தாண்டவம் vs கஜினி

“தெய்வத்திருமகள்” என்ற ஒரு அழகிய எமோஷனல் திரைப்படத்தை தந்த இயக்குனர் விஜய், விக்ரம் மற்றும் அந்த குழுவின் அடுத்த படைப்பு என்பதால் பொதுவாக எதிர்பார்ப்பு சற்று அதிகம் இருந்தது. இயக்குனர் விஜய் மிகச்சிறந்த மனிதர் என்று கேள்விப்பட்டு இருக்கிறேன். அவருடைய படைப்பிலும் அது தெரிகிறது. அனுஷ்கா, ஏமி ஜாக்சன் மற்றும் லட்சுமி ராய் என்று மூன்று பேரை வைத்துக்கொண்டு படம் முழுக்க அவர்களை ஹோம்லியாக காட்டும் எண்ணம் இவருக்கு மட்டுமே வரும். ஆனால் அதற்காக கண்டிப்பாக ரசிகர்களின் கோபம் அவர் மேல் இல்லாமல் இல்லை.  தியேட்டரில் பல இடங்களில் ரசிகர்களின் கமெண்ட்ஸ் அதை உணரவைத்தது. மதராசப்பட்டினம், தெய்வத்திருமகள் என்று விஜய்யின் படைப்பாற்றல் மெருகேறிக்கொண்டு வருவதால் நிச்சயம் இதுவும் ஒரு குவாலிட்டி படம் என்பதில் ஐயமில்லை.

ghajini vs thandavam

இதற்கு மேல் தொடருவதற்கு முன்னர் ஒன்றை தெளிவுபடுத்த விரும்புகிறேன். இந்த கட்டுரை நிச்சயம் டிபிகல் சினிமா விமர்சனம் அல்ல. ஏற்கனவே வெற்றிபெற்ற ஒரு படத்தோடு ஒப்பிட்டு தாண்டவம் படத்தை அலசவிருப்பதால் படத்தை பற்றிய நெகடிவ் அபிப்பராயம் வர வாய்ப்புள்ளது. படத்தின் நிறைகளை நான் தொடவே போவதில்லை. ஆக இதை படித்துவிட்டு படம் பார்க்க முடிவு செய்யலாம் என்று நீங்கள் நினைத்தால் நிச்சயம் அதற்கு இந்த கட்டுரை உதவாது. அதே போல் இது கஜினி திரைப்படத்தை தழுவியோ, இன்ஸ்பயர்  செய்து எடுக்கப்பட்டு என்றும் நான் கூற விழையவில்லை. படத்தின் ஒரு காட்சியில் இந்த திரைப்படத்தை கஜினியோடு ஒப்பிட ஏற்பட்ட ஒரு தூண்டுதலே இந்த கட்டுரை. நீங்களும் தாண்டவம் படத்தை பார்த்த பிறகு இதை படித்தால் என்னுடைய எண்ணவோட்டத்தினூடே பயணிக்க ஏதுவாக இருக்கும்.

சரி விஷயத்துக்கு வருவோம். கதைக்களம், காதாபாத்திரம் வெவ்வேறாக இருந்தாலும் இந்த இரண்டு படத்தின் கதையின் நோக்கம் ஒன்று தான். தன்னுடைய காதலியை/மனைவியை கொன்றவர்களை பழிவாங்கத்துடிக்கும் ஒருவனின் கதை.  இது மட்டும் போதுமா இரண்டையும் ஒப்பிட என்று கேட்டால், அதற்கு மேலேயும் இருக்கிறது. இது நிச்சயம் திட்டமிட்டு நிகழ்த்த ஒற்றுமை இல்லையென்றாலும், முடிவில் கஜினியில் ரசிகனுக்கு ஏற்பட்ட அந்த அனுபவம் தாண்டவம் திரைப்படமும் ஏற்படுத்தினால் நிச்சயம் தாண்டவம் ஒரு தமிழ் சினிமாவின் முக்கியமான ஒரு படம். அப்படி ஒரு அனுபவம் கிடைத்ததா? பார்ப்போம். .

1. கஜினியில் கதைக்கு தேவையில்லாத அசினின் “ரஹதுல்லா” இன்ட்ரோ பாடல் போல இதில் ஏமி ஜாக்சனுக்கு ஒரு இன்ட்ரோ பாடல். (ஆனால் அதில் கதை அசினை மையாமாக வைத்து நகருவது போல் உள்ளது என்பதால் அதை ஏற்றுக்கொண்டாலும் இதில் ஏமி ஜாக்சன் கதைக்கு முக்கியம் கிடையாது.)

2. தனியாளாக எதிரியை அழிப்பதற்கு போராடும் இரு படத்தின் நாயகர்களுக்கும் தடையாக  ஒரு பிரச்சனை. கஜினியில் சூர்யாவிற்கு “ஷார்ட் டைம் மெமரி லாஸ்”, இதிலோ விக்ரமுக்கு “கண் பார்வை” கிடையாது.

3. கஜினியில் எதிரியை அழிக்க  அவர்களை அடையாளம் காண்பிக்கும் சப்போர்டிங் கேரக்டரில் நடித்து உண்மையிலேயே நாயகனுக்கு சப்போர்ட் செய்யும் நயன்தாராவை போல் இதில் விக்ரமிற்கு உதவிட லட்சுமி ராய்.

4. கஜினியில் தன்னுடைய “ஷார்ட் டெர்ம் மெமரி லாஸ்” குறையை தினசரி வாழ்க்கையில் சமாளித்து எதிரிகளை அழிக்க சில உத்திகளை கையாள்வார் சூர்யா. தான் நினைவில் கொள்ள வேண்டிய முக்கிய விஷயங்களை உடம்பில் பச்சை குத்திக்கொண்டும், தன்னுடைய அறை முழுக்க கிறுக்கி வைத்தும், நண்பர்கள், எதிரிகளை தரம் பிரிக்க புகைப்படம் எடுத்து அதில் அவர் பெயர், குறிப்பு எழுதி வைத்துக்கொண்டும் சமாளிப்பார். அவ்வளவு டீடைலிங், சுவாரசியத்தை அதில் ஏற்படுத்தி சாமானியர்களுக்கும் அதை புரியவைத்து ஏற்றுக்கொள்ள வைத்தார் அதன் இயக்குனர் ஏ.ஆர்.முருகதாஸ்.

ஆனால் இதில் கண்பார்வை தெரியாத விக்ரம் பயன்படுத்தும் யுக்தி “எகோ லொகேஷன்”. கேட்பதற்கு மிகவும் சுவரசியமான் யுக்தி. அதாவது “டொக்.. டொக்” அன்று வாயில் சத்தம் எழுப்பி, அவரை சுற்றி இருக்கும் பொருட்கள், மனிதர்கள் மேல் பட்டு திரும்பும் ஒலி அலைவரிசையை காதில் கேட்டு உணர்தல். இதை வைத்து சும்மா பூந்து விளையாடி இருக்கலாம். ஆனால் அந்த சுவாரசியம், டீடைலிங் இதில் மிஸ்ஸிங்.

