லட்சியம், கனவு டாக்டர் ரமேஷ்

ambition-dreams

ஒரு மாதத்திற்கு முன்னர் புது நம்பரில் இருந்து ஒரு போன். வழக்கம் போல் வேலை கொடுக்க அல்லது வேலை கேட்க்க யாரேனும் ஒருவர் அழைக்கிறார்கள் என்று தான் எடுத்தேன்.

“ஹலோ பிரவீன். எப்படி இருக்க?”

“நல்லா இருக்கேன். நீங்க யார் பேசறீங்க?”

“நான் டாக்டர் ரமேஷ் பேசறேன்.”

“சொல்லுங்க டாக்டர். என்ன விஷயம்?”

“நான் உங்களை மீட் பண்ணனும்”

“நீங்க எதுக்கு என்னை மீட் பண்ணனும் டாக்டர்? பொதுவாக உடம்பு சரியில்லைனா நாங்க தான் உங்களை மீட் பண்ணனும்!”

“என்னை நியாபகம் இல்லையா பிரவீன்?”

“மன்னிக்கவும். குரல் பரிட்சயம் இல்லை டாக்டர்.”

என்ன மச்சான் இப்படி சொல்லிட்ட. கிட்ட தட்ட 14 வருஷம் கழிச்சு உன் நம்பர் புடிச்சி பேசுறேன். மறந்துட்டயா? நான் தான் ரமேஷ். ”

(இப்போது டாக்டர் என்ற டைட்டில் இல்லாமல் பெயரை கேட்டதும் சற்றேன கொஞ்சம் நினைவுக்கு வந்தது)

ரமேஷ்… சேலம் குகை மேல்நிலை பள்ளியில் நான் ஒன்பது மற்றும் பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும் போது என்னுடன் படித்த நண்பன். படிப்பில் மிகவும் கெட்டிக்காரன். அப்போது நானும் நன்றாக படிக்கும் மாணவன் (!) என்பதால் எனக்கும் அவனுக்கும் படிப்பில் கடும் போட்டி இருந்தது. ஒன்பதாம் வகுப்பில் நான் வேறு வகுப்பு, அவன் வேறு வகுப்பு. என் வகுப்பில் அந்த வருடம் முழுவதுமே எல்லா தேர்விலும் முதல் ரேங்க்  மாணவன் நான். அவனும் அவன் செக்சனில் அப்படியே. பத்தாம் வகுப்பு ரெண்டு பேரும் ஒரே வகுப்பில் படிக்க நேர்ந்தது. ஆனால் அவனுக்கு நிகராக என்னால் ஈடு கொடுக்க முடியாமல் என் முதல் ரேங்க் பறிபோனது.

அவன் பள்ளிக்கூடம் விட்டால் வீடு, வீடு விட்டால் பள்ளிக்கூடம் என்று சதா படிப்பில் மட்டுமே கவனத்தை செலுத்தியவன். எனக்கோ அப்போது படிப்பை தாண்டி கொஞ்சம் வார/மாத இதழ்கள், நாவல், சினிமா, நட்பு வட்டம் என்று என்னை ஆக்கிரமித்து இருந்தது.   என்னைவிட  நன்றாக படிக்கும் மாணவன் என்பதால் அவன் வீட்டிற்க்கு சென்று நான் நோட்ஸ் கேட்பதும், அவன் என் வீட்டிற்க்கு வந்து படிப்பு சம்பந்தமாக டிஸ்கஸ் செய்வதும் தொடர்ந்தது.

பத்தாம் வகுப்பு பொதுத்தேர்வு முடிவு வந்தது. நான் 444 மார்க் எடுத்திருந்தேன். அவனோ 466 எடுத்திருந்தான். கம்ப்யூட்டர்  என்ஜினியர் ஆக வேண்டும் என்ற கனவோடு நானும், மருத்துவர் ஆக வேண்டும் என்ற கனவோடு அவனும் வெவ்வேறு பள்ளிக்கூடம் மற்றலானோம். வீடும் மாறியதால் காலம் இருவரையும் தொடர்பு இலக்கிற்கு அப்பால் கிடத்தியது.

கிட்ட தட்ட 14 வருடம் கழித்து யாரிடமோ என் நம்பர் பெற்று மீண்டும் தொடர்பு எல்லைக்குள் வந்திருக்கிறான். ஆனால் இப்போது டாக்டராக. ஆம் அவன் கனவு பலித்திருக்கிறது! அதற்கு பின்னால் இருந்த உழைப்பு, போராட்டம் நிச்சயம் சாதரனமாய் இருந்திருக்கு வாய்ப்பில்லை. காலம் விசித்திரமானது. எல்லோருக்கும் எல்லாம் நடந்துவிடுவதில்லை. என் கல்லூரி/பள்ளி நண்பர்களை யோசித்துப்பார்க்கிறேன். பள்ளிக்காலத்தில் இருந்து ஏதோ ஒரு கனவோடு தான் அனைவரும் பயணிக்கிறோம். ஆனால் முடிவில் அதன் இலக்கை எட்டும் நபர்கள் இவனை போன்றவர்கள் மிகச்சிலரே. தடம் புரண்ட என்னை போன்றவர்கள் கூட ஏதேனும் கிடைத்த வாய்ப்பை கெட்டியாய் பிடித்துக்கொண்டு பிழைத்துக்கொள்கிறோம். மீதம் இருப்பவர்கள் நிலை தான் பாவம். முப்பதுகளை தாண்டியும் தன் துறை/பணி தேடல்கள் அவர்களுக்கு முடிந்துவிடுவதில்லை. இன்னும் சில நண்பர்களோ போராடத்துணிவில்லாமல், வாழ்க்கை சுமை தாங்கமுடியாமல் ஏதோ ஒரு காரணத்திற்கு இளம் வயதிலேயே உயிரை மாய்த்துக்கொண்டும் இருந்திருக்கிறார்கள்.

ஊத்து மலை கோவில் சேலம்

இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னர் நாங்கள் இருவரும் ஊத்து மலைக்கோவிலில் சந்தித்தோம். கோவில் மூடப்படும் வரை, கிட்டத்தட்ட மூனரை மணிநேரம் பேசிக்கொண்டு இருந்தோம். இருந்தும் பதினான்கு வருட நிகழ்வுகளையும்  நினைவுகளையும் மூனரை மணி நேரத்திற்குள் எங்களால் சுருக்க முடியவில்லை. இப்போது மேட்டூர் அரசு மருத்துவமனையில் பொது அறுவை சிகிச்சை மருத்துவராக பணியாற்றிக்கொண்டு இருக்கிறான். பணத்தை நோக்கிய பயணமாக இல்லாமல் சேவை நோக்கத்தோடு பணி புரிவதாக அவன் சொன்ன போது எனக்கு இரட்டிப்பு மகிழ்ச்சி. தனியார் மருத்துவமனையில் லட்சங்கள் பிடுங்கப்பட இருந்த நோயாளிகளை அரசு மருத்துவமனைக்கு வைத்து இலவசமாக பல அறுவை சிகிச்சைகளை செய்திருக்கிறான். செய்துக்கொண்டு இருக்கிறான்.

பழைய நண்பர்கள் அனைவரையும் ஒன்று திரட்டி அவர்கள் உற்றார் உறவினர் என்று எல்லோருக்கும்  மருத்துவ சேவை/ஆலசோனை வழங்கி பயனளிக்க வேண்டும் என்று அவனுக்கு ஆசை.  அதுமட்டும் இல்லாமல், இப்போது கான்சர் அறுவை சிகிச்சை மருத்துவம் யாரும் படிப்பதில்லை  என்றும்,  அதை   மேற்படிப்பாக முடித்து கான்சர் பாதித்த மக்களுக்கு சேவை செய்ய வேண்டும் என்பது தான் எதிர்கால லட்சியம் என்றும் அவன் சொன்ன போது லட்சியம் என்ற வார்த்தைக்கே முதன் முறை அர்த்தம் கிட்டியது போல் உணர்ந்தேன்.

ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு கனவு, லட்சியம் ஆனால் மக்களுக்கு சேவை செய்யும் பணி செய்திடும் வாய்ப்பு, பிறருக்கு பயனாய் வாழ்ந்திடும் வாழ்க்கை எல்லோருக்கும் கிட்டுவதில்லை. அதை யாரும் அமைத்துக்கொள்வதும் விரும்புவதில்லை. குறிப்பாக பணம் புழங்கும் மருத்துவதுறையில்.

