Category: சினிமா

என்னை பொறுத்தவரை, ஒரு நல்ல திரைப்படம் என்பது கண்டிப்பாக நிறைய நாட்கள் தியேட்டரில் ஓடி லாபம் சம்பாதிக்கும் படங்களாகத்தான் இருக்கவேண்டும் என்பதில்லை. கனக்கச்சிதமாக மக்களை திரையோடு ஒன்றி கட்டிப்போட வைக்கக்கூடிய இரண்டு வகை சினிமாக்கள் போதும். ஒன்று, தன்னையோ, தனக்கு தெரிந்த நபர்களையோ, நிஜ வாழ்க்கை சம்பவங்களை  திரையில் பிரதிபலித்தல். சில சமயம் அதில் வரும் கதாபத்திரங்களை உண்மையென நம்பி அதன் கண்ணோட்டத்தில் படத்தை பார்ப்போம். அது அழுதால் நமக்கும் வலிக்கும், அதற்க்கு கோபம் வந்தால் கோபம் நமக்கும் வரும், அது காதலித்தால் அந்த பெண்ணையோ/ஆணையோ நாமும் காதலிப்போம்.  குறைந்தபட்சம் அந்த கதையில் ஏதோ ஒரு மூலையில் பெயர் இல்லாத, திரையில் தோன்றாத பாத்திரமாக நாமும் அமர்ந்து, அமைதியாய் படத்தை வேடிக்கை பார்ப்போம். உதாரணங்கள், அலைபாயுதே, 7G ரெயின்போ காலனி, கற்றது தமிழ்  என்று நீளும் லிஸ்டில் கடைசியாய் நான் ரசித்தது விண்ணைத்தாண்டி வருவாயா. இவ்வகை திரைப்படங்கள் படம் முடிந்து நாம் வெளியே வந்தும் கூட நம் மனதில் இருந்து சுலபத்தில் அது அகலாது. அதன் வீச்சு தனி நபர்களையும், அவர்களது அக்காலத்தின் சூழ்நிலையையும் பொருத்தது.

இன்னொருவகை சினிமாவோ, நிஜத்தில் நடக்காத கதைக்களம், சம்பவங்கள், காட்சிகளை கொண்டது. இவ்வகையான சினிமாக்களில் நம்மால் நேரிடையாக கதையில் தொடர்புகொள்ள முடியாவிடிலும், நம்மை வேறெதுவும் யோசிக்கவிடாமல் காட்சிகளை ஆச்சரியங்களோடு அல்லது வேகமான நகரும் சம்பவங்கள், நகைச்சுவைகளை வைத்து கதை சொல்லப்படும். நம்மால் நிஜத்தில் செய்ய முடியா விஷயங்களை அதன் கதாபாத்திரங்கள் திரையில் செய்யும். நேரில் காணக்கிடைக்கா விசுவல்கள் திரையில் நம்மை பரவசப்படுத்தும். நடைமுறையில் நடக்க வாய்ப்பில்லாத அதன் சம்பவங்கள் நம்மை பெரிதும் பிரம்மிக்கவைக்கும். தொய்வில்லாமல் தொடர்ச்சியாய் இவை திரையில் நிகழுமேயானால், கைதட்டி, விசிலடித்து நாம் அப்படங்களை கொண்டாடவும் தவறுவதில்லை. ஆனால் அனைத்தும்   படம் முடியும் வரை மட்டுமே.  வீட்டிற்க்கு வந்ததும் அதை மறந்துவிட்டு நம் வேலையை தொடருவோம்.

ஷங்கர் படம் எப்பொழுதும் இதில் இரண்டாம் வகை திரைப்படம் தான். முதல் இரண்டு, மூன்று படங்களோடு ஸ்டாக் தீர்ந்து தடுமாறும் இக்கால இயக்குனர்கள் வரிசையில் மனுஷன் தொண்ணூறுகளில் இருந்து இன்னமும் நின்னு விளையாடி, நாட் அவுட் பேட்ஸ்மேனாக விலாசிக்கொண்டு இருக்கிறார். பிரமாண்டத்தின் உச்சமான “எந்திரன்”னுக்கு அப்புறம் இனி பெருசா என்ன பண்ணிடப்போறாருன்னு இந்த படத்தை பார்த்தா “அதுக்கும் மேல”  அவர் மண்டையில் ஸ்டாக் வச்சி இருக்கார் என்பது தெளிவாக தெரிகிறது.

