Category: பொது

முதன் முறையாக நேற்று தந்தூரி சிக்கன் சமைத்தேன். நம்புங்கள், என்னுடைய தாய்லாந்து பயணத்திற்கு பிறகு நான் மிகவும் ரசித்து சிக்கனை சாப்பிட்டது இப்போது தான். அப்படி ஒரு அருமையான ருசி. இதை தயார் செய்ய மிகவும் எளிய முறை மற்றும் குறைந்த நேரமே பிடித்தது. ஹோட்டலில் வாங்கி சாப்பிடுவதை விட செலவும் மிகக்குறைவு. மீண்டும் இதை கட்டாயம் செய்து சாப்பிட தூண்ட இதுவும் ஒரு காரணம். சொல்லப்போனால் மைக்ரோ ஓவனின் உதவியின்றி இது நிச்சயம் சாத்தியம் ஆகியிருக்காது.

என் வீட்டில் உள்ள விரும்பி சாப்பிட்டனர். தொலைபேசியிலும், முகப்புத்தகத்திலும் நிறைய நண்பர்கள் அவர்களை சாப்பிட அழைக்கவில்லை என்று கடிந்து கொண்டனர். அதுமட்டும் இல்லாமல் அதை எப்படி செய்வது என்றும் சிலர் கேட்கத்துவங்கினர். அனைவருக்கும் பயனுள்ளதாக இருக்கட்டுமே என்று அதன் செய்முறையை இங்கே எழுதுகிறேன்.

தேவையான பொருட்கள்:

சிக்கன் லெக் பீஸ் – ஒரு கிலோ. (கத்தியில் நன்றாக கீறிவிட்டு வாங்கவும்)
எலுமிச்சை சாறு – இரண்டு டீ ஸ்பூன்.
எவரெஸ்ட் தந்தூரி சிக்கன் மசாலா – நாலு டீ ஸ்பூன்.
கெட்டி தயிர் – ஆறு டீ ஸ்பூன்.
இஞ்சி பூண்டு அரைத்தது – இரண்டு டீ ஸ்பூன்.
உப்பு தேவையான அளவு.

செய்முறை:

சிக்கனை நன்றாக கழுவி, எழுமிச்சை சாறையும் தேவையான அளவு உப்பையும் சேர்த்து நன்றாக தடவவும். கீறிய இடங்களுக்குள்ளும் படுமாறு நன்றாக தடவி 15 ஊறவைக்கவும். பிறகு தந்தூரி சிக்கன் மசாலா, தயிர், அரைத்த இஞ்சி பூண்டு, தேவையான அளவு உப்பு, தேவைப்பட்டால் மிளகாய் தூள் போட்டு கலக்கி மீண்டும் அந்த சிக்கனில் தடவவும். இம்முறையும் கீறிய இடங்களுக்குள்ளும் படுமாறு நன்றாக தடவவும். சுமார் இரண்டு மணிநேரம் கழித்து, க்ரில்+மைக்ரோ வேவ் காம்பி மோடில் 15 நிமிடம் செட் செய்து சூடு பண்ணவும். சிக்கனை திருப்பி வைத்து அதே போல் மீண்டும் 15 நிமிடம் சூடு செய்யவும். சூடான, சுவையான, மொறுமொறு தந்தூரி சிக்கன் ரெடி.

இன்று மாலை சேலம் சென்னிஸ் கேட்வே அருகே நடந்த சம்பவம். ட்ராபிக் அதிகம் இல்லாத நேரம் அது. இருசக்கர வாகனத்தில் முப்பது வயது மதிக்கத்தக்க ஒருவர் சென்றுக்கொண்டு இருந்தார். திடீரென சாலையின் நடுவில் இருந்த மதில் சுவரில் இருந்து ஒரு பையன் எகிறி குதித்து சாலையை அதிரடியாய் கடக்க முயற்சிதான். இதை சற்றும் எதிர்பார்க்காத அந்த இரு சக்கர வாகன ஓட்டுனர் அவன் மேல் மோதிவிடாமல் இருக்க சடன் ப்ரேக் அடித்தார். அதை பற்றியெல்லாம் துளியும் கவலையில்லாமல் அந்த பையன் நிற்காமால் தொடர்ந்து ஓடிசென்று சாலையை கடந்து சில நொடிகளில் மறைந்து போனான்.

சாலையின் நடுவில் மதில் சுவர் எழுப்பி இருப்பதே அதை யாரும் கடக்க கூடாது என்பதற்கு தான். அதை சற்றும் பொருட்படுத்தாமல் அந்த பையன் செய்த காரியத்தின் விளைவு என்னவென்று அவன் யோசித்து பார்க்கவில்லை. இந்நேரம் அவன் வீட்டிற்கு சென்று டீ.வி சீரியல் பார்த்துக்கொண்டோ, நண்பர்களுடன் சேர்ந்து ஊர் சுற்றிக்கொண்டோ தன் வழக்கமான வாழ்கையை எந்த வித குற்றவுணர்வுமின்றி தொடர்ந்துக்கொண்டு இருப்பான். ஆனால் எந்த தவறும் இழைக்காமல் இரு சக்கரவாகனத்தில் சென்றுகொண்டிருந்த அந்த நபர்?

அவன் மேல் மோதிவிடமால் இருக்க ப்ரேக் அடித்ததில், அவர் நிலை தடுமாறி கீழே விழுந்து, முகம் சேதமாகி, ரத்தம் வழிந்த நிலையில் சாலையில் விழுந்துக்கிடந்தார். அனைவரும் சேர்ந்து அவரை தூக்கி சாலை ஓரமாக உட்கார வைக்க முயற்சிக்கையில் இந்த சம்பவத்தை நான் பார்க்க நேர்ந்தது. அப்போது சாலையெங்கும் காயாத நிலையில் ரத்தம் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது. முகம் முழுவதும் வீங்கி, படு கோரமாகி, ரத்தம் வழிந்து அடையாளம் தெரியாத நிலையில் இருந்தார் அந்த நபர். பார்க்கவே முடியவில்லை. 108 எண்ணிற்கு யாரோ போன் செய்ய, அடுத்த ஐந்து நிமிடங்களில் ஆம்புலன்ஸ் வந்து அவரச அவசரமாய் அவரை அள்ளிப்போட்டுகொண்டு சென்றது.

அந்த சாலையில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் அந்த ரத்தம் உறைந்துகொண்டிருந்ததை பார்த்தபோது, “இந்த நபர் இப்போது எங்கே, எந்த வேலை நிமித்தமாய் சென்றுக்கொண்டிருந்திருப்பார்? ஒருவேளை பள்ளியில் படித்துகொண்டிருக்கும் தன் மகளையோ, மகனையோ அழைக்க சென்றிருப்பாரோ? இப்படி ஒரு விபத்து நடந்திருக்கிறது என்று அவர் குடும்பத்திற்கு தெரியவரும்போது அவர்கள் படப்போகும் வேதனை கொஞ்சம் நஞ்சம் இல்லையே. அவர் தலையில் வேறு மிக மோசமாய் அடிபட்டு இருக்கிறது. ஒருவேளை பிழைக்காமல் போய் விடுவாரோ. இல்லை இல்லை. அப்படியெல்லாம் ஆகக்கூடாது” இவ்வாறு மனம் தன் போக்கிலே சிந்தித்துக்துவங்கியது.

அப்போது அருகில் இரு நபர்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். “ஒருவேளை தலைக்கவசம் அணிந்து வந்திருந்தால் இந்நேரம் அவராகவே எழுந்து, வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு சென்றிருக்கலாம், இவ்வளவு பெரிய சேதம் ஆகி இருக்காது”. வீட்டிற்கு வந்ததும் முதல் வேலையாய் பரணில் நீண்ட மாதங்களாய் கிடந்த என் தலைக்கவசத்தை தூசு தட்டி எடுக்கத்துவங்கினேன்.

சென்னை புத்தகக்கண்காட்சி இவ்வளவு பெரிய கடல் என்று நான் சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை. முதன் முறை இப்போது தான் அங்கு செல்கிறேன். நெய்வேலி புத்தகக்கண்காட்சி தான் இதுவரை நான் அதிகம் சென்றது. ஆனால் இப்போது தான் தெரிந்தது நான் பார்த்தது வெறும் குட்டை தான். இது உண்மையிலேயே கடல். கிட்ட தட்ட ஆறநூறு கடைகள் அங்கே இருக்கிறது. கடைக்குள் நுழையாமல் வெறும் கடை பெயரை மட்டுமே படித்துக்கொண்டு நடந்தால் அதற்க்கே ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேல் பிடிக்கும். இரண்டு நாள் முழுக்க புத்தகக்கண்காட்சியிலேயே இருந்தேன். அஜயன் பாலா அவர்களின் நாதன் பதிப்பகத்தில் (#559) அதிக நேரம் இருந்தேன். நிறைய நண்பர்களை சந்தித்தேன். நிறைய புதிய நண்பர்கள் கிடைத்தார்கள்.

வட்டிப்பணம் வசூலிக்க வந்தவர்கள் போல் விகடன் கடையில் நுழைபவர்கள் அநேகம் பேர்  ராஜு முருகனின் “வட்டியும் முதலும்” புத்தகத்தை கேட்டு வாங்கிக்கொண்டு இருந்ததை காண முடிந்தது. கிட்ட தட்ட ஒரு நூறு கடை சுத்தி இருப்பேன் அதற்க்கே அரை நாளிற்கு மேல் ஆனது. இது சரிபட்டு வராது என்று அஜயன் பாலா மற்றும் அவரின் கடையில் இருந்த இன்னொரு நண்பர் சரவணன் உதவியுடன் சில முக்கிய புத்தகங்கள் மட்டும் வாங்கிக்கொண்டு நேரத்தையும், காசையும் மிச்சப்படுத்தினேன். இலக்கியம், சினிமா, கவிதை என பல வகையாறாக்களை உள்ளடக்கிய நான் வாங்கிய அந்த புத்தகத்தின் லிஸ்ட் கீழே. இன்னும் சில புத்தகங்கள் மற்றவர்களுக்கு அன்பளிப்பு வழங்க வாங்கினேன். அவை இந்த லிஸ்டில் இடம் பெறாது. கல்லூரி காலத்தில் புத்தகப்புழுவாய் நெய்வேலி நூலகத்தில் வாழ்ந்திருக்கிறேன். நூலகம் மூடும் வரை அங்கேயே இருந்திருக்கிறேன்.  ஆனால் இப்போது தினமும் புத்தகம் வாசிப்பதற்கு சொற்ப நேரமே செலவிட முடிகிறது என்பது உண்மையிலேயே வேதனை அளிக்கிறது.

பி.கு.: புத்தகக்கண்காட்சிக்கு வந்த பெண்கள் அனைவரும் ஏனோ பேரழகிகளாகவே இருந்தனர். புத்தகம் வாசிப்பதால் அழகு கூடுகிறதா? அழகு கூடியவர்கள் புத்தகம் வாசிக்கிறார்களா? பட்டி மன்றமே வைக்கலாம்!

சுப்ரமணியபுரம் (திரைக்கதை) – எம். சசிகுமார்
குட்டி இளவரசன் – அந்த்வான் து செந்த்
வட்டியும் முதலும் – ராஜு முருகன்
அறம் – ஜெயமோகன்
உலக சினிமா வரலாறு – பாகம் இரண்டு
துணையெழுத்து – எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்
கொல்லிமலை சித்தர்கள் – ராஜா திருவேங்கடம்
Best Of Ghost Stories
Best Of Horror Stories
The Steve Jobs Way
விகடன் சுஜாதா மலர்
குரல்வளையில் இறங்கும் ஆறு. – ஐயப்பன் மாதவன்
முப்பது நாட்களில் நீங்களும் இந்தி பேசலாம் (ஹி ஹீ)
புன்னகை உலகம் – இதழ்
மந்திரச்சிமிழ் – இதழ்
தேடல் – ஆர்.பாண்டியராஜன்
ஸீரோ டிகிரி – சாரு நிவேதிதா
எப்படி ஜெயித்தேன் – எம்.ஜீ.ஆர்
தியான யாத்திரை – அஜயன் பாலா
அஜயன் பாலா சிறுகதைகள்
அமரர் சுஜாதா – தமிழ் மகன்
தேசாந்திரி – எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்
ஒன்று – ரா.கண்ணன் ராஜு முருகன்
மயக்கம் என்ன – டி.எல்.சஞ்சீவிகுமார்

யோசித்து பார்த்தால் கடந்த சில வருடங்களாக என் பிறந்த நாளின் போது வீட்டில், அம்மாவுடன் தான் இருந்திருக்கிறேன். ஒவ்வொரு முறையும் என் தம்பியும், அம்மாவும் அன்று எனக்கு ஏதாவது இன்ப அதிர்ச்சி கொடுப்பார்கள். நான் வேண்டாம் என்று சொல்லியும் கூட சென்
ற முறை கேக் வெட்டுவதற்கு வாங்கி வந்துவிட்டார்கள். அது ஏனோ தெரியவில்லை, இப்போதெல்லாம் பிறந்த நாளை கொண்டாடுவதில் எனக்கு ஈடுபாடு குறைந்து கொண்டே வருகிறது. சென்ற வருடம் பிறந்த நாளின் போது உடல் தானம் செய்தேன். அதற்கு முந்தைய வருடம் கண் தானம் செய்தேன். பிறந்த நாளை நான் பார்க்கும் விதம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாறுபடுவதை சென்ற வருடம் என் வலைப்பூவில் எழுதி இருந்தேன். அதை படித்து விட்டு, இந்த வயதிலேயே ஏன் இப்படி சிந்தித்து ஒரு கட்டுரை எழுதினாய் என்று நண்பர்கள் ஓரிருவர் கடிந்து கொண்டனர்.

இந்த வருடம் பிறந்த நாளின் போது சென்னையில் இருந்தேன். அம்மாவுக்கு அவர்களுடன் இல்லையே என்று சிறிது வருத்தம் இருந்தது. சென்னையில் இருப்பதால் நான் எந்த வேலையாக வெளியே சென்றாலும், யாரை சந்திக்க சென்றாலும் பிறந்தநாளன்று முந்திய இரவு தன்னுடைய வீட்டிற்கு தான் வர வேண்டும் என்பது தம்பி கிருபாகரன் அன்பு கட்டளை. பிறந்த நாளிற்கு மூன்று நாள் முன்பிருந்தே இதை அடிக்கடி கூறிக்கொண்டு இருந்தான்.. கிருபாகரன்… சுமார் ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்னர் அவன் இன்ஜினியரிங் முதல் வருடம் சோனா பொறியியல் கல்லூரியில் படிக்கும்போது இருந்து பழக்கம். இப்போது சென்னையில் தாம்பரத்தில் இருந்துகொண்டு காக்நிசன்ட் நிறுவனத்தில் பணிபுரிந்துகொண்டும் எங்களுடைய சேலம்ஜில்லா டாட் காம் இணையதளத்திலும் பங்களித்து வருகிறான்.

விடிந்தால் பிறந்த நாள். சில சந்திப்புகளுக்காக அன்று வெளியே சென்றிருந்தேன். இரவு பத்து மணிவரை கிருபாவிடம் இருந்து பல முறை போன்.. “அண்ணா எப்போ வரீங்க.. ” வேலைகளை, சந்திப்புகளை முடித்து விட்டு நண்பர் ஒருவர் தாம்பரத்தில் காரில் டிராப் செய்தார். பதினோரு மணி இருக்கும். என்னால் அவனும் சாப்பிடாமல் இருந்தான். இருவரும் உணவு உண்டுவிட்டு அவன் வீட்டிற்கு சென்றோம். அவனுடன் அவனுடைய நண்பர்கள் மூவர் அந்த வீட்டில் தங்கி இருக்கின்றனர். நான் மிகவும் களைப்பாக இருந்தேன் இருப்பினும் என்னை உறங்கச்செல்ல விடாமல் அனைவரும் என்னிடம் நிறைய விவாதித்து கொண்டு இருந்தனர். திடிரென கிருபா அவன் அறைக்குள் சென்று கதவை சாத்திகொண்டான். ஒரு ஐந்து நிமிடத்தில் அனைத்து அறையின் விளக்கும் அணைக்கப்பட்டது.

இப்போது அவன் கதவை மெல்ல திறந்து வெளியே வந்த போது மெல்லிய வெளிச்சம் உள்ளே இருந்து வந்தது. அவன் கையில் மெழுகுவர்த்தி ஏற்றிய வைத்த கேக். “ஹாப்பி பர்த்டே அண்ணா” என்றான். கையில் இருந்த மொபைலை அமுக்கி மணி பார்த்தேன். சரியாக பன்னிரண்டு மணி. மறக்க முடியா தருணம் அது

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

சென்ற மாதம் ஒரு பெர்சனல் பிரச்சனையால் சில நாட்கள் மிகுந்த மனவருத்தத்தில் இருந்தேன். அப்போது ஒருநாள் மாலை அஜயன் பாலா அவரிடம் இருந்து ஒரு போன். “ஏன் கொஞ்ச நாளாக பேசவே இல்லை பிரவீன்” என்றார். என் பிரச்சனையை அவரிடம் பகிர்ந்து கொண்டேன்.

“ஏன் என் ஞாபகம் வரவில்லையா உங்களுக்கு. ஒரு போன் பண்ணி இருக்கலாம் இல்ல. அங்க இருக்க வேண்டாம். உடனே புறப்பட்டு சென்னை வாங்க. நம்ம வீட்டுக்கு வந்து ஒரு ரெண்டு மூணு நாள் இருங்க” என்று கோபப்பட்டு உடனே அறுதல் சொன்னார். இன்பத்தில் மட்டுமல்ல துன்பத்திலும் தோள் கொடுக்கும் நட்பை முழுதாய் உணர்ந்த தருணம். அப்போது அவர் வீட்டிற்கு செல்ல முடியாவிட்டாலும் கடந்த வாரம் சென்றிருந்தேன்.

எங்கள் இருவருக்கும் ஒரே நாளில் பிறந்த நாள் என்பதால் கடந்த இரண்டு வருடங்களாக ஒன்றாக கொண்டாட நினைத்தும் அதற்கு வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை.. ஆனால் இம்முறை பிறந்த நாளின் போது இருவரும் ஒன்றாக இருந்தும் அதை முழுதாய் கொண்டாட வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை. எங்கள் இருவரும் பிறந்த தேதி, மாதம் தான் ஒன்றென்றாலும் பிறந்த வருடம் வேறு. ஆனால் உண்மையான நட்புக்கு தான் வயது வித்யாசம் கிடையாதே.

அப்படி என்ன பெரிய வித்யாசம் என்று கேட்கிறீர்களா? “இந்த பிறந்த நாளோடு எனக்கு பதினேழு முடிந்து பதினெட்டு. அவருக்கு பதினெட்டு முடிந்து பதினேழு” அவ்வளவுதான். 🙂

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

பிறந்த நாளன்று மாலை இயக்குனர் விஜயை சந்தித்தேன். ஏற்கனவே நண்பர் சொல்லக்கேட்டிருந்தும் தனிபட்ட முறையில் எவ்வளவு நல்ல மனிதர் என்று அவரை நேரில் சந்தித்தால் தான் ஒருவர் முழுதாய் உணரமுடியும். சந்தித்த சில நிமிடங்களிலேயே அவரை மிகவும் பிடித்து விட்டது. பக்கா ஜெண்டில் மென்.

“லாப்டாப் வாங்கலாம்னு முடிவு பண்ணி இருக்கேன் ஆனா எந்த கம்பனி லாப்டாப் வாங்கறதுன்னு தெரியல”. “வாங்கும்போது நிறைய இலவசம் கொடுத்தானுங்கப்பா பின்னால பிரச்சனைன்னு போனா கண்டுக்கவே மாட்டேங்கறாங்க”. இது எப்போதும் லாப்டாப் எனும் மடிகணினி வாங்குபவர்களும், வாங்கியவர்களும் அடிக்கடி புலம்பும் வார்த்தைதான்.  அவர்களுக்கு உதவும் வண்ணம் என் அனுபவத்தை பகிர்ந்து கொள்ளவே இந்த இடுக்கை.

எல்லா கம்பனியிலும் நாம் தேவைப்படும் கான்பிகுரேசனில் மடிகணினி வாங்கிவிடலாம் தானே. காசு இருந்தால் சந்தைக்கு வந்தவுடனே அந்த மாடலை வீட்டிற்கு வரவைத்து விடலாம் தானே என நாம் எண்ணலாம்.. அது சரி. ஆனால் மடிகணினி வாங்குவதில் நாம் கடைபிடிக்க வேண்டிய முக்கிய விதி ஒன்று இருக்கிறது. அது தான் “ஆப்டர் சேல்ஸ் சர்விஸ்” – After Sales Service.

எவ்வளவு விலைகொடுத்து மடிகணினி வாங்குகிறோம் என்பது முக்கியமல்ல யாரிடம் வாங்குகிறோம் என்பது தான் முக்கியம். இல்லையேல் பின்னால் ஏற்படும் பிரச்சனைகளுக்கு நாம் கொடுக்கும் விலை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அந்த மடிக்கணினியின் உண்மையான விலையை விட பல மடங்கு அதிகமாக இருக்கும். தெரியாமல் மாட்டிக்கொண்டால், தேவையற்ற பண விரயமும், நேர விரயமும், மன உளைச்சலும் தான் மிஞ்சும்.

சாதாரண கணிப்பொறி என்றவுடன் நாம் கண்களை மூடிக்கொண்டு அசம்பெல் பண்ணி வாங்கி விடுகிறோம். குறைந்த பட்ஜெட் வைத்திருப்போருக்கு அதுவே சாலச் சிறந்த வழி. ஏதேனும் பாகம் பழுதடைந்தால் கூட விற்பன்னரே கியாரன்டியில் அந்த பாகத்தை மட்டும் மாற்றி வாங்கி தருவார். இல்லையேல் குறைந்த விலைக்கு அதனை தனியே வாங்கி, அதுவும் உடனே வாங்கி பொருத்திவிடலாம்.

ஆனால் மடிகனினியில் இந்த எளிமை இல்லை. பிராண்டட் மடிகனினி தான் வாங்க முடியும். சாதாரண கணிப்பொறி போலில்லாமல் இது பழுதடைவதற்கான சாத்திய கூறுகள் மிக  அதிகமாக  இருக்கிறது. வெப்பம், தூசி, கீழே விழுதல்  இதுவே மூல காரணம். அப்படி ஏதேனும் பழுது ஏற்படின் அந்த பாகத்தை மட்டும் தனியே வெளியே வாங்கி நாம் மாற்ற முடியாது. ஒரிஜினல் பாகம் தேவை. இதற்கு அந்த கம்பனியின் உதவி வேண்டும். இங்கே தான் நாம் சற்று கவனமாக இருக்க வேண்டும்.

சேலத்தின் என் நண்பர் ஒருவர். இவர் ஆப்பில் பிரியர் (இது திங்கற ஆப்பிள் இல்லைங்னா). இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு ஆப்பில் மாக் மடி கணினிதான் வேண்டுமென ஒற்றை காலில் நின்று பெங்களூர் சென்று வாங்கி வந்தார். ஆப்பில்’னு பேரு வச்சா ஒரு நாள் அழுகி தானே தீர வேண்டும். அந்த ஒரு நாள் வந்தது. முக்கியமாக ஒரு வேலைக்காக அதை ஆன் செய்தார். ஆன் ஆக வில்லை. பல முறை முயற்சித்தும் பலனில்லை. என்ன செய்ய?

தான் வாங்கிய அந்த ஆப்பிள் ஸ்டோருக்கு அலைபேசியில் அழைத்தார். அவர்கள் போனில் சொன்ன சில முறைகளை கையாண்டு பார்த்தார். பலனில்லை. சேலத்திலும் ஆப்பிள் சர்விஸ் சென்டர் இல்லை. உடனே எடுத்துக்கொண்டு ஓடினார் பெங்களூருக்கு.. ஒரு சின்ன பழுதிற்கு. இன்னொரு நண்பர் ஒருவருக்கு தன்னுடைய காம்பாக் லாப்டாப் பழுதடைந்து இருந்தது. அதை சரி செய்வதற்கு அலையோ அலை என்று பல நாட்கள் அலையவைத்ததை நான் பார்த்து இருக்கிறேன்.

இப்படி நிலைமை இருக்கும் இருக்கும் பட்சத்தில், மடிகணினியையே தினமும் சார்ந்து தொழில்/வேலை  என்னை போன்றோர்களுக்கு அது பெரிய பிரச்னையாகவே இருந்தது. ஏதேனும் பழுது ஏற்படின் எங்கேனும் எடுத்துக்கொண்டு ஒடுவதில் எனக்கு இஷ்டமில்லை. அதே சமயம் பழுதடைந்த பாகத்தை மாற்ற ஓரிரு நாளுக்கு மேல் ஆகக்கூடாது.  இரு வருடங்களுக்கு முன்னர் நான் என் முதல் மடிக்கணினியை வாங்கும்போது எனக்குள் உள்ளுக்குளே ஓடிக்கொண்டு இருந்த கேள்வி அது தான். ஆப்பில் மாக் புக், ஹெச்.பீ, டெல், விப்ரோ, சோனி, லெனோவா, காம்பாக், ஆசுஸ் போன்ற கம்பனிகளில் யார் சிறந்த சேவை வழங்குபவர்கள்?

பல கட்ட இணைய தேடலிற்கு பிறகு அன்று நான் எடுத்த அந்த முடிவு மிகச்சிறந்த முடிவாகவே நான் இப்போது கருதுகிறேன். இந்த மூன்று வருடங்களில் மட்டும் பல முறை எனக்கு தொலைபேசியில் அந்த மடிகணினி கம்பனியின் உதவி தேவைப்பட்டு இருக்கிறது, பல முறை  அது பழுது பார்க்கப்பட்டு உள்ளது. பல முறை பாகம் மாற்றப்பட்டும் உள்ளது.

ஐம்பத்தி ஐயாயிரம் விலை போட்டு வாங்கிய என் மடி கணினியிற்கு இது வரை லச்சரூபாய்க்கு மேலே மதிப்புள்ள அளவிற்கு பாகங்கள் மாற்றப்பட்டு உள்ளது. எல்லாம் என் இருப்பிடத்தில் இருந்தே..  அதுவும் இலவசமாக. என்ன நம்ப முடியவில்லையா? ஏன், எதற்கு, எப்படி? அடுத்த பதிவில்…