சேலம் டூ தேவகோட்டை – ஒரு த்ரில்லர் பயணம் (1)

என் நெருங்கிய தோழி ஒருவரின் திருமணத்திற்காக சென்ற வாரம் (10/09/2013) சிவகங்கை மாவட்டம் காரைக்குடியை தாண்டி தேவக்கோட்டை என்னும் ஊருக்கு செல்லவேண்டியிருந்தது. சேலத்தில் இருந்து கிட்டதட்ட 300 கிலோமீட்டர் தூரம். என்னுடைய தாயாருடன் நான் காரில் செல்ல முடிவெடுத்திருந்தாலும் எந்த வழியாக செல்ல வேண்டும் என்பதில் கடைசிவரை சிறு குழப்பம் இருந்தது. சேலத்தில் இருந்து நாமக்கல் வழியாக திருச்சி சென்று தேவக்கோட்டையை அடைவதா அல்லது திண்டுக்கல் சென்று நத்தம், திருப்பத்தூர் வழியாக சென்றடைவதா என்பதே அந்த குழப்பம்.

முதலாவதாக சொன்ன வழியில் தான் நேரடி பேருந்து போக்குவரத்து உள்ளது. அதுமட்டும் இல்லாமல் இரண்டாவது வழியை விட அது கிட்ட தட்ட 40 கிலோ மீட்டர் தூரம் குறைவு. இன்னும் சொல்லப்போனால் முதலாம் வழியில் திருச்சியில் இருந்து தேவக்கோட்டையை சென்றடைய நான்கு வழிச்சாலை வசதியும் உள்ளது. இத்தனையும் மீறி என்னை இரண்டாவது வழிக்கு யோசிக்க வைக்க காரணம், நாமக்கல்லில் இருந்து திருச்சி செல்லும் பாதைதான். கிட்ட தட்ட 90 கிலோ மீட்டர் தூரம் காவிரிக்கரை ஓரம் செல்ல வேண்டும். மோசமான சாலை மட்டும் இல்லாமால் வரிசையாக செல்லும் மணல் லாரிகளோடு போட்டி போட்டு முந்திச்செல்லமுடியாமல் என் பொறுமையை சோதிக்கும் சூழ்நிலைகள் நிறைய இருக்கும். ஏற்கனவே சில மாதங்களுக்கு முன்னர் அவ்வழியே காரில் ஸ்ரீ ரங்கம் செல்லும் போது அதை அனுபவித்து உள்ளேன்.

இரண்டாவது வழியோ, சேலத்தில் இருந்து திண்டுக்கல் வரை நான்கு வழி தேசிய நெடுஞ்சாலை. சாவகாசமாய் ஓட்டிச்செல்லலாம். திண்டுக்கல்லில் இருந்து மீதிப்பயணதூரம் வரை இருவழி மாநில நெடுஞ்சாலைதான். கடைசியில் இணையத்தில் உதவியால் மற்ற கார் ஓட்டுனர்களின் அனுபவத்தின் தேடுதல் அடிப்படையில் இரண்டாவது வழியே சிறந்தது என ஓரளவு அறிந்துக்கொண்டேன். அவ்வழியே பயணித்தேன். கரூரை தாண்டி, அரவக்குறிச்சிக்கு முன்னர் “ஹோட்டல் வள்ளுவர்” என்னும் ஓர் தேசிய நெடுஞ்சாலை உணவு விடுதியில் எங்கள் மதிய உணவை முடித்துக்கொண்டோம். திருக்குறளை போல் அளவு குறைவாக இருந்தாலும் உணவு சுவையாகத்தான் இருந்தது.