சில மாதங்களுக்கு முன்னர் எங்கள் வீட்டிற்க்கு ஒரு தூரத்து உறவினர் வந்திருந்தார். அவருடன் உரையாடிக்கொண்டு இருந்தபோது, தன் பெண்ணை மருத்துவம் படிக்க வைத்துக்கொண்டு இருப்பதாகவும், மேல்படிப்பிற்கு வெளிநாடு அனுப்புவதாகவும் சொன்னார்.

நானும் அதற்க்கு வாழ்த்துக்கள் தெரிவித்து விட்டு,

”நம்ம சொந்தத்துல யாருக்காவது உடல் நிலை  சரியில்லையென்றால் உங்க பெண்ணிடமே இலவசமாக வைத்தியம் பார்த்துக்கொள்ளலாம்” என்றேன் விளையாட்டாக.

பார்ட்டி கொஞ்சம் சீரியஸ் ஆனார்.

“என்ன தம்பி சொல்லறீங்க? இதுவரைக்கும் நாற்பது லட்சம் படிப்புக்கு செலவு பண்ணிட்டேன். வெளிநாட்டுல மேற்படிப்பு படிச்சாத்தான் நல்ல வேலை கிடைக்கும்னு அதுக்கும் இப்போ அனுப்ப போறேன். அவள் படிப்பை முடிக்கும் போது கிட்டத்தட்ட ஒரு கோடி செலவு ஆகிவிடும். அப்புறம் போட்ட காசை எப்படி எடுக்கறது?” என்றார் ஒரு மெல்லிய புன்னகையோடு.

பணம் பண்ண ஆயிரம் துறைகள் இருக்கும் போது மருத்துவத்துறை தேர்ந்தெடுக்கும் கார்பரேட் கம்பனிகளும், மாணவர்களுக்கும் (அவர்களின் பெற்றோருக்கும்) இருக்கும் ஒரே லட்சியம். “போட்ட காசை எடுக்கணும்”….. மருத்துவத்துறை சீர்கெட்டு அழிந்துக்கொண்டு இருப்பதற்கு இதை விட வேறு என்ன காரணம் வேணும்?  இப்போது மருத்துவர்கள் உருவாகுவதில்லை. உருவாக்கப்படுகிறார்கள். இந்த சூழ்நிலையில் ரமேஷ் மாதிரி சேவை மனப்பான்மை உள்ள ஆட்கள் நிச்சயம் இந்த துறைக்கு தேவை. உங்கள் வாழ்த்துக்களும், கருத்துக்களும் அவர்களை போன்றவர்களுக்கு ஊக்கம் அளிக்கட்டும்!

பேபால்(PayPal) நிறுவனத்துடன் என் மோசமான அனுபவம்

ditch-paypal

நீங்கள் நேர்மையான, கவுரவமான ஒரு தொழில் செய்து கொண்டு இருக்கும் பட்சத்தில், உங்களது வங்கிக்கணக்கு திடீரென முடக்கப்பட்டு, பண பரிவர்த்தனைகள் தடுக்கப்பட்டு, அதற்கு தகுந்த காரணம் கேட்டால் “அது எங்களுடைய சொந்த விருப்பம், வேண்டுமானால் வேறு வங்கியில் கணக்கை தொடங்கிக்கொளுங்கள்”  என்று பொறுப்பற்ற முறையில் அந்த வங்கி உங்களிடம் பதில் சொன்னால் உங்கள் மன நிலை எப்படி இருக்கும்? அப்படித்தான் இருந்தது சில வாரங்களுக்கு முன்னால் பேபால்(PayPal) எனக்கு ஈமெயில் அனுப்பி எங்களுடைய விதிகளுக்கு நீங்கள் உட்படாததால் நாங்கள் உங்கள் கணக்கை முடக்குகிறோம் என்று சொன்னபோது.

பிரச்சனையை பற்றி பேசுவதற்கு முன்னர் புதியவர்களுக்கு பேபால் பற்றிய ஒரு சிறு அறிமுகம். பேபால் நிறுவனத்தை கிட்டத்தட்ட ஒரு சர்வதேச வங்கி என்று சொல்லலாம். உலகின் அனைத்து நாடுகளுக்கும் (சிலவற்றை தவிர) எளிய முறையில் பணம் அனுப்புவதற்கும், பெறுவதற்குமான சேவையை வழங்கி வரும் நிறுவனம் இது. அதுமட்டுமல்லாமல் இணையத்தில் உள்ள அனேக இணையவர்த்தக தளங்களும் பேபால் மூலமாகத்தான் பணம் பெற்று தங்களுடைய பொருட்களை/சேவைகளை வாடிக்கையார்களுக்கு வழங்கிவருகிறது. அதாவது பேபால் கணக்கு உங்களிடம் இருந்தால் தான் அவர்களிடம் நீங்கள் அந்த இணையதளங்களில் பணம் செலுத்த முடியும். போட்டியாளர்கள் இருந்தும்  நீண்ட வருடங்களாக தனிக்காட்டு ராஜாவாக உலகெங்கும் தனது ராஜ்யத்தை நிறுவியிருக்கிறது இந்த பேபால்.

2006/07 வருடத்திலே இணையத்திலே பணம் செலுத்துவதற்காக ஒரு பேபால் கணக்கை உருவாக்கினேன்.  பிறகு இணையம் சார்ந்த தொழில் தொடங்கியவுடன், பணம் பெறுவதற்காகவும் அந்த கணக்கை பயன்படுத்தி வருகிறேன்.  முக்கியமாக இந்தியாவில் உள்ள இணையத்தை சார்ந்த சிறுதொழில்  செய்வோருக்கு வெளிநாடுகளில் இருந்து பணம் பெறுவதற்கு பேபால்’ஐ விட எளிய முறை இதுவரை இல்லை. இதன் சேவையை பயன்படுத்துவதற்கு மாதாந்திர கட்டணம் இல்லை. பணம் அனுப்புவதற்கு கடன் அட்டை மூலம் எந்த சேவை கட்டணமும் இல்லாமல் இலவசமாக அனுப்பலாம். பணம் பெறுவதற்கு மட்டும் கிட்டத்தட்ட அந்த தொகையில் 3.5% கட்டணமாக பிடித்துக்கொள்ளப்படும். தேவைப்படும் பொழுது நம் பேபால் கணக்கில் உள்ள தொகையை நம் உள்நாட்டு வங்கிக்கணக்கில் நேரிடையாக மாற்றிக்கொள்ளலாம்.

பல வாடிக்கையாளர்களை பெற்று, இந்தியாவில் பேபால் மெல்ல மெல்ல காலூன்ற ஆரம்பித்தது. வெளிநாட்டுப்பணம் இந்தியாவிற்குள் அவர்கள் மூலமாக வருவதை கண்டதும் திடீரென ஆர்.பி.ஐ (ரிசர்வ் பேங்க் ஆப் இந்தியா) அவர்களது சேவையை வரைமுறைக்குட்படுத்த முற்பட்டது. அச்சமயத்தில் இருந்ததுதான் இந்தியாவில் பேபால் நிறுவனத்திற்கு பிரச்சனை ஆரம்பமானது. பேபால் கணக்கை பயன்படுத்தும் இந்தியர்கள் அச்சமயம் முதல் பல சிக்கல்களுக்கு உள்ளாயினர். சுமார் ஒரு  வருடத்திற்கு முன்னர் நிகழ்ந்தவைகள் அவை. அப்போது நானும் ஒரு பிரச்சனையை சந்தித்தேன். என்னுடைய பேபால் கணக்கிலிருந்த பணத்தை என் வங்கி கணக்கிற்கு மாற்ற முற்பட்டபோது அது வங்கியிலும் வந்தடையாமல் பேபால் கணக்கிலும் இல்லமால் மாயமாய் மறைந்து போனது. கிட்டத்தட்ட இரண்டு மாத வருமானம் அது.  இதற்காக பலமுறை பேபால்’ஐ ஈமெயில் மூலமும் போன் மூலமும் தொடர்பு கொண்டு ஒன்னரை மாதம் கழித்து தான் பணம் வந்தடைந்தது. இதற்கான மன உளைச்சல், நேர விரையம் கொஞ்ச நஞ்சமில்லை.

