வழக்கு எண் 18/9ம் – என் மன உறுத்தலும்

கூத்து - Koothu

சென்ற மாதம் வழக்கு எண் திரைப்படத்தின் சிறப்பு காட்சிக்கு அத்திரைப்டத்தின் ஒளிப்பதிவாளர் திரு விஜய் மில்டன் அழைத்திருந்தார். சேலத்தில் இருந்து சென்னை செல்வதற்கு முதல் நாள் இரவு ஒரு பேருந்தில் முன்பதிவு செய்திருந்தேன். சில வேலைகள் காரணமாக அன்று இரவு நான் வீட்டிலிருந்து கிளம்புவதற்கு காலதாமதமானது. பேருந்து புறப்பட பதினைந்து நிமிடங்களே இருந்ததால் அவசர அவசரமாக வீட்டிலிருந்து கிளம்பி இரு சக்கரவாகனத்தை சேலம் மத்திய பேருந்தை நோக்கி விரட்டினேன். பேருந்து கிளம்புவதற்குள் சென்று விட முடியும் என்ற நம்பிக்கையில் வண்டி வேகம் பிடித்தது. அப்போது சேலம் முழுக்க திருவிழா சமயம். நான் சென்று கொண்டிருத்த திசையில்  தூரத்தில் ஒலி பெருக்கியில் எங்கோ கூத்து நடை பெற்றுக்கொண்டிருப்பதை உணரமுடிந்தது.

அது எனக்கு ஒரு வகையில் ஆச்சரியமாகவும், சந்தோசமாகவும் இருந்தது. சிறு வயதில் என் உறவினர்களின் கிராமத்துக்கு திருவிழாவிற்கு செல்கையில் அங்கு தான் எனக்கு கூத்து முதன் முதலாய் பரிச்சயம் ஆனதாய் நியாபகம். அச்சயமயத்தில் அவ்வூர் கோவில் அருகே ஒரு மேடையில் கூத்து நடக்கும்.  அதை கண்டு ரசிக்க கிட்டதட்ட ஊரே திரண்டு வரும். ஒவ்வொருவரும், உட்காருவதற்கு பாய், போர்வை அனைத்தும் வீட்டிலிருந்து கொண்டு வந்து தங்களுக்கு சவுகரியமான இடங்களை  பிடித்துக்கொள்வர். பெருசுகள் தலையில் குளிருக்காக காதை மறைத்தவாறு முண்டாசு கட்டியும், தலையோடு போர்வை போர்த்தியவாறு கூத்தை ரசிப்பர்.  அவ்வூர் பெரிய தலைகள் கூத்து கலைஞர்கள் உடையில் அவ்வப்போது ருபாய் நோட்டுகளை குத்திவிட்டு தங்கள் பெயரை மைக்கில் கேட்டு மகிழ்வர். இப்படியே விடிய விடிய நிலவொளியில் கூத்து நடக்கும். எனக்கு அது இன்னும்  நினைவிருக்கிறது.

இப்போது அதே கிராமத்தில் கூட அந்த திருவிழாவின் போது கூத்து நடப்பது இல்லை. நான் சமீபத்தில் அங்கு சென்ற போது கூத்து இப்போது “சினிமா மேடை நடன நிகழ்ச்சி”யாக  அது உருமாறி இருந்தது. அதுவும் இரவு பதினோரு மணியோடு முடிந்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று காவல் துறையின் உத்திரவோடு.  இப்போது கிட்டத்தட்ட வழக்கொழிந்து போன கலை ஆகிவிட்டது கூத்து.

சேலத்தில் இப்போதும் கூத்து நடப்பதை உணர்ந்தவுடன் என் சந்தோசம் அதிகமானது. அந்த நினைவுகளை அசைபோட்டவாறு இருசக்கரவாகனத்தில் சிறிது தூரம் சென்றிருப்பேன். சேலம் அன்னதானப்பட்டி  மாரியம்மன் கோவிலை கடக்கையில் அங்கு தான் கூத்து நடந்துக்கொண்டிருப்பதை கவனித்தேன்.  ஆனால் அந்த சந்தோசம் மறு நொடியே சுக்குநூறானது. மேடையில் கூத்து கலைஞர்கள் பாடுப்பாடி நடித்துக்கொண்டு இருந்தனர். மேடை கீழே வெறும் ஐந்து பேர் மட்டுமே உட்கார்ந்து இருந்தனர். அனைவரும் வயதானவர்கள். யாருமற்ற அந்த இடத்தில் அவர்கள் நடித்துக்கொண்டு இருந்தது வேதனை அளித்தது. இதை விட அந்த கலைஞர்களுக்கு பெரிய அவமானம் இருந்து விடப்போவதில்லை. மீதமுள்ள மக்கள் எங்கே? குறைந்த பட்சம் அருகில் இருக்கும் இரண்டு மூன்று தெருவில் இருக்கும் நபர்கள் வந்திருந்தால் கூட ஒரு சொற்ப கூட்டம் சேர்ந்திருக்குமே?

என்னுடைய இரு சக்கர வாகனத்தை நிறுத்தி, முதுகில் மாட்டி இருந்த பையில் இருக்கும் காமராவை எடுத்து,  உடனே இதை படம் பிடிக்க மனம் கட்டளை இட்டது. பேருந்தை தவற விட்டு விடுவோம் என்று உள்ளுணர்வு தடுத்தால் சிறு உறுத்தலோடு வண்டியை நிறுத்தாமல் சென்றேன். இரு சக்கர வாகனத்தை ஸ்டாண்டில் போட்டு விட்டு பேருந்து நிலையத்திற்குள் நுழைந்த போது, என்னுடைய பேருந்து மெதுவாய் நகர்ந்துக்கொண்டு இருந்தது. புகைப்படம்  எடுக்காமல் வந்துவிட்டதற்காக உறுத்திக்கொண்டு இருந்த என் மனம் இப்போது அமைதியானது.

அடுத்த நாள்… வழக்கு எண் படத்தில் ஒரு காட்சி. தன்னுடன் சென்னையில் பிளாட்பார ஹோட்டல் கடையில் வேலை செய்யும்  கூத்து கலைஞனான சின்னசாமியின் திறமையை பார்த்துவிட்டு கதாநாயகன் ஸ்ரீ ஆச்சர்யமாகி அவனிடம் ஒரு கேள்வி கேட்பான் ‘”டேய்.. உனக்கு இவ்வளவு திறமை இருக்கும்னு நான் நினைச்சி கூட பாக்குலடா. சூப்பர்டா.. கலக்கிட்ட…  இவ்வளவு திறமைய வச்சுக்கிட்டு இந்த பிளாட்பாரம் கடையில வந்து கஷ்டப்படுறயேடா?”.

அதுக்கு அந்த சிறுவன் பதில் சொல்லுவான் “ஒரு நாள் கூத்துனு சொல்லுவாங்களே, அது போல அதுவும் நாங்களும். என்னிக்காவது தான் வரும். இப்போலாம் யாருய்யா கூத்தை ரசிக்கிறா? கூத்தை ரசிக்கிற பெருசுகளும் ஒன்னொன்னா, ஒன்னொன்னா மண்டைய போட்டுட்டு இருக்குதுங்க. இப்படியே போச்சுனா வயிறுன்னு ஒன்னு இருக்குல்லாயா? அதான் பொழப்ப தேடி வந்துட்டேன்.“

முந்தைய இரவு பார்த்த கூத்து மேடை ஞாபகம் வந்தது. யாருமற்ற இடத்தில் நடித்துக்கொண்டு இருந்த அந்த கலைஞர்கள் ஞாபகம் வந்தனர். அதை ரசித்துக்கொண்டு இருந்த அந்த நான்கைந்து பெருசுகளும் ஞாபகம் வந்தனர். லேட் ஆகி இருந்தால் கூட பரவாயில்லையென்று  அந்த நிகழ்வை படம் பிடித்து பதிவு செய்திருக்கலாம். மீண்டும் என் மனசாட்சி உறுத்த ஆரம்பித்தது…..

போட்டோ கிரெடிட் – Ayashok

பேபால்(PayPal) நிறுவனத்துடன் என் மோசமான அனுபவம்

ditch-paypal

நீங்கள் நேர்மையான, கவுரவமான ஒரு தொழில் செய்து கொண்டு இருக்கும் பட்சத்தில், உங்களது வங்கிக்கணக்கு திடீரென முடக்கப்பட்டு, பண பரிவர்த்தனைகள் தடுக்கப்பட்டு, அதற்கு தகுந்த காரணம் கேட்டால் “அது எங்களுடைய சொந்த விருப்பம், வேண்டுமானால் வேறு வங்கியில் கணக்கை தொடங்கிக்கொளுங்கள்”  என்று பொறுப்பற்ற முறையில் அந்த வங்கி உங்களிடம் பதில் சொன்னால் உங்கள் மன நிலை எப்படி இருக்கும்? அப்படித்தான் இருந்தது சில வாரங்களுக்கு முன்னால் பேபால்(PayPal) எனக்கு ஈமெயில் அனுப்பி எங்களுடைய விதிகளுக்கு நீங்கள் உட்படாததால் நாங்கள் உங்கள் கணக்கை முடக்குகிறோம் என்று சொன்னபோது.