ஒவ்வொரு பாடலிலும் எதாவது தீம் வைத்து இருக்கிறார். ஸ்பெஷல் எபக்ட்ஸ்கான ஐடியாக்கள் எப்படி இவ்வளவு படங்கள் பண்ணியும் இப்படி அருமையாக யோசிக்கிறார் என்று தெரியவில்லை. ஏதாவது புதுசாக, அதே சமயம் ஆச்சர்யமாக பல விஷயங்கள் உள்ளே புகுத்திக்கொண்டே இருக்கிறார். ஆரம்பத்தில் இருந்தே ஷங்கர் ஒரு நல்ல இயக்குனர் தான். ஆனால்  சிறந்த திரைக்கதை ஆசிரியராக அவரை நிச்சயம் என்னால் ஏற்றுக்கொள்ள  முடியவில்லை. அதுவும் இந்த படத்தில் சுஜாதா இல்லாத குறை  திரைக்கதையில் அப்பட்டமாக தெரிகிறது. அடுத்தது என்ன என்று பரபரக்க வைக்காத திரைக்கதை, எளிதில் யூகிக்கக்கூடிய திருப்பங்கள், அருவருக்கத்தக்க பழிவாங்குதலும், அதன் மேல் நிகழ்த்தப்படும் ரசிக்கமுடியா நகைச்சுவைகளும் எனக்கு சற்று ஏமாற்றமே அளித்தது.

ஜிம் நடத்திக்கொண்டு ஆணழகனாக கட்டுடலோடு வலம் வரும் “லிங்கேஸ்வரன்” ஆகட்டும், பின்பு மாடலாக மாறி ரொமான்ஸில் பின்னி எடுக்கும் “லீ” ஆகட்டும், சற்றும் எதிர்பாராத வித்தியாசமான கதாபத்திரத்தை தன் முதுகில் சுமந்து நடித்த “கூனன்” ஆகட்டும் – விக்ரமை  தவிர வேறு யாரையும் அந்த இடத்தில் நினைத்து கூட பார்க்கமுடியவில்லை. (முடிந்தால் யாரையாவது suggest செய்யுங்கள் பார்ப்போம்). அபாரமான நடிப்பு, அசாத்தியமான ஈடுபாடு. ஓரிரு கிலோ உடல் எடையை குறைக்கவே நமக்கு தாவு தீர்த்துவிடுகிறது, மனுஷன் பட்டன் தட்டினா உடல் சைஸ் டக்குனு மாறிடும் போல. ஆணழகன் போட்டியில் . ஸ்டேஜில் வந்து அவர் நிற்கும் தருணங்களும், ஜிம்மில் நடக்கும் சண்டைகாட்சிகளும் ஹாட்ஸ் ஆப் சியான்.  அவரை சமீபத்தில் நேரில் சந்தித்தபோது “பேஸ்புக்”னாவே எனக்கு கொஞ்சம் அலர்ஜி என்றார். ஆனால் இப்போதைக்கு இணையத்தில் அனைவராலும் பெரிதும் மதிக்கப்படும் ஒரே நடிகர் அவர்தான் என்பதை யாராலும் மறுக்க முடியாது. சினிமாவுக்காகவே நேந்து விடப்பட்ட காளைதான் அவர்.

எமி ஜாக்சன் தன்னை முழுமையாக படத்தில் அர்பணித்து இருக்கிறார். நம்மூர் நடிகைகளே தமிழில் தடுமாறும் இக்காலத்தில் கொஞ்சமும் பிசகாமல் திரையில் அவருக்கு வசன உச்சரிப்பு லிப் சின்க் ஆகிறது. நடிப்பு, நடனம் உடல் மொழி என மிகச்சிறப்பாக தன்னை பிரசன்ட்செய்திருக்கிறார். சந்தனமும் வழக்கம் போல் தன் பணியை கட்சிதமாக செய்கிறார். வசனங்கள் நிறைய இடங்களில் நம்மை ரிலாக்ஸ் ஆக்குகிறது.  ஏனோ ரகுமான் மேல் வர வர எனக்கு ஈர்ப்பு குறைந்து வருகிறது. தொண்ணூறுகளிலும், இரண்டாயிரத்தின் ஆரம்பங்களிலும் இருந்த ரகுமான் எங்கே? எனக்கு மட்டும் தான் இப்பொழுதெல்லாம் அவரின் இசை இரைச்சலாக கேட்க்கிறதா? இல்லை எனக்கு ரசனை மழுங்கிவிட்டதா? என்ற குழப்பம் சிறிதுகாலமாக என்னை வாட்டி வதைக்கிறது! பி.சி.ஸ்ரீராமின் ஒவ்வொரு பிரேமும் கண்களில் ஒத்திக்கொள்ளலாம் போல் இருக்கிறது. சீனாவில் வரும் அனைத்து காட்சிகளும், க்ளைமாக்சில் வரும் பூச்செடிகள் புடைசூழ இருக்கும் அந்த தனி வீடும் இன்னமும் என் நினைவை விட்டு அகலவில்லை.

சுட்டுபோட்டாலும்  ஷங்கர் படத்தின் பெண் கதாபாத்திரங்களை என்னால் காதலிக்க  முடியாது. பாய்ஸ் ஹரிணி ஆகட்டும், அந்நியன் நந்தினி ஆகட்டும் எந்திரன் சனா ஆகட்டும். (கவனிக்க: அதன் கதாநாயகிகளை சொல்லவில்லை). அந்த வகையான போலியான பெண் பாத்திரப்படைப்பின் உச்சம் தான் “ஐ” படத்தின் “தியா”.  இந்த சூழ்நிலையில் இத்திரைப்படம் ரொமாண்டிக் ரிவஞ்/த்ரில்லர் என்பது சற்று துரதிஷ்டவசமானது. “இடைவேளைக்கு முன்னர் சைனாவில் நடக்கும் காதல் சம்பவங்களும். கதையின் முடிவில் காட்டப்படும் (க்ளைமாக்ஸ் முன்னரும் எண்டு கார்டின் போதும் வருவது) காதல் காட்சிகளும் நம்பகத்தன்மை அற்றுப்போகிறது. “ஐ” மாதிரியான காதலை முற்படுத்தப்படும் படங்களில் நம்பகத்தனையற்ற காதலும், பாத்திரப்படைப்பும், காட்சியமைப்புகளும் திரையில் ஒன்றி ரசிக்கப்படும் தன்மையை முற்றிலும் சிதைத்துவிடுகின்றன.

இந்த மாதிரி படங்களில் நாம் கொஞ்சாமாவது எமோஷனலி கனெக்ட் ஆக வேண்டும். கூனன் கதாபாத்திரம் மேல் நமக்கு நம்மை அறியாமல் பரிதாபம் வந்திருக்க வேண்டும். அதற்க்கு காரணமானவர்களை கண்டு நாம் கொதிப்படைந்து இருக்கவேண்டும். லிங்கேஸ்வரன், தியா அவர்களது காதலை நாமும்  காதலித்திருக்கவேண்டும். ஆனால் இது எதுவும் நிகழவில்லை. அந்த திரைக்கதை அதை நிகழ்த்தவில்லை. ஒரு அழகான நம்பகத்தன்மையுள்ள காதலை உள்ளே புகுத்தி எமோஷனலி கனெக்ட் ஆகும்படி கதாபாத்திரங்களையும், காட்சியமைப்புகளையும் வடிவமைத்து இருந்தால், “ஐ” திரைப்படம் நிச்சயம் நம்மை “ஐ”ஸ் (Eyes) உள்ளேயே இன்னும் கொஞ்சநாள் “ஐ”க்கியம் ஆகியிருக்கும். மற்றபடி இதன் அசாதாரணமான உழைப்பை, பிரம்மாண்டத்தை ஒரு முறையேனும் திரையில் பார்க்காமல் நம்மால் ஒதிக்கிவிடவும் முடியாது.

டிக்கெட் விக்கிற விலைக்கு மூணு நாளைக்கு தியேட்டர் பக்கமே போக வேண்டாம்னு முடிவோட தான் இருந்தேன்.  ஆனால் முதல் நாள், காலை காட்சியே எனக்கு “லிங்கா தரிசனம்” கிடைக்கவேண்டும் என்று ப்ராப்தம் இருந்திருக்கிறது. இதில் ஆச்சர்யம் என்னவென்றால், படம் தொடங்குவதற்கு  ஐந்து நிமிடம் வரை நான் அந்த ஷோவிற்கு போவேன் என்று எனக்கே தெரியாது. அப்போது நண்பர் வீட்டில் அவருடன் பேசிக்கொண்டு இருந்தேன்.  திடீரென உறவினர் ஒருவரிடம் இருந்து போன். ஏ.ஆர்.ஆர்.எஸ் மல்டிப்ளெக்ஸ் திரையரங்கின் வாசலை கடந்து செல்கையில் காலை காட்சிக்கு டிக்கெட் இருப்பதாக தியேட்டர் ஊழியர் ஒருவர் வழிமறித்து சொல்லியதாக  கூறினார்.

விலை எவ்வளோ என்றேன்? முதல் வகுப்பு டிக்கெட் இருநூறு ருபாய் என்றார். அங்கேயும் கூடுதல் விலை தான் ஆகவே வேண்டாம் என்றேன். நான் இந்த பக்கம் வேண்டாம் என்று கூறுவதை டிக்கெட் விற்கும் நபர் அறிந்துக்கொண்டு நூறு ரூபாய்க்கு (!) தருவதாக விலையை பாதி குறைத்துக்கொண்டான். ஆனால் படம் ஐந்து நிமிடங்களில் தொடங்குவதாக இருந்தது. இது  நல்ல டீல் என்பதால் உடனே டிக்கெட்டை வாங்கசொல்லிவிட்டு அவசர அவசரமாய் தியேட்டரை நோக்கி வண்டியை செலுத்தினேன். படம் ஒரு பத்து நிமிடம் ஓடி இருந்தது கொஞ்சம் வருத்தம் தான்.

சரி புராணத்தை விட்டுவிட்டு கதைக்கு வருவோம். 1990களில் துவக்கத்தில் ஆரம்பித்த அதே ரஜினி பார்முலா படம் தான். அதே ரவிக்குமாரின் ட்ரேட்மார்க் மசாலா கலவைதான். ஆனால் படம் எப்படி என்று பார்ப்போம். லிங்காவாக அறிமுகமாகும் ரஜினி – சந்தானம் மற்றும் கருணாகாரன் கூட்டணியுடன் சேர்த்து திருட்டு வேலை செய்யும் ஒரு ஹை-டெக் திருடன்.  பிரிட்டிஷ் காலத்தில் மதுரை மகாராஜாவாக, மதுரை கலெக்டராக இருந்த தனது தாத்தா லிங்கேஸ்வரன் அணைத்து சொத்துக்களையும் வீணாக்கிவிட்டார் என்ற வெறுப்பில் லிங்கேஸ்வரன் என்ற தன் பெயரையும் லிங்கா என்று மாற்றிக்கொண்டவர்.

இந்த சூழ்நிலையில் சோலையூர் என்ற கிராமத்திற்கு லிங்காவை அழைத்து செல்கிறார் அனுஷ்கா. மிக பிரமாண்டமாக கட்டப்பட்ட அணை ஒன்று அந்த ஊரில் இருக்கிறது. தன் தாத்தா வாழ்ந்த போது மழைகாலங்களில் வெள்ளஓட்டத்தில் அழிந்தும், கோடைகாலங்களில் வறட்சியிலும் அழிந்துக்கொண்டு இருந்த கிராமம் அது. மக்களை காப்பாற்றுவதற்கு அணையை கட்டித்தர போராடுகிறார் தாத்தா லிங்கேஸ்வரன்.

பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தில் நயவஞ்சகத்தால் கலெக்டர் உத்தியோகத்தை உதறித்தள்ளிய லிங்கேஸ்வரன், ஒரு கட்டத்தில் தன் அனைத்து சொத்துக்களையும் விற்று அணையை மக்களுக்கு கட்டிகொடுத்து  ஆண்டியாக தன் வாழ்க்கையை  முடிக்கிறார். ஆனால் அப்பேர்பட்ட அணையை இடித்து தரைமட்டம் ஆக்க அரசியல்வாதி ஒருவன் இப்போது திட்டமிடுகிறான் என்பது பேரன் லிங்காவிற்கு தெரியவருகிறது.  அந்த திட்டத்தை தவிடுபொடியாக்கி, அணையை காப்பாற்றி, தன் வம்சத்தின் நற்பெயரை எப்படி நிலைநாட்டுகிறார்  என்பது தான் கதை

அருமையான  கதை என்றாலும்  கட்டிமுடிக்கப்பட்ட ஒரு அணையை எப்படி கட்டினார்கள் என்று திரையில் சொல்லுவது போன்ற திரைக்கதை அமைப்பில் சுவாரசியம் கொஞ்சம் கம்மி தான்.  பிளாஸ் பேக்கை நீளமாக சொன்னதால் அணையை வெற்றிகரமாய்  கட்டுவது தான் கதை என்ற தோற்றம் உருவாகிறது. லேட்டாக சென்றதாலோ என்னவோ, எனக்கு மட்டும் தானோ எனவோ தெரியவில்லை – என்னால் படத்தில் முழுவதுமாய் ஒன்ற முடியவில்லை. ரவிக்குமார் – ரஜினி படங்களில் கதைக்குள் வரும் அந்த மெல்லிய காதல் காட்சிகளும் இதில் இல்லை. தாத்தா மற்றும் பேரன் இருவருடைய  காதலிலும் ஒரு உயிர்ப்பு இல்லை.

அனைத்தையும் இழந்து போகும் தாத்தா லிங்கேஸ்வரனை பார்க்கையில் முத்துவில் வரும் பாதிப்பு போல் இதில் ஏற்படுத்த தவறுகிறது.  ஆதவன் திரைப்பட க்ளைமாக்ஸில் சம்பந்தமே இல்லாமல் சூர்யாவை வானத்தில் வித்தைகாட்ட வைத்த ரவிக்குமார் இதிலும் அதே மாதிரி ஒரு  க்ளைமாக்ஸ் காட்சி வைத்து தேவையில்லாமால்  ரஜினியை படுத்திஇருக்கிறார். ரஜினி என்ற ஒரே காரணத்திற்காக அந்த காட்சிகள் அனைவராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறது.

அனுஷ்காவும் சோனாக்ஷி சின்ஹாவும் அனாடமிகலி அக்கா தங்கை போல் தான் இருக்கிறார்கள். ஆனால் நம்ம ஊர் பெண் முகத்தில் உள்ள கலை போல் அவிகளுக்கு இல்லை. நடிப்பில் தமிழ்  தெரியாதவர் போல் தெரியாமால் கஷ்டப்பட்டு நடித்திருந்தாலும்,  சோனாக்ஷி அந்த பாத்திரத்தில் ஏனோ ஒட்ட மறுக்கிறார். ஹீரோவிற்கு நிகரான வில்லன்களும் வில்லதனங்களும் இல்லாததாலும் படம் கொஞ்சம் பொறுமையாய் போகிறது.  அணையை காட்டும் காட்சிகளிலும், ரயில் சண்டைகாட்சிகளிலும் ஒளிப்பதிவு மற்றும் கிராபிக்ஸ் அபாரம். வசனங்களும் காமடிகளும் பல இடங்களில் பளிச்சென்று இருக்கிறது. ஆனால் சந்திரமுகி, சிவாஜி, எந்திரன்  என்ற வரிசையில் இந்த படம் கொஞ்சம் சறுக்கல் தான். என்ன காரணத்திற்காகவோ இந்த படத்தை அவசரமாக துவங்கி இருக்கிறார்கள். அந்த அவசரம் திரைக்கதையிலும், மேக்கிங்கிலும் நன்றாகவே தெரிகிறது.

இருப்பினும் அனைவரையும் திருப்திபடுத்தும் வகையில் ரவிக்குமாரை தவிர யாராலும் இந்த அவசர சமையலை  தயார்செய்து இருக்கமுடியாது. ஆறு மாதங்களில் இந்த கதையை பிரமாண்டமாக படமாக்கி திரைக்கு கொண்டுவந்திருப்பது உண்மையிலேயே பெரிய சவால் தான். அதுவும் அந்த பிரம்மாண்ட அணையை கட்டும் காட்சிகள் வியப்பில் ஆழ்த்துகின்றன.   நீண்ட வருடங்களுக்கு பிறகு, ரஜினியை புதுப்பொழிவுடன் திரையில் காண்பதில் இருந்த உற்சாகம் ரகுமானிடம் இருந்து பெறமுடியவில்லை. மிகக்குறுகிய காலங்களில் ரகுமானை ரசிக்க ஆரம்பித்தவர்களுக்கு நிச்சயம் இது புரியப்போவதில்லை. இது ரஜினி என்ற ஒரு ஒற்றை மனிதனால் மட்டுமே தோளில் தூக்கிநிறுத்தப்பட்டுள்ள படம். தீவிர ரஜினி ரசிகர்களை தவிற  மற்றவர்களும் இதை கொண்டாடவதற்கு தேவையான மாஜிக் இதில் மி ஸ்ஸிங்.   ஆனாலும் எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் போனால்  அனைவரும்  நிச்சயம்  இப்படத்தை ரசிக்கலாம்.

சேலம் மாவட்டம், எடப்பாடியில் உள்ள கலையரங்கம் திரையரங்கில் முதல் நாள் முதல் காட்சி “கத்தி” திரைப்படம் சென்றேன். “ ‘ரமணா’ மாதிரி பவர்புல்லா ஒரு படம் கூட அதன் பிறகு  நீங்க பண்ணலையேனு கேட்டவங்க யாரும் ‘கத்தி’ பாத்துட்டு அப்படி சொல்லமாட்டங்க” என்ற முருகதாஸின் வார்த்தைக்காக அந்த ரிஸ்க் எடுத்தேன். ரமணா பக்கத்தில் கூட இந்த படம் நிற்கப்போவதில்லை என்று படம் ஆரம்பித்த சில நிமிடங்களிலேயே தெரிந்தது. இது முதல் பாதி டிபிகல் விஜய் படம். இரண்டாம் பாதி முருகதாஸ் + விஜய் படம்.

கொல்கத்தா சிறையில் இருந்து தப்பிக்கும் கத்தி என்கிற கதிரேசன் முதல் காட்சியிலேயே தான் ஒரு இன்டலெக்ஸுவல் கிரிமினல் என்று நம்மில் ஒரு பரபரப்பை ஏற்படுத்துகிறார். கத்தி யார்? எதுக்கு சிறைக்கு செல்கிறான்? அங்கிருந்து ஏன் தப்பிக்கிறான்? என்று துவக்கதிலேயே கதை சூடு பிடிக்கிறதே என்று கொஞ்சம் நிமிர்த்து உட்கார்ந்தால் அடுத்த காட்சியிலேயே அது புஸ்ஸ்…

சதீசுடன் சேர்த்து இந்தியாவை விட்டு ஓடி தப்பிப்பதற்கு பாங்காக் கிளம்புவதும், விமான நிலையத்தில் சமந்தாவை பார்த்ததும் பாங்காக் டிக்கெட்டை கிழித்து போட்டுவிட்டு அவரை உருகி காதல் பண்ண துவங்குவதும், உடனே பாட்டு நடனம் என்று காட்சிகள் மாறும்போது நம் காதில் பூ சுற்றப்பட்டுக்கொண்டு இருக்கிறது என்று தெளிவாக புரிந்தது. ரமணாவின்  ஆரம்பம்  முதலே  ஒரு டென்ஷன் மெயின்டென் செய்யப்பட்டு  இருந்தது.  ஆனால் இங்கு  இன்னொரு விஜய், ஜீவானந்தமாக திரையில் அறிமுகமாகியும் கொஞ்சமும் சுவாரசியம் இல்லை. கத்தி ஜீவானந்தமாக மாறி அதன் பிறகு வந்த காட்சிகள் கூட எதுவுமே கதைக்குள் நுழையவில்லை.

ஏனோ இப்போது “சுறா”  படத்தை பார்த்த பாதிப்பு  வேறு எனக்குள் அப்போ அப்போ எட்டிப்பார்த்துக்கொண்டு இருந்தது.  ரமணா மாதிரின்னு முருகதாஸ் சொன்னாரே. துப்பாக்கி மாதிரி கூட இல்லையே என்று யோசிக்கும் போது, ஒரு டாகுமெண்டரி மூலம் பிளாஸ் பேக் சொல்லப்படுகிறது. ஒட்டுமொத்த மீடியாவின் கவனத்தை பெற, ஒரு நல்ல விஷயத்திற்கு, கூட்டமாக விவசாயிகள் தற்கொலை  செய்துக்கொள்கின்றனர்.  யாரும் போயிடாதீங்க. படத்தில் கதை இருக்கிறது என்ற ஒரு சிக்னல் அது. ஆனால் அந்த தற்கொலை பின்னணி நிச்சயம் பாதிப்பை ஏற்படுத்தவில்லை. ரமணாவின்  பிளாஸ் பேக் இன்னமும் மறக்க முடியுமா? ரமணா விஸ்வரூபம் எடுக்க, அந்த காதபாத்திரத்தின் மேல் மதிப்பு வர அது மிகவும் உதவியிருந்தது.

முதல் பாதி முடிந்ததும், இண்டர்வல் பிளாக்கில் “I am waiting” என்று துப்பாக்கி  படத்தில் வருவது போல விஜய் சொன்னதும் வெறுப்பின் உச்சத்தில் “I am Leaving”  என்று சொல்லிவிட்டு உடனே கிளம்பலாம் என்று கூட தோன்றியது.  பட் “ரமணா மாதிரி”னு முருகதாஸ் சொன்னாரே? வடகுப்பட்டி ராமசாமியிடம் பணம் வாங்கியே தீருவேன் என்று கவுண்டமணி அனைத்து இன்னல்களையும் பொறுத்துக்கொண்டு சைக்கிள் தள்ளிக்கொண்டு சென்றது போல் நானும் அந்த “ரமணா மாதிரி”யை  கண்டே ஆகவேண்டும் என்று பொறுத்துக்கொண்டு சீட்டில் உட்கார்ந்து இருந்தேன்.

ஸ்க்ரீனில்  பிரேமை அழகாக காட்ட ப்ராபர்ட்டி பயன்படுவது போல சமந்தா பயன்படுத்தப்பட்டு இருந்தார். இயக்குனர் “நீ தானே என் பொன் வசந்தம்” படத்தை பார்த்து இருந்தால் சமந்தாவை இப்படி வீணடித்திருக்கமாட்டார் . ஒருவேளை அஞ்சான் போஸ்டர் பார்த்துவிட்டு புக் செய்துவிட்டார் போல.  சதீஷையும் இந்த படத்தில் நான் ரொம்ப எதிர்பார்த்தேன். ஆனால் அவரும் சரியாக பயன்படுத்தப்படவில்லை. இரண்டாம் பாதியில் மீண்டும் வழக்கம்  போல நடக்கும் நாடகத்தன்மையான காட்சிகளுக்கு பிறகு ப்ரீ க்ளைமாக்சில் வந்தது முருகதாஸ் சொன்ன அந்த ”ரமணா மாதிரி”.

கார்பரேட் கம்பனிகளுக்கு எதிராகவும், விவசாயிகளுக்கு ஆதரவாகவும் நம் நீர்நிலைகளை பாதுகாக்க விஜய் பேசும் அந்த வசனங்கள் இருக்கிறதே.  நமது ரத்தம் சூடேறி, நாடி நரம்பு புடைக்க, கண்கள் சிவந்து ஒரு உணர்ச்சிக்குவியலாய் நம்மை மாற்றும் தருணம் அவை. ரமணாவில் விஜயகாந்த் கூறும் புள்ளி விவரங்களை போல் இதில் விஜய் பேசி கைதட்டல்களையும், விசில்களையும் அள்ளுகிறார். கார்பரேட் கம்பனிகள் எப்படி நம் நாட்டின் வளத்தை சுரண்டுகிறது, அதனால் விவசாயிகளும், ஏழை மக்களும் எப்படி பாதிக்கப்படுகிறார்கள் என்று மிகத்துணிச்சலாய் பதிவு செய்திருக்கிறார் முருகதாஸ்.

விஜய் மல்லையாவின் கடன் பாக்கிகளும், 2 ஜி அலைக்கற்றை மோசடிகள் போன்றவைகள் அனைவரும் ஏற்கனவே அறிந்திருந்தாலும், விஜய் பேசுவதை கேட்க்கும் போது அவர் ரசிகர்களின் உடல் சிலிர்ப்பதை யாராலும் தவிர்க்க முடியாதுதான். இப்படி ஒரு கான்சப்ட்டை படமாக எடுக்க நினைத்த முருகதாஸ் அவர்களுக்கு ஹாட்ஸ் ஆப். அருமையான வசனம். யோசிக்கவைக்கும்  பல  விஷயங்களை சொல்லி இருக்கிறார். அதற்காக அவருக்கு வாழ்த்துக்கள். பட் ரமணா மாதிரின்னு சொன்னாரே. இருப்பினும் அந்த வசனக்காட்சியோடு படம் முடிந்திருந்தால் ஒரு திருப்தியோடு வெளியே வந்திருக்கலாம் ஆனால் அதன் பிறகு வந்த க்ளைமாக்ஸ் தான் ஜீரணித்துக்கொள்ள முடியவில்லை.

கடைசி காட்சியில் “யார் பெற்ற மகனோ” என்று அந்த கத்தி கதாபத்திரம் விடைபெருவதைக்கண்டு துளியும் பாதிப்பு இல்லை. ரமணாவில் அந்த க்ளைமாக்ஸ் எவ்வளவு பெரிய பாதிப்பை ஏற்படுத்தியது?  எவ்வளவு நல்ல படமாக இருந்தாலும் ரசிக்க வைத்தாலும், கடைசி சில நிமிடங்களும், க்ளைமாக்ஸும் பிடிக்கவில்லை என்றால் திருப்தி இல்லாத ஒரு மனநிலையிலேயே திரையரங்கை விட்டு வெளியேறும்படி அது ஏற்படுத்தும்.(உதாரணம்: புதுப்பேட்டை). அதே போல பாதிக்கக்கூடிய அல்லது மிகவும் ரசிக்கும்படியான  கடைசி நிமிடங்களும், க்ளைமாக்ஸும் படத்தின் முந்தைய குறைகளை யோசிக்கவிடாமல் பரவசநிலையிலேயே நம்மை வீட்டிற்கு அனுப்பிவைக்கும். (உதாரணம்: சுசீந்தரனின் “ஆதலால் காதல் செய்வீர்”).  ஆனால் இந்த படம் ரெண்டாவது கேட்டகிரியில் கூட வரவில்லை.

ரமணா கேரக்டரில் ஒரு நம்பகத்தன்மை இருந்தது. அதிலும் சினிமாத்தனம் இருப்பினும், லாஜிக் குறைகள் இருப்பினும் அதை யோசிக்கவிடாமல் அந்த நம்பகத்தன்மை காப்பற்றியது. படத்தின் ஒவ்வொரு காட்சியும் சுவாரசியம் குறையாமல் அதன் திரைக்கதை பார்த்துகொண்டது. ஆனால் கத்தியில் இரண்டு  சொல்லிக்கொள்ளும்படியான காட்சிகளும்,  சமூகத்துக்கான  ஒரு  நல்ல  கருத்தும்  கிடைத்ததால்  அந்த எக்சைட்மென்டில் விஜயை மட்டும்  நம்பி  திரைக்கதையை  கோட்டைவிட்டுவிட்டார்.

முருகதாசிடம் எனக்கு மிகவும் பிடித்ததே அவருடைய கூர்மையான வசனங்களும், மேக்கிங் ஸ்டைலும். திரைக்கதையில் சொதப்பி இருந்தாலும் இந்த திரைப்படத்தில் அவருடைய வசனமும், மேக்கிங்கும் அடுத்தகட்டத்திற்கு சென்றுள்ளது. துப்பாக்கியில் ராணுவ வீரர்களின் துயரத்தை மிகவும் நுணுக்கமாக ஓரிடத்தில் வசனத்தில் சொன்ன அவர் இதில் விவசாயிகளின் துயரத்தை அதே பாணியின் இன்னும் நுணுக்காமாய் சொல்லி இருக்கிறார். மிகவும் பிசியாக உள்ள சென்னை விமானநிலையத்தில் அனுமதி வாங்கி ஒரு முழு பாடலும், சில காட்சிகளும் படமாக்கிஇருப்பது ப்ராக்டிகலாக சாதாரணவிஷயம் இல்லை. “ஆத்தி” பாடல் மேக்கிங்கும் அதற்க்கு சான்றாகும்.

ஆனால் தன்னுடைய அரசியல் கருத்துகளை முன்வைக்க விஜயகாந்தை ரமணாவில் பயன்படுத்திக்கொண்ட முருகதாஸ், கத்தியில் திரைப்படத்தில் விஜயின் அரசியல் ஆசைக்கு தானே பயன்பட்டு போனார். அது தான் மிகபெரிய வித்தயாசத்தை இதில் ஏற்படுத்தி இருக்கிறது. . இவ்வளவு ஆழமான ஒரு விஷயத்தை. அதுவும் விவசாயிளுக்கு ஆதரவான ஒரு கருத்தை எடுத்துக்கொண்டு அதை விஜய் ரசிகர்களுக்காக சினிமாத்தனம் செய்ததால் ஒரு நல்ல படைப்பை கொடுத்திருக்க வேண்டிய வாய்ப்பை அவர் தவறவிட்டுவிட்டார். இதனால் இந்த “கத்தி” இன்னொரு “ரமணா”வாக வராமல் போய்விட்டது.

“ரமணா மாதிரி”யாக வேண்டுமானால்  இது இருந்து விட்டு போகட்டும்.  ஆனால் விஜயகாந்தின் அரசியல் வாழ்க்கைக்கு ரமணா செய்ததை நிச்சயம் விஜய்க்கு இந்த கத்தி செய்யப்போவதில்லை.