Author: பிரவீன்

பிப்ரவரி 27 அன்று, சேலம் சோனா தொழில்நுட்பக் கல்லூரியில் உள்ள எம்.பி.ஏ பிரிவில் தொடங்கப்பட இருந்த “மார்கடிங் க்ளப்” துவக்க விழாவிற்கு சிறப்பு விருந்தினராக அழைக்கப்பட்டு இருந்தேன். கூகிள் அட்வோர்ட்ஸ் (Google Adwords)துறையில் சேவை நிறுவனம் நடத்தி வருவதாலும், கூகிள் சான்றளிக்கப்பட்ட நிபுணன் என்பதாலும் அதை பற்றி எம்.பி.ஏ மாணவர்களிடம் சிறப்பு விரிவுரையாற்ற கேட்டிருந்தார்கள். தொழில்நுட்ப விஷயம் என்பதால் பிரசன்டேசன் இல்லாமல் பேசினால் மொக்கை போட்டுவிடும் என்பதால் கொஞ்சம் அதற்காக நேரம் ஒதுக்கி தயார் படுத்த வேண்டியிருந்தது.

ஆனால் நேரமினை காரணமாக ஒரு வாரம் கிடைத்தும் வழக்கம் போல் கடைசி நாள், கடைசி நிமிட பரபரப்பில் தான் அது தயாரானது. மாணவர்கள் என்பதால் கொஞ்சம் அதிகம் சிரத்தை எடுத்துக்கொண்டு அவர்களுக்கு எளிதாக புரியுமாறும், ஆவலை தூண்டுமாறும் கொஞ்சம் நகைச்சுவை  சிந்தனை அதில் புகுத்த வேண்டியிருந்தது. தவறினால் நாம் மட்டும் தனியாய் சுவரை பார்த்து பேசிக்கொண்டு இருக்க வேண்டி நேரிடும். மாணவனாய் இருக்கும்  கஷ்டம் மாணவனாய் இருந்தால் தான் தெரியும்.

ஆனால் எப்போதும் மாணவர்களிடம் கலந்துரையாடுவது மிகவும் எனர்ஜிடிக்காண அனுபவம். அதுமட்டும் இல்லமால் மிகவும் மனநிறைவானதும் கூட. நம்மால் ஒருவர் ஆர்வம் பெற்று அதை கற்றுணர்ந்து வாழ்க்கையில் பயனுற்றால் அந்த மனநிறைவு வேறு எதிலும் நிச்சயம் கிடைக்காது.

சுமார் ஆறு வருடம் இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். ஆர்குட் பிரபலமாய் இருந்த நேரம். ஆத்தூரில் இருந்து ஒரு பள்ளி மாணவன் என்னை அதில் விடாமல் பலமுறை தொடர்பு கொண்டதாய் நினைவு. என்னை பற்றி இணையத்தில் அறிந்துக்கொண்டு ஏதோ ஒரு உந்துதலில் என்னை பார்க்க விரும்பினான். இணையத்தில் இப்படி எனக்கு அடிக்கடி பல புதுப்புது தொடர்புகள் வரும். அவ்வபோது தொலைப்பேசிகளும் கூட வரும்.

ஏதோ ஒரு காரணத்தால் அப்போது நான் முன் பின் தெரியாதவர்களை என்னை ஒரு போதும் சந்திக்க அனுமதித்ததில்லை. செய்துக்கொண்டு இருந்த முதல் வேலையை விட்டுவிட்டு அடுத்து பிழைக்க வழிதேடி இரவு பகலாய் வாழ்க்கை போராட்டம்  நிகழ்ந்துக்கொண்டு இருந்த காலக்கட்டம்.  அவர்களுக்கு என்னை பற்றி நிறைய தெரிந்திருந்தாலும் எனக்கு அவர்களை பற்றி எதுவும் தெரியாது என்பதால் அது போன்ற புதிய தொடர்புகளை நான் பெரிதாய் பொருட்படுத்தவில்லை. அப்போது நான் இருபதுகளின் தொடக்கத்தில் இருந்ததும் கூட ஒரு காரணமாய் இருக்கலாம்.

சரியாக நியாபகமில்லை. என் நினைவுகளை மீண்டும் கிளறிப்பார்த்தே இதை எழுதுகிறேன். ஒரு நாள் அந்த மாணவனின் அப்பா என்னை போனில் தொடர்பு கொண்டார். அவர்கள் குடும்பத்துடன் சேலம் வந்திருப்பதாகவும், தன் மகன் என்னை பற்றி நிறைய அவரிடம் சொல்லி இருப்பதாகவும், என்னை இன்று பார்த்தே தீரவேண்டும் என்று விரும்புவதாகவும் தன்மையுடன் கூறினார். அதுமட்டும் இல்லாமல் சேலம் அண்ணா பூங்காவில் எனக்காக காத்திருப்பதாகவும் கூறினார். தவிர்க்கமுடியாத அன்பின் அழைப்பு.