5. கஜினியில் தன் காதலன் தான் மிகப்பெரிய பணக்காரரான சஞ்சய் ராமசாமி என்று அசினுக்கு தெரியாமலே அவருடன் பழகுவார். யோசித்து பார்த்தால் அந்த உறவு மிகவும் அழகாக ரசிக்கத்தக்க வகையில் செதுக்கப்பட்டு இருக்கும். கடைசி வரை அந்த உண்மை தெரியாமலே அதன் நாயகி இறந்துவிடுவாள் என்பது ஒரு மெல்லிய வலியை ஏற்படுத்தும். அதே போல் அனுஷ்காவிற்கும் விக்ரம் இந்தியாவின் தலைசிறந்த பதவியில் இருக்கும் “ரா ஆபிசர்” என்று தெரியாது. முதல் முறை அந்த விஷயம் அவருக்கு தெரியாது என்ற போது ஒரு சின்ன நகைச்சுவை இருந்தது. ஆனால் அதை திரும்ப திரும்ப ரிபீட் பண்ணவும் ஒரு வித எரிச்சல்தான் மிஞ்சுகிறது.

6. பழிவாங்க போராடும் நோக்கத்துடன் நகரும் இரண்டு படத்தில் கதையிலும் நடுவில் இரு இடங்களில் பிளாஸ் பாக் ஒப்பன் ஆகிறது. ஒன்று கதாநாயகன், கதாநாயகி சந்தித்துக்கொள்வதும், அவர்கள் இருவருக்குமிடையே நடக்கும் காதல்/கல்யாணம் பற்றியது. இரண்டாம் பிளாஸ் பேக்கில், அவர்களின் எதிர்நோக்கும் பிரச்சனையையும், அதை தொடர்ந்து கதாநாயகி இறப்பதுமாகும். கஜினியில் பிளாஸ் பேக் கதையை விட்டு விலகாமல் கதைக்கு வழு சேர்த்தது. சொல்லப்போனால் படத்தின் வெற்றியே பிளாஸ் பேக்கில் வரும் அந்த காதல் தான்.

தாண்டவம் படத்தில் பிளாஸ் பாக் கதையை விட்டு ரொம்ப தூரம் விலகிபோய் ஒரு தொய்வை ஏற்படுத்திவிட்டது. பிளாஸ்பேக்கின் முடிவில் அனுஷ்காவின்  மேலும், பாதிக்கப்பட்ட விக்ரம் மேலும் ஒரு பரிதாபத்தை ஏற்படுத்தி, எதிரியை பழிவாங்குவதற்கான ஒரு எமோசனை ரசிகர்களின் மேல் சுமத்தாததால் கதையின் நோக்கத்தில் பார்வையாளர்கள் பயணிக்க முடியவில்லை.

7. கஜினியில் அசின் இறக்கும் அந்தக்காட்சி. தரையில் சூர்யாவும் அசினும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தவாரே விழுந்து கிடக்க. கையறு நிலையில் உள்ள சூர்யாவின் கண் முன்னே அசினின் உயிர் பிரியும். ரசிகர்களை மிகவும் பாதித்த காட்சி அது. அதே போல் இதில் ஒரு காட்சியில் விக்ரமும், அனுஷ்காவும் தரையில் விழுந்து கிடக்க விக்ரமின் கண்முன்னே அனுஷ்காவின் உயிர் பிரியும். இங்கு தான் இரண்டு படத்தின் கதாநாயகர்களும் பாதிப்புகுள்ளாகிறார்கள். அதாவது அந்த இடத்தில் தான் சூர்யாவிற்கு “ஷார்ட் டைம் மெமரி லாஸ்” ஆகிறது. விக்ரமிற்கு “கண் பார்வை” போகிறது.ரோட்டில் ஒருவர் அடிபட்டு கிடக்க, அதை பார்த்துவிட்டு தனக்கென்ன என்று விர்ரென்று வண்டியில் புறப்பட்டு செல்லும்  கனத்த இதயம் கொண்ட மனிதர்களை கூட மனதை பிழியச்செய்து பார்த்துவிடும் வல்லமை படைத்தது இந்த சினிமா. ஆனால் அந்த முக்கிய இடத்தில் திரைக்கதையில் கோட்டை.

படத்தைப் பார்க்கும் ஒவ்வொரு ஆணும் அனுஷ்காவையும், ஒவ்வொரு பெண்ணும் விக்ரமையும் காதலித்து இருக்கவேண்டும் அல்லது ரசித்து இருக்கவேண்டும். குறைந்தபட்சம் அவர்கள் இருவரிடையேயான காதலை உள்வாங்கி கதையில் ஒன்றி இருக்கவேண்டும். அவ்வாறு நிகழாத பட்சத்தில் அனுஷ்காவின் இறப்பு பார்வையாளனை பொறுத்த வரை செய்திதாளில் படிக்கும் நிகழ்வு போன்ற உணர்வையே தந்துவிடுகிறது. இப்போது விக்ரம் யாரை பழி வாங்கினால் எனக்கென்ன என்று தோன்றுவது இயல்பு. ஆனால் அந்த மேஜிக் கஜினியில் நிகழ்த்தது. குறிப்பாக இந்தி கஜினியில் ஒரு எமோஷனல் என்டிங்.

8. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக எதிரிகளை பழிவாங்கியவுடன் தன் காதலியின் நினைவில் கதாநாயகன் அடுத்து தன் வாழ்நாளை செலவிடுவது போல் காட்டப்படுவது தான் (இந்தி கஜினி) இரண்டு படத்தின் முடிவும். கஜினி படம் முடிந்து தியேட்டரை விட்டு வரும்போது இருந்த அந்த வலி தாண்டவம் முடிந்தபோது சுத்தமாய் இல்லை.  தாண்டவம் கொஞ்சம் திரைக்கதையில் மெனக்கெட்டு நேர்ப்பாதையில் தாண்ட முயற்சித்திருந்தால் நிச்சயம் ருத்திரதாண்டவம் ஆடியிருக்கலாம்.

வழக்கு எண் 18/9ம் – என் மன உறுத்தலும்

கூத்து - Koothu

சென்ற மாதம் வழக்கு எண் திரைப்படத்தின் சிறப்பு காட்சிக்கு அத்திரைப்டத்தின் ஒளிப்பதிவாளர் திரு விஜய் மில்டன் அழைத்திருந்தார். சேலத்தில் இருந்து சென்னை செல்வதற்கு முதல் நாள் இரவு ஒரு பேருந்தில் முன்பதிவு செய்திருந்தேன். சில வேலைகள் காரணமாக அன்று இரவு நான் வீட்டிலிருந்து கிளம்புவதற்கு காலதாமதமானது. பேருந்து புறப்பட பதினைந்து நிமிடங்களே இருந்ததால் அவசர அவசரமாக வீட்டிலிருந்து கிளம்பி இரு சக்கரவாகனத்தை சேலம் மத்திய பேருந்தை நோக்கி விரட்டினேன். பேருந்து கிளம்புவதற்குள் சென்று விட முடியும் என்ற நம்பிக்கையில் வண்டி வேகம் பிடித்தது. அப்போது சேலம் முழுக்க திருவிழா சமயம். நான் சென்று கொண்டிருத்த திசையில்  தூரத்தில் ஒலி பெருக்கியில் எங்கோ கூத்து நடை பெற்றுக்கொண்டிருப்பதை உணரமுடிந்தது.

