Category: சினிமா

அதென்னவோ தெரியவில்லை, இது தமிழ் சினிமாவின் மறுமலர்ச்சியுகமோ என்று கூட தோன்றுகிறது. வரிசையாய் நல்ல படங்கள் வந்துக்கொண்டு இருக்கிறது நம் தமிழ் சினிமாவில். எதை முதலில் பார்ப்பது, எதை விடுவது எனக்கூட சில சமயம் குழப்பம் ஏற்படுகிறது. நீண்ட நாள் கழித்து சினிமாவை பற்றி எழுதுகிறேன். விமர்சனமே எழுத வேண்டாம் என்று தான் இது நாள் வரை இருந்தேன். ஆனால் சமீபத்தில் பார்த்த “மூடர் கூடம்” படத்தை பற்றி  எழுதவேண்டும் என மிகப்பெரிய உந்துதல் இருந்தும் இந்த “ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும்” திரைப்படத்திற்கு எழுதியே தீரவேண்டும் என்று முடிவுசெய்தேன். ஆனாலும் இது விமர்சனம் அல்ல. இங்கு கதையை பற்றி நான் சொல்லப்போவதும் இல்லை.

ஆரம்பத்தில் சேலத்தில் இந்த படம் எங்குமே ரிலீஸ் ஆவதற்கான அறிகுறியே இல்லை. சேலத்தின் முக்கிய திரையரங்கமான ஏ.ஆர்.ஆர்.எஸ் மல்டிபிளக்ஸ்’இல் படு மொக்கை சிரிப்பு படங்கள் “ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும்” படத்திற்கு வழிவிடாமல் இன்னும் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது. முந்தையநாள் ஒரு பாடாவதி திரையரங்கில் மட்டும் இந்த படம் வெளியாவதாக செய்தி வந்தது.  நண்பர் ஒருவர் அதை ஆன்லைனில் புக் செய்திட முற்பட்டபோது, இரண்டு டிக்கட்டிற்கு வெறும் முப்பது ரூபாய் என அந்த இணையத்தளம் காண்பித்திருக்கிறது. ஆச்சர்யமாகி தியேட்டருக்கு அவர் போன் செய்து கேட்டிருக்கிறார். “படம் வருமோ வராதோ தெரியலை சார். முப்பது ரூபாய் கட்டி நீங்கள் சீட்டை மட்டும் கன்பார்ம் செய்துகொள்ளுங்கள். படம் ஒரு வேலை ரிலீஸ் ஆச்சினா நேரா தியேட்டருக்கு வந்து டிக்கெட்டிற்காண பணம் செலுத்துங்கள்” என குண்டை தூக்கி போட்டார்.

இந்த படத்தை தாயாரிக்க ஆளில்லாமல் சொந்த படம் எடுக்கவேண்டிய சூழ்நிலை. படத்தை வாங்கி நிறைய திரையரங்கில், அட் லிஸ்ட் முதன்மையான திரையரங்கில் ரிலீஸ் செய்யமுடியாத சூழ்நிலை. தமிழ் சினிமாவில் சில முக்கிய படங்களை கொடுத்தும்,  தவிர்க்க முடியாத இயக்குனர் என பெயர் வாங்கியும், முந்தைய திரைப்படத்தில் ஹிட் அடிக்க தவறியதால் மிஸ்கினுக்கே இந்த நிலை.  அது தான் சினிமா! சித்திரம் பேசுதடி என்ற நான் மிகவும் ரசித்த திரைப்படம் கொடுத்த இயக்குனர் என்பதாலோ, அந்த படத்தின் மூலம் எனக்கு ஒரு நல்ல நண்பரை அறிமுகப்படுத்தியதாலோ என்னவோ அனைவரும் எதிர்பார்த்த ராஜாராணியை புறம்தள்ளிவிட்டு முதல் நாளே இந்த படத்தை பார்க்க போனேன். அவருக்கு வாழ்வா சாவா போராட்டம் அல்லவா இது?  ஆனால் உண்மையில் மிஸ்கின் இதில் மீண்டும் ஜனித்திருக்கிறார்.