நான் அங்கு சென்று அவர்களை அன்று சந்தித்தது அவர்களுக்கு மிகுந்த மனமகிழ்ச்சி அளித்தது என்பது மட்டும் இன்னும் எனக்கு  நியாபகம் இருக்கிறது. ஆனால் அன்று அவர்களிடம் என்ன பேசினேன், என்ன நடந்தது என்று சுத்தமாய் நினைவில்லை.  அதன் பிறகு இணயத்தில் அந்த மாணவன் என்னை ஓரிருமுறை தொடர்பு கொண்டான். அவ்வளவே!

பல வருடங்கள் கடந்துவிட்டது. திடீரென மூன்று நாட்களுக்கு முன்னர். அதாவது சோனா கல்லூரியில் சிறப்புரை ஆற்றிய இரண்டொரு நாளில் முகபுத்தகத்தில் அந்த பையனிடம் இருந்து ஒரு மெசேஜ் வந்து இருந்தது.

Conversation started Sunday
Shafi Ahamed
02/03/2014 13:00

I don’t think you remember me.. Me and my Dad met you once in Salem. I am a Google Certified professional working as a Digital Marketing Manager in XXX, Chennai

Because of you, I did this certification and completed successfully.

Thanks for it Sir

காலம் சில நேரங்களில் நம் சாதாரண செயல்களை கூட மிகவும் அர்த்தமுள்ளதாக்கி விடுகிறது. பொறுப்புகளை உணரச்செய்து விடுகிறது. “மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது, ஏதேனும் உதவி தேவைபட்டால் கண்டிப்பாக என்னை தொடர்புகொள்ளவும். வாழ்த்துக்கள்!” என்று சுருக்கமாய் பதில் அளித்தேன். அந்த நாள் மிகுந்த மனநிறைவுடன் முடிந்தது!

“நல்ல கவிதை என்பது ஒரு காகிதத்தில் எழுதப்பட்டாலும், டாய்லெட் திஸ்யூ பேப்பரில் எழுதப்பட்டாலும் அது நல்ல கவிதை தான். எதில் அது எழுதப்பட்டு உள்ளது என்பது முக்கியம் அல்ல.”

“விலையுயர்ந்த காமிரா என்பதால் அது தானாகவே ஒரு சிறந்த படத்தை எடுத்துவிட முடியாது. அதை கையாளும் படைப்பாளிதான் தான் முக்கியம்.”

பாலுமகேந்திராவின் இந்த வார்த்தைகள் நிச்சயம் படைப்புலகத்தில் பொன்னேட்டில் பதிக்கப்படவேண்டியவைகள். இதைவிட ஒரு படைப்பாளிக்கு ஊக்கம் அளிக்கும் வார்த்தைகளை யாரேனும் கூறிவிட முடியுமா என தெரியவில்லை. என் வாழ்நாளில் நான் படித்த முக்கிய வரிகளில் இதுவும் அடங்கும்.

அஜயன் பாலா அவர்களின் திருமணத்தின் போது தான் நான் முதன் முறை பாலுமகேந்திராவை பார்க்கிறேன். கடைசியும் அதுவே. தி-நகரில் ஒரு ஹோட்டலில் நடந்த அந்த திருமணதிற்கு நெருங்கிய நண்பர்கள் மட்டுமே அழைக்கப்பட்டு இருந்தனர். பாலுமகேந்திரா தான் தலைமை ஏற்றி நடத்தி வைப்பதாக இருந்தது. ஏழு மணிக்கு துவங்கவேண்டிய திருமணத்திற்கு நானும் நண்பரும் ஆறரை மணிக்கே அங்கு சென்றிருந்தோம்.  ஆனால் அப்போது அங்கு புகைப்படக்காரர்கள் தவிர வேறு யாருமில்லை. ஒரு சிலர் திருமணம் நிகழும் அறையை தயார் செய்துக்கொண்டு இருந்தனர். அவ்வளவே.

சரியாக  ஐந்து நிமிடம் கழிந்து இருக்கும், கட்டம் போட்ட சட்டை, ஜீன்ஸ், கண்ணாடி மற்றும் தனது ட்ரேட்மார்க் தொப்பியுடன் உள்ளே நுழைந்தார் பாலுமகேந்திரா. மாப்பிள்ளை, மணமகள்  கூட அப்போது அங்கு வந்து சேரவில்லை. அவசர அவசரமாக அவரை வரவேற்று உள்ளே அழைத்துசென்று இருக்கையில் அமரவைத்தோம். இந்த வயதிலும் அதிகாலை எழுந்து, அனைவருக்கும் முன்னே கிளம்பி வந்து சேர்ந்த அந்த மனிதரின் நேரம் தவறாமை ஆச்சர்யம் அளித்தது. படைப்பாளி என்பதை தாண்டி அவரை பற்றி நிறைய கேள்விப்பட்டு இருக்கிறேன். படித்திருக்கிறேன். ஆனால் அதை நேரில் பார்க்கும்போது பன்மடங்கு அவர் மேல் மதிப்பு கூடியது.