அது எனக்கு ஒரு வகையில் ஆச்சரியமாகவும், சந்தோசமாகவும் இருந்தது. சிறு வயதில் என் உறவினர்களின் கிராமத்துக்கு திருவிழாவிற்கு செல்கையில் அங்கு தான் எனக்கு கூத்து முதன் முதலாய் பரிச்சயம் ஆனதாய் நியாபகம். அச்சயமயத்தில் அவ்வூர் கோவில் அருகே ஒரு மேடையில் கூத்து நடக்கும்.  அதை கண்டு ரசிக்க கிட்டதட்ட ஊரே திரண்டு வரும். ஒவ்வொருவரும், உட்காருவதற்கு பாய், போர்வை அனைத்தும் வீட்டிலிருந்து கொண்டு வந்து தங்களுக்கு சவுகரியமான இடங்களை  பிடித்துக்கொள்வர். பெருசுகள் தலையில் குளிருக்காக காதை மறைத்தவாறு முண்டாசு கட்டியும், தலையோடு போர்வை போர்த்தியவாறு கூத்தை ரசிப்பர்.  அவ்வூர் பெரிய தலைகள் கூத்து கலைஞர்கள் உடையில் அவ்வப்போது ருபாய் நோட்டுகளை குத்திவிட்டு தங்கள் பெயரை மைக்கில் கேட்டு மகிழ்வர். இப்படியே விடிய விடிய நிலவொளியில் கூத்து நடக்கும். எனக்கு அது இன்னும்  நினைவிருக்கிறது.

இப்போது அதே கிராமத்தில் கூட அந்த திருவிழாவின் போது கூத்து நடப்பது இல்லை. நான் சமீபத்தில் அங்கு சென்ற போது கூத்து இப்போது “சினிமா மேடை நடன நிகழ்ச்சி”யாக  அது உருமாறி இருந்தது. அதுவும் இரவு பதினோரு மணியோடு முடிந்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று காவல் துறையின் உத்திரவோடு.  இப்போது கிட்டத்தட்ட வழக்கொழிந்து போன கலை ஆகிவிட்டது கூத்து.

சேலத்தில் இப்போதும் கூத்து நடப்பதை உணர்ந்தவுடன் என் சந்தோசம் அதிகமானது. அந்த நினைவுகளை அசைபோட்டவாறு இருசக்கரவாகனத்தில் சிறிது தூரம் சென்றிருப்பேன். சேலம் அன்னதானப்பட்டி  மாரியம்மன் கோவிலை கடக்கையில் அங்கு தான் கூத்து நடந்துக்கொண்டிருப்பதை கவனித்தேன்.  ஆனால் அந்த சந்தோசம் மறு நொடியே சுக்குநூறானது. மேடையில் கூத்து கலைஞர்கள் பாடுப்பாடி நடித்துக்கொண்டு இருந்தனர். மேடை கீழே வெறும் ஐந்து பேர் மட்டுமே உட்கார்ந்து இருந்தனர். அனைவரும் வயதானவர்கள். யாருமற்ற அந்த இடத்தில் அவர்கள் நடித்துக்கொண்டு இருந்தது வேதனை அளித்தது. இதை விட அந்த கலைஞர்களுக்கு பெரிய அவமானம் இருந்து விடப்போவதில்லை. மீதமுள்ள மக்கள் எங்கே? குறைந்த பட்சம் அருகில் இருக்கும் இரண்டு மூன்று தெருவில் இருக்கும் நபர்கள் வந்திருந்தால் கூட ஒரு சொற்ப கூட்டம் சேர்ந்திருக்குமே?

என்னுடைய இரு சக்கர வாகனத்தை நிறுத்தி, முதுகில் மாட்டி இருந்த பையில் இருக்கும் காமராவை எடுத்து,  உடனே இதை படம் பிடிக்க மனம் கட்டளை இட்டது. பேருந்தை தவற விட்டு விடுவோம் என்று உள்ளுணர்வு தடுத்தால் சிறு உறுத்தலோடு வண்டியை நிறுத்தாமல் சென்றேன். இரு சக்கர வாகனத்தை ஸ்டாண்டில் போட்டு விட்டு பேருந்து நிலையத்திற்குள் நுழைந்த போது, என்னுடைய பேருந்து மெதுவாய் நகர்ந்துக்கொண்டு இருந்தது. புகைப்படம்  எடுக்காமல் வந்துவிட்டதற்காக உறுத்திக்கொண்டு இருந்த என் மனம் இப்போது அமைதியானது.

அடுத்த நாள்… வழக்கு எண் படத்தில் ஒரு காட்சி. தன்னுடன் சென்னையில் பிளாட்பார ஹோட்டல் கடையில் வேலை செய்யும்  கூத்து கலைஞனான சின்னசாமியின் திறமையை பார்த்துவிட்டு கதாநாயகன் ஸ்ரீ ஆச்சர்யமாகி அவனிடம் ஒரு கேள்வி கேட்பான் ‘”டேய்.. உனக்கு இவ்வளவு திறமை இருக்கும்னு நான் நினைச்சி கூட பாக்குலடா. சூப்பர்டா.. கலக்கிட்ட…  இவ்வளவு திறமைய வச்சுக்கிட்டு இந்த பிளாட்பாரம் கடையில வந்து கஷ்டப்படுறயேடா?”.

அதுக்கு அந்த சிறுவன் பதில் சொல்லுவான் “ஒரு நாள் கூத்துனு சொல்லுவாங்களே, அது போல அதுவும் நாங்களும். என்னிக்காவது தான் வரும். இப்போலாம் யாருய்யா கூத்தை ரசிக்கிறா? கூத்தை ரசிக்கிற பெருசுகளும் ஒன்னொன்னா, ஒன்னொன்னா மண்டைய போட்டுட்டு இருக்குதுங்க. இப்படியே போச்சுனா வயிறுன்னு ஒன்னு இருக்குல்லாயா? அதான் பொழப்ப தேடி வந்துட்டேன்.“

முந்தைய இரவு பார்த்த கூத்து மேடை ஞாபகம் வந்தது. யாருமற்ற இடத்தில் நடித்துக்கொண்டு இருந்த அந்த கலைஞர்கள் ஞாபகம் வந்தனர். அதை ரசித்துக்கொண்டு இருந்த அந்த நான்கைந்து பெருசுகளும் ஞாபகம் வந்தனர். லேட் ஆகி இருந்தால் கூட பரவாயில்லையென்று  அந்த நிகழ்வை படம் பிடித்து பதிவு செய்திருக்கலாம். மீண்டும் என் மனசாட்சி உறுத்த ஆரம்பித்தது…..