Why Paypal

அது நாள் வரை பேபால் பயன்படுத்துவது நம் நாட்டின் சட்ட திட்டத்திற்கு உட்பட்டதா என்ற பலத்த சந்தேகத்திற்கு விடையில்லாமல் இருந்தேன்.  அதன் பிறகு ஆர்.பி.ஐ விதிகளின்படி இந்திய பயனாளர்கள் ஒவ்வொருவரும் பேபால் கணக்கை பயன்படுத்த பான் நம்பர் மற்றும் பணவரவுக்கான காரண எண்ணை  சேர்க்க வேண்டும் என கட்டாயப்படுத்தபட்டது. அவற்றை சேர்த்த பிறகு எந்த பிரச்சனையும் இல்லாமல் பலமாதங்களாக பேபால் சேவையை பயன்படுத்திக்கொண்டு இருந்தேன். ஆனால் எதிர்பாரவிதமாய் கடந்த செப்டம்பர் (2011) மாதத்தில் எனக்கு பேபால் இடம் இருந்து வந்த ஒரு மின்னஞ்சலில் அதிர்ச்சி காத்திருந்தது.

என்னுடைய பேபால் கணக்கில் சேர்க்கப்பட்ட என் பான் நம்பர் செல்லாது என்றும், சரியான பான் நம்பரை சேர்த்தால் மட்டுமே என்னுடைய பேபால் கணக்கை பயன்படுத்த முடியும் என்றும் அதுவரை என் கணக்கு தற்காலிகமாக முடக்கப்படும் என்று வந்த செய்திதான் அது. ஒரே ஒரு விதிமுறை தளர்வு அவர்கள் அப்போது அனுமதித்தது என்னவென்றால், பணத்தை யாருக்கு வேண்டுமானாலும் நான் அனுப்பலாம், பொருட்களை இணையத்தில் வாங்கலாம் ஆனால் யாரிடம் இருந்தும் பணம் பெற முடியாது. இது எனக்கு ஒரு பெருத்த இழப்பாக இருந்தது. நான் என்னுடைய வெளிநாட்டு வாடிக்கையாளர்களிடம் இருந்து பணம் பெறுவதில் சிக்கல் ஏற்பட்டது. அதற்கான மாற்று வழிமுறைகளோ வாடிக்கயார்களுக்கு சிரமமாக இருந்தது. நான் முன்னர் சொன்னது போல் பேபால் தவிர எளிய வழிமுறை இதுவரை இருக்கவில்லை.

ஆனால் எதற்காக என்னுடய பேபால் கணக்கு தற்காலிகமாக முடக்கப்பட்டது? இத்தனைக்கும் என்னுடைய பான் எண் சரியானதாகும். என் வங்கிக்கணக்கிலும் அந்த எண்ணை தான் பயன்படுத்தி வந்தேன், என்னுடய வருமான வரி செலுத்துவதற்கும் அந்த எண்ணை தான் பயன்படுத்தி வந்தேன். ஒரே குழப்பம். சரி, பேபால் பக்கம் ஏதோ ஒரு மனிதத்தவறு நிகழ்த்திருக்கிறது என்று எண்ணி, அவர்களுடன் பேசி இதை தீர்த்துகொள்ளலாம் என்று பேபால் வாடிக்கையாளர் சேவை மையத்திடம் பேசினேன். என்னுடைய கணக்கை பார்த்த அவர்கள் என்னுடைய பான் எண்ணை சரிபார்த்தபோது அது செல்லாதது என்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டதாகவும், சரியான எண்ணை அளித்தால் மட்டுமே பேபால் கணக்கை உபாயோகப்படுத்தமுடியும் என்று தெரிவிக்கப்பட்டேன். அது தான் சரியான பான் எண் என்றும், மீண்டும் சரி பார்க்குமாறு நான் கேட்டுக்கொண்டேன். அவர்களுக்கு மேலும் உதவ என்னுடைய பான் அட்டையின் நகலை மின்னஞ்சலிலும், தொலைபிரதியிலும் அனுப்பி வைத்தேன்.

பல வாரங்கள் பொருத்திருந்தும் அவர்களிடம் பதில் ஏதும் இல்லை. பலமுறை மின்னஞ்சல் அனுப்பி பார்த்தேன். பலமுறை தொலைபேசியில் அழைத்துப்பார்த்தேன். ஒவ்வொரு முறையும் என் பான் எண்ணை சரிபார்க்க அவகாசம் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தனரே தவிர யாரும் எனக்கு உதவுவதாய் தெரியவில்லை. கிட்ட தட்ட ஆறு மாதங்கள் இதே நிலை நீடித்தது. ஒரு கட்டத்தில் பொறுமை இழந்தேன்.  சரியான பாண் என் இருந்தும், பல மாதங்களாய் எண்ணை அழைக்களிப்பதற்கு காரணம் சொல்லியே தீரவேண்டும் என்று மின்னஞ்சல் எழுதினேன்.

சிலமணி நேரத்தில் பேபால் இடம் இருந்து வெளிநாட்டு எண்ணில் அழைப்பு வந்தது. ஒரு பெண்மணி பேசினார். “உங்கள் ரிசர்வ் பேங்க் ஆப் இந்தியா தான் அணைத்து பிரச்சனைகளுக்கும் காரணம். அவர்கள் தான் எங்களுக்கு பல நிபந்தனைகள் அளித்து இந்தியாவில் சேவை வழங்குவதில் முட்டுக்கட்டையாய் இருக்கின்றனர் என்றார். அவர்களால் தான் உங்களை போன்று பல இந்திய பேபால் பயனாளர்கள் பிரச்சனைக்கு ஆளாகின்றனர்” என்று ரிசர்வ் வங்கியின் மீது பழி சுமத்தினார். அது மட்டுமில்லாமல் என்னுடைய பிரச்சனைக்கு தீர்வாக என்னுடைய பேபால் கணக்கை நிரந்தரமாக மூடிவிட்டு புதிதாக கணக்கை தொடங்க சொல்லி ஆலோசனை வழங்கினார்.

அவரது யோசனை எனக்கு தவறாகப்பட்டது. என்னுடைய பான் நம்பர் தவறு என்று அவர்கள் பலமாதங்களாக என்னை  அலைக்கழிக்கும் இந்த நேரத்தில் அவர்களின் தவற்றை அவர்கள் திருத்திக்கொள்ளாமல் என் கணக்கை மூடச்சொல்வது ஒரு முட்டாள்தனமான ஒரு யோசனை. இதை அவர்களிடமே சொல்லி எனக்கு விரைவில் தீர்வு வேண்டும் என்று உறுதியாய் இருந்தேன்.

அதன் பிறகு ஓரிரு நாளில் என் பான் நம்பர் சரிபார்க்கப்பட்டு விட்டதாகவும், அது சரியாக இருக்கும் காரணத்தினால் என் பேபால் கணக்கு பழையபடி இயங்கும் என்று மின்னஞ்சல் வந்தது. பொறுமையாக இருந்தது பலன் தந்தது என்று மகிழ்ந்தேன். ஆனால் அந்த மகிழ்ச்சி நீண்ட நேரம் நீடிக்கவில்லை. மறுநாளே இன்னொரு மின்னஞ்சல். என்னுடைய பான் நம்பர் செல்லாது என்றும், சரியான பான் நம்பரை சேர்த்தால் மட்டுமே என்னுடைய பேபால் கணக்கை பயன்படுத்த முடியும் என்று என் கணக்கு மறுபடியும் தற்காலிகமாக  முடக்கப்பட்டது.

paypal stupid email

மீண்டும் எனக்கு குழப்பமும், கோபமும் தான் வந்தது. எதனால் இரண்டு நாளில் என் பான் எண் தவறு என்கிறீர்கள் என்று மினஞ்சல் அனுப்பினேன். பல முறை அனுப்பினேன். ஆனால் இம்முறை மின்னஞ்சல் அனுப்பிய  ஒவ்வொருமுறையும் அனுப்பிய மறுநிமிடம் ஒரு வெளிநாட்டு எண்ணில் இருந்து அழைப்பு வரும். அழைப்பு மணி அடிக்கும் முன்னமே, ஒரு நொடிக்குள் அந்த அழைப்பு தானாகவே துண்டிக்கப்பட்டு மிஸ்டு கால் ஆகி விடும். மறுநிமிடம் பேபால் இடம் இருந்து ஒரு மின்னஞ்சல் வரும். “நாங்கள் உங்களை தொலைபேசியில் தொடர்பு கொள்ள முயற்சித்தோம் ஆனால் நீங்கள் பதிலளிக்கவில்லை. உங்களுக்கு தீர்வு காண முயன்று கொண்டு இருக்கிறோம். உங்கள் பாண் எண்ணை சரிபார்க்க அவகாசம் வேண்டும் என்று ஒரே வகையான டெம்ப்ளேட் செய்தி வரும். இதுவே ஒரு தொடர்கதை ஆனது. என் பொறுமையும் எல்லை மீறி போனது.