பிரச்சனையை பற்றி பேசுவதற்கு முன்னர் புதியவர்களுக்கு பேபால் பற்றிய ஒரு சிறு அறிமுகம். பேபால் நிறுவனத்தை கிட்டத்தட்ட ஒரு சர்வதேச வங்கி என்று சொல்லலாம். உலகின் அனைத்து நாடுகளுக்கும் (சிலவற்றை தவிர) எளிய முறையில் பணம் அனுப்புவதற்கும், பெறுவதற்குமான சேவையை வழங்கி வரும் நிறுவனம் இது. அதுமட்டுமல்லாமல் இணையத்தில் உள்ள அனேக இணையவர்த்தக தளங்களும் பேபால் மூலமாகத்தான் பணம் பெற்று தங்களுடைய பொருட்களை/சேவைகளை வாடிக்கையார்களுக்கு வழங்கிவருகிறது. அதாவது பேபால் கணக்கு உங்களிடம் இருந்தால் தான் அவர்களிடம் நீங்கள் அந்த இணையதளங்களில் பணம் செலுத்த முடியும். போட்டியாளர்கள் இருந்தும்  நீண்ட வருடங்களாக தனிக்காட்டு ராஜாவாக உலகெங்கும் தனது ராஜ்யத்தை நிறுவியிருக்கிறது இந்த பேபால்.

2006/07 வருடத்திலே இணையத்திலே பணம் செலுத்துவதற்காக ஒரு பேபால் கணக்கை உருவாக்கினேன்.  பிறகு இணையம் சார்ந்த தொழில் தொடங்கியவுடன், பணம் பெறுவதற்காகவும் அந்த கணக்கை பயன்படுத்தி வருகிறேன்.  முக்கியமாக இந்தியாவில் உள்ள இணையத்தை சார்ந்த சிறுதொழில்  செய்வோருக்கு வெளிநாடுகளில் இருந்து பணம் பெறுவதற்கு பேபால்’ஐ விட எளிய முறை இதுவரை இல்லை. இதன் சேவையை பயன்படுத்துவதற்கு மாதாந்திர கட்டணம் இல்லை. பணம் அனுப்புவதற்கு கடன் அட்டை மூலம் எந்த சேவை கட்டணமும் இல்லாமல் இலவசமாக அனுப்பலாம். பணம் பெறுவதற்கு மட்டும் கிட்டத்தட்ட அந்த தொகையில் 3.5% கட்டணமாக பிடித்துக்கொள்ளப்படும். தேவைப்படும் பொழுது நம் பேபால் கணக்கில் உள்ள தொகையை நம் உள்நாட்டு வங்கிக்கணக்கில் நேரிடையாக மாற்றிக்கொள்ளலாம்.

பல வாடிக்கையாளர்களை பெற்று, இந்தியாவில் பேபால் மெல்ல மெல்ல காலூன்ற ஆரம்பித்தது. வெளிநாட்டுப்பணம் இந்தியாவிற்குள் அவர்கள் மூலமாக வருவதை கண்டதும் திடீரென ஆர்.பி.ஐ (ரிசர்வ் பேங்க் ஆப் இந்தியா) அவர்களது சேவையை வரைமுறைக்குட்படுத்த முற்பட்டது. அச்சமயத்தில் இருந்ததுதான் இந்தியாவில் பேபால் நிறுவனத்திற்கு பிரச்சனை ஆரம்பமானது. பேபால் கணக்கை பயன்படுத்தும் இந்தியர்கள் அச்சமயம் முதல் பல சிக்கல்களுக்கு உள்ளாயினர். சுமார் ஒரு  வருடத்திற்கு முன்னர் நிகழ்ந்தவைகள் அவை. அப்போது நானும் ஒரு பிரச்சனையை சந்தித்தேன். என்னுடைய பேபால் கணக்கிலிருந்த பணத்தை என் வங்கி கணக்கிற்கு மாற்ற முற்பட்டபோது அது வங்கியிலும் வந்தடையாமல் பேபால் கணக்கிலும் இல்லமால் மாயமாய் மறைந்து போனது. கிட்டத்தட்ட இரண்டு மாத வருமானம் அது.  இதற்காக பலமுறை பேபால்’ஐ ஈமெயில் மூலமும் போன் மூலமும் தொடர்பு கொண்டு ஒன்னரை மாதம் கழித்து தான் பணம் வந்தடைந்தது. இதற்கான மன உளைச்சல், நேர விரையம் கொஞ்ச நஞ்சமில்லை.

Why Paypal

அது நாள் வரை பேபால் பயன்படுத்துவது நம் நாட்டின் சட்ட திட்டத்திற்கு உட்பட்டதா என்ற பலத்த சந்தேகத்திற்கு விடையில்லாமல் இருந்தேன்.  அதன் பிறகு ஆர்.பி.ஐ விதிகளின்படி இந்திய பயனாளர்கள் ஒவ்வொருவரும் பேபால் கணக்கை பயன்படுத்த பான் நம்பர் மற்றும் பணவரவுக்கான காரண எண்ணை  சேர்க்க வேண்டும் என கட்டாயப்படுத்தபட்டது. அவற்றை சேர்த்த பிறகு எந்த பிரச்சனையும் இல்லாமல் பலமாதங்களாக பேபால் சேவையை பயன்படுத்திக்கொண்டு இருந்தேன். ஆனால் எதிர்பாரவிதமாய் கடந்த செப்டம்பர் (2011) மாதத்தில் எனக்கு பேபால் இடம் இருந்து வந்த ஒரு மின்னஞ்சலில் அதிர்ச்சி காத்திருந்தது.

என்னுடைய பேபால் கணக்கில் சேர்க்கப்பட்ட என் பான் நம்பர் செல்லாது என்றும், சரியான பான் நம்பரை சேர்த்தால் மட்டுமே என்னுடைய பேபால் கணக்கை பயன்படுத்த முடியும் என்றும் அதுவரை என் கணக்கு தற்காலிகமாக முடக்கப்படும் என்று வந்த செய்திதான் அது. ஒரே ஒரு விதிமுறை தளர்வு அவர்கள் அப்போது அனுமதித்தது என்னவென்றால், பணத்தை யாருக்கு வேண்டுமானாலும் நான் அனுப்பலாம், பொருட்களை இணையத்தில் வாங்கலாம் ஆனால் யாரிடம் இருந்தும் பணம் பெற முடியாது. இது எனக்கு ஒரு பெருத்த இழப்பாக இருந்தது. நான் என்னுடைய வெளிநாட்டு வாடிக்கையாளர்களிடம் இருந்து பணம் பெறுவதில் சிக்கல் ஏற்பட்டது. அதற்கான மாற்று வழிமுறைகளோ வாடிக்கயார்களுக்கு சிரமமாக இருந்தது. நான் முன்னர் சொன்னது போல் பேபால் தவிர எளிய வழிமுறை இதுவரை இருக்கவில்லை.

ஆனால் எதற்காக என்னுடய பேபால் கணக்கு தற்காலிகமாக முடக்கப்பட்டது? இத்தனைக்கும் என்னுடைய பான் எண் சரியானதாகும். என் வங்கிக்கணக்கிலும் அந்த எண்ணை தான் பயன்படுத்தி வந்தேன், என்னுடய வருமான வரி செலுத்துவதற்கும் அந்த எண்ணை தான் பயன்படுத்தி வந்தேன். ஒரே குழப்பம். சரி, பேபால் பக்கம் ஏதோ ஒரு மனிதத்தவறு நிகழ்த்திருக்கிறது என்று எண்ணி, அவர்களுடன் பேசி இதை தீர்த்துகொள்ளலாம் என்று பேபால் வாடிக்கையாளர் சேவை மையத்திடம் பேசினேன். என்னுடைய கணக்கை பார்த்த அவர்கள் என்னுடைய பான் எண்ணை சரிபார்த்தபோது அது செல்லாதது என்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டதாகவும், சரியான எண்ணை அளித்தால் மட்டுமே பேபால் கணக்கை உபாயோகப்படுத்தமுடியும் என்று தெரிவிக்கப்பட்டேன். அது தான் சரியான பான் எண் என்றும், மீண்டும் சரி பார்க்குமாறு நான் கேட்டுக்கொண்டேன். அவர்களுக்கு மேலும் உதவ என்னுடைய பான் அட்டையின் நகலை மின்னஞ்சலிலும், தொலைபிரதியிலும் அனுப்பி வைத்தேன்.

