இருக்க பயமேன்?”.  நாங்கள் பயணிக்கவிருக்கும்  அனைத்து இடங்களிலும் பார்த்தே தீரவேண்டிய விஷயங்களை  கூகிளில் ஆராய்ந்து பட்டியலிட்டேன். அந்த இடங்களை பற்றி மேலும் கூடுமானவரயிலான தகவல்களை தேடிபிடித்து படித்தேன் . மற்றவர்களின் பயனகட்டுரை, அனுபவங்கள் மூலம் முக்கிய தகவல்கள் அறியப்பெற்றேன்.  தேவையான இடங்களின் புகைப்படங்களையும்  ரெபரன்சிர்க்கு அந்த இடங்களின் காணொளிகளையும் கண்டேன். நாங்கள் அங்கு தங்கும் நாட்களில் எந்த இடங்களை/விஷயங்களை பார்க்கமுடியும் என்று அந்த பட்டியலை திருத்தி குறைத்தேன்.

தங்குவதற்கு சிறந்த நட்சத்திர ஹோட்டல்களை யூசர் ரேட்டிங் மூலம்  தேர்வு செய்தேன். மொத்தத்தில் பயணம் ஆரம்பம் ஆகாமலே அனைத்து இடங்களும் எனக்கு அத்துப்படியானது. நேரில் சென்று அதை அனுபவிப்பது தான் பாக்கி. பல நாட்களின் கடின உழைப்பில் இப்போது கச்சிதமான எங்களின் பிராயணத் திட்டம் தயாராகியிருந்தது. அதாவது முதல் நாள் ஆரம்மித்து கடைசி நாள் வரை நாங்கள் எத்தனை மணிக்கு, எங்கு செல்ல வேண்டும், எங்கு தங்கவேண்டும், என்ன செய்யவேண்டும் என்ற தெளிவான பிரியாணதிட்டம் அது.

சென்னையில் உள்ள சிறந்த ட்ராவல் எஜென்சிக்களை நெட்டில் தேடி பிடித்து எங்கள் பிரயாண திட்டத்தை அனுப்பி கொட்டேஷன் கேட்டோம்.. அதில் நிறைய பேர் இவ்வளவு நுணுக்கமான பயணதிட்டத்தை தங்களால் செயல் படுத்த முடியாது என ஒதுங்கிகொண்டனர். மூன்று ஏஜென்சி மட்டுமே அதற்கு கொட்டேஷன் அளித்தனர். அதில் ஒரு ஏஜென்சியில் இருந்து ஒரு பெண் போன் செய்தார்.

“சார் உங்களுக்கு அந்த பிரியாணதிட்டம் எப்படி கிடைத்தது? யார் கொடுத்தார்கள்?”

“இல்லை நான் தான் கொஞ்சம் ரிசர்ச் பண்ணி தயார் செய்தேன், ஏன் கேட்கறீங்க?”

“நாங்க கிட்ட தட்ட எட்டு வருஷாமா இந்த டூர் ஏஜென்சி நடத்தி வரோம். இதுவரைக்கும் இப்படி ஒரு துல்லியமான பிரயாணதிட்டத்தை யாரும் கொடுத்ததில்லை.  இந்த நாடு அல்லது ஊர் போகனும்னு சொல்லுவாங்க. நாங்க பிளான் தயார் செய்து கொட்டேஷன் கொடுப்போம். ஆனால் இது ரொம்ப அருமையான பயணதிட்டம். பொதுவாக டூர் ஏஜென்சி அழைத்துப்போகாத பகுதிகள் அதில் இருக்கிறது.  இதை நாங்கள் எங்கள் வாடிகயாளர்களுக்கும் பயன் படுத்திக்கொள்ளலாமா?” என்றார்.

“நிச்சயமாக. ஆனால் எங்களுக்கு குறைந்த கட்டணத்தில் அதற்கு கொட்டேஷன் கொடுங்கள்” என்று சிரித்துக்கொண்டே நிபந்தனை விடுத்தேன்.

இப்படி ஆரம்பமாகி இனிதே முடிந்த எங்கள் தாய்லாந்து பயணம் இன்றும் மறக்க முடியா அனுபவங்களை உள்ளடக்கியவை. . வாழ்க்கையில் ஒரு நாளாவது அனைவரும் செல்ல வேண்டிய அந்த இடங்கள், நான் அனுபவித்த அந்த சுவாரசியங்கள், சிலிர்ப்புகள், ஆச்சர்யங்கள், போன்றவைகளை வரும் வாரங்களில் ஒவ்வொன்றாக அசைப்போடப்போகிறேன். நீங்களும் என்னுடன் பயணிக்க தயாராகுங்கள்.

பயணம் தொடரும்.

பி.கு. சென்ற வாரம் “என் விகடன்” பத்திரிக்கைக்காக நான் எழுதிய கட்டுரை இது. அதை தொடராக இப்போது இங்கே எழுதுகிறேன்