நானும் விடுவதாய் இல்லை. ஒவ்வொரு முறையும் எனக்கு மிஸ்டு கால் கொடுப்பது ஏன்? ஒரே மாதிரி டெம்ப்ளேட் மின்னஞ்சல் செய்தி அனுப்புவது ஏன்? இந்திய அரசாங்கம் எனக்கு அளித்த என்னுடைய பான் எண் தவறு என்று நீங்கள் கூறுவது ஏன்? இதற்க்கு பலமாதங்களாக தீர்வு அளிக்காமல் என்னை அலைக்கழிப்பது ஏன்? என்னுடைய பான் என் சரி என்று ஒரு நாளும்,  தவறு என்று மறு நாளும் குழப்புவது ஏன்? இவை அனைத்திற்கும் பதில் வேண்டும் என்று மின்னஞ்சல் அனுப்பினேன்.

ஒருகட்டத்தில் என் பான் நம்பர் சரிபார்க்கப்பட்டு விட்டதாகவும், அது சரியாக இருக்கும் காரணத்தினால் என் பேபால் கணக்கு பழையபடி இயங்கும் என்று முன்னர் போல் மீண்டும் மின்னஞ்சல் வந்தது. என் கேள்விகளுக்கு பதில் இல்லையென்றாலும் ஒரு வழியாய் தீர்வு கிடைத்ததே என்று மீண்டும் மகிழ்ச்சி அடைந்தேன். அனைத்தும் மீண்டும் மீண்டும் நடக்கும் போது பேபால் மட்டும் சும்மா இருக்குமா? மீண்டும் அடுத்த நாள் ஒரு மின்னஞ்சல் அவர்களிடம் இருந்து.  என்னுடைய என் பான் நம்பர் செல்லாது என்றும், சரியான பான் நம்பரை சேர்த்தால் மட்டுமே என்னுடைய பேபால் கணக்கை பயன்படுத்த முடியும் என்று என் கணக்கு  தற்காலிகமாக முடக்கப்பட்டது. என் கோபம் உச்சிக்கு சென்றுக்கொண்டு இருக்கையில் உடனே அவர்களிடம் இருந்து இன்னொரு மின்னஞ்சல் வந்தது. இதை நான் முற்றிலும் எதிர்பார்க்கவில்லை. அப்படி ஒரு பேரதிர்ச்சி காத்திருந்தது.

என்னுடைய பேபால் கணக்கு நிரந்தரமாக மூடப்பட்டது என்று அதில் கூறப்பட்டது. அதற்க்கு அவர்கள் சொன்ன காரணங்கள் இதுதான். அவர்களுடைய பயனீட்டாளர்களின் சேவை விதிகளுக்கும், நிபந்தனைகளுக்கு நான் கட்டுப்படவில்லை என்பதேயாகும். அப்படி என்ன நான் கட்டுபடமால் இருந்துவிட்டேன். அவர்கள் மின்னஞ்சலில் சரியான காரணம் இல்லை. உடனே அவர்களுக்கு தொலைபேசியில் அழைத்தேன். அதற்க்கு தங்களால் பதிலளிக்க முடியாது என்றும் இன்னொரு எண்ணை கொடுத்தனர். அந்த தொலைபேசி எண்ணுக்கு அழைத்தால் அமெரிக்க நேரத்தில் தான் அழைக்க முடியுமாம். நாடு ராத்திரியில் அழைத்தேன்.

பல மணி நேர காத்திருப்புக்கு பின்னர் ஒரு பெண்மணி பேசினார். என் பிரச்சனையை கூறினேன். என் கணக்கை திறந்து பார்த்துவிட்டு “மன்னிக்கவும், அது நிரந்தரமாக முடக்கப்பட்டு விட்டது நீங்கள் வேறு ஏதேனும் நிறுவனத்தின் சேவையை பயண்படுத்திகொள்ளுங்கள், நன்றி.” என்று மூஞ்சில் அடித்த மாதிரி கூறினார். என் கணக்கை மூடியதற்க்கு தக்க காரணம் வேண்டும் என கேட்டேன். நீங்கள் உங்கள் பெயரில் பல கணக்குகளை பயன்படுத்தி வருவது போல் எங்கள் சிஸ்டம் கூறுகிறது அது மட்டும் இல்லாமல் எங்களுடைய சேவை விதிகளுக்கும், நிபந்தனைகளுக்கு நீங்கள் கட்டுப்படவில்லை என கூறினார்.

எனக்கே இது புதிதாக இருக்கிறது. எனக்கு தெரியாமல் எப்படி அது சாத்தியம்? உங்கள் பக்கம் ஏதோ தவறு நிகழ்ந்துக்கொண்டு இருக்கிறது, தயவு செய்து அதை பற்றி மேலும் விவரம் கூறுங்கள் என்றேன். விபரம் தர மறுத்து விட்டார்.  ஒரு தனி நபர் “ஒரு பெர்சனல் பேபால் கணக்கும்”, “ஒரு பிசினஸ் பேபால் கணக்கும்” வைத்துக்கொள்ளலாம் என்பது தான் அவர்களது விதி. இது அவர்களுடைய இணையதளத்தில் தெளிவாக குறிப்பிடப்பட்டு உள்ளது. நானும் அது போல் தான் இரு கணக்கு வைத்து உள்ளேன். அது தவறில்லை தானே என்றேன். சிறு மவுனம் அவரிடம் இருந்து.

இல்லை நீங்கள் எங்களுடைய பல சேவை நிபந்தனைகளுக்கு கட்டுப்படவில்லை என்றார். என் கணக்கில் இதுவரை எந்த தவறும் இல்லை, ஆரம்பம் முதலே உங்களுடன் இருந்து தான் பிரச்சனை, என்னுடைய பாண் எண் தவறு என்று கூறினீர்கள், இப்போது காரணம் இல்லாமல் என் கணக்கு முடக்கப்பட்டு உள்ளது. எதுவாக இருந்தாலும் தீர்வு காணலாம், எனக்கு பேபால் சேவை மிகவும் அவசியமான ஒன்று அது மட்டுமில்லாமல் என்னிடம் தவறு ஏதும் இல்லை என்றேன். எங்களுக்கு உங்களோடு இணைத்து பிசினெஸ் செய்வதில் விருப்பமில்லை, மன்னிக்கவும், தயவுசெய்து வேறு ஒரு சேவை நிறுவனத்தை பயன்படுத்திக்கொள்ளவும் என மீண்டும் மூஞ்சில் அடித்தவாறு அவரிடம் இருந்து பதில் வந்தது. ஆரம்பம் முதலே அவருக்கு பிரச்சனையின் காரணத்தை கூறவும், அதற்க்கு தீர்வு காணவும் விருப்பமில்லை என்று தெரிந்தது. சரி எனக்கு உங்கள் சேவை தேவையில்லை, எனக்கு என்னுடைய கணக்கு முடக்கப்படதற்க்கு காரணம் மட்டும் கூறவும் என்றேன். “மன்னிக்கவும், எங்களால் காரணம் எதுவும் கூற முடியாது, வேண்டுமானால் சட்ட ரீதியா சந்தியுங்கள் பதில் அளிக்கிறோம் இப்போதைக்கு தொலைபேசியை துண்டிக்கவா?” என்றார். நானாக வைத்துவிட்டேன்.

சரி பழைய பேபால் கணக்கை மூடிவிட்டால் என்ன? புதிதாய் ஒன்றை தொடங்கலாமே என்று அனைவரும் யோசிக்கலாம். ஆனால் அது சாத்தியமில்லை. பேபால் கணக்கு முடக்கப்பட்டால்  அதில் உபயோகப்படுத்திய பெயர், தொலைபேசி எண், ஈமெயில் முகவரிகள், வங்கி கணக்குகள், கடன் அட்டை எண், பாண் எண் இப்படி அனைத்தும் விசயங்களும் பிளாக் செய்யப்பட்டு அதை மீண்டும் பயன்படுத்த முடியாமல் செய்து விடுவார்கள். அது மட்டும் இல்லமால் பேபால் கணக்கும் உள்ள பணம் அனைத்தும் 180நாளுக்கு முடக்கப்படும். நல்ல வேலை என் கணக்கில் அப்போது பணம் இல்லை.