பல வாரங்கள் பொருத்திருந்தும் அவர்களிடம் பதில் ஏதும் இல்லை. பலமுறை மின்னஞ்சல் அனுப்பி பார்த்தேன். பலமுறை தொலைபேசியில் அழைத்துப்பார்த்தேன். ஒவ்வொரு முறையும் என் பான் எண்ணை சரிபார்க்க அவகாசம் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தனரே தவிர யாரும் எனக்கு உதவுவதாய் தெரியவில்லை. கிட்ட தட்ட ஆறு மாதங்கள் இதே நிலை நீடித்தது. ஒரு கட்டத்தில் பொறுமை இழந்தேன்.  சரியான பாண் என் இருந்தும், பல மாதங்களாய் எண்ணை அழைக்களிப்பதற்கு காரணம் சொல்லியே தீரவேண்டும் என்று மின்னஞ்சல் எழுதினேன்.

சிலமணி நேரத்தில் பேபால் இடம் இருந்து வெளிநாட்டு எண்ணில் அழைப்பு வந்தது. ஒரு பெண்மணி பேசினார். “உங்கள் ரிசர்வ் பேங்க் ஆப் இந்தியா தான் அணைத்து பிரச்சனைகளுக்கும் காரணம். அவர்கள் தான் எங்களுக்கு பல நிபந்தனைகள் அளித்து இந்தியாவில் சேவை வழங்குவதில் முட்டுக்கட்டையாய் இருக்கின்றனர் என்றார். அவர்களால் தான் உங்களை போன்று பல இந்திய பேபால் பயனாளர்கள் பிரச்சனைக்கு ஆளாகின்றனர்” என்று ரிசர்வ் வங்கியின் மீது பழி சுமத்தினார். அது மட்டுமில்லாமல் என்னுடைய பிரச்சனைக்கு தீர்வாக என்னுடைய பேபால் கணக்கை நிரந்தரமாக மூடிவிட்டு புதிதாக கணக்கை தொடங்க சொல்லி ஆலோசனை வழங்கினார்.

அவரது யோசனை எனக்கு தவறாகப்பட்டது. என்னுடைய பான் நம்பர் தவறு என்று அவர்கள் பலமாதங்களாக என்னை  அலைக்கழிக்கும் இந்த நேரத்தில் அவர்களின் தவற்றை அவர்கள் திருத்திக்கொள்ளாமல் என் கணக்கை மூடச்சொல்வது ஒரு முட்டாள்தனமான ஒரு யோசனை. இதை அவர்களிடமே சொல்லி எனக்கு விரைவில் தீர்வு வேண்டும் என்று உறுதியாய் இருந்தேன்.

அதன் பிறகு ஓரிரு நாளில் என் பான் நம்பர் சரிபார்க்கப்பட்டு விட்டதாகவும், அது சரியாக இருக்கும் காரணத்தினால் என் பேபால் கணக்கு பழையபடி இயங்கும் என்று மின்னஞ்சல் வந்தது. பொறுமையாக இருந்தது பலன் தந்தது என்று மகிழ்ந்தேன். ஆனால் அந்த மகிழ்ச்சி நீண்ட நேரம் நீடிக்கவில்லை. மறுநாளே இன்னொரு மின்னஞ்சல். என்னுடைய பான் நம்பர் செல்லாது என்றும், சரியான பான் நம்பரை சேர்த்தால் மட்டுமே என்னுடைய பேபால் கணக்கை பயன்படுத்த முடியும் என்று என் கணக்கு மறுபடியும் தற்காலிகமாக  முடக்கப்பட்டது.

paypal stupid email

மீண்டும் எனக்கு குழப்பமும், கோபமும் தான் வந்தது. எதனால் இரண்டு நாளில் என் பான் எண் தவறு என்கிறீர்கள் என்று மினஞ்சல் அனுப்பினேன். பல முறை அனுப்பினேன். ஆனால் இம்முறை மின்னஞ்சல் அனுப்பிய  ஒவ்வொருமுறையும் அனுப்பிய மறுநிமிடம் ஒரு வெளிநாட்டு எண்ணில் இருந்து அழைப்பு வரும். அழைப்பு மணி அடிக்கும் முன்னமே, ஒரு நொடிக்குள் அந்த அழைப்பு தானாகவே துண்டிக்கப்பட்டு மிஸ்டு கால் ஆகி விடும். மறுநிமிடம் பேபால் இடம் இருந்து ஒரு மின்னஞ்சல் வரும். “நாங்கள் உங்களை தொலைபேசியில் தொடர்பு கொள்ள முயற்சித்தோம் ஆனால் நீங்கள் பதிலளிக்கவில்லை. உங்களுக்கு தீர்வு காண முயன்று கொண்டு இருக்கிறோம். உங்கள் பாண் எண்ணை சரிபார்க்க அவகாசம் வேண்டும் என்று ஒரே வகையான டெம்ப்ளேட் செய்தி வரும். இதுவே ஒரு தொடர்கதை ஆனது. என் பொறுமையும் எல்லை மீறி போனது.

நானும் விடுவதாய் இல்லை. ஒவ்வொரு முறையும் எனக்கு மிஸ்டு கால் கொடுப்பது ஏன்? ஒரே மாதிரி டெம்ப்ளேட் மின்னஞ்சல் செய்தி அனுப்புவது ஏன்? இந்திய அரசாங்கம் எனக்கு அளித்த என்னுடைய பான் எண் தவறு என்று நீங்கள் கூறுவது ஏன்? இதற்க்கு பலமாதங்களாக தீர்வு அளிக்காமல் என்னை அலைக்கழிப்பது ஏன்? என்னுடைய பான் என் சரி என்று ஒரு நாளும்,  தவறு என்று மறு நாளும் குழப்புவது ஏன்? இவை அனைத்திற்கும் பதில் வேண்டும் என்று மின்னஞ்சல் அனுப்பினேன்.

ஒருகட்டத்தில் என் பான் நம்பர் சரிபார்க்கப்பட்டு விட்டதாகவும், அது சரியாக இருக்கும் காரணத்தினால் என் பேபால் கணக்கு பழையபடி இயங்கும் என்று முன்னர் போல் மீண்டும் மின்னஞ்சல் வந்தது. என் கேள்விகளுக்கு பதில் இல்லையென்றாலும் ஒரு வழியாய் தீர்வு கிடைத்ததே என்று மீண்டும் மகிழ்ச்சி அடைந்தேன். அனைத்தும் மீண்டும் மீண்டும் நடக்கும் போது பேபால் மட்டும் சும்மா இருக்குமா? மீண்டும் அடுத்த நாள் ஒரு மின்னஞ்சல் அவர்களிடம் இருந்து.  என்னுடைய என் பான் நம்பர் செல்லாது என்றும், சரியான பான் நம்பரை சேர்த்தால் மட்டுமே என்னுடைய பேபால் கணக்கை பயன்படுத்த முடியும் என்று என் கணக்கு  தற்காலிகமாக முடக்கப்பட்டது. என் கோபம் உச்சிக்கு சென்றுக்கொண்டு இருக்கையில் உடனே அவர்களிடம் இருந்து இன்னொரு மின்னஞ்சல் வந்தது. இதை நான் முற்றிலும் எதிர்பார்க்கவில்லை. அப்படி ஒரு பேரதிர்ச்சி காத்திருந்தது.

என்னுடைய பேபால் கணக்கு நிரந்தரமாக மூடப்பட்டது என்று அதில் கூறப்பட்டது. அதற்க்கு அவர்கள் சொன்ன காரணங்கள் இதுதான். அவர்களுடைய பயனீட்டாளர்களின் சேவை விதிகளுக்கும், நிபந்தனைகளுக்கு நான் கட்டுப்படவில்லை என்பதேயாகும். அப்படி என்ன நான் கட்டுபடமால் இருந்துவிட்டேன். அவர்கள் மின்னஞ்சலில் சரியான காரணம் இல்லை. உடனே அவர்களுக்கு தொலைபேசியில் அழைத்தேன். அதற்க்கு தங்களால் பதிலளிக்க முடியாது என்றும் இன்னொரு எண்ணை கொடுத்தனர். அந்த தொலைபேசி எண்ணுக்கு அழைத்தால் அமெரிக்க நேரத்தில் தான் அழைக்க முடியுமாம். நாடு ராத்திரியில் அழைத்தேன்.

பல மணி நேர காத்திருப்புக்கு பின்னர் ஒரு பெண்மணி பேசினார். என் பிரச்சனையை கூறினேன். என் கணக்கை திறந்து பார்த்துவிட்டு “மன்னிக்கவும், அது நிரந்தரமாக முடக்கப்பட்டு விட்டது நீங்கள் வேறு ஏதேனும் நிறுவனத்தின் சேவையை பயண்படுத்திகொள்ளுங்கள், நன்றி.” என்று மூஞ்சில் அடித்த மாதிரி கூறினார். என் கணக்கை மூடியதற்க்கு தக்க காரணம் வேண்டும் என கேட்டேன். நீங்கள் உங்கள் பெயரில் பல கணக்குகளை பயன்படுத்தி வருவது போல் எங்கள் சிஸ்டம் கூறுகிறது அது மட்டும் இல்லாமல் எங்களுடைய சேவை விதிகளுக்கும், நிபந்தனைகளுக்கு நீங்கள் கட்டுப்படவில்லை என கூறினார்.