போட்டோ கிரெடிட் – Ayashok

எங்கேயும் எப்போதும் படமும் – மனதை உறைய வைக்கும் ஒரு நிஜமும்

engayum eppothum review

அவன் பெயர் ஆனந்தராஜ். அப்போது அவனுக்கு இறுபத்தி மூன்று வயது இருக்கும். அவனுக்கு அம்மா கிடையாது. அப்பா அவனை சிறுவயதிலேயே கைவிட்டு விட்டு ஒதுங்கி விட்டார். தன்னுடைய தாத்தாவின் பராமரிப்பில் வளர்ந்து பள்ளிப்படிப்பை முடித்த அவன், நெய்வேலியில் உள்ள அவனது அக்கா வீட்டில் தங்கி என்னுடன் இளங்கலை பட்டம் படித்தான்.

உடன் படித்த நண்பர்கள் யாருக்கும் இது தெரியக்கூடாது என்று நினைத்தானோ என்னவோ தன்னுடைய தாத்தாவை காட்டி அவர் தான் தன்னுடைய அப்பா என்றே கடைசி வரை கூறிக்கொண்டு இருந்தான். என்னிடம் உட்பட. படிப்பிலும் கெட்டிக்காரன் என்று சொல்ல முடியாது ஆனால் தேர்வின் போது பின்னால் அமர்ந்து இருக்கும் நண்பர்களுக்கு எல்லாம் அவன் தான் தெய்வம். எப்படியும் அறுபது, எழுபது மார்க் வாங்கும் அளவுக்கு அவனுடைய பதில் தாளில் விஷயம் இருக்கும்.

எல்லோரிடமும் எளிதாக ஒத்துப்போகும் சுபாவம் உள்ளவன் அவன். அந்த வயதிற்கே உரிய குறும்பு அவனுக்கு இல்லாமல் இல்லை. இரவு குரூப் ஸ்டடி என்றாலும் அந்த கூட்டத்தில் அவன் இருப்பான், கல்லூரி கட் அடித்து விட்டு ஊர் சுற்றினாலும், சினிமாவுக்கு போனாலும் அவர்களுடனும் அவன் இருப்பான்.  மூன்று வருட படிப்பு முடிந்ததும் அனைவரும் அவர்களுடைய திசையை நோக்கி பிரிந்தோம். அவன் திருவண்ணாமலை அருகில் உள்ள ஒரு கல்லூரியில் எம்.சி.ஏ முதுகலை பட்டம் படிக்க சேர்ந்து கொண்டான்.

அப்போது வயது முதிர்ச்சி அவனை பக்குவப்படுத்தி இருந்தது.  அவனிடைய பள்ளிபடிப்பு தாத்தாவின் உதவியுடன்.  கல்லூரி படிப்பு அக்காவின் உதவியுடன். அடுத்து?  இந்த கேள்வி அவனுக்கு வாழ்க்கையில் முன்னேற வேண்டும் என்ற துடிப்பை ஏற்படுத்தியது. அதன் பிறகு எப்போதாவது அவனை நேரில் பார்க்கும் போதும், போனில் பேசும் போதும் அவனுள் அந்த வித்யாசத்தை உணர்த்தேன். அவன் முன்பு இருந்த ஆனந்தராஜாக இல்லை இப்போது. அவன் கண்களில் கனவு இருந்தது.

நண்பர் கூட்டம், சினிமா, ஊர் சுற்றுவதை முடிந்தவரை தவிர்த்தான். இரவு பகலாக படித்தான். நல்ல சம்பளத்துடன் வேலை கிடைக்க வேண்டும் என்ற வெறி அவனுக்கு இருந்திருக்க வேண்டும். அதுவே அவனை முற்றிலும் மாற்றி இருந்தது. படிப்பு முடிந்தது. எதிர் பார்த்த மாதிரி நல்ல மார்க்குகள் பெற்று இருந்தான். கை நிறைய சம்பளம் கூடிய வேலை ஒன்று சென்னையில் அவனுக்கு காத்திருந்தது. அவனுடைய தாத்தாவிற்கு, பாட்டிக்கும் அளவிட முடியா சந்தோஷம். அவனுடைய அக்காவிற்கு பெற்ற தாயின் ஸ்தானத்தை அடைந்து விட்ட ஒரு உணர்வு. இனிமேல் அவனுக்காக யாரும் கவலைபட வேண்டாம், அவன் முன்னுக்கு வந்து விடுவான் என்ற நம்பிக்கை அவர்களுக்கு.

சிதம்பரம் அருகே உள்ள காட்டு மன்னார் கோவில்தான் அவர்களது சொந்த ஊர்.  வேலைக்காக சென்னையில் நண்பர்களுடன் தங்குவதற்கு வீடு எல்லாம் பார்த்தாயிற்று. இப்போது தன் சொந்த ஊரில் உள்ள தாத்தா வீட்டிற்கு சென்று இருந்தான். வேலையில் சேர இன்னும் ஒரு வாரம் இருந்த சூழ்நிலையில் நண்பர்கள் அவனை சென்னைக்கு வர வற்புறுத்தினர்.   வேலைக்கு சென்று விட்டால் மீண்டும் அடிக்கடி இங்கு வர முடியாது, அகவே அதுவரை தன் தாத்தா பாட்டியுடன் நேரம் செலவழிக்க வேண்டும் என அவன் போக மறுத்தான்.

மறுநாள் விடியற்காலை எதிர்வீட்டு நண்பர்கள் ஆனந்த்ராஜின் வீட்டு கதவை தட்டினர். அவர்கள் அண்ணன் தம்பி இருவர். அண்ணன் சிதம்பரம் அண்ணாமலை பல்கலை கழகத்தில் மருத்துவம் படித்துக்கொண்டு இருந்தான். தம்பி இன்ஜினியரிங் படித்துக்கொண்டு இருந்தான். அண்ணனுக்கு அன்று பட்டமளிப்பு விழாவாம், இவனையும் உடன் வர அழைத்தனர். முதலில் வர மறுத்தவன், பிறகு அவர்களில் வற்புறுத்தலில் பேரின் வர சம்மதித்தான். அதுதான் அவன் வாழ்க்கையில் செய்த மிகவும் மோசமான முடிவு என அவன் உணர்திருக்கவில்லை.

அப்போது வெளியில் காரில் அந்த இருவரும் ரெடியாக இருந்தனர்.  இவன் அவசரமாக குளித்து விட்டு, வீட்டு வாசலில் கட்டி இருந்த கொடியில் துண்டையும், தன்னுடைய பனியனையும் காயவைத்துகொண்டு இருந்தான். அதற்குள் ஹாரன் சத்தம் அவனை மேலும் அவசரபடுத்தியது. அவனுடைய தாத்தாவிற்கு அவன் அவர்களுடன் செல்வதில் விருப்பமில்லை.  ஒரு வழியாக அவரை சமாதனபடுத்திவிட்டு, பாட்டியிடம் சொல்லிவிட்டு மீண்டும் ஹாரன் சத்தம் வருவதற்குள் காருக்குள் நுழைந்தான். நேரம் அப்போது காலை ஆறு மணியை கடந்து இருந்தது.  சிதம்பரத்தை நோக்கி கார் சர்ரென பறந்தது. அடுத்து நிகழப்போகும் அசம்பாவிதத்தை பற்றி யாருக்கும் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

அது ஒரு குறுகலான கிராமத்து சாலை. கார் மின்னல் வேகத்தில் சென்று கொண்டு இருந்தது. அன்று டாக்டர் பட்டம் பெறப்போகும் அண்ணன் தான் காரை ஒட்டிக்கொண்டு இருந்தார். அருகே அவரது தம்பி. பின்னால் இவன். மெதுவாய் போனாலே சரியான நேரத்திற்கு போய் விடலாமே எதற்காக இவ்வளவு வேகம் என கூறி வேகத்தை குறைக்கைச்சொல்லி இவன் எச்சரித்து இருக்கிறான். அவன் கேட்கவில்லை. ஊரில் தெரிந்தவர்கள் பல பேர் அப்போது இவர்களின் வேகத்தை பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்து இருக்கிறார்கள்.