திண்டுக்கல் ஊரில் நுழைந்து செல்லும்போது, “ஹோட்டல் திண்டுக்கல் பொன்ராம்” இருக்கும் சாலையில் ஏகப்பட்ட நெரிசல். அநேகம் பேர் அந்த ஹோட்டலில் உணவருந்த வந்தவர்கள். காரை நிறுத்த/எடுக்க முயன்றுக்கொண்டு அவர்கள் போக்குவரத்து நெரிசலை ஏற்படுத்திக்கொண்டு இருந்தனர். நானும் அங்கே தான் உண்ணச்செல்ல முதலில் யோசித்திருந்தேன். ஆனால் திருமணத்திற்கு செல்வதால் புலால் உண்ணுதல் வேண்டாம் என தாயாரின் அறிவுறுத்தலில்படி அந்த யோசனையை கைவிட்டிருந்தேன். (திருமணதிற்க்கே அந்த ஊரில் அவர்கள் அசைவ உணவு தான் விருந்தளித்தார்கள் என்பது வேறு கதை)

திண்டுக்கல் சென்று நத்தம் தாண்டியவுடன் அந்த சாலை அனுபவம் மிகவும் அருமையாக இருந்தது. மலைகள் சூழ்ந்த இயற்கை சூழ்நிலை. அவ்வப்போது தூறல். போகும் வழியெங்கும் பச்சை பசேலென்று கண்ணுக்கு குளிர்ச்சியாக இருந்தது. சரியான பாதையை தான் தேர்வு செய்து இருந்தேன் என்பதை அது உணர்த்தியது. திருப்பத்தூரை தாண்டியதும் சாலை ஓரங்களில் “செல்போன் பேசியபடி வாகனம் ஓட்டதீர்” என்ற குறியூட்டுடன் ஒரு சில பலகைகளை கண்டேன். இது சாதாரணம் தான் என்றாலும் கொஞ்ச தூரம் செல்ல செல்ல அடிக்கடி இதை போல நிறைய பலகைகள் காணநேரிட்டது. இது எனக்கும் வித்யாசமாக இருந்தது.எதற்காக இப்படி நிறைய வைத்து இருக்கிறார்கள் என்று யோசித்துக்கொண்டு இருந்தபோது தான் மெல்ல அதற்கு விடையும் கிடைத்தது.

எனக்கு முன்னர் ஒரு இன்னோவா கார் ஒன்று சென்றுக்கொண்டு இருந்தது. அந்த மாநில நெடுஞ்சாலையில் பெரிதாக போக்குவரத்து அவ்வளவாக இல்லை. எதிரே எந்த வாகனமும் அப்போது வரவில்லை. அந்த காரை நான் முந்திச்செல்ல முடிவெடுத்து அருகே சென்றபோது திடிரென அது வலதுபக்கம் நகர்ந்தது. உடனே ப்ரேக் அடித்து என் வேகத்தை குறைத்து ஹாரன் அடித்தேன். ஆனால் பலனில்லை. சிறிது நொடிகள் கழித்து தானாகவே அது மீண்டும் இடது புறம் நகர்ந்தது. மறுபடியும் அதை முந்திச்செல்ல முற்படுகையில் அது இடது பக்கம் நகர்ந்து வழிமறைத்தது. கிட்டதட்ட அப்போது நாங்கள் இருவரும்  80 கிலோ மீட்டர் வேகத்தில் சென்றுக்கொண்டு இருக்கிறோம்.

விபத்தை தவிர்க்க உடனடியாக விசையை குறைத்து மீண்டும் ஹாரன் அடித்தேன். எதற்காக அந்த வாகன ஓட்டுனர் இப்படி செய்கிறான் என்று எனக்கு ஒரே குழப்பம். ஏற்கனவே சொன்னது போல் போக்குவரத்து நெரிசல் இல்லாத ஒரு கிராமத்து சாலை அது. ஒருவேளை என்னை முந்திச்செல்லவிடாமல் தடுக்கிறானா எனவும் புரியவில்லை. மீண்டும் பலமாக ஹாரன் அடித்தவாறே முந்த முயன்றேன். அந்த கார் மறுபடியும் இடது பக்கம் நகர்ந்து எனக்கு வழிவிட்டது. இந்த முறை வேகம் கூட்டி அதை முந்துவதற்கு முயன்று வலதுபுறம் அதன் அருகே சென்றேன். அப்படியே திரும்பி அந்த கார் ஓட்டுனரை பார்த்தேன். சார் ஜாலியாக யாருடனோ சிரித்து சிரித்து போனில் பேசியபடி காரை ஓட்டிச்சென்றுகொண்டிருந்தார்.