எனக்கே இது புதிதாக இருக்கிறது. எனக்கு தெரியாமல் எப்படி அது சாத்தியம்? உங்கள் பக்கம் ஏதோ தவறு நிகழ்ந்துக்கொண்டு இருக்கிறது, தயவு செய்து அதை பற்றி மேலும் விவரம் கூறுங்கள் என்றேன். விபரம் தர மறுத்து விட்டார்.  ஒரு தனி நபர் “ஒரு பெர்சனல் பேபால் கணக்கும்”, “ஒரு பிசினஸ் பேபால் கணக்கும்” வைத்துக்கொள்ளலாம் என்பது தான் அவர்களது விதி. இது அவர்களுடைய இணையதளத்தில் தெளிவாக குறிப்பிடப்பட்டு உள்ளது. நானும் அது போல் தான் இரு கணக்கு வைத்து உள்ளேன். அது தவறில்லை தானே என்றேன். சிறு மவுனம் அவரிடம் இருந்து.

இல்லை நீங்கள் எங்களுடைய பல சேவை நிபந்தனைகளுக்கு கட்டுப்படவில்லை என்றார். என் கணக்கில் இதுவரை எந்த தவறும் இல்லை, ஆரம்பம் முதலே உங்களுடன் இருந்து தான் பிரச்சனை, என்னுடைய பாண் எண் தவறு என்று கூறினீர்கள், இப்போது காரணம் இல்லாமல் என் கணக்கு முடக்கப்பட்டு உள்ளது. எதுவாக இருந்தாலும் தீர்வு காணலாம், எனக்கு பேபால் சேவை மிகவும் அவசியமான ஒன்று அது மட்டுமில்லாமல் என்னிடம் தவறு ஏதும் இல்லை என்றேன். எங்களுக்கு உங்களோடு இணைத்து பிசினெஸ் செய்வதில் விருப்பமில்லை, மன்னிக்கவும், தயவுசெய்து வேறு ஒரு சேவை நிறுவனத்தை பயன்படுத்திக்கொள்ளவும் என மீண்டும் மூஞ்சில் அடித்தவாறு அவரிடம் இருந்து பதில் வந்தது. ஆரம்பம் முதலே அவருக்கு பிரச்சனையின் காரணத்தை கூறவும், அதற்க்கு தீர்வு காணவும் விருப்பமில்லை என்று தெரிந்தது. சரி எனக்கு உங்கள் சேவை தேவையில்லை, எனக்கு என்னுடைய கணக்கு முடக்கப்படதற்க்கு காரணம் மட்டும் கூறவும் என்றேன். “மன்னிக்கவும், எங்களால் காரணம் எதுவும் கூற முடியாது, வேண்டுமானால் சட்ட ரீதியா சந்தியுங்கள் பதில் அளிக்கிறோம் இப்போதைக்கு தொலைபேசியை துண்டிக்கவா?” என்றார். நானாக வைத்துவிட்டேன்.

சரி பழைய பேபால் கணக்கை மூடிவிட்டால் என்ன? புதிதாய் ஒன்றை தொடங்கலாமே என்று அனைவரும் யோசிக்கலாம். ஆனால் அது சாத்தியமில்லை. பேபால் கணக்கு முடக்கப்பட்டால்  அதில் உபயோகப்படுத்திய பெயர், தொலைபேசி எண், ஈமெயில் முகவரிகள், வங்கி கணக்குகள், கடன் அட்டை எண், பாண் எண் இப்படி அனைத்தும் விசயங்களும் பிளாக் செய்யப்பட்டு அதை மீண்டும் பயன்படுத்த முடியாமல் செய்து விடுவார்கள். அது மட்டும் இல்லமால் பேபால் கணக்கும் உள்ள பணம் அனைத்தும் 180நாளுக்கு முடக்கப்படும். நல்ல வேலை என் கணக்கில் அப்போது பணம் இல்லை.

எனக்கு பேபால் சேவை இல்லையென்றாலும் இந்த அராஜகத்திற்கு பதில் சொல்லியே தீரவேண்டும் என்று முடிவெடுத்து என்ன செய்யலாம் என்று யோசித்தேன். இதை விட ஒரு அவமானம் ஒரு பயனீட்டாளருக்கு ஒரு சேவை நிறுவனம் ஏற்படுத்த முடியுமா? யாரிடம் முறையிடுவது? பேபால் வைத்தது தான் சட்டம். அப்படி தான் அவர்கள் பேசுகிறார்கள். கொஞ்சம் கூட மனசாட்சி இல்லாமல் பேசுகிறார்கள். பேபால் மாதிரி பணம் கொழுத்து இருக்கும் முதலைகளிடம் நிச்சயம் நாம் சட்ட ரீதியாக மோத முடியாது. ஒருவருக்கு சேவை வழங்க மறுப்பதில் அவர்களுக்கு உரிமை இருக்கிறது என்று வாதிட வாய்ப்பு இருக்கிறது. அவர்களை எல்லா வழிகளிலும் சட்ட ரீதியாக பாதுகாக்க அவர்கள் இயற்றிய சேவை நிபந்தனைகள் அவர்களுக்கு உதவிடும். சரி வேறு என்ன செய்யலாம்?

இந்த பிரச்சனைகளை பதிவிட்டு அனைவருக்கும் ஒரு எச்சரிக்கை ஏற்படுத்தலாம் என்று எழுதத்தொடங்கினேன். ஓரிரு நாளில் தீடிரென ஒரு யோசனை வந்தது.  . பதிவிடும் எண்ணத்தை தற்காலிகமாக நிறுத்தினேன்.  பெட்டர் பிசினெஸ் பீரோ (Better Business Bureau – http://www.bbb.org/ ) என்றொரு நிறுவனம் உள்ளது. அமெரிக்காவிலும், கனடாவிலும் உள்ள பல தொழில் நிறுவனங்களை தங்கள் சந்தாதர்களாக கொண்டுள்ளது.  அவர்களை பற்றிய நல்ல செய்திகளை வாடிக்கையாளர்களிடம் இருந்து சேகரித்து,  அவர்களின் இணையத்தளத்தில் மக்களின் பார்வைக்கு வைத்து, அந்த தொழில் நிறுவனங்களில் நம்பகத்தன்மையை உருவாக்குவதே அவர்களின் வேலை. அவர்களை தொடர்பு கொண்டு பேபால் மீதுள்ள குறையை கூறி அவர்களிடம் இருந்து பதில் பெற்றுத்தரும்படி கேட்ப்போம் என்பதுதான் அந்த யோசனை. அதற்கான வழிமுறை இருக்கிறது. ஆனால் பேபால் நிறுவனம் அவர்களுக்கு கட்டுப்படுமா என்று சிறிய சந்தேகம் இருந்தது.

தீர்வு கிடைக்காவிடினும் பேபால் நிறுவனத்திற்கு எதிராக நம்முடைய குரலை பதிவு செய்து அது போது மக்கள் பார்வைக்கு சென்றால் கூட போதுமானது என கருதினேன். பேபால் நிறுவனத்துடன் ஆரம்பம் முதல் எழுந்த பிரச்சனைகளை தெளிவாக, விவரமாக, போதிய ஆதாரத்துடன் எழுதினேன். அதிக நேரம் பிடித்தது.எல்லாம் சரியாக இருந்தால் தான் அது ஏற்றுக்கொண்டு பேபால் நிறுவனத்திற்கு அனுப்பி வைக்கப்படும் இல்லையேல் நிராகரிக்கப்படும். அந்த நிறுவனம் என்னுடய கடிதத்தை பேபால் நிறுவனத்திற்கு பதில் கூறுமாறு அனுப்பி வைத்தது. முதல் படி அடைந்தாயிற்று.

BBB Paypal Complaint

ஐந்து நாள் கழித்து பேபால் இடம் இருந்து பதில் வந்தது. என் பேபால் கணக்கு தொடங்கப்பட்ட நாள், கடன் அட்டை, வங்கிக்கணக்கு சேர்க்கப்பட்ட நாள், பாண் எண் தவறு என்று கூறப்பட்ட நாள் என்று வெறும் என் கணக்கின் வரலாற்றையும், பாண் நம்பர் ரிசர்வ் வங்கியின் சட்டப்படி தேவை என்ற செய்தியுடன் மட்டுமே வழவழவென எழுதி சமாளித்து பதில் அனுப்பி இருந்தனர். நான் விடவில்லை. அது எல்லாம் இருக்கட்டும், என கணக்கு முடக்கப்பட்டதன் காரணங்களையும், நான் கேட்ட கேள்விகளுக்கு பதிலும் என்ன ஆயிற்று என்றேன். சில நாட்கள் கழித்து மீண்டும் அவர்களிடம் இருந்து பதில்.  நடந்த தவறுக்கு மன்னிப்பு கேட்டும், விரைவில் தீர்வு வழங்கப்படும் என்றும் அவர்களுடைய தனிப்பட்ட மின்னஞ்சல் முகவரி கொடுத்து அதில் தொடர்பு கொள்ளுமாறு கேட்டுக்கொண்டனர்.