எனக்கு பேபால் சேவை இல்லையென்றாலும் இந்த அராஜகத்திற்கு பதில் சொல்லியே தீரவேண்டும் என்று முடிவெடுத்து என்ன செய்யலாம் என்று யோசித்தேன். இதை விட ஒரு அவமானம் ஒரு பயனீட்டாளருக்கு ஒரு சேவை நிறுவனம் ஏற்படுத்த முடியுமா? யாரிடம் முறையிடுவது? பேபால் வைத்தது தான் சட்டம். அப்படி தான் அவர்கள் பேசுகிறார்கள். கொஞ்சம் கூட மனசாட்சி இல்லாமல் பேசுகிறார்கள். பேபால் மாதிரி பணம் கொழுத்து இருக்கும் முதலைகளிடம் நிச்சயம் நாம் சட்ட ரீதியாக மோத முடியாது. ஒருவருக்கு சேவை வழங்க மறுப்பதில் அவர்களுக்கு உரிமை இருக்கிறது என்று வாதிட வாய்ப்பு இருக்கிறது. அவர்களை எல்லா வழிகளிலும் சட்ட ரீதியாக பாதுகாக்க அவர்கள் இயற்றிய சேவை நிபந்தனைகள் அவர்களுக்கு உதவிடும். சரி வேறு என்ன செய்யலாம்?

இந்த பிரச்சனைகளை பதிவிட்டு அனைவருக்கும் ஒரு எச்சரிக்கை ஏற்படுத்தலாம் என்று எழுதத்தொடங்கினேன். ஓரிரு நாளில் தீடிரென ஒரு யோசனை வந்தது.  . பதிவிடும் எண்ணத்தை தற்காலிகமாக நிறுத்தினேன்.  பெட்டர் பிசினெஸ் பீரோ (Better Business Bureau – http://www.bbb.org/ ) என்றொரு நிறுவனம் உள்ளது. அமெரிக்காவிலும், கனடாவிலும் உள்ள பல தொழில் நிறுவனங்களை தங்கள் சந்தாதர்களாக கொண்டுள்ளது.  அவர்களை பற்றிய நல்ல செய்திகளை வாடிக்கையாளர்களிடம் இருந்து சேகரித்து,  அவர்களின் இணையத்தளத்தில் மக்களின் பார்வைக்கு வைத்து, அந்த தொழில் நிறுவனங்களில் நம்பகத்தன்மையை உருவாக்குவதே அவர்களின் வேலை. அவர்களை தொடர்பு கொண்டு பேபால் மீதுள்ள குறையை கூறி அவர்களிடம் இருந்து பதில் பெற்றுத்தரும்படி கேட்ப்போம் என்பதுதான் அந்த யோசனை. அதற்கான வழிமுறை இருக்கிறது. ஆனால் பேபால் நிறுவனம் அவர்களுக்கு கட்டுப்படுமா என்று சிறிய சந்தேகம் இருந்தது.

தீர்வு கிடைக்காவிடினும் பேபால் நிறுவனத்திற்கு எதிராக நம்முடைய குரலை பதிவு செய்து அது போது மக்கள் பார்வைக்கு சென்றால் கூட போதுமானது என கருதினேன். பேபால் நிறுவனத்துடன் ஆரம்பம் முதல் எழுந்த பிரச்சனைகளை தெளிவாக, விவரமாக, போதிய ஆதாரத்துடன் எழுதினேன். அதிக நேரம் பிடித்தது.எல்லாம் சரியாக இருந்தால் தான் அது ஏற்றுக்கொண்டு பேபால் நிறுவனத்திற்கு அனுப்பி வைக்கப்படும் இல்லையேல் நிராகரிக்கப்படும். அந்த நிறுவனம் என்னுடய கடிதத்தை பேபால் நிறுவனத்திற்கு பதில் கூறுமாறு அனுப்பி வைத்தது. முதல் படி அடைந்தாயிற்று.

BBB Paypal Complaint

ஐந்து நாள் கழித்து பேபால் இடம் இருந்து பதில் வந்தது. என் பேபால் கணக்கு தொடங்கப்பட்ட நாள், கடன் அட்டை, வங்கிக்கணக்கு சேர்க்கப்பட்ட நாள், பாண் எண் தவறு என்று கூறப்பட்ட நாள் என்று வெறும் என் கணக்கின் வரலாற்றையும், பாண் நம்பர் ரிசர்வ் வங்கியின் சட்டப்படி தேவை என்ற செய்தியுடன் மட்டுமே வழவழவென எழுதி சமாளித்து பதில் அனுப்பி இருந்தனர். நான் விடவில்லை. அது எல்லாம் இருக்கட்டும், என கணக்கு முடக்கப்பட்டதன் காரணங்களையும், நான் கேட்ட கேள்விகளுக்கு பதிலும் என்ன ஆயிற்று என்றேன். சில நாட்கள் கழித்து மீண்டும் அவர்களிடம் இருந்து பதில்.  நடந்த தவறுக்கு மன்னிப்பு கேட்டும், விரைவில் தீர்வு வழங்கப்படும் என்றும் அவர்களுடைய தனிப்பட்ட மின்னஞ்சல் முகவரி கொடுத்து அதில் தொடர்பு கொள்ளுமாறு கேட்டுக்கொண்டனர்.

அதுவரை பெட்டர் பிசினெஸ் பீரோ இணையதளத்திலே விவாதித்துக்கொண்டு இருந்தோம். இப்போது அவர்களது தனிப்பட்ட மின்னஞ்சலில் தொடர்புகொண்டேன். உங்கள் பேபால் கணக்கு ஏற்கனவே ஆக்டிவேட் செய்யப்பட்டு விட்டது என்று மட்டும் பதில் வந்தது. என் கணக்கின் உள்ளே நுழைந்து பார்த்தேன். ஆச்சர்யம். நிரந்தரமாக மூடப்ட்டதாக சொன்ன என் பேபால் கணக்கு அதற்கான சுவடே இல்லாமல் பயன்படுத்தும் நிலையில் இருந்தது.

 

paypa account restored

இணையில்லா இணையம் – கோடை பண்பலையின் என் நேர்காணல்

21 டிசம்பர் 2011, அன்று காலை 10 முதல் 11 மணிவரை கொடைக்கானல் பண்பலையில் (Kodaikaanal FM) “இணையில்லா இணையம்” என்ற தலைப்பியில் நான் பேசிய வானவில் நேரலை நிகழ்ச்சியின் பதிவு இது.

இருபத்தி இரண்டு மாவட்டங்களில்,  இரண்டரை கோடிக்கும் அதிகமான மக்கள் கேட்கும் மிகபெரிய பண்பலை. இந்தியாவிலே அதிக வருமானம் ஈட்டும் பண்பலையும் இதுதான்.  சாதாரண மக்களுக்கு இணையத்தின் பயனை, அதிலுள்ள பிரச்சனைகளை, அதிலிருந்து பாதுகாத்துக்கொள்ளும் வழி முறைகளை  மிக எளிமையாக சொல்ல வேண்டும் என்பது மட்டுமே என் நோக்கமாக இருந்தது.

அது ஒரு ப்ரைம் டைம் நிகழ்ச்சி என்பதாலும், அந்த பண்பலையின் மிகப்பிரபலமான நிகழ்ச்சி என்பதாலும் அதிகபட்ச நேயர்கள் இதை கேட்பதற்கு காத்துக்கொண்டு இருப்பார்கள் என்று எனக்கு தெரியவில்லை. நேரலை முடியும் வரை, அந்த நிகழ்ச்சி பொது மக்களிடம் ஏற்படுத்தப்போகும் தாக்கத்தையும் நான் சிறிதும் உணரவில்லை.

2011-12-21 10.57.27

நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் அந்த அறையை விட்டு வெளியே வந்து என் கைபேசியை எடுத்து பார்த்தேன். ஐந்து நிமிடங்கள் கூட ஆகி இருக்காது, சுமார் ஐம்பது பேர் என்னை தொடர்பு கொள்ள முயற்சித்து இருக்கிறார்கள். அடுத்த சில நிமிடங்களுக்குள், தொடர்பு கிடைக்காத அனைவரின் எண்களும் மிஸ்ட் கால் அலர்ட் மூலமாக குறுஞ்செய்திகளில் நூற்றுக்கணக்கில் வந்து குவிந்துக்கொண்டு இருந்தது.  என்னால் என் அலைபேசியை என் சொந்த உபயோகத்திற்கு பயன்படுத்த முடியவில்லை. தொடர்ந்து நூற்றுகணக்கான அழைப்புகள் வந்துக்கொண்டே இருந்தது. என்னால் சில அழைப்புகள் மட்டுமே பேச முடிந்தது.

ஒவ்வொருவரும் அவ்வளவு சந்தோசத்துடன் என்னிடம் பேசியதும், உற்சாகப்படுத்தியதும், என்னை பற்றி மேலும் அறிந்துகொள்ள அவர்கள் காட்டிய நேசமும், நான் நிகழ்ச்சியில் பேசிய வார்த்தைகளை ஞாபகம் வைத்து என்னிடம் கூறியதும், என்னை குடும்பத்தில் ஒருவனாக நினைத்து அவர்கள் வீட்டிற்கு அழைத்ததும், இன்னும் பல விஷயங்கள் என்னை மிகவும் ஆச்சர்யப்படுத்தியது. என்னிடம் பேசிய அனைத்து மனிதர்களையும், அவர்களின் உணர்வுகளையும் இங்கே நிச்சயம் எழுத்துக்களால் பதிவிட முடியாது.

எல்லாவற்றிக்கும் மேலாக ஒரு அம்மா என்னை அவர்களின் மகனை போல நினைப்பதாக கூறி பூரிப்பு அடைந்தது வாழ்த்தியது இன்னும் என் காதில் கேட்கிறது. இத்தனைக்கும் நான் பொது மக்களுக்கு பரிச்சயமான ஒரு முகம் இல்லை. அனைவரும் அறிந்திருக்கும் பிரபலாமான நபரும் இல்லை. ஆனால் அதற்கு ஈடாக என்னை முகம் தெரியாத மக்களிடம் கொண்டு போய் சேர்த்து இருக்கிறது இந்த கோடை பண்பலை. ஒருவாரம் ஆகியும் இன்னும்  ஆனந்தத்தொல்லைகள் அலைபேசியில் தொடர்ந்துகொண்டு தான் இருக்கிறது.

இந்த நிகழ்ச்சி மக்களிடம் இவ்வளவு பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் என எனக்கு தெரிந்திருந்தால் இன்னும் சற்று பொறுப்புடன், பல நல்ல விஷயங்களை பகிர்ந்து இருக்கலாமே என்று அதன் பிறகு தோன்றியது. உண்மையில் சொல்ல போனால், பல விஷயங்கள் பேசுவதற்காக திட்டம் என்னிடம் இருந்தது.   ஆனால் அதில் இருபத்தி ஐந்து சதவிகிதம் பேசியதற்கே ஒரு மணி நேரம் போதவில்லை. அது மட்டும் இல்லாமல், நேரலை நிகழ்ச்சி என்பதாலும், நேயர்களிடம் தொலைபேசி உரையாடல்கள் இருந்ததாலும், திட்டமிட்ட கோணங்களில் பல விஷயங்களை பேச முடியாமல் போய்விட்டது. சில மாதங்கள் கழித்து மீண்டும் பேச அழைப்பாதாக கூறி இருக்கிறார்கள்.

இதில் இரண்டு பேருக்கு நான் மிகபெரிய நன்றியை சொல்ல வேண்டும். ஒருவர் சேலத்தை சேர்ந்த பிரபல தொழிலதிபரும், என் நல விரும்பியும்,  சகோதரருமான ஈசன் இளங்கோ அவர்கள்.

நேரலை நிகழ்ச்சி என்பதால், நான் அழைக்கப்பட்ட போது ஆரம்பத்தில் சிறிது தயக்கம் இருந்தது. ஒரு மணி நேர பேச வேண்டும். சுமார் இரண்டரை கோடி பேர் கேட்கப்போகிறார்கள். நேயர்கள் தொலைபேசியில் வந்து கேள்விகள் வேறு கேட்பார்கள். ப்ரைம் டைம் எனப்படும் முக்கிய நேரத்தில் ஒலிபரப்பப்படும் புகழ்பெற்ற நிகழ்ச்சி. இருந்தும், நேரலை என்பதால் சிறிய தவறு நேர்ந்தாலும் திருத்திக்கொள்ள வாய்ப்பு இல்லை என்பதே அந்த தயக்கத்தின் காரணமாய் இருந்தது.

“நிறைய மக்கள் இப்போது பேஸ் புக் போன்ற தளங்களில் பல்வேறு வகைகளில் பாதிப்புக்குள்ளாகிறார்கள்,  மக்களுக்குக் நாம் முடிந்தவரையில் விழுப்புணர்வு ஏற்படுத்தவேண்டும்” என்று மிகப்பிடிவாதமாக இருந்து என்னை ஊக்குவித்தவர் ஈசன் இளங்கோ அவர்கள். பல மாதங்களுக்கு முன்பு இருந்தே இணையத்தை பற்றிய விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தும் வகையில் நான் நிறைய எழுத வேண்டும் என்னை தூண்டிக்கொண்டு இருந்தார்.  அது என்னை மிகவும் உற்சாகப்படுத்தியது. ஏற்கனவே கோடை பண்பலையில் நேரலை நிகழ்ச்சியில் அவர் பேசி இருக்கிறார். மிகச்சிறந்த பேச்சாளர் அவர்.  அவருடைய அந்த பதிவு செய்யப்பட்ட நிகழ்ச்சி எனக்கு ரெபெரன்சுக்கு மிகவும் உதவியது.

மற்றொருவர் கோடை பண்பலையின் நிகழ்ச்சி மேலாளரும், ஒருங்கினைப்பாலருமான தாரா ரவீந்தர் அவர்கள்.  உரையாடால்களின் போது, சிறப்பு விருந்தினர்களிடம் தேவையான விஷயங்களை மட்டும் பெற்று, எளிமையான மக்களுக்கும் புரியும்படி,  சரியான கோணத்தில் நேரலை நிகழ்ச்சியை கொண்டு செல்வதில் அவருக்கு நிகர் யாருமில்லை. அவரில்லாமல் இந்த நிகழ்ச்சி நிச்சயம் இவ்வளவு சிறப்பு பெற்று இருக்காது. அழாகாக அந்த நிகழ்ச்சியை கொண்டு சென்ற விதம், Behind the camera என்று சொல்லுவது போல், அங்கு ஸ்டுடியோவில் என்னுடன் அமர்த்து இருந்திருந்தால் மட்டுமே அதை முழுமையாக அறிய முடியும்.

சுமார் ஏழு வருடத்திற்கு பிறகு மீண்டும் இப்போது தான் கொடைக்கானல் சென்றேன். இதற்கு முன்னர் முதன்முறையாக கல்லூரி இறுதியாண்டில்  நண்பர்கள் அனைவரும் கல்லூரி சுற்றுலா சென்றிருந்தோம். ஆட்டம், பாட்டம், கொண்டாட்டம் என்று அமர்க்களமாய் இருந்த தருணங்கள் அவை. அப்பேர்ப்பட்ட பசுமையான நினைவுகளை, வாழ்வில்  திரும்ப கிடைக்காத  பல  நினைவுகளை  அங்கு சென்ற முறை விட்டு வந்திருந்தேன்.  ஆனால்  இப்போது எனக்கு அங்கு மிச்சமிருந்தது அந்த டிசம்பர் குளிர் மட்டும் தான்.

நிகழ்ச்சி முடிந்து மாலை பேருந்து புறப்பட சில மணி நேரங்கள் இருந்தது. மீண்டும் திரும்ப கிடைக்காத அந்த பழைய நினைவுகளை அசை போட கொடைக்கானல் ஏரியை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால் இன்னமும் கைபேசியில் அழைப்புகள் நின்றபாடில்லை. பல மணி நேரம் கடந்து போனது.  நான் இன்னமும் அந்த எரிகரையை சுற்றி  நடந்துக்கொண்டு  தான் இருக்கிறேன். ஆனால் அதை அனுபவிக்க முடியவில்லை. அதன் அழகை ரசிக்க முடியவில்லை. பழைய நினைவுகளையும் அசைபோட முடியவில்லை. என நண்பர்களுக்கு அலைபேசியில் அழைக்க முடியவில்லை. முகம் தெரியாத குரல்கள் காட்டிய பாசத்திற்காக எனக்கான சிறிய நேரத்தை கூட அன்று ஒதிக்கிட முடியவில்லை.   வாழ்க்கை நம்மை அடுத்தகட்டத்திற்கு கூட்டிசெல்லும்போது, நாம் சில சுகங்களை சுமையிறக்கிச் செல்லத்தான் வேண்டி இருக்கிறது.

நேரமானதும் ஊரு திரும்புவதற்காக பதிவு செய்த அந்த பேருந்தில் ஏறி அமர்ந்தேன்.  பேருந்து புறப்பட ஆரம்பித்த பிறகு என் கைப்பேசியில், இயர் போன் மாட்டி கோடை பண்பலையில் பாடல்கள் கேட்க ஆரம்பித்தேன். மெல்ல மெல்ல இருள் சூழ ஆரம்பித்தது. அந்த கோடைக்குளிரில், கண்களை மூடி,  இசையின் இன்பத்தில் மூழ்க ஆரம்பித்தேன். பேருந்து மலையிலிருந்து கீழே இறங்க ஆரம்பித்த சில நிமிடங்கள் இருக்கும், பாடல்களுடன் இரைச்சல் வர ஆரமித்தது. திடிரென ஒரு ஞாபகம்.

அந்த கல்லூரி சுற்றுலாவின் கடைசி நாள் அது. மாலையில் அனைவரும் அவர்களுக்கு வேண்டும் பொருள்களை கொடைக்கானலில் வாங்கிக்கொண்டு இருந்தனர். என்னிடம் அப்போது நூறு ருபாய் சொச்சம் மட்டுமே இருந்ததாய் ஞாபகம். அமைதியாய் பேருந்தில் அமர்த்து இருத்தேன். ஒரு கடையில் உள்ளங்கையை விட சிறிய அளவிலான ரேடியோ நூறு ரூபாய்க்கு விற்றுக்கொண்டு இருக்கிறார்கள் என நண்பன் ஒருவன் வந்து சொன்னான். என்னிடம் அவ்வளவு தான் பணம் இருந்தது என்று அவனுக்கு தெரியும். மிகவும் குஷியானேன். வந்ததற்கு இதையாவது வாங்கிவிடலாமே என்ற சந்தோசஷம்.

ஓடிப்போய் ஆசை ஆசையாய் அதை வாங்கி, பேருந்தில் என் சீட்டில் அமர்ந்து, இயர் போன் வயரை காதில் மாட்டினேன். கொடைக்கானல் பண்பலையில் பாடல்கள் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது.  அப்போதுதான் கொடைக்கானல் பண்பலை எனக்கு பரிச்சயம் ஆனது.

ஊருக்கு போன பின் இனிமேல் எப்போது வேண்டுமானால் காதில் மாட்டி கோடை பண்பலை கேட்கலாம் என்று மகிழ்ந்தேன். பிடித்த பாடல்களாய் தொடர்ந்து வர, கையிலிருந்த பணத்தை கொடுத்து வாங்கிய பொருள் பயனுல்லாதாக அமைந்ததே என்று துள்ளி குதித்தேன்.

கொடைக்கானலை விட்டு பேருந்து வேகமாய் கீழே இறங்கிக்கொண்டு இருந்தது. சில நிமிடங்களில் தான் ஆனது, பாடல்களுடன் இரைச்சல் வர ஆரம்பித்தது. நண்பனிடம் ஏன் என கேட்டேன் அவனுக்கு தெரியவில்லை. இன்னொரு நண்பனிடம் கேட்டேன். கொடைக்கானலில் மட்டும் தான் டவர் இருக்கிறது.  இங்கே சிக்னல் எடுக்கவில்லை அதனால் தான் இரைச்சல் வருகிறது என்றான். அப்போ நம்ம ஊர் போனா கேட்கும் தானே என்று ஆர்வமாய் கேட்டேன். நம்ம ஊரில் பண்பலை எதுவுமே இல்லை, நீ வாங்கியது வேஸ்ட்  என்றான். தூக்கி வாரி போட்டது.

ஆசை ஆசையாய் வாங்கிய பொருள் வீணானதே என்ற ஏமாற்றம்.  சிறு தூரம் சென்றதும் இசை மெல்ல மெல்ல குறைந்து இரைச்சல் அதிகமானது.  உடனே அதை கழட்டி சட்டைப்பைக்குள் வைத்து விட்டு ஜன்னலில் இயற்கையை ரசித்தவாறு  பயணிக்க ஆரம்பித்தேன். அது தான் நான் கோடை பண்பலையை நான் கடைசியாய் கேட்டது.   அந்த தருணங்களில் நான் சத்தியமாக நினைத்ததில்லை, மீண்டும் கொடைக்கானலுக்கு அதே பண்பலையில் பேச வருவோம் என்று.

 

பின்குறிப்பு: அந்த நிகழ்ச்சியை கேட்டுவிட்டு பல நேயர்களிடம் இருந்து, நண்பர்களிடம் இருந்து அலைபேசியிலும், குறுஞ்செய்தியிலும், மின்னஞ்சலிலும், முகப்புத்தகத்திலும் பல வழிகளில் கருத்துக்கள் வந்தாலும் இதோ எனக்கு வந்த ஒரு கைப்பட எழுதிய கடிதம் அனைத்தையும் மிஞ்சிவிட்டது.

Ohm Kumar  Feedback

ஜெயா டீவியில் ஒளிபரப்பான என் முதல் நேர் காணல்

 

Praveen Kumar C In Jaya T.V

ஜனவரி 26, 2011 அன்று சென்னை ஈக்காடுதாங்கலில் உள்ள ஜெயா டீ.வி அலுவலகத்தில் நுழைகிறேன். ஏதோ ஒரு ஐ.டி கம்பனியில் நுழைந்த ஒரு எண்ணத்தை தோற்றுவித்தது அங்கே இருந்த பாதுகாவலர்களின் அணுகுமுறையும், அதன் அலுவலகத்தின் நுழைவாயிலும். குடியரசு தினம் என்பதாலோ என்னவோ அன்று அவர்களின் வரவேற்பறையில் நடமாட்டம் கொஞ்சம் கம்மியாக இருந்திருக்க வேண்டும். சிறிது உரையாடலுக்கும், சிறிது காத்திருத்தலுக்குப் பின்பு நான் உள்ளே ஸ்டுடியோவிற்குள் அழைத்துச்செல்லப்படுகிறேன்.

சேலம்ஜில்லா.காம் என்ற இணைய தளத்தின் நிறுவனர் என்பதாலும், கூகிள் சான்றளிக்கப்பட்ட  ஆட்வோர்ட்ஸ் நிபுணர் என்பதாலும் அதை பற்றி “தகவல்டெக்” என்ற நிகழ்ச்சிக்காக கலந்துரையாட வந்ததுதான் இந்த அழைப்பு. எதை பற்றி பேச போகிறோம், என்ன கேள்வி கேட்கப்படும் என்று எதுவுமே என்னிடம் கூறப்படவில்லை. குளிரூட்டப்பட்ட நிசப்தமான அறை. எனக்கான இடத்தில் அமர்த்து மைக் மாட்டப்பட்டு குரல் சரிபார்க்கப்படுகிறது. பளிச்சென்ற வெளிச்சம். மூன்று காமிராக்கள் என்னையே நோட்டமிடுகிறது. இது முகப்புதிது எனக்கு.

உள்ளே நுழையும் வரை என் மனதுக்குள் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது இது தான். முதன் முறை காமிரா முன்பு அமர்கிறோம், சரியாக வருகிறதா என்று இரு நிமிடம் மானிடர் பார்ப்பார்கள் என எண்ணினேன். ஒவ்வொரு கேள்விக்கும் இடையே என்னை நான் தாயார் செய்துக்கொள்ள அவகாசம் கிடைக்கும் என நினைத்தேன். பதிலளிக்கும் போது ஏதேனும் தவறு நேர்ந்தால் மீண்டும் அதை பதிவு செய்வார்கள் என கருதினேன். ஆனால் அவற்றிற்கு எதுவும் வாய்ப்பளிக்காமல் “ரெடி, ஸ்டார்ட்” என்று மட்டும் தான் வந்தது ஒரு குரல்.  காமிரா  ஓடத்துவங்குகிறது. நிசப்தம் உடைகிறது. நினைத்ததிற்கு முற்றிலும் நேர்மாறாக  ஒரே டேக்கில் பதிவு செய்யப்பட்டது முழு நேர்காணலும்.

அதில் பிப்ரவரி 09 அன்று ஒளிபரப்பான சேலம்ஜில்லா.காம் பற்றி நான் பேசியதன் முதல் பகுதி தான் உங்கள் பார்வைக்கு இங்கே. பார்த்துவிட்டு உங்கள் கருத்துக்களை பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்!

பின்குறிப்பு: என் முதல் தொலைக்காட்சி நேர்காணலிற்கு வாய்ப்பளித்த நிகழ்ச்சியாளர் பழனி அவர்களுக்கும், ஜெயா தொலைக்காட்சிக்கும் என் நன்றிகள்.

மற்றவர்களுக்கு உதவும் முன்னர் முதலில் இதை படிங்க

Salem-central-bus-stand

இன்று மாலை ஐந்து மணி இருக்கும். சேலம் மத்திய பேருந்து நிலையம் நுழைவாயிலை சிறிது தூரம்தாண்டி காரை ஓரம்கட்டி நிறுத்திவிட்டு கீழே இறங்கினேன். சாலையை கடந்து எதிர்புறம் ஒரு கடைக்கு நான் செல்லவேண்டும். இரண்டு அடி முன்னே எடுத்து வைக்கும்போது ஒருவர்  என்னை அழைக்கும் குரல் கேட்டது.. மீண்டும் பின்னோக்கி நடந்து அவர் அருகில் சென்றேன். அந்த நபரை பார்க்க முப்பது சொச்சம் வயது இருக்கும். என்னவென்று கேட்டேன்?… இந்தி தெரியுமா என்று இந்தியிலேயே கேட்டார் அந்த நபர்.. கேட்ட மாத்திரத்திலேயே அவர் ஏதோ விலாசம் தெரியாமல் தடுமாறுவது போல் நான் உணர்ந்ததால், கொஞ்சம் கொஞ்சம் தெரியும் என்று உடைந்த இந்தியில் பதிலளித்தேன்.

அதை கேட்டதும் இரண்டு நிமிடம் தொடர்ந்து இந்தியிலேயே ஏதேதோ பேசினார்.. ஆனால் அது எனக்கு முழுதாக புரியவில்லை. ஆங்கிலம் தெரியுமா என்றேன்? தெரியவில்லை… இருப்பினும் அவர் பேசியதின் நடுவில் உதிர்த்த சில சொற்களை வைத்து நான் புரிந்து கொண்டது இதுவே… “தான் மும்பையில் இருந்து வருவதாகவும், கன்னியாகுமரி சென்று கொண்டிருக்கும்போது ரயிலில் தான் கொண்டுவந்த நான்காயிரம் ரூபாய் பணத்தை யாரோ களவாடிவிட்டதாகவும் கூறினார்”. பின்பு தனக்கு பசிப்பதாகவும் காலையில் இருந்து உணவருந்தவில்லை என்பது போல் தன் வயிற்றை தொட்டு பார்த்து காட்டினார். இரண்டு, மூன்று தடவை அவர் திரும்ப திரும்ப இதை கூறியதால் தான் என்னால் இவ்வளவும் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

எனக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை. என்னிடம் என்ன உதவி எதிர்பார்கிறார்கள் என்றும் புரியவில்லை. நான் பேசியதும் அவருக்கும் புரியவில்லை. அப்போதுதான் கவனித்தேன், அருகில் ஒரு பெண்மனியும், ஒரு சிறுவனும் மற்றும் ஒரு சிறுமியும் நின்று கொண்டிருந்தனர். சிறுவனின் முதுகில் பேக் மாட்டி இருந்தான். அந்த சிறுமி அந்த பெண்மணியின் கையை பிடித்தவாறு நின்றிருந்தாள். அந்த பெண்மணி என்னிடம் தன்னை என் சகோதரி போல் நினைத்துக்கொள்ள சொல்லி ஏதோ இந்தியில் பேசியது என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அந்த சிறுமியை பார்த்தேன். அதன் கண்ணில் கண்ணீர் வழிந்துகொண்டிருப்பதை நான் கண்டதும் எனக்கு என்னவோ போல் ஆயிற்று.

உங்களுக்கு நூறு ருபாய் தருகிறேன் முதலில் போய் டிபன் சாப்பிடுங்கள் என்று அருகில் இருந்த ஹோட்டலை நோக்கி காண்பித்து அவர்களுக்கு புரிவித்தேன். என்ன நினைத்தேனோ தெரியவில்லை உடனே இருநூறு ருபாய் அவர் கையில் கொடுத்து அந்த சிறுமிக்கு உணவளிக்குமாறு மீண்டும் கூறினேன். ஆனால் அந்த நபரோ மகாராஷ்டிரா போக டிக்கெட் வேண்டும் என்றும், ஒரு டிக்கெட் இருநூற்றி இருபது ருபாய் என்றும் மேலும் இருநூறு ருபாய் கொடுத்து உதவுமாறு கேட்டார்.  இங்கே எனக்கு மொழி பிரச்சனை யாரும் உதவமுன்வரவில்லை என்று என் கையை பிடித்து கெஞ்சினார். உங்களுடைய விலாசத்தை தாருங்கள் ஊருக்கு போய் பணம் அனுப்புகிறேன் என்றும் கூறினார்.

எனக்கு இந்த நொடியும் என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. அந்த பெண்மனியும் இந்தியில் தொடர்ந்து கெஞ்சினார். அந்த சிறுமியை பார்த்தேன். அதன் கண்ணில் கண்ணீர் ஈரம் இன்னும் காயவில்லை. என்னை பரிதாபத்தோடு அவள் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். மனம் கனத்தது.  ஒரு நொடி கூட யோசிக்கவில்லை, மேலும் முந்நூறு ருபாய் கொடுத்துவிட்டு, இதில் மொத்தம் ஐநூறு இருக்கிறது, குழந்தைக்கு முதலில் சாப்பாடு வாங்கி கொடுத்து விட்டு  பஸ்சில் ஊர் செல்லுங்கள் என்று கூறினேன். மிகவும் நெகிழ்ச்சியுடன் அவர்கள் என்னுடைய பணத்தை திரும்ப அனுப்புவதற்காக என் விலாசத்தை மீண்டும் கேட்டனர். நான் பரவாயில்லை பணம் வேண்டாம், பத்திரமாக  ஊருக்கு செல்லுங்கள் என்றேன். என் கையை பிடித்து இந்தியில் மீண்டும் ஏதோதோ கூறி. காட் ப்ளஸ் யூ என கடைசியாக ஆங்கிலத்தில் கூறிவிட்டு சென்றார்.  அவர்கள் நால்வரும் நிம்மதிபெருமூச்சுடன் புன்னகையை முகத்தில் சுமந்தவாறு பேருந்து நிலையத்தை நோக்கி நடப்பதை பார்த்த போது என் மனதில் அவ்வளவு சந்தோஷம். மற்றவர்களுக்கு எதிர்பாரமால் உதவி செய்து அவர்களின் முகத்தில் சந்தோசத்தை காணும் அந்த தருணம் எத்தகையது என்று அப்போது தான் எனக்கு தெரிந்து.

வீட்டிற்கு வந்தவுடன்  நடந்தவைகள் அனைத்தும் முதலில் அம்மாவிடம் கூறினேன். அவரும் இதை கேட்டவுடன் மிகவும் சந்தோஷப்படுவார் என எண்ணினேன். ஆனால் அவர் கூறியதோ எனக்கு அதிர்ச்சி அளித்தது.  “இதுபோல் நிறைய பேரை இப்படி நூதனமாக சேலம் பேருந்து நிலையத்திலும், ரயில் நிலையத்திலும் ஏமாற்றிக்கொண்டு இருகிறார்கள்” என்றும், அதில் ஏமாந்த எனக்கு  நன்கு தெரிந்த சில நபர்களின் பெயர்களையும் கூறியவுடன்  நான் உறைந்து போனேன். எவ்வளவு கொடுத்தாய் என்றார்? “ஐநூறு” என்றேன். இடையில் புகுந்த அப்பாவும் இது போல் நிறைய பேர் ஏமாந்து இருக்கிறார்கள் என கூறினார். அப்போது தான் நானும் ஏமாந்ததை அறிந்தேன்.

அப்போது கண்களில் நீர் வழிந்தவாறு என்னையே ஏக்கத்துடன் பார்த்த அந்த சிறுமி ஒரு நிமிடம் என் நினைவில் வந்து போனாள். என்னை அவர்கள் ஏமாற்றியது பெரிதாக அந்த நொடி தெரியவில்லை.  அதற்கு பதில் என்னுடைய பர்ஸை களவாடி இருந்தால் கூட இன்னும் சில நூறு ருபாய் தாள்களும், ஐநூறு ருபாய் தாள்களும் அவர்களுக்கு கிடைத்திருக்குமே? நானும் தொலைத்துவிட்டோம் என்று எண்ணி ஒரு நாள் மட்டும் வருத்தத்துடன் அதை மறந்திருப்பேன்.  ஆனால் அவர்களுக்கு உதவ நினைத்தது குற்றமா? எதற்காக அவர்கள் என் உணர்வுகளில் அவர்கள் விளையாட வேண்டும்?  அது தான் என்னால் ஜீரணிக்க முடியவில்லை.

என் மனதில் எழுந்த ஒரே கேள்வி இது தான். இன்னொரு நாளில், அதே இடத்தில், வேறொரு வட இந்திய குடும்பமோ, அல்லது தமிழ் குடும்பமோ உண்மையாகவே இதே பரிதாப நிலையில், உணவில்லாமல், பசியில் வாடிய சிறுமியை அருகில் வைத்துக்கொண்டு என்னிடம் உதவி கோரினால், அதை நான் எப்படி எதிர் கொள்வது?