சிறிது தூரம் தான் சென்றிருப்பேன், எதிரில் ஒரு சுமோ வேகமாய் வந்துக்கொண்டு இருந்தது. நானும் அப்போது வேகமாய் தான் சென்றுக்கொண்டு இருந்தேன். அருகில் வர வர, கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் அது இடதுபுறம் நகர்ந்து எனக்கு நேரெதிரே வர தயாரானது. கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை முன்பின் வேறு எந்த வாகனமும் இல்லை. அதனால் யாரையும் அந்த சுமோ முந்தவும் முயற்சிக்க வாய்ப்பில்லை. பின் எதற்கு ட்ராக் மாறி எனக்கு நேரிதிரே வர வேண்டும்? யோசிக்கும்போதே கணப்பொழுதில் மிக அருகில் நெருங்கிவிட்டோம். இரு வாகனமும் மோதத் தயாரானது. எனக்கு தூக்கி வாரி போட்டது. வேகத்தை குறைத்து கூடுமானவரை பலமாய் ஹாரன் அடித்தேன். நிலைமையை உணர்ந்ததுபோல் சடாரென அந்த சுமோ மீண்டும் வலது புறம் நகர்ந்து எனக்கு வழிவிட்டது. ஒரு பெரிய விபத்து தவிர்க்கப்பட்டது, சில உயிர்களின் இறப்பு தள்ளிப்போடப்பட்டது. அந்த சுமோ ஓட்டுனர் செல்போனில் பேசியபடி மெய்மறந்து வாகனத்தை ஓட்டிக்கொண்டு இருந்தார் என்று உயிர்தப்பிய அந்த கணத்தில் கண்கூடாக பார்த்தேன்.

அந்த பயணத்தின் போது நான் பார்த்தவரை இருசக்கர வாகனத்தில் சென்ற அநேகம் பேரும் செல்போன் பேசியபடி தான் ஒட்டிச்சென்றனர். ­எனக்கு சாதரணமாக செல்போன் பேசியபடி செல்பவர்களை பார்த்தாலே ஆகாது. குடித்துவிட்டு வண்டி ஓட்டுவதை விடவும் மிகவும் கொடிய செயல் செல்போனில் பேசியபடி வண்டி ஒட்டிச்செல்வது. அந்த சுற்றுப்புற ஊர்களில் யாருமே சுத்தமாய் சாலை விதிகளை பின் பற்றுவதாய் தெரியவில்லை. சாலை விதிகளை விடுங்கள். அவர்களின் போக்கு மிகவும் அராஜகமாய் மற்ற வாகனங்களை கொஞ்சமும் பொருட்படுத்தாமலும் இருக்கிறது. நினைத்த இடத்தில் வண்டியை திருப்புவதும், திடீரென குறுக்கே நுழைந்து நம்மை நிலைக்குலையச்செய்வதும். அனைத்தும் அராஜகத்தின் உச்சம். அந்த சாலையில் பயணிக்கும் ஒவ்வொரு ஒவ்வொரு நொடியும் நம் ரத்த அழுத்தம் அதிகமாவதை உணரமுடியும்.

தேவகோட்டை அடைந்தபோது நான் கேட்ட முதல் வார்த்தையே “அண்ணே, எங்க ஊருல பார்த்து வண்டிய ஒட்டுங்கன்னே. எல்லாரும் கண்டபடி வண்டி ஓட்டுவாய்ங்க. எவனாவது மோதிட்டான்னா அவன் மேல தப்புனாலும் நம்ம கிட்ட தான்னே சண்டைக்கு வருவாய்ங்க. அதுவும் வெளியூர் வண்டின்னா சொல்லவே வேனாம்ணே. எல்லாரும் ஒன்னு கூடிப்புடுவாய்ங்க”. இப்படி ஒரு டெர்ரர் அட்வைஸ் வந்து விழுந்தது.