அதுவரை பெட்டர் பிசினெஸ் பீரோ இணையதளத்திலே விவாதித்துக்கொண்டு இருந்தோம். இப்போது அவர்களது தனிப்பட்ட மின்னஞ்சலில் தொடர்புகொண்டேன். உங்கள் பேபால் கணக்கு ஏற்கனவே ஆக்டிவேட் செய்யப்பட்டு விட்டது என்று மட்டும் பதில் வந்தது. என் கணக்கின் உள்ளே நுழைந்து பார்த்தேன். ஆச்சர்யம். நிரந்தரமாக மூடப்ட்டதாக சொன்ன என் பேபால் கணக்கு அதற்கான சுவடே இல்லாமல் பயன்படுத்தும் நிலையில் இருந்தது.

 

paypa account restored

ஒரு நாளில் வாழ்க்கை – புதுப்பேட்டை பட பாடல் என் குரலில்

நான் உடைந்து போகும் நேரம் எல்லாம் அடிக்கடி கேட்க்கும் பாடல் இது. செல்வராகவன் வரிகளில், யுவனின் இசையிலும் குரலிலும் மனதை உருக்கும் இந்த பாடல் என்னுடைய ஆல் டைம் பேவரிட். இதோ என் குரலில் ஒரு முயற்சி.

ஒரு நாளில் வாழ்க்கை இங்கே எங்கும் ஓடி போகாது
மறு நாளும் வந்து விட்டால் துன்பம் தேயும் தொடராது
எத்தனை கோடி கண்ணீர் மண் மீது விழுந்திருக்கும்
அத்தனை கண்ட பின்னும் பூமி இங்கு பூ பூக்கும்
ஓஓஓஓஓஓ, கரு வாசல் தொட்டு வந்த நாள் தொட்டு
ஓஓஓஓஓஓ, ஒரு வாசல் தேடியே விளையாட்டு
ஓஓஓஓஓஓ, கண் திறந்து பார்த்தால் பல கூத்து
ஓஓஓஓஓஓ, கண் மூடிக்கொண்டால்
ஓஓஓஓஓஓ …

போர்களத்தில் பிறந்துவிட்டோம், வந்தவை போனவை வருத்தமில்லை
காட்டினிலே வாழ்கின்றோம், முட்களின் வலி ஒன்றும் மரணமில்லை
இருட்டினிலே நீ நடக்கயிலே உன் நிழலும் உன்னை விட்டு விலகிவிடும்
நீ மட்டும் தான் இந்த உலகத்திலே உனக்கு துணை என்று விளங்கிவிடும்
தீயோடு போகும் வரையில், தீராது இந்த தனிமை
கரை வரும் நேரம் பார்த்து,கப்பலில் காத்திருப்போம்
எரிமலை வந்தால் கூட ஏறி நின்று போர் தொடுப்போம்
ஓஓஓஓஓஓ, அந்த தெய்வ ரகசியம் புரிகிறதே
ஓஓஓஓஓஓ, இங்கு எதுவும் நிலையில்லை கரைகிறதே
ஓஓஓஓஓஓ, மனம் வெட்ட வெளியிலே அலைகிறதே
ஓஓஓஓஓஓ, அந்த கடவுளை கண்டால்
ஓஓஓஓஓஓ …

அது எனக்கு இது உனக்கு இதயங்கள் போடும் தனிக்கணக்கு
அவள் எனக்கு இவள் உனக்கு உடல்களும் போடும் புதிர்க்கணக்கு
உனக்குமில்லை இது எனக்குமில்லை, படைத்தவனே இங்கு எடுத்துக்கொள்வான்
நல்லவன் யார், அட கெட்டவன் யார், கடைசியில் அவனே முடிவு செய்வான்
பழி போடும் உலகம் இங்கே,பலியான உயிர்கள் எங்கே
உலகத்தின் ஓரம் நின்று அத்தனையும் பார்த்திருப்போம்
நடப்பவை
நாடகம் என்று நாமும் சேர்ந்து நடித்திருப்போம்
ஓஓஓஓஓஓ, பல முகங்கள் வேண்டும் சரி மாட்டிக்கொள்வோம்,
ஓஓஓஓஓஓ, பல திருப்பம் தெரியும் அதில் திரும்பிக்கொள்வோம்,
ஓஓஓஓஓஓ, கதை முடியும் போக்கில் அதை முடித்துக்கொள்வோம்,
ஓஓஓஓஓஓ, மறு பிறவி வேண்டுமா
ஓஓஓஓஓஓ …

இணையில்லா இணையம் – கோடை பண்பலையின் என் நேர்காணல்

21 டிசம்பர் 2011, அன்று காலை 10 முதல் 11 மணிவரை கொடைக்கானல் பண்பலையில் (Kodaikaanal FM) “இணையில்லா இணையம்” என்ற தலைப்பியில் நான் பேசிய வானவில் நேரலை நிகழ்ச்சியின் பதிவு இது.

இருபத்தி இரண்டு மாவட்டங்களில்,  இரண்டரை கோடிக்கும் அதிகமான மக்கள் கேட்கும் மிகபெரிய பண்பலை. இந்தியாவிலே அதிக வருமானம் ஈட்டும் பண்பலையும் இதுதான்.  சாதாரண மக்களுக்கு இணையத்தின் பயனை, அதிலுள்ள பிரச்சனைகளை, அதிலிருந்து பாதுகாத்துக்கொள்ளும் வழி முறைகளை  மிக எளிமையாக சொல்ல வேண்டும் என்பது மட்டுமே என் நோக்கமாக இருந்தது.

அது ஒரு ப்ரைம் டைம் நிகழ்ச்சி என்பதாலும், அந்த பண்பலையின் மிகப்பிரபலமான நிகழ்ச்சி என்பதாலும் அதிகபட்ச நேயர்கள் இதை கேட்பதற்கு காத்துக்கொண்டு இருப்பார்கள் என்று எனக்கு தெரியவில்லை. நேரலை முடியும் வரை, அந்த நிகழ்ச்சி பொது மக்களிடம் ஏற்படுத்தப்போகும் தாக்கத்தையும் நான் சிறிதும் உணரவில்லை.

2011-12-21 10.57.27

நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் அந்த அறையை விட்டு வெளியே வந்து என் கைபேசியை எடுத்து பார்த்தேன். ஐந்து நிமிடங்கள் கூட ஆகி இருக்காது, சுமார் ஐம்பது பேர் என்னை தொடர்பு கொள்ள முயற்சித்து இருக்கிறார்கள். அடுத்த சில நிமிடங்களுக்குள், தொடர்பு கிடைக்காத அனைவரின் எண்களும் மிஸ்ட் கால் அலர்ட் மூலமாக குறுஞ்செய்திகளில் நூற்றுக்கணக்கில் வந்து குவிந்துக்கொண்டு இருந்தது.  என்னால் என் அலைபேசியை என் சொந்த உபயோகத்திற்கு பயன்படுத்த முடியவில்லை. தொடர்ந்து நூற்றுகணக்கான அழைப்புகள் வந்துக்கொண்டே இருந்தது. என்னால் சில அழைப்புகள் மட்டுமே பேச முடிந்தது.

ஒவ்வொருவரும் அவ்வளவு சந்தோசத்துடன் என்னிடம் பேசியதும், உற்சாகப்படுத்தியதும், என்னை பற்றி மேலும் அறிந்துகொள்ள அவர்கள் காட்டிய நேசமும், நான் நிகழ்ச்சியில் பேசிய வார்த்தைகளை ஞாபகம் வைத்து என்னிடம் கூறியதும், என்னை குடும்பத்தில் ஒருவனாக நினைத்து அவர்கள் வீட்டிற்கு அழைத்ததும், இன்னும் பல விஷயங்கள் என்னை மிகவும் ஆச்சர்யப்படுத்தியது. என்னிடம் பேசிய அனைத்து மனிதர்களையும், அவர்களின் உணர்வுகளையும் இங்கே நிச்சயம் எழுத்துக்களால் பதிவிட முடியாது.

எல்லாவற்றிக்கும் மேலாக ஒரு அம்மா என்னை அவர்களின் மகனை போல நினைப்பதாக கூறி பூரிப்பு அடைந்தது வாழ்த்தியது இன்னும் என் காதில் கேட்கிறது. இத்தனைக்கும் நான் பொது மக்களுக்கு பரிச்சயமான ஒரு முகம் இல்லை. அனைவரும் அறிந்திருக்கும் பிரபலாமான நபரும் இல்லை. ஆனால் அதற்கு ஈடாக என்னை முகம் தெரியாத மக்களிடம் கொண்டு போய் சேர்த்து இருக்கிறது இந்த கோடை பண்பலை. ஒருவாரம் ஆகியும் இன்னும்  ஆனந்தத்தொல்லைகள் அலைபேசியில் தொடர்ந்துகொண்டு தான் இருக்கிறது.