சிறு தூரம் தான் சென்றிருப்பார்கள். ஒரு திருப்பத்தில் கார் வளையும் போது எதிரில் திடிரென ஒரு லாரி. அது போதுமான அகலம் கொண்ட சாலை இல்லை. இடது புறம் சைக்கிளில் ஒரு வயதானவர் வேறு சென்று கொண்டிருந்தார். ஆ….. “டேய்.. லாரி டா…”….  “இந்த பக்கம் திருப்பு டா…”  “சீக்கிரம் ப்ரேக் போடு டா”… என்ன செய்வது என்று சிந்திக்கக் கூட வாய்ப்பளிக்கவில்லை அவர்களின் வேகம். டட்…..டா..மா…ர்… .

கார் இப்போது லாரியின் அடியில் சிக்கி அப்பலமாய் நொறுங்கி இருந்தது. அது பெரிதாக ஆள் நடமாட்டம் இல்லாத கிராமத்து பகுதி. அருகில் வயல்களில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தவர்களும், கிராமத்தில் இருந்தவர்களும் அனைவரும் சில நிமிடங்களில் கூடி விட்டனர். காரின் முன்பகுதி நொறுங்கி போனதால் முன்னால் அமர்ந்து இருந்த சகோதரர்கள் இருவருக்கும் இடுப்புக்கு கீழே உடல்கள் நசுங்கி போய் இறந்திருந்தனர். பின்னால் அமர்ந்து இருந்த ஆனந்தராஜ் அதிஷ்டவசமாக உயிருடன் தான் இருந்தான். அவனுக்கு பெரிதாய் அடி பட்ட மாதிரி அவர்களுக்கு தெரியவில்லை. கார் கதவு நசுங்கி போய் இருந்ததால் அவர்களால் அவனை வெளியே கொண்டு வர இயலவில்லை.  தனக்கு முன்னால் நண்பர்கள் அகோரமாய் இருப்பதை கான முடியாமல் தன்னை சீக்கிரம் வெளியே எடுக்குமாறு கெஞ்சிக்கொண்டு இருந்தான்.

அரை மணி நேர போராட்டத்திற்கு பிறகு கார் கதவு பிரிக்கப்பட்டது. உள்ளே இருந்து அவனாகவே எழுந்து வெளியே வந்தான்.  அதற்குள் அவரது உறவினர் ஒருவர் தகவல் அறிந்து ஜீப்பில் வந்து இருந்தார். கண்ணில் கண்ணீர் மல்க அவரிடம் நண்பர்களை காப்பாற்றுங்கள் என்றான். அவர்கள் இறந்து விட்டார்கள் என்று அனைவருக்கும் அப்போது தெரிந்ததால் இவனை பற்றி விசாரிக்க ஆரமித்தார்கள்.  “உனக்கு ஒன்றும் ஆகவில்லையே” என்று கேட்டார் அந்த உறவினர். “எனக்கு ஒன்றும் இல்லை, தலையில் தான் அடி பட்டது போல் இருக்கிறது. சிறிது வலி அவ்வளவுதான்” என்றான்.

அவனை அவசரமாக  ஜீப்பில் ஏறச்சொல்லி மருத்துவமனைக்கு அவனது உறவினர் மற்றும் சிலருடன் அனுப்பி வைத்தனர். அவனாகவே சென்று ஜீப்பில் ஏறி அமர்ந்தான். மருத்துவமனைக்கு சென்று கொண்டு இருக்கும் போது விபத்து நடந்தது குறித்து அவன் கூறிக்கொண்டு வந்தான். திடீரென தலை இப்போது மிகவும் வலிக்கிறது என்று தலையை பிடித்துக்கொண்டான். அப்போது தான் அவனது உறவினர் அவனது காதிலும், மூக்கிலும் ரத்தம் வழிவதை கண்டு திடுக்கிட்டார். சில நொடிகள் தான் ஆனது, அதற்குள் தனக்கு மயக்கம் வருவதாக கூறி அப்படியே ஜீப்பில் சரிந்து விழுந்தான். “அவனுக்கு ஹெட் இஞ்சுரி, இங்கு வரும்முன்னே இறந்து விட்டான்” என டாக்டர்கள் ஒரு வரியில் முடித்துக்கொண்டு விட்டனர்.

நான் அவன் வீட்டிற்கு சென்றடைந்த போது மாலை இருட்டி இருந்தது. வாசலில் நண்பர்கள் உறவினர்களில் ஓலத்தினிடையே கண்ணீரில் நனைந்து கொண்டு இருந்தது ஆனந்தராஜின் சடலம். உடலில் எங்கும் காயம் இல்லை. முகம் மட்டும் வீங்கி அவனுடைய முகத்தோற்றத்தை மாற்றி இருந்தது. அருகில் உள்ள கொடியில் அவன் காலை உலர்த்தி விட்டுச்சென்ற துண்டும் பனியனும் இன்னும் ஈரம் உலராமல் காற்றில் ஆடிக்கொண்டு இருந்தது.

அவனுடைய தாத்தா விரக்தியில் தூரத்தில் வானத்தை பார்த்தவாறு தனியாக அமர்த்து இருந்தார். அவனுடைய பாட்டிக்கு இன்னும் மயக்கம் தெளியவில்லை. அவனுடைய அக்கா அவன் சடலத்தின் அருகே அமர்ந்து கடவுளிடம் பேசிக்கொண்டு இருக்கும் நிலையில் இருந்தார்.   அவர் அப்போது கேட்ட கேள்விகள் அனைத்திற்கும் நிச்சயம் கடவுளிடம் பதில் இருக்க வாய்ப்பில்லை.  ஆனந்த ராஜின் கனவுகள், ஆசைகள், லட்சியங்கள் அனைத்து அவன் உடலோடு சேர்த்து அன்றிரவே ஏறியூட்டப்பட்டது.

############################################

நாம் தினமும் நாளிதழ்களில், தொலைகாட்சிகளில் பார்க்கும் விபத்துகள் அனைத்தும் வெறும் செய்திகளாகத்தான் தெரிகிறது. ஆனால் நமக்கு வேண்டியவருக்கு நிகழும் பொழுது தான் அது வெறும் செய்தி அல்ல, அது ஒரு ஈடு செய்ய முடியா ஒரு இழப்பு என்ற வலியை உணர்கிறோம். அப்படி ஒரு வலியை உணரச்செய்யும் படம் தான் “எங்கேயும் எப்போதும்”. படம் பார்த்துக்கொண்டு இருந்தபோது எனக்கு ஞாபகப்படுத்திய சம்பவம் தான் மேலே தான் குறிப்பிட்டது.