ஒரு இடத்தில் வண்டியை வந்த பாதையில் திருப்ப வேண்டிய சூழ்நிலை. அங்கு மெயின் ரோடு கூட சற்று குறுகலான ரோடுதான். இன்டிகேட்டர் போட்டு, கையை காட்டி, நீண்ட நேரம் போராடி பார்த்தும் யாரும் அதை பொருட்படுத்தவில்லை. எல்லா வண்டியும் வேகம் குறையாமல் சர்ரென போய்க்கொண்டுதான் இருந்தது. யாரும் காரை திருப்பவிடவில்லை. காத்திருத்தலின் பயனாய் ஒரு சில நொடிகளில் வாகனங்கள் குறைந்தது. கொஞ்சதூரத்தில் ஒரு டீவிஎஸ் எக்ஸ்செல் மட்டும் வந்துக்கொண்டு இருந்தது. அந்த சில நொடிகளில் நான் காரை திருப்பினால் தான் உண்டு. அந்த சந்தர்ப்பத்தையும் விட்டால் தூரத்தில் வந்துக்கொண்டு இருந்த வாகனங்கள் மீண்டும் நெரிசலை ஏற்படுத்திவிடும்.

இன்டிகேட்டர் போட்டு விட்டு, அந்த டி.விஎஸ் காரனிடம் கையை காட்டி நிற்கச்சொல்லியவாறே காரை திருப்புகிறேன். ஆனால் அவனோ கொஞ்சம் கூட அதற்கு இடம் அளிக்காமல் சர்ரென அருகில் வந்தான். காரின் முன்பக்கம் உரசும் அளவிற்கு ஒரு திகிலை ஏற்படுத்திவிட்டு காரை தாண்டினான். நான் சடன் ப்ரேக் அடித்து காரை சாலையின் குறுக்குவாக்கில் நிறுத்தினேன். இல்லையேல் அவன் காரில் மோதி கீழே விழுந்திருப்பான். காரில் இடித்து கிழே விழுந்து இருப்போமே என்ற எண்ணம் இல்லாமல், காரை நடு ரோட்டில் குறுக்கு வாக்கில் நிப்பாட்ட வைத்துவிட்டோமே என்ற எண்ணம் இல்லாமல், தன் கால் சந்துக்குள் வைக்கப்பட்டு இருந்த ஒரு அட்டை பேட்டியை காண்பித்து “வண்டியில பெட்டி வச்சிட்டு வரேன் இல்ல” என்று சம்பந்தம் இல்லாமல் சப்தமாய் கத்திவிட்டு போனான். அவன் வண்டியின் வேகம் அப்போதும் குறைந்திருக்கவில்லை.

உண்மையில் சொல்லபோனால் நான் அந்த ஊரில் காரை வெறுமனே ஒட்டிசெல்லவில்லை. காருக்கு கீறல் எதுவும் விழாமல் பத்திரமாய் ஓரிடத்தில் இருந்து இன்னொரு இடத்திற்கு அதை காப்பற்றி எடுத்துச்சென்றுகொண்டிருந்தேன். அப்படிதான் இருந்தது அந்த அனுபவம். இதனால் சேலம் திரும்பும் வரை எக்காரணம் கொண்டும் காரை எடுக்க வேண்டாம் என முடிவு செய்தேன். ஆனால் நடப்பதை யாராலும் தடுக்க முடியாது என்று சொல்வார்களே. அது உண்மை தான். அதற்கடுத்து நடந்த சம்பவங்கள் என் வாழ்நாளில் அந்த பகுதிக்கு மீண்டும் செல்லகூடாது என்று முடிவெடுக்க வைத்தது… (தொடரும்)