இந்த நிகழ்ச்சி மக்களிடம் இவ்வளவு பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் என எனக்கு தெரிந்திருந்தால் இன்னும் சற்று பொறுப்புடன், பல நல்ல விஷயங்களை பகிர்ந்து இருக்கலாமே என்று அதன் பிறகு தோன்றியது. உண்மையில் சொல்ல போனால், பல விஷயங்கள் பேசுவதற்காக திட்டம் என்னிடம் இருந்தது.   ஆனால் அதில் இருபத்தி ஐந்து சதவிகிதம் பேசியதற்கே ஒரு மணி நேரம் போதவில்லை. அது மட்டும் இல்லாமல், நேரலை நிகழ்ச்சி என்பதாலும், நேயர்களிடம் தொலைபேசி உரையாடல்கள் இருந்ததாலும், திட்டமிட்ட கோணங்களில் பல விஷயங்களை பேச முடியாமல் போய்விட்டது. சில மாதங்கள் கழித்து மீண்டும் பேச அழைப்பாதாக கூறி இருக்கிறார்கள்.

இதில் இரண்டு பேருக்கு நான் மிகபெரிய நன்றியை சொல்ல வேண்டும். ஒருவர் சேலத்தை சேர்ந்த பிரபல தொழிலதிபரும், என் நல விரும்பியும்,  சகோதரருமான ஈசன் இளங்கோ அவர்கள்.

நேரலை நிகழ்ச்சி என்பதால், நான் அழைக்கப்பட்ட போது ஆரம்பத்தில் சிறிது தயக்கம் இருந்தது. ஒரு மணி நேர பேச வேண்டும். சுமார் இரண்டரை கோடி பேர் கேட்கப்போகிறார்கள். நேயர்கள் தொலைபேசியில் வந்து கேள்விகள் வேறு கேட்பார்கள். ப்ரைம் டைம் எனப்படும் முக்கிய நேரத்தில் ஒலிபரப்பப்படும் புகழ்பெற்ற நிகழ்ச்சி. இருந்தும், நேரலை என்பதால் சிறிய தவறு நேர்ந்தாலும் திருத்திக்கொள்ள வாய்ப்பு இல்லை என்பதே அந்த தயக்கத்தின் காரணமாய் இருந்தது.

“நிறைய மக்கள் இப்போது பேஸ் புக் போன்ற தளங்களில் பல்வேறு வகைகளில் பாதிப்புக்குள்ளாகிறார்கள்,  மக்களுக்குக் நாம் முடிந்தவரையில் விழுப்புணர்வு ஏற்படுத்தவேண்டும்” என்று மிகப்பிடிவாதமாக இருந்து என்னை ஊக்குவித்தவர் ஈசன் இளங்கோ அவர்கள். பல மாதங்களுக்கு முன்பு இருந்தே இணையத்தை பற்றிய விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தும் வகையில் நான் நிறைய எழுத வேண்டும் என்னை தூண்டிக்கொண்டு இருந்தார்.  அது என்னை மிகவும் உற்சாகப்படுத்தியது. ஏற்கனவே கோடை பண்பலையில் நேரலை நிகழ்ச்சியில் அவர் பேசி இருக்கிறார். மிகச்சிறந்த பேச்சாளர் அவர்.  அவருடைய அந்த பதிவு செய்யப்பட்ட நிகழ்ச்சி எனக்கு ரெபெரன்சுக்கு மிகவும் உதவியது.

மற்றொருவர் கோடை பண்பலையின் நிகழ்ச்சி மேலாளரும், ஒருங்கினைப்பாலருமான தாரா ரவீந்தர் அவர்கள்.  உரையாடால்களின் போது, சிறப்பு விருந்தினர்களிடம் தேவையான விஷயங்களை மட்டும் பெற்று, எளிமையான மக்களுக்கும் புரியும்படி,  சரியான கோணத்தில் நேரலை நிகழ்ச்சியை கொண்டு செல்வதில் அவருக்கு நிகர் யாருமில்லை. அவரில்லாமல் இந்த நிகழ்ச்சி நிச்சயம் இவ்வளவு சிறப்பு பெற்று இருக்காது. அழாகாக அந்த நிகழ்ச்சியை கொண்டு சென்ற விதம், Behind the camera என்று சொல்லுவது போல், அங்கு ஸ்டுடியோவில் என்னுடன் அமர்த்து இருந்திருந்தால் மட்டுமே அதை முழுமையாக அறிய முடியும்.

சுமார் ஏழு வருடத்திற்கு பிறகு மீண்டும் இப்போது தான் கொடைக்கானல் சென்றேன். இதற்கு முன்னர் முதன்முறையாக கல்லூரி இறுதியாண்டில்  நண்பர்கள் அனைவரும் கல்லூரி சுற்றுலா சென்றிருந்தோம். ஆட்டம், பாட்டம், கொண்டாட்டம் என்று அமர்க்களமாய் இருந்த தருணங்கள் அவை. அப்பேர்ப்பட்ட பசுமையான நினைவுகளை, வாழ்வில்  திரும்ப கிடைக்காத  பல  நினைவுகளை  அங்கு சென்ற முறை விட்டு வந்திருந்தேன்.  ஆனால்  இப்போது எனக்கு அங்கு மிச்சமிருந்தது அந்த டிசம்பர் குளிர் மட்டும் தான்.

நிகழ்ச்சி முடிந்து மாலை பேருந்து புறப்பட சில மணி நேரங்கள் இருந்தது. மீண்டும் திரும்ப கிடைக்காத அந்த பழைய நினைவுகளை அசை போட கொடைக்கானல் ஏரியை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால் இன்னமும் கைபேசியில் அழைப்புகள் நின்றபாடில்லை. பல மணி நேரம் கடந்து போனது.  நான் இன்னமும் அந்த எரிகரையை சுற்றி  நடந்துக்கொண்டு  தான் இருக்கிறேன். ஆனால் அதை அனுபவிக்க முடியவில்லை. அதன் அழகை ரசிக்க முடியவில்லை. பழைய நினைவுகளையும் அசைபோட முடியவில்லை. என நண்பர்களுக்கு அலைபேசியில் அழைக்க முடியவில்லை. முகம் தெரியாத குரல்கள் காட்டிய பாசத்திற்காக எனக்கான சிறிய நேரத்தை கூட அன்று ஒதிக்கிட முடியவில்லை.   வாழ்க்கை நம்மை அடுத்தகட்டத்திற்கு கூட்டிசெல்லும்போது, நாம் சில சுகங்களை சுமையிறக்கிச் செல்லத்தான் வேண்டி இருக்கிறது.

நேரமானதும் ஊரு திரும்புவதற்காக பதிவு செய்த அந்த பேருந்தில் ஏறி அமர்ந்தேன்.  பேருந்து புறப்பட ஆரம்பித்த பிறகு என் கைப்பேசியில், இயர் போன் மாட்டி கோடை பண்பலையில் பாடல்கள் கேட்க ஆரம்பித்தேன். மெல்ல மெல்ல இருள் சூழ ஆரம்பித்தது. அந்த கோடைக்குளிரில், கண்களை மூடி,  இசையின் இன்பத்தில் மூழ்க ஆரம்பித்தேன். பேருந்து மலையிலிருந்து கீழே இறங்க ஆரம்பித்த சில நிமிடங்கள் இருக்கும், பாடல்களுடன் இரைச்சல் வர ஆரமித்தது. திடிரென ஒரு ஞாபகம்.

அந்த கல்லூரி சுற்றுலாவின் கடைசி நாள் அது. மாலையில் அனைவரும் அவர்களுக்கு வேண்டும் பொருள்களை கொடைக்கானலில் வாங்கிக்கொண்டு இருந்தனர். என்னிடம் அப்போது நூறு ருபாய் சொச்சம் மட்டுமே இருந்ததாய் ஞாபகம். அமைதியாய் பேருந்தில் அமர்த்து இருத்தேன். ஒரு கடையில் உள்ளங்கையை விட சிறிய அளவிலான ரேடியோ நூறு ரூபாய்க்கு விற்றுக்கொண்டு இருக்கிறார்கள் என நண்பன் ஒருவன் வந்து சொன்னான். என்னிடம் அவ்வளவு தான் பணம் இருந்தது என்று அவனுக்கு தெரியும். மிகவும் குஷியானேன். வந்ததற்கு இதையாவது வாங்கிவிடலாமே என்ற சந்தோசஷம்.