“வேகமாக போகதப்பா.. பாத்து பொறுமையா, நிதானமா போ”ன்னு அம்மா பாசத்தோடு சொல்லும் போதும், “வண்டி ஓட்டும் போது செல்போன் பேசாதேனு” அப்பா கண்டிக்கும் போதும் கேட்காத நம்மை, படாரென  ஓங்கி செவிலில் அறைந்து எச்சரிக்கிறது இந்த “எங்கேயும் எப்போதும்”.

மங்காத்தா அதிரடி ஆட்டம் – விமர்சனம்

Mankatha review

அஜித்தின் ஐம்பதாவது படம் தான் இந்த மங்காத்தா.  தொடர் தோல்விகளால் ஒரு வெற்றியை கொடுத்தே தீர வேண்டிய சூழ்நிலை. அதற்காக வழக்கம் போல் இந்த படத்துல ஹீரோ ஊரையோ அல்லது நாட்டையோ காப்பாத்த கிளம்பல. பணம், பெண் என்று பித்து பிடித்து அலையும் ஒரு நெகடிவ் கதாபாத்திரம். “Strictly No Rules” என்று அஜித் வெற்றி பெறவேண்டும் என்ற ஒரே குறிக்கோளுடன் அனைத்து விதிகளையும் உடைத்து மங்காத்தா விளையாடி அதில் ஜெயித்தும் இருக்கிறார் வெங்கட் பிரபு.

ஐ.பி.எல் கிரிக்கெட் தொடரின் சூதாட்டத்தில் ஈடுபடுத்தப்படும்  ஐநூறு கோடி ருபாய் பணத்தை தன் வசாமாக்க திட்டம் போட்கிறார் ஜெயப்ரகாஷ். அதை கொள்ளை அடிக்க  புறப்படுகிறது வைபவ், பிரேம் ஜி என்று நால்வர் கொண்ட கும்பல். இதை தெரிந்துக்கொண்டு அவர்களிடம் ஐந்தாவதாக சேர்கிறார் விநாயக் என்ற சஸ்பென்ட் செய்யப்பட்ட போலீஸ் அதிகாரியான அஜித்.

அந்த ஐந்து பேரும் திட்டம் போட்டவாறு ஐநூறு கோடியையும் கொள்ளையடித்து விடுகின்றனர் ஆனால் அதை பங்கிட்டு கொள்வதில் தான் பிரச்சனை. பணத்தாசை காரணமாக அனைவரையும் கொன்று அதை ஒரே பங்காக சுருட்ட நினைக்கிறார் அஜித். ஆனால் பணம் அவருக்கே கிடைக்காமல் காணாமல் போகிறது. அதை தேடி தான் மீதி கதை.. இந்த கும்பலை தேடிபிடிக்கும் போலீஸ் அதிகாரியாக அர்ஜுன். கூடவே எதிர்பாராத க்ளைமாக்ஸ்.

“எவ்வளவு நாள் தான் நல்லவனாவே நடிக்கிறது”னு படத்தோட ட்ரைலர்லேயே கதையை சொல்லிட்டாங்க. அஜித் முதற்கொண்டு படத்தில் வரும் அனைவருமே கெட்டவர்கள் தான்.இவராவது நல்லவராக வராரேனு ஒருத்தரை நினைத்தால் அட அவரும் கடைசியில கெட்டவர் தான். அந்த ஐந்து பேரில் அஜீத்திற்கு மட்டும் முக்கியம் கொடுக்காமல் அவரும் அதில் ஒருவராகவே காண்பித்து கதையை நகர்த்தியது அருமை. அதே போல் பணம் காணாமல் போகும் போது அதை யார் எடுத்திருப்பார்கள் என்று அந்த கதாபாதிரங்களுக்கு எழும் குழப்பங்களும், கேள்விகளும் நமக்கும் எழாமல் இல்லை.

mankatha trisha lakshmi rai

அஜீத்தின் இது நாள் வரைய எல்லா படங்களையும் சில நொடிகள் ஒரே காட்சியில் ஓட விட்டு “அஜித் 50” என்று படம் தொடங்கும்போதே அதிரடி. விசில் பறக்கிறது.  அடுத்த மே மாதம் வந்தால் தனக்கு நாற்பது வயது என்ற கூறி நரைத்த முடியுடன் இந்த படத்தில் அஜித் கொஞ்சம் அசத்தலாக வருகிறார். முதல் பாதியில் தனியாக செஸ் விளையாடி கதையை நரெட் செய்யும்போது பின் பாதியில் பணத்தின் மேல் தனக்கு உள்ள பைத்தியத்தை வெளிபடுத்தும் காட்சிகளிலும் மிகச்சிறந்த பர்பார்மென்ஸ்.

இந்த படத்துக்கு அஜித் வாய்க்குள்ளேயே சென்சார் போர்டு உறுப்பினர்கள் ஒக்காந்து இருந்தாங்க போல. அவர் வாயை திறந்தார்னாலே வெறும் பீப்… பீப்.. சத்தம் தான். அவ்வளவு மோசமான கெட்ட வார்த்தைகள். உதட்டசைவில் அதை புரிந்து கொள்கிறவர்கள் கைதட்டி ஆற்பரிக்கிரார்கள். புரியாதவர்கள் எரிச்சலுடன் முழிக்கிறார்கள். படத்தில் திரிஷா, ஆண்ட்ரியா மற்றும் அஞ்சலி இருந்தும் படத்திற்கு தேவை இல்லாத கதாபாத்திரங்கள். ஆனால் லட்சுமிராய் கொஞ்சம் பயன்ப்பட்டு இருக்கிறார்.

அஜித் திரிஷா காதலே இந்த கதைக்கு தேவையில்லாத போது அவர் அதற்கு அழுவதும், ஒரு சோக பாட்டும் நம் பொறுமையை சோதிக்கிறது. சோக பாடல் ஆரமித்தபோது எங்கே இன்னும் யுவன் சங்கர் ராஜாவை காணோமே என்று யோசிக்க ஆரமித்த போது கரெக்டாக வந்து அட்டென்டன்ஸ் போட்டு விட்டார். ஆனால் இரண்டு குத்து பாடல்களை தவிர வேறு ஏதும் இதில் சொல்லிக்கொள்ளும்படி இல்லை. வழக்கம் போல் பின்னனி இசை கலக்கல்.

ajith-premji-vaibhav-veer-mankatha-still

வெங்கட் பிரபுவின் படத்தில் வழக்கம் போல் வரும் அத்தனை சகாக்களும் இந்த படத்திலும். இளைஞர்களை டார்கெட் செய்யும் வசனங்கள் மூலம் நிறைய காட்சிகளில் கைதட்டல்கள் பெறுகிறார். ஒரு பாடலில், அஜித் மற்றும் த்ரிஷா நடனமாட, வீட்டின் உட்புறங்கள் தொடர்ந்து மாறிக்கொண்டே வருவது மிகவும் புதுமையான, ரசிக்கும்படியான முயற்சி. வழக்கம் போல் பிரேம்ஜி இந்த படத்திலும் மற்ற திரைப்படங்களின் வசனம் பேசியே வருகிறார். அவ்வப்போது எரிச்சல் ஊட்டினாலும் பல இடங்களில் டைமிங் வசனத்தால் சிரிக்க வைக்கிறார். உதரணமாக “மனுஷன் கண்டு புடிச்சதுல உருப்படியானது ரெண்டே ரெண்டு தான்.. ஒன்னு சரக்கு… இன்னொன்னு முறுக்கு.” என்று சொல்லும்போது அரங்கமே கைதட்டலில் அதிர்கிறது.