யாரும் அப்போது வந்து சேரவில்லை என்பதால் அவர் தனியாகவே நீண்ட நேரம் முன்வரிசையில் அமர்ந்து இருந்தார். பாலுமகேந்திராவை நேரில் சந்தித்து ஒரு முறையாவது பேசமுடியாதா என்று நிறைய பேர் இருக்கும் சூழ்நிலையில்  இப்படி ஒரு சந்தர்ப்பம் எனக்கு கிட்டியது எவ்வளவு பெரிய பாக்கியம்? ஆனால் அவரிடம் நான் எதுவும் பேசவில்லை. பேச நிறைய இருந்தும் அவர் மேல் இருந்த பிரமிப்பில், அவர் எளிமையின் ஆச்சர்யத்தில் நான் அப்போது மூழ்கிப்போய்இருந்தேன்.  அவரை தொந்தரவு செய்யவேண்டாமென சற்று தள்ளி நின்று என் காமிராவில் அவரை புகைப்படம் மட்டும் எடுத்துக்கொண்டேன். காமிரா கவிஞரை நான் என்னுடைய காமிராவில் பதிவு செய்வதை விட வேறு என்ன பெரிய பாக்கியம் அந்த சூழ்நிலையில் எனக்கு கிட்டிவிடப்போகிறது?. அவர் கண்களை மூடியபடியே நீண்ட நேரம் அமைதியாய் அமர்ந்து இருந்தார்.

குறித்த நேரத்தைவிட்டு சற்று தாமதமாகத்தான் திருமணம் தொடங்கியது.  திருமண நிகழ்வின் போது மணமேடைக்கு அழைத்து அவர் அமரவைப்பட்டார். மைக்கில் ஒவ்வொருவராய் வந்து மணமக்களை வாழ்த்தி பேசிக்கொண்டு இருந்ததை  பொறுமையாய் கடைசி வரை கேட்டுக்கொண்டு இருந்தார். அவரும் பேசினார். திருமணம் நிகழ்வு முடிந்ததும் அனைவரும் உணவு விருந்திற்கு அழைக்கப்பட்டனர். இருக்கையில் இருந்து எழுந்து மேடையில் இருந்து இறங்க ஆயத்தமானார் பாலுமகேந்திரா. மேடையில் இருந்து தனியாக இறங்குவதற்கு அவர்  சிரமப்படுவதை பார்த்ததும் ஓடிச்சென்று கை கொடுத்து கீழே இறக்கிவிட்டேன்.

“ரொம்ப நன்றி தம்பி” என்றார்.

“பரவாயில்லை சார். இந்தபக்கம் தான் பந்தி. உணவருந்தலாம் வாங்க.” என்று அவரை அழைத்துச்செல்ல முற்பட்டேன்.

“தம்பி.,,,,, தப்பா நெனச்சிக்காதீங்க.,,, நேரம் ஆச்சு. சேரன் படத்தோட ஆடியோ வெளியீட்டுக்கு பத்து மணிக்கு போகணும். மணி இப்பவே ஒன்பது. இப்போ போனா தான் சரியா இருக்கும். சாப்பிடாமா போறேன்னு எதுவும் நெனச்சிச்காதிங்க தம்பி..” என்று மெல்லிய குரலில் மிகப்பொறுமையாய் குழந்தைபோல பதிலளித்து விடைபெற்றார்.

இவ்வளவு விளக்கம் என்னிடம் அவர் சொல்லி இருக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லை. அது மட்டும் இல்லாமல் சேரனின் ஆடியோ வெளியீட்டு விழாவிற்கு நேரத்திற்கு செல்ல வேண்டும் என்ற அவருடைய முனைப்பு, நேரம் தவறாமை, அதுவும் இந்த வயதில்!!!  பாலுமகேந்திரா ஒரு மிகச்சிறந்த படைப்பாளி என்பதை தாண்டி ஒரு மிகச்சிறந்த மனிதராய் என் மனதில் அப்போது ஊடுருவினார். இவ்வளவு எளிமையான ஒரு லெஜன்ட்’ஐ உண்மையில் காண மூடியுமா என்று தெரியவில்லை. எனக்கு ஆச்சர்யம் விலக சில நிமிடங்கள் பிடித்தது.

திடீரென பாலுமகேந்திரா உடல்நல குறைவு காரணமாக இறந்துவிட்டார் என இணையத்தில் படித்த அடுத்த நொடியே அது வதந்தியாகத்தான் இருக்கும் என வேண்டிக்கொண்டு அஜயன் பாலாவிற்கு போன் செய்தேன். “அது உண்மை தான் பிரவீன். அவருடைய வீட்டில் தான் இருக்கிறேன்” என்று சொன்னபோது மனம் கனத்தது.

அன்று தான் நான் பாலுமகேந்திராவுடன் பேசப்போகும் கடைசி தருணம் என்று தெரிந்திருந்தால் சத்தியமாய் அந்த சந்தர்பத்தை தவறவிட்டிருக்க மாட்டேன். நிறைய உரையாடி, ஒரு புகைப்படமாவது அவருடன் எடுத்து இன்னும் கொஞ்சம் நியாபகங்களை திரட்டி என்னுள் பொக்கிஷமாய் சேர்த்து வைத்திருந்திருப்பேன்! அவருடைய ஆன்மா சாந்தி அடையட்டும்!