ஓடிப்போய் ஆசை ஆசையாய் அதை வாங்கி, பேருந்தில் என் சீட்டில் அமர்ந்து, இயர் போன் வயரை காதில் மாட்டினேன். கொடைக்கானல் பண்பலையில் பாடல்கள் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது.  அப்போதுதான் கொடைக்கானல் பண்பலை எனக்கு பரிச்சயம் ஆனது.

ஊருக்கு போன பின் இனிமேல் எப்போது வேண்டுமானால் காதில் மாட்டி கோடை பண்பலை கேட்கலாம் என்று மகிழ்ந்தேன். பிடித்த பாடல்களாய் தொடர்ந்து வர, கையிலிருந்த பணத்தை கொடுத்து வாங்கிய பொருள் பயனுல்லாதாக அமைந்ததே என்று துள்ளி குதித்தேன்.

கொடைக்கானலை விட்டு பேருந்து வேகமாய் கீழே இறங்கிக்கொண்டு இருந்தது. சில நிமிடங்களில் தான் ஆனது, பாடல்களுடன் இரைச்சல் வர ஆரம்பித்தது. நண்பனிடம் ஏன் என கேட்டேன் அவனுக்கு தெரியவில்லை. இன்னொரு நண்பனிடம் கேட்டேன். கொடைக்கானலில் மட்டும் தான் டவர் இருக்கிறது.  இங்கே சிக்னல் எடுக்கவில்லை அதனால் தான் இரைச்சல் வருகிறது என்றான். அப்போ நம்ம ஊர் போனா கேட்கும் தானே என்று ஆர்வமாய் கேட்டேன். நம்ம ஊரில் பண்பலை எதுவுமே இல்லை, நீ வாங்கியது வேஸ்ட்  என்றான். தூக்கி வாரி போட்டது.

ஆசை ஆசையாய் வாங்கிய பொருள் வீணானதே என்ற ஏமாற்றம்.  சிறு தூரம் சென்றதும் இசை மெல்ல மெல்ல குறைந்து இரைச்சல் அதிகமானது.  உடனே அதை கழட்டி சட்டைப்பைக்குள் வைத்து விட்டு ஜன்னலில் இயற்கையை ரசித்தவாறு  பயணிக்க ஆரம்பித்தேன். அது தான் நான் கோடை பண்பலையை நான் கடைசியாய் கேட்டது.   அந்த தருணங்களில் நான் சத்தியமாக நினைத்ததில்லை, மீண்டும் கொடைக்கானலுக்கு அதே பண்பலையில் பேச வருவோம் என்று.

 

பின்குறிப்பு: அந்த நிகழ்ச்சியை கேட்டுவிட்டு பல நேயர்களிடம் இருந்து, நண்பர்களிடம் இருந்து அலைபேசியிலும், குறுஞ்செய்தியிலும், மின்னஞ்சலிலும், முகப்புத்தகத்திலும் பல வழிகளில் கருத்துக்கள் வந்தாலும் இதோ எனக்கு வந்த ஒரு கைப்பட எழுதிய கடிதம் அனைத்தையும் மிஞ்சிவிட்டது.

Ohm Kumar  Feedback

என்னென்ன செய்தோம் இங்கு இதுவரை வாழ்விலே!

life-purpose

அரைக்கால் ட்ரவுசர் வயதில், பிறந்த நாள் என்றால் புத்தாடை கிடைக்கும் ஒரு மகத்தான நாளாகவே கருதினேன். என்றுமே இல்லாமல் அன்று மட்டும் பள்ளி கூடம் செல்லுவதற்கு  மனம் மிகவும் சுறு சுறுப்பாகிவிடும். அரை கிலோ, ஒரு கிலோ சாக்லேட் பாக்கெட்டுகளை வாங்கி, புத்தகப்பைகளுக்குள் துருத்தி, புது கலர் சட்டை அணிந்து, பள்ளிக்கூடம் சென்று உள்ளே நுழையும்போது, அடேங்கப்பா என்ன ஒரு மிடுக்கு வந்துவிடுகிறது! எல்லோரும் சீருடையில் வரும் போது நான் மட்டும் தனித்து கலர் சட்டை அணிந்து நடந்து செல்வது அப்போது ஒரு இனம் புரியா மகிழ்ச்சியை ஏற்படுத்தியது.

பள்ளிக்கூட மைதானத்தில், கடவுள் வாழ்த்திற்காக அனைவரும் கூடி இருக்கும் அந்த காலை நேரத்தில், நான் மட்டும் அனைவரின் முன்னால் நிறுத்தப்படுவேன். அன்று பிறந்த நாள் கொண்டாடுபவர்கள் அனைவரும் அப்படி தான் நிற்க வைப்பார்கள். என் பேரை ஒலி பெருக்கியில் சொல்லுவார்கள். குட்டி தம்பிகள் முதல், பெரிய அண்ணன்கள் வரை எல்லோரும் என்னை பார்பதற்காக வரிசையை நிற்பது போல் இருக்கும். அனைவரும் எனக்காக “ஹாப்பி பார்த் டே டூ யூ” என பாடும் போது பார்பதற்க்கே ஒரு கர்வம் வரும்.

பிறந்த நாள் அன்று  யாரும் திட்ட மாட்டார்கள்.  டடீச்சர் நம்மை அடிக்க மாட்டார்கள். என்னை சுற்றி தான் அன்று முழுவதும் நண்பர்கள் கூட்டம் இருக்கும்.  போதா குறைக்கு அன்று ஒரு நாள் முழுதும்  நான் தான் என் பள்ளியில் ஹீரோ என்ற நினைப்பு வேறு தொற்றிக்கொள்ளும். தினமும் அப்படியே இருந்தால் நான்றாக இருக்குமே என்று கூட நினைத்ததுண்டு. எல்லாம் என்னிடம் இருந்து சாக்லேட் காலியாகும் வரைதான் என்று அந்த பிஞ்சு மனதிற்கு தெரியாது. அடுத்த நாள் நிலைமை தலை கீழாக மாறி, கலர் சட்டை அணிந்து வரும் இன்னொருவன் பின்னால் நானும் அலையை வேண்டி வரும் என்பதும் அப்போது  புரியாது.

அரைக்கால் ட்ரவுசர் நீண்டு முழுக்கால் ட்ரவுசராய் மாறிய ஆரம்ப காலங்களிலும் அந்த பிறந்த நாள் ஹீரோயிசம் முழுதாக மறைந்ததாக நினைவில்லை. தட்டு நிறைய சாக்லேட் வைத்துக்கொண்டு.. இல்லை இல்லை.. இப்போது சாக்லேட்டுகள் அனைத்தும் கேக்காய் மாறி இருந்தது.  தட்டு நிறைய கேக்கை எடுத்துக்கொண்டு அருகில் உள்ள தெரிந்தவர்கள், உறவினர்கள் வீட்டுக்கு எங்க ஏரியா நண்பர்கள் பட்டாளத்துடன் சென்று கொடுப்பேன். அவர்களும் வெறும் கையுடன் என்னை அனுப்ப மாட்டார்கள். நான் விடா பிடியாய் வாங்க மறுத்தும், ஒவ்வொரு வீட்டிலும் பத்து ரூபாய் முதல் நூறு ருபாய் தாள்கள் வரை என் பாக்கட்டில் திணித்து அனுப்புவார்கள். அப்போது பணத்தின் அருமை எனக்கு தெரியாததாலும், வீட்டிற்கு வந்தால் அதற்காக அம்மா திட்டுவார்கள் என்று எண்ணியதாலும் தான் பணம் வாங்க மறுத்தேன் என்று நினைக்கிறேன்.

லிட்டில் சூப்பர் ஸ்டார் (உண்மையாலுமே அப்போ அவர் லிட்டில் தான்) சிலம்பரசன் ஒரு  குட்டி  பைக்கை ஏதோ ஒரு படத்தில் ஓட்டுவதை அப்போது பார்த்ததாய் ஞாபகம். பார்க்க குட்டி சைக்கிள் அளவிற்கு அச்சு அசலாக பைக்கை போல தான் இருந்தது அது.  அதை நானும் வாங்கியே தீர வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தேன். சரி அதற்க்கு காசு? அதான் ஒவ்வொரு பிறந்தநாளின் போதும் வருமானம் வருதுல்ல!

அதிலிருந்து எல்லா  பிறந்த நாளின் போதும் கலெக்சன் ஆகும் பணத்தை அப்படியே பைக் வாங்கும் ஆசையில் அம்மாவிடம் சேமிப்பதற்கு கொடுத்து வைத்தேன். அப்போது அந்த பைக் எவ்வளவு விலை இருக்கும் என்று எனக்கு தெரியாது. என்றாவது ஒரு நாள் வாங்கி விடுவேன் என்ற நம்பிக்கையில் பல வருடங்கள் அந்த பணத்தை அப்பாவியாய் அவர்கள் கை செலவிற்கு கொடுத்துக் இருந்திருக்கிறேன் என்று வளர்ந்த பிறகு தான் விளங்கியது. இப்போது பெரிய பைக்கும் வாங்கியாச்சு, காரும் வாங்கோயாச்சு. இருந்தும் பத்து, பன்னிரண்டு வயதில் அந்த குட்டி பைக் கிடைத்து இருந்தால்  நான் அடைந்திருக்கக் கூடிய அந்த சந்தோசத்தை எதுவும் இன்று வரை கொடுக்கவில்லை!