படம் முடிந்து என்டு கார்டு ஓடும்போது அஜித் செய்யும் லூட்டிகள் கொஞ்ச நஞ்சமில்லை. அதில் தனியாக ஒரு நகைச்சுவை குறும்படம் பார்த்த அனுபவம் இருந்தது. மொத்தத்தில் இது தமிழ் சினிமா ரசிகர்களுக்கு ஒரு ஜாலியான பொழுதுபோக்கு படம். அஜித் ரசிகர்களுக்கு இது நிச்சயம் கொண்டாட வேண்டிய படம்

என் பார்வையில் தெய்வத்திருமகள் – தரிசிக்க வேண்டியவள்

deiva thirumagal

ரிலீசான முதல் நாள் காலையிலேயே, ப்ரீமியர் ஷோவில், சென்னை சத்தியம் திரையரங்கில் தெய்வத்திருமகள் திரைப்படத்தை பார்த்தேன். டைரக்டர் விஜய் அவர்கள் பிரத்தியேகமாக திரையிட்ட காட்சியில் ஓசியில் பார்த்ததால்  அதை விமர்சனம் பண்ணுவது சரியல்ல என உள்ளுக்குள்ளே ஒரு உணர்வு. படம் வந்து பத்து நாள் ஆகிவிட்ட நிலையில்,  அதன் பாதிப்பில் இருந்து இன்னும் மீளாதவனாய் அதை பதிவு செய்தே ஆகவேண்டும் என இப்போது எழுதத்தொடங்குகிறேன்

நிலா.. நிலா வேணும்… என மன நலம் பிறழ்ந்த விக்ரம், நிலாவை தேடி சென்னையில் அலைவதாக கதை தொடங்குகிறது.   யார் அந்த நிலா? எதற்கு இவர் நிலாவை தேடுகிறார்? அதற்கு விடை இடைவேளையில். அவர்கள் இருவருக்கும் நடக்கும் பாசப்போரட்டம் தான் கதை. கடைசியில் விக்ரம் அந்த நிலாவை கண்டுபிடித்து சேருகிறாரா இல்லையா? அதுதான் முடிவு.இப்படி ஒரு கதைக்கருவை வைத்துக்கொண்டு அதில் பார்வையாளனை முடிந்த வரையில் உருக வைத்து, சிலிர்க்க வைத்து, பரிதவிக்க வைத்து சிரிக்க வைத்து, அழ வைத்து வைத்து, கடைசியில் மனதில் ஒரு பாரத்தை ஏற்றி வீட்டிற்கு அனுப்பி வைக்க முடியுமென்றால், அதன் இயக்குனர் நிச்சயம் ஒட்டு மொத்த தமிழ் சினிமாவும் கொண்டாடப்பட வேண்டிய ஒரு நபர்.

படத்தின் சில காட்சிகளை நான் பார்த்துக்கொண்டு இருந்தபோது என் உடல் சிலிர்த்து போவதை நான் உணர்ந்தேன். மூன்று முறை என்னை அறியாமல் என் கண்கள் கலங்கியது. சத்தியமாய் நம்புங்கள், படம் முடிந்து வெளியே வந்து வெளிச்சத்தில் பார்த்தால்  ஜீன்ஸ் போட்ட பெண்கள் முதல், சுரிதார் மாட்டிய தாய்க்குலங்கள் வரை கண்ணில் கண்ணீர் கரைபுரண்டு ஓடிக்கொண்டு இருந்தது.

அதனால்  இது வழக்கம் போல டிராஜிடி உள்ள அழுகாச்சி படமா என்று நீங்கள் நினைத்தால் அது தான் இல்லை. இது முற்றிலும் ஒரு எமோஷனல் படம். டிராஜிடிக்கும் எமோஷனுக்கும் நிறைய வித்யாசம் இருக்கு. தான் உயிருக்கு உயிராய் நேசித்த காதலியை, ஒருநாள் தன் கண்ணெதிரே கொடூரமாய் கொலை செய்யப்படுவதை காண்பதற்கும், அவளை வேறொருவன் மணப்பதை காண்பதற்கும் உள்ள வித்யாசம் தான் அது. நிச்சயம் இந்த படம் டிராஜிடி படம் அல்ல ஆனால் உங்கள் மனதை கனக்கச் செய்வாள் இந்த தெய்வத்திருமகள்.

ஐந்து வயது சிறுவனுக்கு இருக்கும் மனவளர்ச்சி தான் இதில் கிருஷ்ணாவாக நடித்த விக்ரமிற்கு. முதல் காட்சியிலே தன்னுடைய கதாபாத்திரத்தை கட்சிதமாக அனைவருக்கும் உணர்த்தி விடுகிறார். எனக்கு ஏற்கனவே அப்படிப்பட்ட நிலையில் ஒரு நபரை சிறு வயது முதல் தெரியும் என்பதால், விக்ராமின் கதாபாத்திரம் என்னை மிகவும் ஆச்சர்யப்படுதியது. அவர் நடப்பது முதல் பேசுவது ,சிரிப்பது வரை அனைத்தும் உண்மையான மன வளர்ச்சி குன்றிய ஒரு நபரை காண்பது போலவே இருந்தது. எங்கேனும் இம்மியளவு அவர் நடிக்க முயற்சித்து இருந்தால் கூட  படம் வேறு திசையில் தடம் புரண்டு போய் இருக்கும்.

deivathirumagal

கனக்கட்சிதாமாக கிருஷ்ணா கதாபாத்திரதித்லேயே பொருந்தி வாழ்ந்து இருக்கிறார் விக்ரம்.  படம் ஆரம்பித்து கடைசி வரை அதில் நடித்தது விக்ரம் தானா என யோசிக்க தோன்றுகிறது. இந்த பாத்திரத்திற்கு வேறு யாரேனும் பொருந்துவார்களா என்று மனதிலேயே ஒவ்வொரு நடிகரை வைத்து யோசித்து பார்த்தேன். விக்ரமை தவிர கண்டிப்பாக யாருமில்லை. அதுவும் உடல் நிலை சரியில்லாத குழந்தைக்கு மருந்து வாங்கி கொடுத்து விட்டு, அந்த அறையில் தானாகவே சென்று நுழைந்து கொள்வதும், உச்சம்.

இந்த படத்தின் அடுத்த முக்கிய கதாபாத்திரம் நிலா என்ற சாரா. அது குழந்தை இல்லை, குட்டி தேவதை. அவளின் பெற்றோர் கடவுளிடம் வாங்கிய வரம் தான் அவள்.   இந்த வயதில் இப்படி ஒரு அசாதாரண நடிப்பு ஆச்சர்யப்படுத்துகிறது. விக்ரமிடம் கோபித்துக்கொண்டு முகத்தை சுளிக்கும்போதும், வகுப்பறையில் கையெடுத்து கும்பிட்டு விக்ரமை வீட்டிற்கு போகச்சொல்லும் போதும், கிளைமாக்சில் விக்ரமை பார்த்து நடன அசைவுகளோடு காட்டும் முகபாவங்களும் வார்த்தைகள் இல்லை. அந்த குழந்தையை நான் நேரில் பார்த்த போது, செம க்யூட்.

முதன் முறையாக அனுஷ்கா இதில் உண்மையாகவே நடித்து இருக்கிறார். படத்தில் வக்கீலாக விக்ரமிற்காக அவர் போராடுவது தான் கதாபாத்திரம். வழக்கமான அனுஷ்கா இதில் இல்லை. அப்பாவிடம் பேசாமல் இருந்து பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நெருங்குவதும் போல காட்டி இருப்பது அருமை! எதிரணி வக்கீலாக வரும் நாசரும் கொஞ்சமும் சளைக்கவில்லை. க்ளைமாக்ஸ் காட்சியில் அவரின் அந்த முகபாவம் போதும், அனைவரையும் தூக்கி சாப்பிட்டு விட.

ஆனா ஒன்னு வச்சுகோங்க. உங்களுக்கு இந்த படம் பார்க்கும் வரையில் ஆவின் பால், பசும் பால் புடிக்கிதோ இல்லையோ  நிச்சயம் அமலா பால் புடிக்கும். மைனாவிற்கு பிறகு அவர் நடிக்கும் படம் இது. அந்த முட்டை கண்ணை வைத்து செப்படி வித்தை செய்து அனைவரையும் வசீகரித்து இருக்கிறார். ஸ்வேதாவாக அவர் நடித்திருக்கும் அந்த பள்ளிக்கூட கரெஸ், கரெஸ் கரெஷ்பாண்டென்ன்ட் பாத்திரம் கலர்புல்.

Deiva-Thirumagal review

சந்தானதிற்கு கூட அருமையான கதாபாத்திரம். அமைதியாக ஆர்பாட்டம் இல்லாமல் ரசிக்கும்படி காமெடி செய்து இருக்கிறார்.  “நான் லாயர் இல்லை டீக்கடை நாயர்” என்று திரையரங்கில் முதல் சிரிப்புச்சத்தத்தை தொடங்கி வைக்கிறார். அதன் பிறகு தொடர்ந்து காமடி தான். எம்.எஸ்.பாஸ்கரும் தன் பங்கிற்கு கலக்கி இருக்கிறார்.  இப்படத்தில் நடித்த அனைத்து கதாபாத்திரங்களுமே சும்மா வந்து போவது இல்லை. செதுக்கி இருக்கிறார்கள். ஒரு மூளைவளர்ச்சி குறைவுடைய ஹீரோவை வைத்து இவ்வளவு காமடி படத்தில் பண்ண முடிந்திருக்கிறது என்றால் ஆச்சர்யம்தான். அதற்கு டயலாக் நன்றாக உதவி இருக்கிறது.

படத்திற்கு உயிரோட்டமே ஜீ.வி.பிரகாஷின் இசையும், நீரவ் ஷாவின் காமிராவும் தான். ஊட்டியை அப்படியே செதுக்கி காமேரவில் எடுத்து வந்துவிட்டார். திரையரங்கில் உள்ள ஏ.சியில் அமர்ந்து பார்க்கும் போது ஜில்லுனு ஊட்டி குளிரில் பார்க்கும் ஒரு உணர்வு. பாடல்களும் பின்னணி இசையும் இதில் பெரும் பங்கு வகிக்கின்றன.   படம் பார்ப்பதற்கு முன்பு நான் ஒரு முறை தான் கேட்டேன், எதுவும் பிடிக்கவில்லை. ஞாபகமும் இல்லை. ஆனால் படம் பார்த்த பிறகோ அதன் பாடல்களை தினமும் கேட்கிறேன். நா.முத்துக்குமார் வரிகள் மனதை கொள்ளை கொள்ளுகின்றன. அதுவும் அந்த ஆரிரோ பாடலும், தீம் இசையும் ஒவ்வொரு முறை கேட்க்கும் போது மனதை என்னவோ செய்துதொலைக்கிறது. உடனே கிருஷ்ணா, நிலா வந்து போகிறார்கள். .

கிருஷ்ணா வந்தாச்சு, நிலா வந்தாச்சு என்று விக்ரமும் நிலாவும் விளையாடுவது கவிதை. எல்லா குழந்தைகளும், சிறு வயதில் ,உலகத்தை அறிந்து கொள்ளும் ஆர்வம் வருகையில், பார்ப்பதை எல்லாம் காட்டி “அது என்ன”, “இது எப்படி” என்று கேள்விகள் கேட்டு துளைத்து எடுக்கும். நானும் இருந்திருக்கிறேன். நீங்களும் இருந்திருப்பீர்கள். இது இயற்கை. அதே போல் இந்த குழந்தையும், இன்னொரு குழந்தையான கிருஷ்ணாவிடம் கேள்வி கேட்கும் போது வரும் பதில் எப்படி இருக்கும்? “அந்த மரம் ஏன்பா பெருசா இருக்கு?”. “ஏன்னா அவங்க அப்பா பெருசா இருக்குல்ல”. “காக்க என்பா கறுப்பா இருக்கு?” “ஏன்னா அது வெயில்லையே சுத்துது இல்ல அதான்”…. வாவ் ப்ரில்லியன்ட் விஜய்.. ப்ரில்லியன்ட்!!!!

இயக்குனரின் இன்னொரு புத்திசாலித்தனம் உள்ள காட்சி சொல்ல வேண்டும் என்றார். நாசரின் ஜூனியர், ரெஸ்ட் ரூமில், யுரிநெல்சில், சிறு நீர் கழித்தவாறு நாசர் பேசுவதை ஒட்டு கேட்பார். சந்தேகம் வரமால் இருக்க, அவர்கள் பேசும் போது “போவதை” நிறுத்தியும், அவர்கள் அமைதி ஆகும் போது “போவதை” தொடருவதும் பின்னணி சப்தத்தில் உணர்த்தி இருப்பார்கள். இந்த சின்ன விஷயத்திற்கு கூட மெனக்கெடல்!

இப்படத்தை பற்றி ஏகப்பட்ட விமர்சனங்கள் இணையத்திலும், மீடியாவிலும் உலவுகின்றன. அது அனைத்தையும் உற்று கவனித்தால் அது இந்த படத்தின் உருவாக்கத்திலாகத்தான் இருக்குமே தவிர இந்த படத்தின் தரத்தில் இருக்காது.  விக்ரமையும், சாரவையும் கொண்டாடிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள்.  குழந்தை நட்சத்திரத்திற்கான தேசிய விருது இத்திரைப்டத்திற்கு நிச்சயம். ஆனால் அது அந்த குழந்தை சாராவிற்கா அல்லது விக்ரமிற்கா என்று தான் தெரியவில்லை.  மொத்தத்தில் தெய்வத்திருமகள் கண்டிப்பாக ஒவ்வொருவரும் தரிசிக்க வேண்டியவள்.