ஓநாய் போன்ற குணம் படைத்த மனிதனும், ஆட்டுகுட்டி போன்று குணம்படைத்த மனிதனும் சேர்த்து பயணிக்கும் கதைபோல இது தோன்றினாலும் இது உண்மையில் ஓநாய்க்குள் ஒளிந்திருக்கும் இருக்கும் ஆட்டுக்குட்டியையும், ஆட்டுக்குட்டிக்குள் இருக்கும் ஒநாயையும் தோலுரித்துக்காட்டும் படம். சொல்லப்போனால் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் ஒரு ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும் கலந்திருக்கிறது என்பதை யாராலும் மறுக்க முடியாது. அது எந்த சதவிகிதத்தில் என்பதில் தான் ஒவ்வொருவரின் முகம் மாறுபடுகிறது.

தமிழ் சினிமாவில் இன்றைய இயக்குனர்கள் கம் நடிகர்களில்  நிச்சயம் ஒருவர் கூட மிஸ்கின் அளவிற்கு ஜோலிக்கவில்லை. மனிதர் பின்னி இருக்கிறார். அதுவும் அந்த சுடுகாட்டில் ஒரே ஷாட்டில் கதையை சொல்லும் இடத்தில். வாய்ப்பே இல்லை! ஒவ்வொரு காட்சியிலும் அவரின் உழைப்பு அபரீதமானது. வழக்கமான சினிமாவை விரும்புவர்கள் நிச்சயம் இந்த படத்தை விரும்பப்போவதில்லை என்பதை விரும்பியே தான் தயாரிப்பாளர் மிஸ்கின் இதை தயாரித்து இருக்கிறார்.  படம் முடிந்து வெளிய வரும்போது தான் நான் உணர்ந்தேன்.. அட படத்தில் அந்த மஞ்சள் புடவையும் இல்லை, பாடல்களும் இல்லை. ஹாட்ஸ் ஆப் டு யூ மிஸ்கின். வான்ட் டூ ஹக் யூ…

வழக்கமாக கழியும் நாளாக அல்லாமல் நம் நாட்டின் ஒட்டு மொத்த மக்களையும் ஸ்தம்பிக்க வைத்த அந்த ஒரு நாள். மூளைச்சாவுற்ற ஹிதேந்திரனின் இதயம் அவசரம் அவசரமாக காரில் எடுத்து செல்லப்பட்டு மின்னல் வேகத்தில் சென்னை சாலைகளில் கடந்து ஒரு சிறுமிக்கு பொருத்தப்பட்ட வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த அந்த நாள். அதுதான் இந்த “சென்னையில் ஒரு நாள்”.

மலையாளத்தில் ட்ராபிக் என்ற பெயரில் ஏற்கனவே வெளிவந்து ஜெயித்த படம் இது. இப்போது ரீமேக் செய்யப்பட்டு ராதிகா சரத்குமாரின் ராடான் பிக்சர்ஸ் தயாரிப்பில் தமிழில் வெளிவந்திருக்கிறது. எங்கேயும் எப்போதும் படத்திற்கு பிறகு சமூக அக்கறையுடன் வெளிவந்து மக்களிடம் ஒரு நல்ல கருத்தை விதைக்கும் படம்.

மீடியாவில் வேலைக்கிடைத்து, பல கனவுகளுடன் முதல் நாள் வேலைக்கு செல்லும் இளைஞன் கார்த்திக். குடும்ப சூழ்நிலையால் லஞ்சம் வாங்கி மாட்டிக்கொண்டு சஸ்பென்ட் செய்யப்பட்ட ட்ராபிக் போலீஸ் சத்தியமூர்த்தி (சேரன்). பேர் புகழ் என்ற மாய வலையில் சிக்கி, தன் மகள், மனைவியிடம் கூட நேரம் செலவிடாமல் சதா பரபரப்பாக சுத்திக்கொண்டிருக்கும் சினிமா நட்சத்திரம் கவுதம் (பிரகாஷ் ராஜ்). புதிதாய் திருமணமாகி தன் மனைவியுடன் புது வாழ்கையை தொடங்கியிருக்கும் டாக்டர் ராபின் (பிரசன்னா). இவர்கள் நால்வரும் சந்திக்கும் ஒரு புள்ளி தான் கதை துவங்கும் இடம்.

படத்தின் ஐந்தாவது நிமிடத்திலேயே சிக்னலில் காத்திருக்கும் கார்த்திக் திடீர் விபத்தினால் தூக்கி எறியப்பட்டு மூளைச்சாவுறுகிறான். மற்றொருபுறம் பிரகாஷ் ராஜின் மகள் இதயக்கோளாறினால் அவதியுற்று சில மணி நேரங்களில் மாற்று இதயம் பொருத்தப்படாவிட்டால் உயிரிழக்கும் நிலை. கார்த்திக்கின் மூளைச்சாவு, அவனை கொன்று, இதயம் பிரிக்கப்பட எடுக்கும் முடிவு என்ற எமோஷனல் காட்சிகளில் தொடங்கி, 120 கிலோமீட்டர் தூரமுள்ள வேலூருக்கு குறைவான நேரத்தில் காரில் எடுத்துச்செல்லும் பரபரப்பான காட்சிகளாக விரிந்து, அந்த சிறுமியின் உயிர் காப்பாற்றப்படும் ஒரு நெகிழ்வான முடிவுடன் நிறைவடைகிறது படம்.

இடைவேளையின் போது மக்கள் அனைவரும் கைதட்டிவிட்டு அரங்கிலிருந்து வெளியேறுவதை முதன் முறை பார்க்கிறேன். பரபரப்பின் உச்சத்தில் நிறுத்தப்படும் அந்த இன்டர்வல் ப்ளாக் மக்களை ஆர்ப்பரிக்க செய்துவிடுகிறது. வெளியே வந்து, மீண்டும் உள்ளே செல்லும் வரை அநேகம் பேர் படத்தை பற்றியே பேசிக்கொண்டிருந்ததையும் கேட்க்க முடிந்தது. பொதுவாக நான்கு, ஐந்து முறை மக்கள் ஒரு சேர கைதட்டி பார்த்தாலே படம் ஹிட் என்று கூறுவர். இதில் பல இடங்களில் கைதட்டலை கேட்க முடிகிறது. இதுதான் கதை என்று தெரிந்தும் படத்தின் ஆரம்பம் முதல் இறுதிவரை அடுத்து என்ன என்று படத்தோடு ஒன்றிப்போய் பார்க்க முடிகிறது என்பது தான் படத்தின் மிகப்பெரிய பெரிய ப்ளஸ்.

படத்தில் அடிக்கடி கதையின் முன்னும் பின்னும் சென்று, ஒரே நேரத்தில் பல நபர்கள், பல நிகழ்வகளை காட்ட வேண்டி இருப்பதனால் எடிட்டருக்கு இதில் சவாலான வேலை. கச்சிதமாக செய்திருக்கிறார். இறந்து போன கார்த்திக்கை ஐ.சி.யூவில் அவனுடைய காதலி பார்க்கும்போது, அப்படியே பேட் இன் ஆகி உயிருக்குப்போராடிக்கொண்டிருக்கும் அந்த சிறுமியையும், அருகில் நிற்கும் அவளுடைய தாயார் ராதிகாவையும் காட்டப்படும்போது ஒரே நேரத்தில் இரண்டு இடங்களிலும் நடைபெறும் சூழ்நிலைகள் பார்வையாளனுக்கு உணர்த்தப்படுகிறது. இப்படி படம் நெடுகிலும்.

படத்தின் இன்னொரு முக்கியமான ப்ளஸ் என்பது நண்பர் அஜயன் பாலாவின் வசனம். மிக யதார்த்தமாக, சினிமாத்தனம் இல்லாமல் கதையோட்டத்திற்கு பக்க பலமாய் இருக்கிறது. “Lets give him a good farewell” என்று கார்த்திக்கை கொன்று இதயத்தை எடுக்க ஏற்பாடு செய்யச்சொல்லி அவன் காதலி பார்வதி சொல்லும் இடமாகட்டும். சென்னை டூ வேலூர் ட்ராபிக் கண்ட்ரோல் செய்ய முடியாது என்று ஆரம்பத்தில் கையை விரிக்கும் கமிஷனர் சரத்குமாரிடம், எனர்ஜி வார்த்தைகள் பேசி விஜயகுமார் அவரை சம்மதிக்க வைப்பதும், பின்னர் அந்த எனர்ஜி அப்படியே சரத்குமாரிடம் இருந்து அவருடைய கீழ்நிலை ஊழியர்களிடம் ட்ரான்ஸ்பர் ஆகுமிடம். “ஒரு நடிகரா நீங்க ஜெயிச்சிருந்தாலும் உங்க வாழ்கையில தோத்துட்டீங்க. தமிழ் சினிமா பார்த்திராத பிக்கஸ்ட் பெயிலியர் ஆப் தி பிக்கஸ்ட் ஸ்டார்” என்று பிரகாஷ் ராஜிற்கு ராதிகா வார்த்தைகளால் சூடுபோடும் இடம் என்று பல இடங்களில் பளிச்சென்ற எதார்த்த வசனங்கள்.

மினிஸ்டர், எம்.பி. என்று யார் பேசியும் கார்த்திக்கின் பெற்றோர் அவனை கொன்று இதயத்தை தானமாய் தர சம்மதிக்கவில்லை என்று பிரகாஷ் ராஜிடம் அவர் பி.ஏ கூறும்போது. “என் பொண்ணுன்னு சொன்னீங்களா?” என்று சீறும் அந்த ஒரு இடம் போதும் பிரகாஷ் ராஜின் கதாபாத்திரத்தின் தன்மையை அறிந்துக்கொள்ள. படத்தில் அனைவரின் நடிப்பும் பிரமாதம் என்ற போதிலும் கார்த்திக்கின் அப்பாவாக வரும் ஜெயப்ரகாஷை குறிப்பிட்டு சொல்ல வேண்டும். தன்னுடய மகனை கொல்வதற்கு அனுமதி கொடுத்துவிட்டு அங்கிருக்க முடியாமல் தன் மனைவியுடன் காரில் வெகு தூரம் சென்று யாருமற்ற ஒரு இடத்தில் நிறுத்திவிடுவார். இதயம் உடலில் இருந்து பிரிக்கப்பட்டதை தெரியபடுத்த ஹாஸ்பிடலில் இருந்து போன் வரும். அப்படியே மனைவியை திரும்பி பார்ப்பார் பாருங்கள் ஒரு பார்வை. அனைவரையும் கலங்கடிக்கும் இடம் அது.

பல கோடி செலவு செய்து அழகான ஒரு வீடு கட்டினாலும் அதில் திருஷ்டிக்கு ஏதேனும் வைப்பது போல் இந்த படத்திற்கு சூர்யா. க்ளைமாக்ஸில் வரும் அந்த ஜிந்தா காலனி சீக்வென்சும், சூர்யா வீர வசனம் பேசி தனது ரசிகர்கள் மூலம் ட்ராபிக் கிளியர் செய்து உதவுவது அத்தனையும் தேவையற்ற நாடகத்தனம். படத்தின் நடுவில் தனது பாதையில் இருந்து சிறிது நேரம் காணமல் போகும் அந்த காரை போலே, கதை தனது பாதையிலிருந்து முற்றிலும் விலகி காணாமல் போகும் இடம் அது.  இருப்பினும்  குடும்பத்துடன் அனைவரும் காணவேண்டிய தமிழ் சினிமாவின் ஒரு முக்கியமான படம். படம் முடிந்து நீங்கள் வெளியே வரும்போது, குறைந்தபட்சம்  உடல் உறுப்பு தானத்தின் முக்கியத்துவத்தை நீங்கள் உணர்திருந்தாலே அது இந்த திரைப்படத்தின் வெற்றி.

ஒரு டிபிகல் பொழுதுபோக்கு தமிழ் சினிமாவை போலவோ,  மக்கள் குடும்பத்துடன் ரசித்து பார்க்கக்கூடிய ஜனரஞ்சக சினிமாவோ அல்ல இந்த பரதேசி. 1930களில் பஞ்சம்பிழைக்க தேயிலை தோட்டத்திற்கு சென்று கொத்தடிமைகளாக துன்புறுத்தபட்டவர்களின்  வலிகளையும், வேதனைகளையும் மிக அருகில் சென்று  பதிவு செய்யும் ஒரு ஆவணப்படம் இது. பாலா என்ற ஒரு உன்னத கலைஞனின் இதுவரை வந்த படைப்புகளில் ஆகச்சிறந்தது இதுவெனலாம். மொத்தத்தில் தமிழில் வெளிவந்த ஓர் உண்மையான உலக சினிமா.

“எரியும் பனிக்காடு” என்று தமிழில் மொழி பெயர்க்கப்பட்ட “ரெட் டீ” (Red Tea) என்ற ஆங்கில நாவலை தழுவி எடுக்கப்பட்ட படம் இது.  டைட்டில் கார்டிலேயே படம் தரப்போகும் உணர்வை பார்வையாளர்களிடம் விதைத்துவிடுகிறார்கள். இதுதான் படம். இதை பற்றிதான் சொல்லப்போகிறோம். நீ பாட்டுக்கும் கண்டபடி எதிர்பார்த்துவிட்டு ஏமாந்துவிடாதே என்கின்ற சூட்சமம் அது. நிச்சயம் இது மாதிரி திரைப்படங்களுக்கு, குறிப்பாக தமிழ் நாட்டு மக்களுக்கு அது அவசியமான ஒன்று.

முதல் பாதியில் சூளூர் எனும் கிராமத்தில் நடக்கும் நிகழ்வுகளையும், அம்மக்களின் வாழ்க்கை முறைகளையும், பஞ்சம் பிழைக்க புறப்படும் சூழ்நிலையையும் விவரிக்கும் இப்படம் இரண்டாம் பாதியில் அவர்கள் நயவஞ்சகத்தில் சிக்குவதையும், கொத்தடிமைகளாக துன்புறுத்தப்படுவதுமென விரிகிறது. வில்லனை கொன்று பழி தீர்க்கும் வழக்கமான கதையாக அல்லாமல் யதார்த்தத்தின் உச்சமாக, வேதனையின் மிச்சத்தில் முடிகிறது படம். ஏற்கனவே இந்த படம் எதைப்பற்றியது என்று தெரிந்தபின்பும், எப்படிப்பட்ட துயரங்களை காட்சிகளாக படம் முழுக்க காட்டிவிட முடியும் என்ற ஆர்வத்தில் தான் நான் சென்றேன். 

இனிக்க இனிக்க பேசி, பஞ்சம் பிழைக்க அழைத்துச்செல்லப்படும் மக்கள், போகும் வழியில் ஒருவன் உடல் பலகீனமாகி விழுந்துவிட, அவனை சுமையாகக் கருதி அப்படியே விட்டுச்செல்ல பணிக்கிறான் அவர்களை அழைத்துச்செல்பவன்.  இந்த இடைவேளை காட்சின் போதுதான்  கதையே துவங்குகிறது. அதன் பிறகு நடக்கும் சம்பவங்கள் அனைத்துமே நரக வேதனைகள். சரியான கூலி தராமல், உடல் உழைப்பை மட்டும் அட்டையாக உறிஞ்சி, மறுப்பவர்களை மாட்டை அடிப்பதை போல் அடித்து சித்திரவதை செய்து, வெள்ளைக்காரனின் காமப்பசிக்கு பெண்ககளை இறையாக்கி, தப்பிசெல்பர்களில் குதிக்கால் நரம்பினை துண்டித்து முடமாக்கி என நீண்டுச்செல்கிறது அந்த நரக வாழ்க்கை.  இது உண்மைச்சம்பவத்தை தழுவியதென்பதால், இப்படித்தான் நம் தமிழ் மக்கள் அக்காலத்தில் வெள்ளைக்காரர்களால் அவர்களது தேயிலைத்தோட்டத்தில் கொத்தடிமைகளாக நடத்தபட்டார்கள் என்று நினைக்கும்போது மனம் கனக்கிறது.

படத்தின் முதல் காட்சியில், ஒரே ஷாட்டில் அந்த கிராமத்தின் சந்து பொந்துகளில் புகுந்து அம்மக்களில் இயல்பு வாழ்க்கைக்குள் நம்மையும் இழுத்துப்போடுகிறது செழியனின் காமிரா. படத்தின் கடைசி காட்சியில் அதர்வா கதறும் இடத்திலிருந்து அந்த மலையை சுற்றிவிட்டு மீண்டும் அதர்வா இருக்கும் இடத்திற்கே ஒரே ஷாட்டில் காமிரா வந்து நிற்கும் இடம் கூட அபாரம்.  இப்படி பல இடங்களில் செழியன் படத்தை தன் கையில் ஏந்தியிருக்கிறார். ஆனால்  படம் முழுக்க செபியா டோன் பயன்படுத்தப்பட்டு இருப்பதால் இது ஒரு ஆவணப்படம் என்ற தோற்றத்தைத்தான் உருவாக்குகிறது.

கிராமத்தில் நடக்கும் உரையாடல்களை சரி வர கவனிக்க இயலவில்லை. திரையரங்கின் ஒலியமைப்பில் பிரச்சனையா? அல்லது  படத்தின் ஒலிச்சேர்க்கை தன்மையே அதுதானா? என்று விளங்கவில்லை. ஊரே திருவிழாக்கோலம் பூண்டிருக்கையில், ஊர் பெரியவரான அந்த பெரியப்பா இறந்துவிட, அனைவரும் அவரை கிடப்பில் போட்டுவிட்டு அதை மறைத்து கொண்டாடி மகிழ்வது நமக்கு சற்று உறுத்துகிறது.  அதிலும் உச்சம், கடைசிவரை அந்த பிணம் அக்கதையில் என்னவாயிற்று என்று நம்மிடம் இயக்குனர் மறைத்தது.  இளையராஜாவால் மட்டுமே அந்த படம் இசையால் முழுமையடைந்திருக்கும் என்ற உணர்வு நிச்சயம் எழாமலில்லை.

இருவருடங்களுக்கு முன்பு நுவரேலியா என்று இலங்கையில் உள்ள ஒரு மலைப்பிரதேசத்திற்கு சென்றிருந்தேன். வழியில் ஒரு தேயிலை தோட்டத்தின் அருகே சாலையில் வண்டியை நிறுத்தினோம். தேயிலை தோட்டத்தில் சில புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்வோம் என்று அந்த மலைச்சரிவில் சிறிது தூரம் ஏறினோம். சற்று தூரத்தில் அங்கு பெண்கள் பலர் தேயிலை பறித்துக்கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் அருகே செல்லச்செல்ல அனைவரும் செய்வதறியாது சற்று அதிர்ச்சியுடன் எங்களையே பார்த்தனர்.

அருகில் இருந்த நண்பனிடம் “இங்கே புகைப்படம் எடுக்கலாமானு தெரியல. இவங்ககிட்ட எப்படி கேட்கறது? இவங்களுக்கு தமிழ் வேற தெரியாதே" என்றேன்.

“தம்பி எங்களுக்கு தமிழ் நன்றாக தெரியும்" என்று அந்த தேயிலை பறிப்பவர் மத்தியில் இருந்து ஒரு பெண்மணி குரலெழுப்பினார்.

எனக்கு ஆச்சர்யம் தாழவில்லை. “ஓ… உங்களுக்கு தமிழ் தெரியுமா?  இங்கே நாங்கள் புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்ளலாமா?”

“தம்பி, தப்பாக எடுதுத்க்கலைனா ஒன்னு சொல்லட்டுமா?"

“சொல்லுங்கமா”

“இங்க யாரும் நிக்காதீங்க தம்பி. அவுங்க பார்தாங்கன்னா எங்களுக்குத்தான் பிரச்னை. சீக்கிரம் போயுடுங்க தம்பி.”

உடனே அவசர அவசரமாக அங்கிருந்து கீழிறங்கினோம். எந்த சூழ்நிலையில் அதை சொல்லி இருப்பார் என்று அப்போது யோசிக்கவில்லை. அந்த வார்த்தைக்கான அர்த்தம் உண்மையில் அப்போது புரியவில்லை.. ஆனால் இப்போதோ அவர்களின் வேதனைகளை யோசித்துப்பார்க்கவே மனம் அஞ்சி நடுங்குகிறது.

கல்லூரியில் ஒரு முறை எனக்கும், என் நண்பன் ஒருவனுக்கும் விஷமமான ஒரு போட்டி. அப்போது நடைபெற்ற ஒரு வகுப்புத்தேர்வில் யார் மிகவும் குறைவான மதிப்பெண் எடுக்கிறார்கள் என்பதே அது. இப்போது கிறுக்குத்தனமாய்  தோன்றினாலும் அப்போது அதில் ஒரு  சுவாரசியம் இருந்தது. அந்த தேர்வின் கேள்விகளுக்கு சம்பந்தம் இல்லாமல் பதில் எழுதியும், மனதில் தோன்றிவைகளையும் எல்லாம் கிறுக்கியும் எப்படியும் அதில் ஜெயித்து விடவேண்டும் என்று மிகவும் கவனமாக எழுதி முடித்தேன். நண்பனும் எனக்கு போட்டியாக எழுதி முடித்தான். எப்படியும் நான் தான் ஜெயிப்பேன் என்று நம்பிக்கை நிறைய இருந்தது.

சில நாட்களில் பேப்பர் அனைத்தும் திருத்தப்பட்டு அந்த வகுப்பில் ஒவ்வொருவருக்கும் கூப்பிட்டு கொடுத்தார் எங்கள் மேடம். அவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு எழுதியும் எனக்கு பத்து மார்க் வந்திருந்தது. அடுத்து நண்பனின் பேப்பரை கொடுத்தார். எங்கள் வகுப்பில் மிகவும் நன்றாக படிப்பவன் அவன். நல்ல ப்ரில்லியன்ட். எப்படியும் என்னைவிட அதிக மார்க் வாங்கி இருப்பான் என்று இந்த போட்டி தெரிந்த அனைவரும் சந்தோசப்பட்டுக்கொண்டோம். ஆனால் அப்போது அவன் பதில் தாளை வாங்கிபார்த்த எங்கள் அனைவருக்கும் ஆச்சிரியம். அவன் வாங்கிய மார்க் “பூஜ்யம்”. எதுவும் எழுதாமல் வெறும் வெற்றுப்பேப்பரை கொடுத்து வந்துள்ளான் அந்த dog.  சொதப்புவதும் சாதாரண விஷயமில்லை. அதுக்கும் தனித்திறமை வேண்டும்.

அதுபோல்  மணிரத்தினத்தின் கடல் படத்திற்கு போட்டியாக அமீர் தனது ஆதி-பகவன் படத்தை வெளியிட்டு இருக்கிறார். இருவருக்கும் முதல் காட்சியில் இருந்து படத்தை சொதப்புவதில்  “நானா-நீயா” என்று கடும் போட்டி இருந்திருக்கிறது. மணிரத்னம் சீனியர். எப்படியும் அவர்தான் ஜெயிப்பார் என்று அனைவருக்கு நினைத்தனர். ஆனால் இறுதியில் அமீர் தனது அபாரத்திறமையை வெளிப்படுத்திவிட்டார். ஆனால் எனக்கு ஜெயம் ரவியும் நிலைமையை நினைத்து தான் பரிதாபம்.

பாய்ஸ் திரைப்படத்தில் வரும் இந்த காட்சியை போன்று நிஜத்தில் ஒரு சம்பவம் நடப்பது போல் கற்பனை செய்துபாருங்கள். அதே சித்தார்த் போன்ற ஒரு கல்லூரி பையன் ஹரிணி போன்ற ஒரு பெண்ணை பைத்தியக்காரத்தனமாய் காதலிக்கிறான். பல நாட்கள் அவள் பின்னாலேயே சுற்றுகிறான். அவளையே நினைத்து உருகிக்கொண்டிருக்கிறான். ஆனால் ஹரிணி அவனை கண்டுக்கொள்ளவே இல்லை. ஒரு கட்டத்தில் இதில் வருத்தமடைந்த சித்தார்த், முன்னாவை தூதுக்கு அனுப்புகிறான். முன்னா ஹரிணி மற்றும் சித்தார்த் இருவருக்கும் மிகவும் நெருங்கிய நண்பன். அவனுடைய காதல் பொய் என்று ஹரிணி நினைக்கிறாள் என்று முன்னா அவனிடம் சொல்கிறான்.  ஒருவேளை அவன் காதல்  உண்மையெனில் நாளை காலை எட்டு மணிக்கு ஸ்பென்சர் பிளாசா வாசலில் நிர்வாணமாய் வந்து நிற்கும் தைரியம் அவனுக்கு இருக்கிறதா என்றும் அவள் சொல்கிறாள்  என்கிறான்.

முதலில் இதை கேட்டதும் அவன் திடுக்கிட்டாலும், அவன் வயதும், ஹார்மோனும், காதலும் அவன் கண்ணை மறைக்கிறது. எப்படியாவது தன் காதல் உண்மை தான் என நிரூபிக்கவேண்டும். அதற்கு இது தான் சந்தர்ப்பம் என்று நம்புகிறான். மறுநாள் சொன்ன நேரத்திற்கு ஸ்பென்சர் பிளாசா அருகே நிற்கிறான். ஹரிணியும், முன்னாவும் ஒன்றாக ஸ்பென்சர் வாசலில்  வருவதை பார்க்கிறான்.  கண்களில் நீர் வழிய, மனதை கடினப்படுத்திக்கொண்டு  தன் உடைகளை ஒவ்வொன்றாக களைகிறான். அங்கிருக்கும் பொதுஜனங்கள் பற்றி அவன் உள்ளுணர்வு எந்த சமிஞ்சையும் செய்யவில்லை. அனைவரும் வேடிக்கை பார்ப்பதை அவன் பொருட்படுத்தாமல் அவள் அருகே நிர்வாணமாய் சென்று “ஐ லவ் யூ ஹரிணி.” என்கிறான். எப்படியும் தன் காதலை புரிந்துக்கொண்டு தன்னை அணைத்துக்கொள்வாள் என்ற ஒரு எண்ணம் மட்டுமே அவன் மனதில் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது.

ஆனால் அவள் எதுவுமே புரியாத மாதிரி பார்த்துவிட்டு, “ஷிட், வாட் த ஹெல் ஆர் யூ டூயிங்” என்று கத்திவிட்டு கண்ணை மூடிக்கொண்டாள். செய்வதறியாது சித்தார்த் திரு திருவென முழிக்க, அவனை சுற்றி இப்போது பெரிய கூட்டம் கூடியிருந்தது. அதில்  அநேகம் பேர் அவனுடைய கல்லூரி மாணவர்களும், மாணவிகளும். “சேம் சேம்… பப்பி சேம்”என்று அனைவரும் சப்தமாய் கத்த, மெல்ல அவன் அருகில் வந்து  முன்னா சொன்னான் “ஏப்ரல் பூல்…  ஏப்ரல் பூல்… நல்லா ஏமாந்தியா மச்சி? இன்னைக்கு ஏப்ரல் ஒன்னுடா!”.

அந்த கதையில் வந்த “சித்தார்த்தி”ன் நிலைமை தான் இந்த படத்தினால் “ஜெயம் ரவி”யின் நிலமை. அமீரை நம்பி அரவாணியாக பல கனவுகளுடன் நடித்திருந்த ரவி உண்மையில் கோமாளி ஆக்கப்பட்டிருக்கிறார்.  இந்த படத்தை தடை செய்ய கோர்ட்டில் முறையீடு செய்ததை கேள்விப்பட்டு கோபப்பட்ட சினிமா ரசிகர்கள், நிச்சயம் இப்போது அதற்காக வருத்தப்படுவார்கள்.  ஒருவேளை இப்படம் தடை செய்யப்பட்டு இருந்தால், அதை பார்த்திட வாய்ப்பு கிடைக்காமல் பொதுமக்கள் தப்பி இருப்பார்கள். மிகச்சிறந்த காவியம் ஒன்று தடைசெய்யப்பட்டது என்றும் நம்பப்பட்டு தமிழ் சினிமா வரலாற்றில் பதிவுசெய்யப்பட்டு இருக்கும்.