சரி மீண்டும் பிறந்த நாள் கொண்டாட்டத்திற்கு வருவோம். ஜீன்ஸ் பான்ட், டி ஷர்ட் என்று மாறிய டீனேஜ், காலேஜ்  பருவங்களில் அதுவும் சுத்தமாக மாறி இருந்தது. பிறந்த நாள் என்றாலே  “மச்சான் ட்ரீட் எப்போ? “ என்று தான் அன்று சந்திக்க நேரிடும் அனைவரின் வாயிலும் வந்து விழும். இப்போது வளர்ந்து தொலைத்த காரணத்தினால் முதல் மாதிரி பிறந்த நாள் கலெக்சன் இப்போ வாய்ப்பே இல்லை. அப்படியே இருந்தாலும் ஐம்பது நூறு எல்லாம் இப்போது பத்தாது. அப்பாவிடம் கையேந்த வேண்டியது தான் ஒரே வழி. இவ்வளவு பணம் எதுக்குடா? என்று அவர் கம்மியாக கொடுத்தாலும் ஐஸ் வைத்து அம்மாவிடம் இருந்து இன்னும் கொஞ்சம் தேத்தி விடலாம். என்ன செய்வது! அந்த வயதில் நண்பர்களுக்கு ட்ரீட் கொடுக்கவில்லை என்றால் அய்யோ அது தெய்வ குத்தம் ஆகி விடுமே! பாக்கட்டில் காசு கூட இல்லை என்றால் அவ்வளவு தான் அது கொலை குத்தம் ஆகி விடும்! பிறந்தாளன்று பள்ளிக்கு விரும்பி சென்ற கால்கள் இப்போது கல்லுரி வாசலை மிதிக்க மாட்டேன் என்று அடம் பிடிக்கிறது. அதுவரை பிறந்த நாளின் போது பெற்றோர், உறவினர்கள் என்பது இருந்து  நண்பர்கள் தான் உலகம் என்று மாறி போகும் காலம் அது!

வருடத்தின் அந்த ஒரு நாளை நாம் அணுகும் விதமே ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் மாறுபடுகிறது. அனைத்தையும் கடந்து சென்று நமது கடைசி பிறந்த நாளையும் ஏதோ ஒரு வகையில் கொண்டாடியே தீருவோம் நாம். அது சரி கடைசி பிறந்த நாள் என்று ஒன்று உண்டா என்ன?

சில வருடங்களுக்கு முன்பு என்னுடைய நெருங்கிய உறவினர் ஒருவருக்கு பிறந்த நாள்.  இன்னும் சொல்ல வேண்டுமானால் என்னுடைய தாய் மாமன் அவர். அன்று வழக்கம் போல் அவர்கள் வீட்டில் குதூகலம் இல்லை. அவருடைய குழந்தைகள் அவரை வெளிய அழைத்துச்செல்ல வற்புறுத்தவில்லை.  கோவிலுக்கு செல்ல அவருடைய மனைவியும் அவரை அழைக்கவில்லை. தினமும் வீட்டிற்கு வரும் நண்பர்கள் கூட அன்று மட்டும் யாரும் வரவில்லை. உறவினர்கள் யாரும் பிறந்நாள் வாழ்த்து சொல்ல அவரை தொலைபேசியில் அழைக்கவில்லை.

இத்தனைக்கும் பிறந்த நாளை பெரிதாய் பொருட்படுத்தாமல் ஒதுக்கும் அளவிற்கு அவருக்கு பெரியாதாய் வயது ஒன்றும் ஆகி விடவில்லை. சொல்லப்போனால் அன்று அவருக்கு 37வது பிறந்த நாள். கோவில், குழந்தைகள் , நண்பர்கள் என்று பிறந்தநாளை நம்மை போல் கொண்டாடும் சாராரி மனிதர் தான் அவரும். ஆனால் முடிந்த வரை தனிமையிலே அந்த நாள் முழுவதும் அவர் செலவிட்டார். காரணம்…..?

அது அவருடைய கடைசி பிறந்த நாள் என்று அவருக்கு தெரிந்து இருந்தது. புற்றுநோயால் தன் நாட்களை எண்ணிக்கொண்டு இருந்த அவருக்கு அது தெரியாத என்ன.  அன்று முழுவதும் அவருடைய மனநிலை எப்படி இருந்து இருக்கும் என்று நம்மால் யூகிக்க  முடியாது . ஆனால் அதை விட கொடுமை உலகில் இல்லை என்று புரிந்து கொள்ள முடியும்.

ஒவ்வொரு வருடமும் வாழ்கையை பற்றிய ஒரு புரிதலை மேலும் மேலும் நமக்கு கற்றுக்கொடுக்கிறது. அது நமக்கு மிகப்பெரிய பெரிய பாடத்தை கற்றுக்ககிறது . இப்பொழுதெல்லாம் ஒவ்வொரு பிறந்த நாளின் போதும் இதுவரை என்ன சாதித்து விட்டாய் என்று உள்ளே மிஸ்டர் மனசாட்சி கேள்விகளால் துளைத்தெடுக்கிறார்! நேற்றைய எனது பிறந்த நாளும் எனக்கு ஒரு வித பயம் கலந்த வேகத்தை ஏற்படுத்தியது. பயம் என்பது இன்னும் எத்தனை பிறந்த நாள் இருக்கிறது என்பதல்ல. கடைசி பிறந்தாளிற்கு முன்  பிறந்த பயனை அடையும் நிம்மதி கிடைக்க வேண்டும் என்பதே அது! அந்த ஒரு நிம்மதி தான் சிறு வயதில் கலர் சட்டை அணிந்து சாக்லேட் பாக்கட் வாங்கி பள்ளிக்கு சென்ற அந்த ஹீரோவை நமக்குள் மீண்டும் அழைத்து வரும்!

சென்ற பிறந்த நாளின் போது கண்களை தானமாக பதிவு செய்தேன். இம்முறை உடல் தானம் செய்ய பதிவு செய்துஇருக்கிறேன். இறந்த பின்னும் உயிர்வாழ, பிறருக்கு பயனுற இதை விட வேறு ஏதேனும் வழி உன்டா என்ன? நீங்களும் உங்கள் அடுத்த பிறந்த நாளன்று இதை செய்திட எண்ணி பாருங்களேன்! பிரபலங்களை போல் பிறந்த நாளன்று இதை செய்வது நிச்சயம் மற்றவர்களுக்கு உறுத்தலை வர வைக்க வாய்பிருக்கிறது. ஆனால் சரா சரி மனிதர்களாகிய நாம் நம் அன்றாட வாழ்க்கையில் இதற்காக நேரம் ஒதுக்குவது நிச்சயம் சற்று கடினம் தான். பிறந்த நாளன்று இதை செய்தே தீர வேண்டும் என்று எண்ணுவது நமக்குள் உந்துதலை ஏற்படுத்தும். அதை செய்து முடித்த அந்த பிறந்தநாள் மிகவும் திருப்திகரமாக இருக்கும்.  கண் தானம் பதிவு செய்வது போல் உடல் தானம் செய்வது அவ்வளவு சுலபமான வழி முறை கொண்டிருக்கவில்லை.  அதை பற்றி விரிவாக விரைவில் ஒரு பதிவிடுவதாக உள்ளேன்.

இந்த பிறந்த நாளின் போது முகப்புத்தகத்தில், குறுஞ்செய்திகளில், சாட்டிங்கில், அலைபேசியில், மின்னஞ்சலில் என்று வாழ்த்திய அனைத்து உள்ளங்களுக்கும் நெஞ்சார்ந்த நன்றிகள். எனக்கே தெரியாமால் கேக் வாங்கி வைத்து மாலை அதை வெட்டி கொண்டாட வைத்த என் தம்பி. அதற்கும் மேலாக காலையில் நான் கண் விழிக்கும் நேரம் உணர்ந்து, அதற்கு முன்னமே என் அருகே வந்து அமர்ந்து, நான் கண் திறக்கும் வரை காத்திருந்து, கண் திறந்ததும் முகம் மலர்ந்து கைபிடித்து வாழ்த்திய என் தாயின் அன்பிற்கு எதுவும் நிகரில்லை இவ்வுலகில்.

என்னென்ன செய்தோம் இங்கு இதுவரை வாழ்விலே…

எங்கெங்கு போனோம் வந்தோம் விதி என்னும் பேரிலே….

நான் அடிக்கடி கேட்கும் மயக்கமென்ன திரைப்படத்தின் பாடல் நேற்று முழுவதும் காதில் ஓயாமல் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது!